Auteur: Liza

Is het nu wingen, wingsurfen of wingfoilen, snap jij het nog? Dan heb je ook nog kitesurfen en kitefoilen en old school windsurfen. Voor diegene die er niet in thuis is, zal ik proberen om het verschil uit te leggen. Het oude vertrouwde windsurfen kent iedereen. Grote plank, mast, giek en zeil. Kitesurfen is voor de meeste ook wel bekend een vlieger met een paar lijntjes, door het water gesleept worden op een kleine plank (twintip) Het fenomeen foilen is voor veel mensen nieuw. Een mast met een vleugel die zich onderwater bevind, gemonteerd onder een plank. Of je nu een kite, wing of een windsurfzeil in je handen hebt alles kan gevaren worden met een foilboard. Voor elk type zeil is er een ander soort plank maar het vliegen met een foil komt op het zelfde neer.

Naast kitesurfen doen we ook aan wingfoilen

Akko heeft het “kitefoilen” al een paar jaar onder de knie. Voor mij is “kitesurfen” al een uitdaging genoeg. Het foilen is super gaaf om te zien, geluidloos over het water zweven. Het geeft een kick zegt Akko om dit te mogen kunnen en ervaren. Het “wingfoilen” is echt een hype momenteel de kitesurfers zijn in de minderheid op het moment. Ook wij hebben een wingfoil set aanboord. Voor mij is dit helemaal nieuw. Akko daarintegen kan al foilen en heeft ook windsurf en heel veel kitesurf ervaring. Het zal je daarom ook niet verbazen dat Akko na een paar keer proberen al weg vloog met ons nieuwe wingfoilset!

Al doende leert men

Het wingfoilen is zoveel meer toegangelijk. Veel veiliger dan kitesurfen, voor jezelf maar ook voor anderen. Dat maakt voor mij de drempel om te gaan zoveel makkelijker. Alleen ik moet nu wel gaan foilen! Ik ben inmiddels 20 pogingen verder en dat ging niet zonder vallen en opstaan. Laat staan alle frustratie die erbij komt kijken, wat Akko niet ten goede kwam….sorry schatje! Als ik zoveelste poging achter de rug heb kijk ik een filmpje en wordt mij veel duidelijk. Het wiel zelf uitvinden kost veel tijd, blauwe plekken en energie. Les nemen is nummer 1, oefenen op een groot board en een grote wing. Oefenen met de wing op het strand. Wingfoilen bij 15 knopen of meer, daar onder heeft geen zin, als je het nog moet leren. “Oeps” ik heb het mezelf wel moeilijk gemaakt. Toch, ondanks het langzame proces leer ik wel en verbaasd het mij dat het lichaam zoveel onthoud. De eerste poging kwam ik niet eens op het board als ik dan eindelijk op mijn knieën zat viel ik er aan de andere kant net zo hard weer af en had ik nog niks gedaan met de wing die voor me lag in het water. Een grote plank had daar in geholpen en had ik al gestaan met de wing boven mij hoofd. Poging 4 en al veel frustratie verder sta ik op het board met de wing boven mijn hoofd maar heb geen idee wat ik met dat ding boven mij hoofd moet doen. Als je windsurf ervaring hebt is dit je voordeel. Akko probeert van alles uit te leggen maar dat helpt alleen maar averechts en besluit zijn mond maar te houden. You tube filmpjes helpen aanzienlijk! Nu staat vallen en opstaan nog steeds in het teken van mijn progressie maar mijn balans is al veel beter ik kan me nu bezig houden met de wing en voel hoe ik de wing moet houden ten opzichte van de wind om snelheid te maken. De weersinvloeden zijn ook elke keer weer anders en daar moet je ook op anticiperen. Veel of weing wind, golven en stroming zorgen ervoor dat je weer een nieuwe balans moet vinden. Hebben jullie in de gaten dat ik nog niet eens aan het vliegen ben. Nu ik redelijk snel op het board sta en gang weet te maken met de wing probeer ik uit het water te komen door met de wing een pompende beweging te maken om snelheid te creeeren om het board uit het water te krijgen. Te weinig wind helpt echt niet bij het leren. Ik heb nog niet de techniek om het board te helpen om op foil te komen. Meer wind geeft je lift door de wing en door je wing dan dicht te trekken ga je sneller en kom bijna vanzelf al uit het water. De volgende 6 pogingen ben ik dus al mijn energie aan het verspillen om op foil te komen met te weinig wind en een te kleine wing. De plank van 100 liter had in het begin groter gemogen maar kan ik nu goed handelen. Elke sessie die duurd ongeveer 1.5 uur, dan ben ik gesloopt en weer een paar blauwe plekken rijker. Intussen zie ik overal de wingfoilers voorbij vliegen en vraag me af of ik het ooit ga leren. Het ziet er zo makkelijk uit maar in mijn hoofd is het bijna onmogelijk om de dynamiek tussen board, foil, wing en de persoon te begrijpen.

Cruisers om ons heen die ook wingfoilen en het al onder de knie hebben zien mij en zeggen Liza je bent er bijna maar je wing is gewoon te klein voor de wind die er is. Het waait amper 15 knopen iedereen vaart met een 5 of groter en moet enige moeite doen en ik met 4.3 blijf stug proberen. Ja hoor……. zo nu en dan lukt het mij ook met de weinige wind om te vliegen. al zijn het kleine stukjes, er is hoop! Nu onstaat er een nieuwe balans. Vliegen of door het water varen zijn 2 verschillende disciplines waar het lichaam weer een nieuwe balans moet vinden. Hierbij speelt lichaamsgewicht en voet verplaatsing een belangrijke rol. Als het board uit het water komt is dat vooral de punt, dit moet je compenseren om gewicht naar voren te verplaatsen zodat het board horizontaal boven het water zweeft. Teveel gewicht zorgt dat de voorkant van het board het water in duikt, te weinig zorgt dat het board uit het water wil springen. Dit gaat gewoon gebeuren dus zet je schrap op hard crashen. Alles draait om balans een kleine gewicht verplaatsing van 1 cm is al genoeg om je uit evenwicht te brengen.

Angst komt nu om de hoek kijken. Na eindeloos heen en weer “wingsurfen” dus nog niet foilent. Ben ik nu toch echt klaar om te gaan foilen. Ongecontroleerd schiet dat board onder mij vandaan ik hoop dat ik er maar niet op val denk ik nog en doe mijn ogen dicht. Dat gebeurd dus wel helaas. Geen ernstige verwondingen maar wel schrik en een paar blauwe plekken, nou die kunnen er ook nog wel bij. De schrik zit er goed in en dat draagt niet bij aan mijn leercurve. Nu met impactvest en weer wat pogingen verder heb in de foil enigzins onder controle en val ik nu meer gecontroleerd.

Wind! Er is wind meer dan 15 knopen. Inmiddels zijn we bij poging 16 denk ik, ben de tel inmiddels wel kwijt. Vlagen van 20knopen met meer golven een nieuwe dimensie is vereist. Up wind varen lukt ineens niet meer en dat ging zo goed. De windvlagen zorgen ervoor dat ik van mijn plank af vlieg en drijf al snel af. Akko komt me halen en zegt wat doe je? Geen idee het lukt niet en probeer mijn frustratie te bedwingen. Akko brengt mij up wind waar er minder golven zijn. Het lukt om een nieuwe balans te vinden en ben blij dat ik niet heb opgeven want dat scheelde weinig. Eindelijk merk ik het verschil dat meer wind veel uitmaakt. Door dat je steun hebt van je wing kun je nu meer concentreren op het foilen. Het uit het water komen gaat bijna vanzelf maar nu moet ik blijven vliegen. Spelen met mijn gewicht, voeten op de juiste plek en wing in juiste positie, alles tegelijk. Onmogelijk zoveel dingen te gelijk waar je een balans in moet vinden. Het lichaam is het instaat, ik vind het ongelooflijk en onbegrijpelijk. Na 20 meter vliegen wat in paar seconde voorbij is om dat je zo hard gaat weet ik ineens niet meer hoe ik moet stoppen en vergeet ik alles. Oja wing boven je hoofd gewicht naar voren. Nee inplaats daarvan laat ik me gecontroleerd vallen hoop ik! Yes ik vlieg zou het dan toch zo zijn dat ik het ook ga leren. Echt gecontroleerd gaat het nog niet maar nog even doorzetten dan maar. Op geven is geen optie.

Is dat wingfoilen nu echt zo moeilijk

Ik vind van wel, mischien omdat ik de 40 al ben gepasseerd? Bij 20 pogingen zou je heen en weer moeten kunnen foilen met enige controle. Als je al kan foilen of windsurfen heb je zeker een voordeel en leer je veel sneller. Ook het juiste materiaal en een les zouden veel uitmaken in het snelle leerproces. Ik heb daar niet voor gekozen omdat de lessen ontzettend veel geld kosten. Ook het materiaal is misschien voor beginner aan de kleine kant geweest. Tja…. nog even doorzetten dus.

Een grotere wing doet wonderen

Er ligt een huur catamaran naast ons met Nederlanders. En natuurlijk kunnen zij al wingfoilen. Ze hebben allemaal nieuwe spullen meegenomen uit Nederland! Al snel word duidelijk dat ze wel een grotere wing aan ons willen verkopen. Dat scheelt weer bagage op de terug weg of we er ook een plank bij willen. Een grotere wing is voldoende blijkt. Al snel wordt er geoefend. Van een 4.3 naar een 5.5 is best een verschil. Het is dus even wennen maar al snel heb ik de smaak te pakken. Wat een verschil! ……ik vlieg en ook nog met enige controle zowel links uit als rechts uit. De euforie is groot en er wordt aan alle kanten gejuicht. Wat een waanzinnig gevoel. Stoppen op je hoogte punt zeggen ze altijd want de wind is uit. Het word tijd om verder te gaan. Bekijk de video!

Ons zeilseizoen begint pas, als we al veel boten naar het zuiden zien vertrekken, voor het orkaanseizoen. Dat begint officeel op 1 Juli. Zoals gewoonlijk blijkt van onze planning niks te kloppen. We blijven onverhoopt veel langer in nederland en het klussen aan de boot blijkt ook veel meer tijd in beslag te nemen. 1 November begint het zeilseizoen, voor ons is dat pas in Maart. Tobago slaan we niet over maar ook hier blijven we langer dan gepland. Wij proberen het seizoen zolang mogelijk te rekken, mocht er een dreiging van een orkaan onze kant op komen, dan zullen we beschutting moeten zoeken. Voor nu staat kitesurfen boven aan het lijstje. Daarna zullen we naar Martinique gaan. Iets waar we ook naar uit kijken omdat we onze boot weer vol kunnen stoppen met allemaal lekkers voor Europese prijzen. Nu was dat voor ons wel even schrikken, die Europese prijzen want wij hadden nog prijzen in ons hoofd toen we vertrokken in 2019! De Franse kaas, stokbrood en wijn zullen daarom extra lekker smaken.

Kite surfen staat vast in de agenda

Na Tobago zetten we koers naar Union Island. Met onze nieuwe kite garderobe nog in het plastic kunnen we haast niet wachten om het te gaan uitproberen. Na een hobbelige tochtje met niet veel slaap gooien we het anker uit in Clifton waar we moeten inklaren. We liggen hier achter het rif met de wind recht op de kop. Heerlijk rustig! Iets wat ik, vooral gemist heb toen we in Tobago waren. Je zou er bijna blijven liggen. De volgende dag varen we naar onze favoriete kitespot. Er liggen mooring’ s die gratis zijn. Uit onze ervaring liggen er ook nog een paar betonblokken zonder mooringbal. En zo hebben we de beste plek van de ankerbaai. Dichtbij de kant en geen swell!

Als al ons kitesurf materiaal is uitgestald op het dek. 4 planken, waar van twee met foil. 4 kites. Maten 8,10,12, en een wing 4.3., kunnen we aan de slag, zodat we met bijna elke wind sterkte kunnen kiten. Onze conditie moet nog worden opgebouwd want na 1 sessie van een paar uurtjes is de pap op. De volgende dag resulteert dat met spierpijn. Ook ik vind het elke keer weer te spannend maar na een paar dagen hebben we de smaak te pakken. Ik probeer het wing foilen onder de knie te krijgen. Dat gaat met vallen en op staan. De wind is net te licht om op foil te komen maar ik ben weer een stap dichterbij. De ene dag sta je met 10 kiters op het water de ander dag heb je het water voor jezelf. Zo hebben we geregeld in de late namiddag de baai voor ons zelf en kiten we tot de zon onder gaat.

Maandag 3 April gooien we los. Na 7 maanden Trinidad nemen we afscheid of zeggen eigenlijk tot ziens! We doen nog de laatste dingen en dan houd ons niks meer hier. De motor gaat aan, de lijnen los en daar gaan we. We varen nog even langs Sy Pandion, die liggen voor anker. Ook zij zijn klaar voor vertrek. Wij gaan naar Scotlandbay voor anker om daar nog een paar uur te wachten, Sy Pandion kiest meteen voor het ruime sop. 

Tactiek

Om van Trinidad naar Tobago te varen is geen fijne tocht en wordt daarom ook vaak overgeslagen. Als je van Suriname komt, is het heel logische om eerst Tobago aan te doen. Dat wilde wij toen der tijd ook maar covid liet dat niet toe. Toch willen we daar heen. We lezen veel pilots en praten met de lokale bevolking. Tegen de wind op kruizen is een lange moeizame weg want er staat veel stroming, ruim 3 knopen. Na zonsondergang neemt de landbries het over van de zeebries. Hier kun je dus van profiteren als je dichtbij de kust blijft. Ook de stroming is aanzienlijk minder. Maar hoe dichtbij moet je dan gaan? Zo dicht mogelijk als je durft zeggen ze. 

Het is windstil in de baai waar we voor anker liggen en de zon is al een paar uur onder. We maken even gebruik van de windstilte om het grootzeil te hijsen en er alvast een rif in te zetten, dan hoeven we dat niet op zee te doen. Om 21:00 varen we de baai uit naar open zee. We worden met 7 knopen door de bocas geperst maar de deining is best hoog omdat de wind en golven tegen de stroom in gaan. Gelukkig hebben we bijna volle maan en schijnt ze ons bij als we 200 meter van het land varen, waar je de golven ziet breken. Best spannend maar onze ogen wennen aan het donker, zien het contrast met zee en land goed en soms gaan we nog dichterbij want je merkt meteen als je te ver naar buiten vaart, je meer stroming hebt. Soms hebben we een counter current, als we gebruik maken van een baai. We worden er met 6 knopen uitgespuugd. Het is eigenlijk goed te doen, de golven zijn vervelend maar we houden toch een gemiddelde van 5 knopen. Na 9 motor uren bereiken we het einde van het land en komt de zon op. We hijsen de zeilen en zetten koers op Tobago.  We varen hoog aan de wind en moeten aardig prikken maar ook snelheid houden om niet weg te worden gezet door de stroming. De wind draait in ons voordeel en varen in 1 keer op ons doel af! 

Weken gaan over in maanden en voor een lange tijd wordt de klussenlijst alleen maar langer in plaats van korter. Enig uitzicht op een datum voor een tewaterlating komt niet in ons op en lijkt nog heel ver weg. Straks komen we niet meer weg, zoals velen die hier rond hangen en Trinidad tot hun thuis heeft gemaakt. Dat gaat ons niet gebeuren zeg ik heel stellig.

Dan ineens komt Akko terug van het kantoor van peake en staat er een datum gepland. Vanaf nu nog 2 weken. 13 Maart is de grote dag! Het einde is inzicht en dat alleen maar omdat er een datum staat. Ongeloofelijk hoe dit in je hoofd te werk gaat. De motivatie is weer helemaal terug en de ene klus naar de andere klus wordt met een groene markeerder doorsgesrreept en het lijkt ook nog haalbaar! Er word ook al nagedacht waar we straks voor anker gaan en het weer word in de gaten gehouden om naar Tobago te gaan!

Na een verblijf van 4 maanden in Nederland, zien we dan eindelijk Choctaw weer terug. Dit keer missen we het vliegtuig niet en zitten we ruim optijd bij de gate. De reis loopt voorspoedig en de shuttle bus van de werf staat ons al op te wachten, als we met 100 kg bagage naar buiten lopen. Het is dan al donker en voor we op de werf zijn is het 23:00u. Bij de ingang geeft de bewaker ons een envelop met de sleutel van de boot, een pas voor het sanitair en een wifi code. Ook staat er een trap voor ons klaar zodat we meteen toegang hebben tot de boot. Wat een service hier bij Peake!

Na ons anker te hebben gedropt voor de kust van Guadeloupe bij Ilets Pigeon, moeten we echt even bijkomen van onze zeiltochtje van Puerto Rico. Normaal klaar je de zelfde dag in, en vaak is dat ook een vereiste maar hier in het Franse Guadeloupe gaat dat met de Franse slag. Waar wij dan ook maar gebruik van maken. Waar wij nu zijn kunnen we niet inklaren, daar voor moeten we 10 mijl naar het Noorden varen. Ons gele Quarantaine vlaggetje wappert al 3 dagen vrolijk heen en weer. Dan vinden we het wel tijd om in beweging te komen en ons in te klaren. In het dorpje Deshaies kun je dat doen. Geen mannen in uniformen of een officieel gebouw maar we lopen een klein souvenirs winkeltje binnen en in hoek staat een computer met een barkruk, tussen de armbandjes en koelkastmagneten. Hier mogen we ons inklaren in de computer het wordt uitgeprint en ondertekent door de eigenaar van de winkel!

Het plan van aanpak

We willen Oostwaarts! Dat houd in dat het geen relaxed tochtje word. We doen ons huiswerk en vergaren zoveel mogelijk informatie. Als we naar het weer kijken, hebben we wind uit het O.N.O die geleidelijk naar het O.Z.O draait, niet perfect maar het is mogelijk om in 1 lange slag naar Grenada te varen. Nog steeds aan de wind maar dan hoeven we niet eindeloos overstag te gaan. De voorspelling zegt 15 tot 20 knopen, golven 1,5 meter en tegen stroom 0,5 Kn. De beste manier is om met weinig wind door de Mona-Passage te gaan, dan naar Puerto Rico kruipen en onder de kust een paar slagen Oost maken, om hoogte lopen voor Grenada. De reden om dit te doen is omdat de golven, wind en stroming hier minder zijn.

Vertrek uit Samana

De ABC eilanden zijn leuk en fijn voor een poosje! Vooral de Nederlandse invloeden zijn heel makkelijk en lekker. De Jumbo, DA en Albert Hein, winkels waar we zo aan gewend zijn geraakt en waar je geblinddoekt door heen kan lopen om je producten in een handomdraai te vinden. Of de snackbar met frikandellen, kroketten en friet! Maar na een tijdje begint het toch weer te kriebelen naar het echte avontuur. We kunnen het niet laten en eten een dag voor vertrek nog even een frikandel speciaal en kopen we nog snel de oliebollenmix van Koopmans want met nieuwjaar moeten er oliebollen gebakken worden, dat is traditie natuurlijk.