Maandag 3 April gooien we los. Na 7 maanden Trinidad nemen we afscheid of zeggen eigenlijk tot ziens! We doen nog de laatste dingen en dan houd ons niks meer hier. De motor gaat aan, de lijnen los en daar gaan we. We varen nog even langs Sy Pandion, die liggen voor anker. Ook zij zijn klaar voor vertrek. Wij gaan naar Scotlandbay voor anker om daar nog een paar uur te wachten, Sy Pandion kiest meteen voor het ruime sop.
Tactiek
Om van Trinidad naar Tobago te varen is geen fijne tocht en wordt daarom ook vaak overgeslagen. Als je van Suriname komt, is het heel logische om eerst Tobago aan te doen. Dat wilde wij toen der tijd ook maar covid liet dat niet toe. Toch willen we daar heen. We lezen veel pilots en praten met de lokale bevolking. Tegen de wind op kruizen is een lange moeizame weg want er staat veel stroming, ruim 3 knopen. Na zonsondergang neemt de landbries het over van de zeebries. Hier kun je dus van profiteren als je dichtbij de kust blijft. Ook de stroming is aanzienlijk minder. Maar hoe dichtbij moet je dan gaan? Zo dicht mogelijk als je durft zeggen ze.
Het is windstil in de baai waar we voor anker liggen en de zon is al een paar uur onder. We maken even gebruik van de windstilte om het grootzeil te hijsen en er alvast een rif in te zetten, dan hoeven we dat niet op zee te doen. Om 21:00 varen we de baai uit naar open zee. We worden met 7 knopen door de bocas geperst maar de deining is best hoog omdat de wind en golven tegen de stroom in gaan. Gelukkig hebben we bijna volle maan en schijnt ze ons bij als we 200 meter van het land varen, waar je de golven ziet breken. Best spannend maar onze ogen wennen aan het donker, zien het contrast met zee en land goed en soms gaan we nog dichterbij want je merkt meteen als je te ver naar buiten vaart, je meer stroming hebt. Soms hebben we een counter current, als we gebruik maken van een baai. We worden er met 6 knopen uitgespuugd. Het is eigenlijk goed te doen, de golven zijn vervelend maar we houden toch een gemiddelde van 5 knopen. Na 9 motor uren bereiken we het einde van het land en komt de zon op. We hijsen de zeilen en zetten koers op Tobago. We varen hoog aan de wind en moeten aardig prikken maar ook snelheid houden om niet weg te worden gezet door de stroming. De wind draait in ons voordeel en varen in 1 keer op ons doel af!
Onze bestemming is bucco reef, waar pandion kiest voor Crownpoint. Bucco reef, het woord zegt het al. Het rif waar je heerlijk rustig ligt kwa golven en ideaal is voor surfen maar daarvoor moeten we nog wel door een smalle doorgang met links en rechts brekers. De ingang is zo gevonden en het eerste stuk is prima te doen, genoeg water onder de keel en de navionics kaart klopt tot zover. Dan zien we een soort van vaargeul met rood en groenen boeien. Dat is makkelijk denken we nog! Daar in tegen raken we in de war want de diepte in vaargeul is ondiep en met onze 2 meter diepte komen we daar echt niet over heen. Ik sta voorop de boeg met de zon nog net achter me om de verschillende ondieptes te kunnen onderscheiden. Er is geen duidelijke lijn met een diepte, overal is het net 2, 2.5 meter. Ik krijg het spaans benauwd en zie het niet zitten om verder te gaan. Het is op komend tij dus we hebben wat marges en we varen heel langzaam, probeer ik mezelf wijs te maken, er kan niks gebeuren. Dan ineens boem…..het schip raakt de grond en alles staat de trillen. Elke keer als er een golf komt die ons op tilt, raken we daarna de grond. boem…..en alles trilt weer. Al draaiend en boekend probeert Akko de weg te zoeken die we gekomen waren. Boem… en een trilling die de masten en verstaging doen trillen. Zo onnatuurlijk gevoel geeft dit en ik zie het scenario al voor me. De coast guard moet ons komen redden want er is niemand in de buurt die kan helpen. Gelukkig is het geen koraal of steen waar we op zitten maar gewoon zand maar ook dat voelt hard aan als er 18 ton aan de grond raakt. We zijn blij met onze vaste schroef die we hebben gemonteerd want we hebben nu veel meer power en het lukt Akko om ons weer los te krijgen. Pfff, dit doen we niet nog een keer zeg ik stellig tegen mijn kapitein. We varen een stukje terug en sluiten ons bij Pandion aan in Crownpoint.
Weer aan de grond
Inklaren in Scoborough, is voor ons het dichtstbij maar van horen en zeggen zijn de instanties niet echt meewerkend. Charlottville is onze tweede optie maar dat ligt aan de andere kant van Tobago. Nu is Tobago niet zo groot en lijkt ons een busritje over het eiland wel leuk en maken we er een dag tripje van. We nemen de bus van 7:40. Best vroeg, vooral voor Akko. We moeten op schieten het is al 7:10. jaja… hoor ik hem mompelen. We moeten nog wel een dinghy landing maken enzo…. er is namelijk geen steiger. Hals over kop stappen we in de dinghy met onze 2,5 pk scheuren we naar de kant. Er staat hier wel een beach brake hoor, zeg ik nog. De timing lijkt goed al is dat meer een geluk bij een ongeluk. Dan raakt de propeller van het motortje het rif. Akko haalt het motortje omhoog en we liggen meteen dwars op de golven. Gauw weer naar beneden het motortje aan zodat we nog net de boeg van de boot de eerste breker opvangt. De tweede breker volgt snel en ik incasseer de volledige golf want die komt over de boeg heen. Oke nu ben ik toch nat. We stappen beide uit en rennen met de dinghy het strand op voor dat de derde breker de dinghy vol gooit. Beide zeiknat, onze rugtas en schoenen blijken enigzins droog te zijn. Op blote voeten lopen we naar bushalte, die verder is dan gedacht. De pandion staat ons al op te wachten bij de bushalte en ziet ons aankomen als 2 doorweekte katjes. Ze kennen ons al langer en hebben voor ons bus kaartjes geregeld! want nog geen minuut later staat de bus voor onze neus. De bus heeft airco en tegen die tijd dat we in Charlotteville zijn, zijn we opgedroogd.
Op 5 April in Charlotteville
Een leuke dag om ons katoenen huwelijk te vieren samen met de Sy Pandion. Koffie met bananen cake na het inklaren, dat wat zo gebeurd! De ambtenaar attendeert ons er wel op dat ons visum bijna is verlopen en hier voor moeten we in scarborough zijn. Dat is voor latere zorg. Het leuke is dat Henk en Carolien hier 20 jaar geleden ook waren en ze veel mooie herinneringen aan Tobago hebben. We lopen door een slapend vissersdorpje, de mensen zijn vriendelijk. Het is leuk om hier al even te zijn want over een paar weken zullen ook wij hier ankeren en zal dit de laatse stop zijn voor we weer verder gaan. Na een lekkere lunch en een biertje, stappen we niet veel later op de bus naar Scarborough om daarna over te stappen naar Crownpoint. In Scarborough missen we de bus omdat we bij de verkeerde halte staan. Over anderhalf uur gaat de volgende. We doen nog wat boodschappen en stappen een afgelegen kroeg in. We krijgen van de Pandion een ballon in de vorm van een vijf! Wat resulteerde in een gratis biertje van het huis voor ons 5 jarig huwelijk!
Pigion Point
Na een paar rollige en slapeloze nachten gaan we even verder op liggen, niet in Buccoreef maar er net voor, tussen 2 andere riffen die meer beschutting geven. Vanuit hier kunnen we ook naar het surfstrand. We liggen hier prima in blauw helder water en wuivende palmbomen, uitkijkend op een wit strand met een echte strand vibe. Dagen wisselen zich af met kitesurfen een drankje op het strand, met ondergaande zon. We ontmoeten Sy Olim die ons vergezeld met de sundowners. We gaan elkaar weer zien in Union Island!
Mt Ivrine
Tobago heeft niet echt een overtuigend beschutte kant. De baaitjes zijn wel beschut tegen wind maar de swell is vaak wel aanwezig wat ook de strand landing met dinghy tot een uitdaging maakt. We slaan dus wat baaitjes over omdat de swell te heftig is en komen zo in het schattige Mt Ivrine uit. Ook hier is nog steeds swell maar met een hekanker is het goed uit te houden. Het ankeren op deze manier bevalt ons goed, ook het gieren achter het anker is nu verholpen. Samen met Sy Pandion maak ik een wandeling die vooral verassend is. De stranden liggen er aangeharkt bij en er is geen afval te vinden, zelfs niet op de parkeerplaats. De natuur is dichtbij, je steekt de weg over en je beland in het bamboo bos. Een eekhoorn die voor de lens ging zitten, kolibrie die even de tijd nam om zich te wassen en de ondeugende gekleurde motmots met een staart als een dartpijl! Op de terug weg halen we groenten en fruit bij een stalletje aan de weg. De man zonder voortanden en even vriendelijke, als alle andere mensen hier op tobago, vraagt ons het hemd van het lijf. Dapper dat we de oceanen bevaren en of ik de dochter van ben. Na een paar dagen houden we het voor gezien. We vertrekken steeds voor de zon op komt omdat er dan nog geen wind is en de zee kalmer want Charlotteville ligt recht in de wind.
Engelismanbay
Daar hebben we al veel over gehoord. Voor veel lokale mensen is dit hun favoriete strand. Bij aankomst snap ik wel waarom. Een goudgeel kleurend strand met wuivende palmbomen. Omringd door groene bergen. Heel idyllisch om hier te mogen ankeren. Op het strand staat een tentje met lokaal eten en wat souvenirs. De dinghy landingen zijn hier echt een uitdaging en gaat dan ook maar net goed op een bult op mijn scheenbeen na dan. Genoeg verhalen over dinghy landingen het blijkt niet mijn ding te zijn. Het mag de pret niet drukken want het is genieten en dat geld ook voor de onderwaterwereld. Van grote koraal waaiers, hersenkoraal en scholen sardientjes is de onderwaterwereld een grote belevenis! We hebben al veel dood koraal gezien, geen vis te bekennen op sommige eilanden maar dit stukje blijkt nog intakt te zijn. Als we nog een laatse biertje op het strand willen doen met Sy pandion die dan al op de kant is, blijkt het bier op. Wij varen dan al naar het strand om ons voor te bereiden op de dinghy landing maar die blijft gelukkig uit. Tja als er geen bier is waarom dan een nat pak halen. Sy pandion gaat in zwemkleding de dinghy in en roeien door de branding heen zonder motortje. Nu we er toch zijn geven we ze een sleepje naar de boot. De avond wordt voortgezet met de laatste 4 biertje van Pandion bij ons aanboord. Akko tovert een vegetarische pasta uit de keuken… “jummy jummy “ Het wordt een hele gezellige avond! De volgende ochtend gaat het anker op om naar Charlotteville te varen, de laatste bestemming voor we verder gaan.
Charlotteville
Weer terug in Charlotteville maar nu voor anker in pirate bay! Hier komt ons hekanker ook goed van pas. Ook hier zijn we verbaasd over de onderwaterwereld en de hoeveelheid vis. Het is dus ook echt een vissersdorp het ligt bezaaid met visbootjes maar vaak fungeren ze ook als watertaxi. Mocht je het geluid van een conch (schelp) horen waar ze op blazen dan is er verse vis in aantocht. Zo eten we bijna elke dag tonijn en als die al vergeven is word het red snapper of een amber jack! Zodra we op de kant komen zegt iedereen vriendelijk gedag en zijn ze in voor een praatje. Soms denken we, willen deze mensen iets van ons of zijn ze gewoon zo hartelijk, dat laatste is het geval en zo voelen we ons zeer welkom. We maken een wandeling tussen de buien door, naar een uitkijkpunt waar 2 grote kanonnen naar zee gericht zijn. Onderweg vallen ons de enorme mango bomen op die langs de weg staan. Ze zijn rijp en liggen met bosjes langs de weg. Je moet uitkijken voor vallende exemplaren maar de kans dat je er over uit glijd is ook aanwezig. Op de terugweg zit onze rugtas vol met mango’s!
Salmonella brengt roet in het eten
Mocht je geen zin hebben in een brood je poep verhaal dan moet je maar even door scrollen. Meestal posten we leuke dingen maar dat is niet het echte leven toch? Dus met een beetje zelfspot wordt dit misschien toch nog een leuk verhaal. Het regent al een paar dagen en zitten binnen. Ons wereldje wordt dan ineens wel heel klein. Tijd om een appeltaart te bakken zeg ik, dat klinkt bij Akko als muziek in zijn oren. Druk in de weer met appels schillen en deeg kneden gaat de appeltaart na een uurtje de oven in. Ik heb nog deeg over om koekjes van te bakken maar kan het niet weerstaan om het deeg op te eten, zo lekker! Hier zitten dus twee rouwe eieren in voor de onoplettende lezer. De Appeltaart smaakte heerlijk, alhoewel ik er niet echt van heb kunnen genieten, Akko daarintegen wel! Als ik s’ avonds nog geen 5 min op bed lig, krijg ik buikkrampen. Het lucht aanzienlijk op na een bezoek aan het toilet. Niet veel later krijg ik rillingen en weet ik eigenlijk al hoe laat het is. Ik pak mijn kussen en laken bij elkaar en neem ook meteen een emmer mee, die onder het aanrecht staat. Akko ligt een filmpje te kijken op de kajuit bank en ziet aan mij dat hij plaats moet maken en verhuist naar de achter hut om zijn filmpje verder af te kijken. Nog steeds koud en rillerig pak ik er ook maar een fleece deken bij. Die nacht gaat aan een paar toilet bezoekjes voorbij en ik denk dan nog, ik heb het ergste wel gehad. De koorts neemt toe, ook de hoofdpijn en misselijkheid. Gelukkig is het toilet binnen handbereik. Het voordeel van een boot. De volgende 24 uur gaan er 2 wc rollen doorheen en ben ik om de 10 min op het toilet met heftige buikkrampen en probeer de misselijkheid te onderdrukken. De volgende dag worden de krampen iets minder en krijg ik trek in eten. Beschuit met kaas zit er niet in. Waar heb je zin in vraagt Akko. Op bestelling krijg ik rijst met een gebakken ei. Dit gaat er goed in maar wel met hele kleine beetjes. De koorts wil nog niet zakken en is boven de 40 graden. Het eten wat ik binnen krijg komt er gestaag weer uit, onverteerd en met veel buikkrampen. Inmiddels zijn mijn billen zo rauw dat ik over ben gegaan op deppen in plaats van vegen. We zijn inmiddels al op dag 4 en begin me nu toch wel zorgen te maken. Een bevriende cruiser die huisarts is vraag ik om raad. Erg handig en hij reageerd meteen. Hij stelt me gerust maar ik heb wel te kampen met een heftige infectie aan het maagdarmkanaal. Advies: blijven drinken en aanvullen met ORS. Paracetamol tegen de krampen en koorts. Het zal elke dag een beetje beter gaan zegt hij en dat gebeurde ook. Dankje Robin! We zijn inmiddels op dag 6 en na 24 uur heb ik nog steeds het toilet niet bezocht. Verbaasd vraag ik me af of dit wel klopt. Blijkbaar zat er ook echt niks meer in mijn darmen en zijn ze nu weer aan het verzamelen want niet veel later is er drang en ben ik trots op wat er in de pot ligt!
Tijd om te gaan
Ondanks dat het mooi en leuk is in Tobago maar ik nog niet veel energie heb, liggen we hier maar een beetje. Voor ik ziek waren we al bezig met plannen maken om te vertrekken,en besluiten om ons vertrek door te zetten. We nemen afscheid van Sy pandion. Zei kiezen een andere koers als ons maar komen elkaar vast wel weer tegen. Onze bestemming wordt Union Island een zeiltripje van 87 mijl.
