De “Big Splash”

Weken gaan over in maanden en voor een lange tijd wordt de klussenlijst alleen maar langer in plaats van korter. Enig uitzicht op een datum voor een tewaterlating komt niet in ons op en lijkt nog heel ver weg. Straks komen we niet meer weg, zoals velen die hier rond hangen en Trinidad tot hun thuis heeft gemaakt. Dat gaat ons niet gebeuren zeg ik heel stellig.

Dan ineens komt Akko terug van het kantoor van peake en staat er een datum gepland. Vanaf nu nog 2 weken. 13 Maart is de grote dag! Het einde is inzicht en dat alleen maar omdat er een datum staat. Ongeloofelijk hoe dit in je hoofd te werk gaat. De motivatie is weer helemaal terug en de ene klus naar de andere klus wordt met een groene markeerder doorsgesrreept en het lijkt ook nog haalbaar! Er word ook al nagedacht waar we straks voor anker gaan en het weer word in de gaten gehouden om naar Tobago te gaan!

Uitstel

Een boot zou een boot niet zijn als je geen tegenslag te verduren krijgt. Als de zon laag staat en op het onderwaterschip schijnt, zie ik een grote bobbel, net nu we helemaal klaar zijn met het behandelen van 200 bulten. Hebben we deze over het hoofd gezien? of is hij in de tussen tijd ontstaan. Akko boord meteen een gat en niet veel later spuit het zuur eruit waardoor Akko aan de kant moet springen. Deze bult heeft een doorsnee van 15 cm maar als je het veder open gaat slijpen is de schade nog groter. De plek heeft nu de grote van een frisbee en rondom is er delaminatie (loslaten van de glasvezel lagen) Toch best serieus dat we denken dat de hele kiel gedelamineerd moet zijn. Als dat zo is dan staan we hier nog wel even en maken ons dus enigzins zorgen. Gelukkig lijkt de bult een bult opzich te zijn en is de delaminatie zover weg geslepen dat we weer vaste verbinding hebben. Later die dag vinden we nog twee van deze plekken en loopt onze tewaterlating spaak. Een nieuwe datum wordt geprikt. Zou 16 Maart wel lukken dan?

Maankraters

Mensen lopen voorbij en schrikken van de gaten in de romp het heeft wel wat weg van een maanlandschap. Wij schrikken er niet meer van en hebben inmiddels een plan van aanpak. Die aanpak duurt wat langer dan gepland want de plekken moeten gespoeld worden om het zuur uit het laminaat te krijgen en droog zou ook wel fijn zijn om weer een goede hechting te krijgen. Dus om onszelf wat adem te geven wordt de datum weer uitgesteld naar 20 Maart! in die tussen tijd wordt aan stuurboord de antifouling aangebracht, de anodes terug geplaatst en de laatste hand wordt gelegd aan het polijsten van de romp. 18 Maart zijn de maankraters dicht en er wordt een laatste laag plamuur aangebracht om vervolgens ook bakboord in de antifouling te zetten. Nu zijn we toch echt bijna klaar, wat kan er nu nog mis gaan.

19 Maart, je wil het niet geloven maar met de zon laag schijnend op de ander kant van het onderwaterschip zien we 3 bulten op een rij zo groot als een sjoel schijf. De moed zakt me in de schoenen. Negeren kunnen we het niet. Door de druk eraf te halen boord Akko 3 gaatjes. We spoelen deze gaatjes met water, spuiten ze uit met de compressor. Een paar spuitjes met aceton zorgt ervoor dat het water verdampt. We vullen de gaatjes met vezels en epoxy. Genegeerd hebben het niet maar dit is voor nu de beste oplossing want zo blijf je bezig. Het gevoel wint van het verstand, want we willen het water in.

Dan breekt de grote dag aan, wat ben je dan nog druk om alles klaar te krijgen! Het dek wordt nog gewassen om al het stof van de laatste 2 maanden weg te spoelen. Landvasten en fenders zijn paraat. Al het gereedschap wat zich onder de boot heeft verzameld moet weer aan dek en ga zo maar door. We zijn ruim optijd klaar omdat de boten lift vertraging heeft. Dat is niet goed voor mijn gemoedstoestand en wordt nu toch wel nerveus van het wachten. Want eenmaal als Choctaw op de kar staat en in de banden hangt is het aan het personeel van Peake. Alles gaat goed en ik kan deze jongens alleen maar een dikke pluim geven. Als choctaw in het water ligt maar nog wel in de banden hangt is het aan ons om evt lekkage op te sporen. De motor wordt gestart en dan zijn we los. Met de nieuwe vaste schroef schieten we vooruit en voor we het in de gaten hebben varen we 6 knopen!

We besluiten nog even gratis gebruik te maken van de steiger, zodat we op ons gemak alles kunnen checken en opruimen. Na 3 dagen aan de steiger te hebben gelegen, al wiebelend en tussen de krakende landvasten gooien we los. Het is echt weer even wennen als je 7 maanden vaste wal onder de voeten hebt gehad maar het went ook weer snel gelukkig!

“De klussen die we hebben kunnen afvinken”

Onderwaterschip: 200 osmose bulten behandeld, Schroefas schoonmaken, Schroefaslager vervangen, Kiwiprop vervangen voor een vaste schroef, Roer opengeslepen en weer opgebouwd, coppercoat aanbrengen, boegschroef dichtgemaakt.

Boven de waterlijn: 20 cm boven waterlijn tot de ruwe vezel weggeschuurd, epoxy barrier aanbrengen, Plamuren, schuren, lagen verf opbouwen. Boven de stootlijst de rand geschuurd, en geschilderd. Rvs gepoetst, teakhout behandeld, potdeksel kitten, naambord voorzien van nieuwe letters, De hele romp gepolished, ketting ontroesten.

Aan dek: gat dicht maken walstroom, verplaasting walstroomaansluiting, stuurwiel lak eraf, stuurstand lak eraf, teakhouten tafeltjes behandeld, vloervlonders kuip gereparereerd en behandeld, potdeksel hout behandeld, binnenkant potdeksel kitten, kikker verwijderd, lekage verholpen achterkajuit, nieuwe bimini, buiskap nieuwe stiksels.

Motoronderhoud: olie verversen, dieselfilters, oliefilter, impeller, lekage koelwater, tranmissie olie, oliekoeler schoonmaken, paar slangen vervangen, paar slangenklemmen vernieuwd.

Binnen: wasbak demonteren, schapje onder het aanrecht, lampje in kledingkast, vuilwatertank verwijderd, nieuwvuilwatertank gemaakt, revisie handmatige bilgepomp,  instaltie zwartwatetank en handmatige bilge pomp.

Dingy: slijtstrip gemaakt aan de onderkant, opblaasrand geplakt, onderhoud buitboordmotor.

Mast eraf: Corosie mastvoet, kabelgoot monteren, blokje vlaggenlijn, windmolenbeugel instaleren, reeflijnen in mast versoepelen. 

Testvaren

Het is wellicht alleen op het voorzeil want het waait hard genoeg tussen de boca’s (eilandjes) De motor doet het prima en de nieuwe schroef heeft eindelijk iets te vertellen en stuurt Choctaw met haar 18 ton makkelijk in het rond. Het is dan heerlijk als de motor uit gaat en het zeil wind vangt. Met ruim 6.5 knopen schieten we de boca’s voorbij. Onze eerste ankerplaats wordt scotlandbay. Helaas worden we de volgende dag al weg gejaagd door alle party boten. 1 boot met muziek gaat nog wel maar als er 3 voor je liggen met allemaal de muziek op vol vermogen worden we letterlijk weg geblazen. We kiezen voor het zuidwestelijke eilandje Chacachacare, het lepra eiland.

Het eiland heeft een grote baai met allemaal kleine baaitje waar je bijna in alle richtingen beschut ligt. Niet allemaal even makkelijk om te ankeren. Het is er vrij diep en de bodem bestaat uit vermalen koraal. De baai die goed bekend staat is Sanders bay! Vredig en stil, alleen door de weeks heb ik begrepen. Want ook hier komen de party boten, dat is helaas te zien want de kleine strandjes liggen vol met afval. 

We blijven hier 3 nachtjes en verkennen het eiland met de dinghy. Het eiland deed dienst om mensen met lepra te ontvangen, afgezonderd van de beschaving. In de baai waar wij liggen staat nog een huis met een afgebrokkelde steiger. Hier woonde de dokter die de lepra patienten in checkte om er vervolgens nooit meer weg te mogen. Er werd een heel dorp gebouwd maar daar zie je op een paar ruines niets meer van, de natuur heeft het overgenomen. Aan de overkant is het huis van de nonnen met het bijbehorende ziekenhuis. Zij werden hier in 1926 heen gebracht om deze mensen te verzorgen. Ook hielde zij toezicht want vrouwen en mannen werden gescheiden gehouden. Pas na de tweede wereld oorlog werden de regels versoepeld. Dat hielt in dat het geboorte aantal omhoog schoot. Helaas werden de babys bij geboorte weg genomen er voor adoptie gesteld. Er was een walvis station en een katoenplantage voordat het een lepra eiland werd. De weg naar de vuurtoren is nog begaanbaar maar wordt vooral gedomineerd door gieren. Die voelen zich wel thuis op dit eiland. In 1984 overlijd de laatse lepra bewoner en sindsdien is het eiland verlaten. 

Nu we hier zijn houd de geschiedenis mij aardig bezig, ondanks dat het hier stil en vredig lijkt voelt het ook wel een beetje spookachtig, helemaal omdat we hier alleen zijn. Ik probeer mij een voorstelling te maken hoe het toen was. We speculeren wat af want google laat het af weten want er is nauwelijks bereik. 

We gaan anker op en terug naar de beschaving maar het eiland houd ons stevig vast als we het anker omhoog halen. Ik roep naar Akko het gaat echt heel zwaar we hebben iets aan het anker hangen. Met moeite krijgen we het anker nog net boven water maar er zitten 2 dikke staal kabels omheen gevouwen. Vanaf de boot kunnen we er niet bij en zo staan we een poosje te kijken wat de beste manier is om los te komen. Akko gaat het water in met handschoenen ik rijk hem een lijn aan om dit boven het anker vast te maken, hier zit een oog om je anker over de kop te kunnen trekken. Zo kan Akko de kabels beter over de flanken van het anker trekken. Nu hangen ze alleen nog maar aan de punt van het anker en zitten we nog steeds vast. Akko klimt aanboord en hoeven nu alleen maar de lijn omhoog te trekken zodat het anker nog meer kantelt en dan zinken de kabels weer naar de diepte. Pfff we zijn los!

We zeilen halve wind terug en gaan voor anker bij TTSA de jachtclub. Weer terug in alle herrie motorboten en harde muziek. We gaan plannen maken om naar Tobago te gaan!