Spaanse Ria’s Deel 1

A Coruña

Als we de baai invaren worden we verwelkomd door de hete Spaanse zon. A Coruña is makkelijk aan te varen, er zijn verschillende marina opties, maar aan de linkerkant in de baai is een prachtige ankerplaats,”Ensenada de Mera”. Er liggen hier nog maar twee andere zeilboten dus plek genoeg en we zoeken een mooi plekje uit om ons anker in vast te trekken. De zeilpakken worden ingeruild voor een zomers kleedje! “Wat een weelde” zegt Akko. Alle luiken en poorten gaan open en onze windscoop drukt de muffe Engelse lucht de kajuit uit. Voor het eerst missen we de bimini, zolang spannen we maar even een zonnedoek boven de kuip, met een drankje erbij evalueren we zeer voldaan onze oversteek!

Overdag is het hier een komen en gaan van bootjes en strandgasten. Het is zo druk op het strand dat je het lawaai van de mensen kunt horen, de rotswand weerkaatst het geluid richting de zee. Tegen de avond gaat iedereen tegelijk naar huis en is het ineens rustig, nu hebben de ankergasten de baai voor zich alleen.
De volgende ochtend komt zeilschip “Nortada” aan met Carmen en Klaas Huitema met hun 2 kinderen aan boord, vanuit Camaret sur Mer. We hadden eerder contact met hen toen we beiden nog in Engeland lagen, zij op de Scillies en wij in Falmouth, tot een ontmoeting was het nog niet gekomen. Ze komen al snel met hun bijboot bij ons een fris drankje halen. Het is fijn als je even met elkaar kunt bijpraten over de ervaringen tijdens de oversteek, ze waren zelf best moe, maar de kinderen bruisten van de energie dat ze bij ons aan boord niet goed kwijt konden, na een uurtje is de familie snel het strand opgegaan.

Wij hebben nooit zo’n haast om na aankomst meteen aan wal te gaan, we nemen graag de tijd om de nieuwe ervaringen te verwerken en tot rust te komen voordat we ons in de drukte mengen. Op Zondagmiddag, precies 7 dagen na ons vertrek uit Falmouth gaan we aan wal, dit keer maar eens roeiend. Niet veel later zwalken we door de straatjes van het dorp, we lijken wel dronken, we hebben echte zeebenen!
Dit dorpje heeft voor ons niet zoveel te bieden, het is vooral toeristisch voor de badgasten en op Zondag is de Supermercado netjes gesloten. Gelukkig bevalt het ons prima aan boord en we hebben ruim voldoende voorraden, na het eten van een ijsje op een spaans terrasje met de nodige rokende Spanjaaren zijn we binnen 2 uurtjes weer terug op het strand waar ons bootje ligt. We drinken wat en eten wat slappe spaanse frietjes met kipstukjes bij het strandtentje en roeien tevreden naar huis.

We vervelen ons geen moment al zou je dat wel kunnen denken. Zo ben ik een hele dag bezig met de was en Akko duikt er regelmatig in, gewapend met duikbril, schuurspons en krabber om het onderwaterschip schoon te maken en te inspecteren. Akko komt er achter dat de hele romp zo goed als geen aangroei heeft, maar het schroefaslagerhuis zit bomvol met scherpe zeepokken. Dit is het enige stukje waar geen CopperCoat op zit en we vragen ons af waarom eigenlijk niet, na wat krabben en steken is het weer schoon, maar met deze enorm voeding rijke wateren zal Akko deze oefening regelmatig moeten herhalen om de spoelpoorten open te houden.

De volgende ochtend wordt ik wakker met een raar gevoel dat mij overheerst. Ik ben niet gezellig en ik loop de hele dag met mijn ziel onder m’n arm mezelf af te vragen waarom dat zo is.
We liggen hier fantastisch, de zon schijnt, wat heb ik nou te klagen? Ik snap er helemaal niks van. Aan het einde van de dag valt dan het kwartje. Ik dacht dat ik mezelf nu wel onderhand zou kennen, maar dat valt dus best tegen. De overtocht heeft mij veel meer gedaan dan dat ik in eerste instantie dacht. En dat komt er pas uit zodra ik echt tot rust kom. Dat is dus pas na 3 dagen ….onzekerheid, spanning, nieuwe situaties, allemaal prikkels die bij mij heel heftig binnenkomen en tijd nodig hebben om te worden verwerkt.
Toen ik dit dan in de gaten had was het vervelende gevoel ook verdwenen.

Onze buurmannen van SV COLON uit Noorwegen dagen ons uit om een spelletje Kubb te komen spelen op het strand. Met de nodige versnaperingen aan boord van MYOTT zeilen we ditmaal naar het strand, uiteindelijk hebben we 4 teams, Noren, Zweden, Duitsland en HOLLAND! Het wordt erg gezellig en er worden plannen gesmeed om over een aantal dagen, allicht gezamenlijk, te vertrekken naar Camarinãs.

De volgende dag besluiten we maar eens echt naar het centrum van A Coruña te gaan, dat ligt aan de andere kant van de Ria en Akko komt met het briljante idee om dit zeilend te gaan doen met Myott, we nemen de roeispanen wel mee maar er is geen plek voor het motortje. Het is bijna 3 mijlen varen en de wind is goed, in het ergste geval moeten we wat roeien zegt hij.
We gaan lekker, maar zodra we onze hoek van de baai uit zijn wordt de wind minder en de swell vanuit de zee is best enorm, onze Walker Bay heeft niet echt goede zeileigenschappen maar na een dik uur bereiken we dan toch de breakwater aan de overkant. Op dat moment varen er net 3 enorme sleepboten naar buiten die netjes om ons heen varen. “Die sleepboten gaan vast niet voor niets naar buiten” zegt Akko, “voorlopig blijven we wel wat aan de kant”. Een half uur later ofzo, komen ze weer terug met een enorm vrachtschip op sleep en wij zitten nog heerlijk te ploeteren. We besluiten dan toch maar een tandje bij te zetten met de roeispanen. Het blijkt dan nog een halve mijl roeien en volgens Akko hebben we de stroom iets tegen. We roeien omstebeurten, voor mijn gevoel komen we niet vooruit en als ik de peddels maar voor de helft van de tijd goed heb staan ben ik er wel klaar mee. Akko roeit het laatste stuk naar de oude haven en we parkeren Myott recht onder het havenkantoor.

Het is inmiddels al half 4 maar de stad is uitgestorven, we blijken voor de verandering veelte vroeg. We realiseren ons dat de terugweg ook wel 2 uren zal kunnen duren, wanneer de restaurants pas om 8 uur openen gaan dan is uitgebreid tapas eten allicht niet zo een goed plan. We lopen ons rondje door de stad maar komen er helaas alweer snel achter dat de stad niks voor ons is, geef ons maar een ankerplekje. We vinden gelukkig een eettentje waar de vrouw van de bartender ons voorziet van wat te eten, op een lege maag terug roeien gaat niet lukken. Het is geen culinaire hoogstandje maar goed genoeg.

Bij terugkomst op Myott zijn we een fles aceton, zonnebril en vishaakjes rijker. Akko ziet in zijn ooghoek een klein jacht de box uit varen, Akko maant mij op te schieten en we peddelen snel bij de steiger weg. “snel! Zwaai met het landvast!” Ik gooi al mijn charmes in de strijd en de beste man raakt helemaal in de war maar draait zijn scheepje bij om het lijntje aan te pakken. Akko roept met een glimlach :”Ensenade de Mera”, de schipper zegt: “No problem”, en we kijken elkaar verbaasd aan hoe we dit nu weer voor elkaar hebben gekregen. Deze aardige Spanjaard gaat ons thuis voor de deur afzetten! 45 minuten later gooien we los, we geven hem 10 euro voor de brandstof maar dit neemt hij absoluut niet aan, ons kaartje wil hij wel graag!

Wat een avontuur en we zijn ruim voor donker weer thuis, daar moet op gedronken worden! Niet veel later komen onze Zweedse buren van de Joyride voor een praatje. “We blijven niet lang hoor, we moeten nog eten”, enfin!, het werd heel gezellig, inclusief rondleiding en een demo van Akko zijn nieuw geïnstalleerde SSB radio zender.

De volgende ochtend ligt net als wij ook Joyride nog voor anker, de Noren en Duitsers waren verstandiger en zijn op tijd naar bed gegaan, zij zijn reeds vertrokken richting Camarinãs. Joyride komt ons gedag zeggen en varen een half uurtje eerder uit dan ons.

Wij vertrekken om 11:00. Als we de baai uitvaren is er nauwelijks wind dus tuffen we nog even door op de motor. Het is bijna 50 mijlen, dat kan zomaar 10 uurtjes duren. Tegen twaalven zien we wat rimpeltjes op het water, de wind zal naar verwachting steeds meer gaan worden tot 20 knopen. We hijsen onze favoriete zeilen en varen een comfortabele ruime koers, in de verte zien we Joyride. In theorie kan Joyride veel harder dan ons, het schip is 53 voet met enorm veel zeil, maar met constante zeiltrim en geduld komen we heel langzaam dichterbij. Na 25 mijlen halen we ze in. Zij kiezen ervoor om meer voor de wind te varen waar wij liever afkruisen. We gaan dan harder maar leggen een langere afstand af, als je dit goed doet maakt het niks uit, maar het is een stuk comfortabeler aan boord.

Het is een geweldige zeildag en onze Choctaw is goed op snelheid, we verbazen ons steeds weer! De wind is lekker stabiel en het waait zo ongeveer 15 knopen, alleen als we tussen de kust en een eilandje doorvaren trekt de wind iets aan. Het is een wereld van verschil met Engeland. Zo relaxed hebben we nog niet gevaren sinds we onderweg zijn. Bij Engeland zit er altijd een depressie op je hielen.
We draaien de Ria van Camarinãs binnen als de zon al laag staat, zodra we de vuurtoren voorbij zijn trekt de wind aan tot boven 20 knopen, het water is vlak en we schieten met dik 8 knopen al slalommend langs de visboeien naar binnen. We strijken de aap zodra we hoger aan de wind moeten varen om zolang mogelijk zeilend op ons doel af te kunnen varen in de vlakke baai.

Camarinãs

We gooien ons anker uit bij schemer. Het pakt niet meteen waardoor we dichter op onze achterbuurman komen te liggen. We doen een 2e poging, Akko haalt het anker op terwijl ik zachtjes naar voren blijf varen. Akko zegt: “We hadden al los moeten zijn maar we zitten muurvast”. Inmiddels is het donker en dat helpt niet mee. Het anker blijkt aan een oud visnet vast te zitten wat het heeft opgepikt van de ondiepe bodem. Veel touw en net, met een paar ferme halen met het scherpe mes laat het los “We zijn los!”. We laten ons eerst even op de wind wegdrijven voor we de schroef in werking zetten om er zeker van te zijn dat we het visnet niet ook met de schroef oppikken. Een stukje verder graaft het anker zich gelukkig meteen in en om 21.30 kan de motor uit.

Onze Noorse en Zweedse vrienden komen de volgende dag voorbij met de dinghy. Er is vanavond Fiesta in het dorp, of we dan ook mee gaan, maar ze gaan nu eerst even mosselen rapen. We worden uitgenodigd om mosselen te eten op de Joyride, ze hebben zoveel mosselen dat we we moeten helpen met opeten. Judith heeft ze gekookt in een heerlijke bouillon met een goede scheut witte wijn. We eten er met z’n zessen van tot we niet meer kunnen, ze zijn echt lekker, zo vers hebben we ze nog nooit gehad! Er moet gezwommen worden vinden ze, ik zeg nog “oh, wat jammer, ik heb geen bikini mee” waarop Judith zegt: “die heb je toch niet nodig” en voor we het in de gaten hebben staat iedereen poedelnaakt op het dek en springt de zee in. Akko en ik kijken elkaar aan en voelen ons een beetje ongemakkelijk, dit hebben we al lang niet meer meegemaakt. Zonder enige schaamt en niks aantrekken van de omgeving.

Feest in Camarinãs,
Overdag horen we harde knallen, ze zijn vast aan het oefenen voor het vuurwerk voor vanavond denken we. Na ons mosselfeestje gaat iedereen zijn eigen weg en zien we elkaar in de avond wel weer. Wij gaan groentes en fruit halen bij de Fruiteria, de eerste keer sinds Falmouth. De dame in de groentewinkel vertelt ons dat de fiësta pas echt rond middernacht begint, ze kan niet wachten.
We stappen allemaal in ons eigen bijbootje en ontmoeten elkaar in de vissershaven. We bewegen langzaam mee me het feestgedruis wat ook echt nog op gang moet komen. Veel jonge kinderen met hun ouders en ouderen die een dansje draaien. Er is een leuk programma met live optredend. Onze Salsa en Jive skills komen langzaam weer terug, maar we moeten wel weer op gang komen. Als om middernacht de kleintjes met opa en oma naar huis gaan, is het tijd voor de veel belovende DJ, dit viel behoorlijk tegen en als het ook nog eens begint te regenen loopt de boel helemaal leeg. Rond 2 uur houden wij het ook voor gezien en varen in de donkere nacht terug naar onze huis.

Er is harde wind voorspeld die een paar dagen zal gaan aanhouden. Ons anker houdt prima maar zoals vaak ervaren slingeren we bij harde wind en golven dan flink heen en weer. Tijd voor wat experimenten met de andere 3 ankers die we aan boord hebben. We varen voorzichtig schuin link en naar voren en gooien ons 2de CQR anker uit. Het pakt totaal niet, we doen nog twee pogingen, maar helaas. De vierde poging is voor ons aluminium Fortress FX23 anker, Akko gebruikt nu ons bijbootje om het exact neer te leggen waar we het hebben willen. Ik begeleid de lange lijn terwijl Akko het anker naar zijn plek vaart. Na 2 pogingen blijkt dat het dikke zeewier het anker tegenhoud in de grond te haken.
Het is tijd om onze troef in te zetten. We halen ons Mantus stormanker van 25kg voor het eerst uit het vet. En dat werkt bij de eerste poging, de trekhoek is niet eens ideaal, maar dit nieuwe anker van Mantus zet als een bunker. Hadden we dat maar meteen gedaan! Door dit 2de anker hebben we een driehoek gemaakt en wij zitten nu vast aan één hoek daarvan dat als draaipunt werkt en het zwieberen is voorbij.
Een stuk comfortabeler gaan we de nacht naar 2 september in.

Kite-kriebels

Het is leuk om te merken dat er een soort van cruisers community ontstaat. Je hebt vaak dezelfde interesses en leert van elkaar en helpt waar gewenst. Zo hebben wij veel internetdata waar we niet doorheen komen, we zetten een sterke hotspot op waar iedereen gebruik van kan maken, tijdens stormdagen blijft iedereen toch lang binnen zitten en dan is goed internet een uitkomst.

Jonathan en Judith blijken ook van kitesurfen te houden. De mannen gaan dus kiten, ze zullen het wel even voordoen……, Judith en ik gaan eerst maar even een wandelingetje maken vanaf het strand, wij kijken het nog wel even aan. Jonathan en Akko schieten het water over maar het is best vlagerig en regelmatig is er net even te weinig wind. Akko heeft daar rekening mee gehouden, maar Jonathan heeft eigenlijk een te kleine kite en board gekozen en kan daardoor moeilijk hoogte houden en hij landt een uur later ploeterend op een ander strand benedenwinds. Akko gaat lekker, maar besluit na een poosje een downwinder te maken naar Jonathan, alles gaat goed, totdat Akko vindt dat hij vanaf dat strandje wel even upwind zal gaan naar het strand waar onze bootjes liggen. Na wat geploeter komt hij in de windzone, nog 2 keer stevig aanzetten en hij staat op de plank, maar opeens “Poef!!” er is iets stuk, de kite ligt in het water en Akko begint de lijnen op te rollen en trappelt langzaam richting het strand.
Judith en ik zien dit geploeter van de heren een poosje aan en besluiten de bijboot met 15 pk van Joyride het strand af te duwen, met vereende krachten schuiven we de zware boot van het strand en door de branding. We peddelen eerst wat weg naar dieper water voordat we de motor kunnen laten zakken en starten. Akko zien we drijven op zijn kite en Jonathan blijkt al aangespoeld te zijn. We komen als geroepen. Akko heeft voorbeeldig de lijnen al opgerold en kan zo alles aangeven en hij klimt aan boord. Judith en ikzelf zijn erg trots op onze rescue missie “Girlpower”!!!

Finisterre!

Er schijnt morgen een mooi moment te zijn om naar Finisterre te varen. We hebben om 9 uur een radiomeeting op kanaal 69 van de marifoon om de plannen met elkaar door te nemen en de interpretatie van de weersvoorspellingen met elkaar te delen. Unaniem wordt besloten dat we rond een uurtje of 9 de ankers lichten. Tot de middag zal de wind goed zijn en precies voldoende om Cape Finisterre te ronden. Vanaf Finisterre zijn de voorspellingen voorlopig gunstiger om makkelijker zuidwaarts te gaan.

Wij vertrekken natuurlijk weer als laatste en hebben aardig wat werk om de 2 ankers boven water te krijgen. We hijsen de zeilen al voordat we los zijn en varen de baai helemaal zeilend uit. We hebben een mega deining met ruim 25 knopen wind. We gaan hard, alleen op onze kleine kluiver en bezaan gaan we dikke 7 knopen en tikken zo nu en dan de 8 aan. Ondanks de deining en de harde wind wat op deze koers niet voelt als 25 knopen wind, zijn we in ons element en hebben weer een fantastische zeildag op Akko zijn verjaardag. Zoals verwacht is de wind op zodra we de Cabo Fistera ronden, de doorgaans ruige kaap ligt er vredig bij. De dolfijnen maken het plaatje compleet en het is geen straf om voor de laatste mijlen naar de geplande ankerplek de motor bij te zetten.

Windstil en warm in een mooie ankerbaai, er staat geen zuchtje wind, een vreemde gewaarwording als het net op zee nog 25 knopen waaide. De ankerketting hangt recht naar beneden en we genieten van het uitzicht. Het wordt een heerlijk rustig nachtje zeg ik tegen Akko, de was hangt te drogen, Akko zwemt wat om en onder de boot, er heerst totale ontspanning. s’Avonds eten we gezamenlijk met de bemanning van Joyride en Colon in het stadje. Bij terugkomst op het strand zijn we allemaal weer blij verrast dat onze bootjes er nog liggen. Wij halen snel de appeltaart en wat drankjes op met Myott, denken we, maar als we terug varen naar het strand horen we gefluit en gejoel en we komen er achter dat we een heel verkeerde kant op varen, zo donker was het. Op het strand aangekomen hebben ze de kleinste dinghy omgetoverd tot loungebank, we zitten strak tegen elkaar met de voeten in de dinghy om de strandbeestjes te ontlopen. De appeltaart valt in de smaak en we drinken er 1 of 2 of… op Akko zijn verjaardag.

Het wordt wel na 1 uur als we weer terug op Choctaw zijn, het geslaagde feestje is voorbij. De was is bijna droog en ik haal het meeste naar binnen. Het is bladje stil, het water super vlak, je hoort de vissen spetteren. Lekker slapen.

Half vijf, we worden wakker van de beweging en het gewapper van het zonnekleed. Akko doet in zijn onderbroek een rondje over het dek, haalt het zonnekleedje weg en ruimt wat op, het is pik donker, de wind trekt snel aan. Ik kom in pyama ook even kijken, Akko moppert wat, kan zijn ogen nog niet goed open houden maar zegt tegen mij dat ik wat meer kleren aan moet trekken. Haha, jodokus. Akko trekt zijn korte broek en trui ook maar aan en klimt weer aan dek.
Schrik!!!! Het zand springt uit zijn ogen, Joyride komt nu wel heel snel heel dichtbij. Ze liggen bovenwinds en wij liggen in hun pad, 53 voet lang en van staal. Gelukkig is er inmiddels wel wat beweging aan boord en we horen luide onverstaanbare klanken maar of en wat ze gaan doen is nog niet duidelijk. Het ziet er uit als een spookschip.
We starten rap de motor, niet dat we veel kunnen doen want dingen ontwikkelen zich nu heel rap en er is geen tijd om iets met ons anker te ondernemen. We zijn net een hond aan een korte riem, 30 meter links of 30 meter rechts, welke hoek moeten we straks kiezen om de dans met Joyride te ontspringen? Het waait inmiddels 30 knopen en de golven doen hun best.
Nog 10 meter slechts, ze liggen dwars voor ons, wanneer Joyride gang krijgt met een half opgehaald anker versierd met een enorme bos kelp-wier.
Ze verdwijnen in de nacht en wij blijven wiebelend, ietwat geschokt achter.
We spreken ze via de marifoon, ze zijn niet minder geschokt met welgemeende excuses.

Wij zijn inmiddels dus best wakker en liggen alles behalve comfortabel op dit voorheen idilische ankerplekje, we willen hier weg, dat is zeker, maar het is donker en ons anker zit wel lekker goed vast. Dat is toch een soort van stabiele situatie. Wanneer we nu het anker lostrekken weten we niet in welke situatie we terecht komen, we zijn het er beiden over eens dat we beter kunnen wachten tot zonsopgang rond een uur of 8. We besluiten om voor de veiligheid nog eens 10 meter ketting te laten gaan en de klauw op de ketting te zetten om de ankerlier te ontlasten.
Alle zintuigen staan voorlopig op scherp, van slapen is absoluut geen sprake. We vinden het nog steeds best spannend, het gaat buiten echt te keer, we meten vlagen van boven de 35 knopen uit wisselende richtingen, de boot helt soms en slingert heen en weer, we zijn wel erg trots op ons oude CQR anker dat op de bodem zich schrap zet. Voor de afleiding zet ik maar een potje thee en vouw de was op.
Zodra het schemert hijsen we ons in de zeilpakken met de reddingsvesten en bereiden ons goed voor. Het is nu vloed en 9 meter diep, voor het eerst halen we ruim 40 meter ketting binnen met de handlier, om de beurt doen we een stukje. Eindelijk zijn we los, ik moet goed gas geven en naar links sturen om niet weggezet te worden. We verhuizen naar een inham die volgens de almanak beschut ligt bij NO-wind, ca 4 mijlen varen. We varen de relatief smalle baai binnen en gaan zo dicht mogelijk naar de berg zodat we beschut liggen. Als het anker pakt is het eindelijk weer rustig. Inmiddels is het 10 uur als wij na een kopje thee en de laatste stukjes appeltaart weer kunnen gaan slapen.

Van bovenstaande belevenissen hebben we helaas geen foto’s, daarom maar een foto van de heldin van het moment.