Zes dagen op zee, acht dagen in quarantaine ……… en er volgen er meer. In totaal 25 dagen geen voet aan wal gezet, zou daar dan vandaag een einde aan komen? De dag begint met tegenslag, SV Pien komt terug van de kant en roept ons op via de marifoon. Marij moet duidelijk haar verhaal kwijt en wij zijn een luisterend oor, meer kunnen we niet doen. De sfeer is grimmig op de kant, ze voelen zich niet welkom en worden letterlijk weggekeken en als dan ook de landvast van het bijbootje word losgegooid zijn ze er helemaal klaar mee. Heel begrijpelijk, ze regelen veel voor ons en hopen zo de autoriteiten werk uit handen te nemen. Als de ene dag de politie dat toe laat, is de volgende dag alles weer anders en dan word je ook nog weggestuurd. SV Wings probeert via mail en telefoon om via buitenlandse zaken toegang te krijgen hier op de wal, dat ziet er rooskleurig uit als we mondeling te horen krijgen dat het goed gaat komen. Dat is inmiddels al weer een paar dagen geleden en de autoriteiten hier keuren het af. We laten het bezinken en het verbaast me hoe snel we we er ons bij neerleggen, dat dit misschien nog wel eens heel lang kan gaan duren. Als de dag ten einde komt, vaart er op hoge snelheid een motorboot met vijf man sterk richting SV Wings. Niet veel later roept Wings ons op, we zijn gezond verklaard en mogen aan wal! “Choctaw ze komen nu naar jullie” WAT…. hoe kan dit, we kijken elkaar stomverbaasd aan. Akko doet voor de vorm even een t-shirt aan, vliegen naar buiten en wachten braaf op de arts. Het eerste wat opvalt, niemand draagt handschoenen of een mondkapje en ook mogen we het lijntje aanpakken. De temperatuur wordt gecheckt en ook wij zijn gezond. Eindelijk mogen we aan wal om in te klaren. We maken een vreugdedansje als een stel kleine kinderen!
Lees verder “Eindelijk voet aan wal op Sao Vicente.”
