Categorie: CV

Versleten quarantaine vlag

Een versleten quarantaine vlag en ons 2e gastenvlaggetje vertoont ook alweer slijtage. Normaal is het niet gebruikelijk dat je gele sein vlag slijt. Voor Covid19 kon je gewoon een land binnen varen en dezelfde dag nog inklaren. Je gele vlag zag misschien 24 uur het dag licht en werd dan weer netjes opgeborgen voor het volgende land dat je bezoekt. Dat zal nu in deze tijd elke keer een uitdaging worden, iets waar we mee om moeten leren gaan.

Onze quarantaine tijd incl. de lockdown duurde 70 dagen. Dat doet iets met de mens of je het nu wil of niet. Het is een test voor je relatie maar ook voor jezelf. Als zeilers onderling help je elkaar en probeer je er het beste van te maken. Omgaan met onzekerheid, angst, verveling, onrust etc. We hebben het doorstaan zoals vele van ons! Een lockdown heeft ook zo zijn voordelen. Klussen die al heel lang liggen omdat het heel veel tijd kost worden nu opgepakt! Als mens moeten we altijd iets nuttigs te doen hebben, vinden we, anders is onze dag verloren maar in een lockdown wordt je gedwongen om niks te doen en dat moet je leren accepteren. Zo leest Akko na jaren weer een boek en maak ik me druk om plastic tasjes waar je vast wel iets mee kan maken!

Lees verder ““Zeven maanden in Kaapverdië””

Al weken roepen we: “Volgende week gaan we naar São Nicolau!”, maar iets houdt ons steeds tegen. Akko krijgt kies pijn of het weer is niet goed. Maar dan lijken alle lichten op groen te staan, de boot is klaar de vallen zijn aangeslagen, morgenochtend hoeven we alleen het anker nog maar op te halen. Maar die nacht worden we beiden ziek, iets met eten en darmen….. we zijn er een week mee zoet. teleurgesteld gaan de huiken weer terug over de zeilen.

Lees verder “Bestemming: Sãu Nicolau! of toch niet?”

Als zeiler wil je geen ongedierte aan boord krijgen en de kakkerlak is dan nog de grootste nachtmerrie. Ze vermenigvuldigen zich snel en kunnen meerdere dagen zonder eten en drinken. Ze leven zelfs nog dagen zonder hoofd! Je komt er daarom niet zo makkelijk vanaf als je ze eenmaal hebt, is ons verteld door zeilers die er al maanden tegen vechten.

Lees verder ““Les cafards” aan boord”

Toestemming om naar Sant Antão te varen

Een klein dorpje aan de zuidkant van Sant Antão met maar 600 inwoners. Er komen hier maar 1700 toeristen per jaar, omdat de weg er naar toe onverhard, stoffig en hobbelig is en zeker 3 uur duurt met de auto. Wij hebben toestemming gekregen om met ons eigen schip naar deze bijzondere plek te varen! Om een vrijgeleide te krijgen zijn we de halve dag zoet en worden we van het kastje naar de muur gestuurd. We komen uit bij immigratie waar we ook onze stempels in ons paspoort kregen, 4 maanden geleden. Als we vriendelijk naar binnen worden geroepen en mogen gaan zitten, krijgen we eindelijk antwoord op onze vraag. Sal is uitgesloten, te veel corona. Boavista is moeilijk aan zijn gezicht te zien. We willen ze graag te vriend houden en gaan er niet tegen in. Als laatste vragen we of Sant Antão een optie is. Ja! Daar hoeft hij niet lang over na te denken. Hij gaat druk in de weer en zoekt naar papier en stempels. Hij wil onze paspoorten, die hebben we niet mee omdat we alleen maar voor informatie kwamen. Geen probleem volgens hem. Hij haalt onze gegevens erbij, die ze hebben op geslagen aha…. er komt een grote ordner op tafel, het duurt even “Choctaw” Yes thats us! Hij vult het formulier in en geeft de stempels. “Go to Simoa if you’re there and give this…… Wow zo makkelijk, dat hadden we niet gedacht.

Lees verder “Tarrafal de Monte Trigo”

Tijd voor een nieuw eiland, andere mensen en een ander uitzicht! Samen met Ben nl vertrekken we naar het buur eiland met de ferry. Het is nog steeds niet mogelijk omdat met eigen zeilboot te doen. We laten Choctaw achter haar anker liggen en vragen of onze buurman een oogje in het zeil houd. Akko krijgt het voor elkaar om van afstand per sms het toplicht aan en uit te doen en de watermaker te spoelen, “Willy Wortel” is er niks bij. De haven is niet beschermd tegen swell en ook nog eens duur. We laten haar voor het eerst een langere tijd alleen achter haar anker maar maken ons geen moment zorgen.

Lees verder “Santo Antão”

Vandaag zijn we precies 1 jaar onderweg en 3300 mijl/6000km verder. We hebben ontzettend veel gezien en gedaan, mooie momenten mogen beleven met elkaar maar ook nieuwe mensen leren kennen waar vrienden uit ontstaan en dat afscheid nemen daar ook bij hoort. We hebben zoveel geleerd, dat je echt één kan worden met je schip en er steeds meer vertrouwen in krijgt. Je raakt op elkaar ingespeeld en weet wat je aan elkaar hebt, ook dat blijven praten daar een belangrijk onderdeel van is.

Lees verder “Tijd voor reflectie!”

Ook wij komen uit een winterslaap zo lijkt het, al schijnt het zonnetje hier volop. Het stadje leeft meer en meer op en we voelen ons meteen thuis. Mensen zijn blij dat ze de straat op mogen ook al heerst er hier best veel armoede, ze hebben nu weer een mogelijkheid om geld bij elkaar te verdienen. Wij proberen zoveel mogelijk mensen te helpen door overal wat te kopen, vooral de lokale producten. Groenten, fruit en vis. Echt lekker brood hebben we nog niet gevonden omdat ze hier vooral van zoet brood houden en wij van kaas, dat gaat niet samen op een broodje! Dus maken we er maar wentelteefjes van uit het receptenboek. Dit keer een recept van mijn ouders!

• 

• 

Lees verder “Na 60 dagen komt Mindelo uit de lockdown”

Zes dagen op zee, acht dagen in quarantaine ……… en er volgen er meer. In totaal 25 dagen geen voet aan wal gezet, zou daar dan vandaag een einde aan komen? De dag begint met tegenslag, SV Pien komt terug van de kant en roept ons op via de marifoon. Marij moet duidelijk haar verhaal kwijt en wij zijn een luisterend oor, meer kunnen we niet doen. De sfeer is grimmig op de kant, ze voelen zich niet welkom en worden letterlijk weggekeken en als dan ook de landvast van het bijbootje word losgegooid zijn ze er helemaal klaar mee. Heel begrijpelijk, ze regelen veel voor ons en hopen zo de autoriteiten werk uit handen te nemen. Als de ene dag de politie dat toe laat, is de volgende dag alles weer anders en dan word je ook nog weggestuurd. SV Wings probeert via mail en telefoon om via buitenlandse zaken toegang te krijgen hier op de wal, dat ziet er rooskleurig uit als we mondeling te horen krijgen dat het goed gaat komen. Dat is inmiddels al weer een paar dagen geleden en de autoriteiten hier keuren het af. We laten het bezinken en het verbaast me hoe snel we we er ons bij neerleggen, dat dit misschien nog wel eens heel lang kan gaan duren. Als de dag ten einde komt, vaart er op hoge snelheid een motorboot met vijf man sterk richting SV Wings. Niet veel later roept Wings ons op, we zijn gezond verklaard en mogen aan wal! “Choctaw ze komen nu naar jullie” WAT…. hoe kan dit, we kijken elkaar stomverbaasd aan. Akko doet voor de vorm even een t-shirt aan, vliegen naar buiten en wachten braaf op de arts. Het eerste wat opvalt, niemand draagt handschoenen of een mondkapje en ook mogen we het lijntje aanpakken. De temperatuur wordt gecheckt en ook wij zijn gezond. Eindelijk mogen we aan wal om in te klaren. We maken een vreugdedansje als een stel kleine kinderen!

Lees verder “Eindelijk voet aan wal op Sao Vicente.”

Voor het eerst in 20 dagen heb ik er vandaag enigszins vrede mee dat we geïsoleerd zitten maar dat kan morgen zomaar weer anders zijn met alle nieuwsberichten rondom het corona, zou je er dan echt aan kunnen wennen? We mogen dan wel niet aan wal maar weggestuurd worden we ook niet. Dat geeft wel rust in zekere zin maar ook het idee om te moeten oversteken is even van de baan. Zolang hier nog geen corona is en er geen paniek uitbreekt zijn we hier veilig. We worden goed in de gaten gehouden, dat is soms wel frustrerend maar geeft gelijkertijd ook een gevoel van veiligheid.

Lees verder “We maken er het beste van.”

Terug naar Nederland is wat ons betreft voorlopig niet aan de orde, onze boot is ons huis, deze hier onbeheerd achterlaten spreekt ons niet zo aan. Qua besmetting zitten we best veilig, zo voor anker 300 meter van de kant.
“Thuis”, dat is onze boot, “even” terug naar Nederland zeilen is zo goed als onmogelijk. Landen gaan op slot, we worden voorlopig nergens binnengelaten voor de nodige tussenstops? Best vreemd, want als zeiler ben je behoorlijk clean, na weken gezond op zee te zijn geweest. De meeste cruisers, zoals wij, waren allang Europa uit voor de uitbraak. We doen niet moeilijk om twee weken in quarantaine te blijven, als we daarna maar toegelaten worden op de wal. Maar dat blijkt niet mogelijk. Het is een vreemd gevoel dat je niet welkom bent en gezien wordt als de verspreider van het virus. We krijgen een beetje mee van de situatie waarin vluchtelingen zitten die hun leven op het spel zetten en voor veel geld met een bootje naar overkant mogen meevaren, waar ze vervolgens niet met open armen worden ontvangen. Waar wij nog opties hebben. wij ons fysiek in een comfortabel positie bevinden, zullen de bootvluchtelingen zich radeloos, bang en eenzaam voelen.

Lees verder “Ons schip is ons thuis.”