At Sea, Land in zicht. Dag 6

17 Maart, Dag 6
Ahoi!
Vandaag hopen we in Mindelo op Ilha Sao Vicente aan te komen, helaas wordt dat wel in de nacht. We hebben hard gevaren, maar voor zonsondergang redden we dat nooit. Het schip vertragen lukt niet zo goed omdat de zee ruw is en de snelheid behouden is dan erg belangrijk. We overwegen om ’s nachts binnen te varen zodra de maan ons wat licht geeft. We hebben namelijk van SV Pien hun waypoints gekregen die we dan nauwkeurig dienen te volgen, maar het blijft toch een beetje fietsen met een blinddoek.

In het ankergebied liggen nogal wat wrakken en die zijn niet goed aangegeven op de kaart en ook niet verlicht. Op zee blijven wachten is niet zo aantrekkelijk, daar hebben we bij het naderen van Rabat al de nodige ervaring mee. Ja we maken het weer spannend……!
De zee is nog steeds ruig, veel scherpe randjes, bij licht is het toch een stuk aangenamer. Vooral als ook het zonnetje begint te schijnen en we weer bezoek krijgen van dolfijnen. Die hadden we de afgelopen twee dagen even niet gezien. De motor draait want de accu’s zijn wat laag en tegelijk kan de watermaker draaien. Dit is de eerste keer in 6 dagen. Nu de motor draait hebben we straks bij aankomst ook een warme douche, Wat fijn! Dan komen we in ieder geval fris aan bij de controleren op Corona, ook hier nemen ze voorzorgsmaatregelen. Inmiddels krijgen wij ook het bericht via SSB dat steeds meer landen sluiten en wij misschien ook wel ergens vast komen te liggen. We zullen in ieder geval zo’n 7 dagen in quarantaine moeten blijven, is ons al verteld.
De laatste mijlen duren lang als je weet dat we er bijna zijn. De wind is iets gaan liggen en de zee zou volgens de voorspellingen ook iets kalmeren. Dat zou een goede timing zijn, want dat is precies wat we nodig hebben om af te kunnen remmen zodat tegen de tijd dat we aankomen de maan er goed bijstaat om een uurtje of 3 op dinsdagmorgen.
Zodra we via de SSB de mail ophalen van SV Pien met coördinaten, zet Akko deze posities op de kaart samen met nog een Plan B: een ankerbaai zonder wrakken, maar met deining, alwaar we de nacht veilig kunnen uitrusten. We hebben nog ca. 20 mijlen voor de boeg, ik ben zo moe dat er letterlijk geen land meer met me te bezeilen is. Ik vertel het Akko, hij weet genoeg want mijn gezicht spreekt boekdelen. Hij geeft me wat uurtjes van zijn slaap. “Ik maak je wel wakker wanneer ik je nodig heb” zegt ie. Dichter langs de kust blijkt de zee echt een stuk vriendelijker en halve wind varen lukt ook nog best op een redelijk comfortabele wijze. Akko zeilt helemaal tot de oostkant van het eiland en weer terug, daarmee gaan heel wat uren voorbij waardoor hij besluit dit te blijven doen tot we met zonsopgang naar binnen varen. Dit is het beste besluit wat we konden nemen. In het donker een onbekende ankerbaai met slechte reputatie binnenvaren is allicht niet zo’n goed idee, hoe moe je ook bent van de golven.
08:30u leggen we ons anker neer in de baai bij Mindelo met 720 rechte mijlen (of 813 daadwerkelijk gevaren) op het log in 5 dagen en 20 uren! Moe maar voldaan en trots op elkaar en ons scheepje die onverstoorbaar door raasde over dit deel van de grote oceaan. Ze vraagt naar meer!