Atl. oversteek dag 19. Land in zicht! (slot)

Ahoy!

Als ik de wacht overneem is het nog schemerig, met een kopje thee zie ik de zon opkomen. Akko gaat slapen onder de buiskap, binnen is het te heet, ik laat hem daar voorlopig maar lekker liggen! Als het licht is hijsen we ons lichtweerzeil om nog een knoopje harder te gaan. We maken goede vorderingen op deze vlakke zee, met voor het eerst een hele lange maar ook echt hoge deining die lijkt op een lang gerekt glooiend landschap, alleen schuift dit landschap ongestoord onder ons door. Na een poos verandert de zee van kleur, van donkerblauw naar turquoise, het is al onder de 100 meter diep maar we zijn nog bijna 80mijlen van de kust af. De dieptemeter moet nu ook weer aan het werk, cruciaal.
Weer een prachtige zeildag waar we extra van genieten omdat dit, als het goed is, de laatste dag op zee zal zijn voordat we de rivier op gaan. Een mooie, redelijk rustige, afsluiting van deze oceaanoversteek voordat we land zien. Choctaw hangt soms boven het water wanneer ze wordt opgetild door de deining waardoor de boegspriet in het luchtledige hangt. Dan kijk ik even in een diep dal en we glijden dan weer gemoedelijk naar beneden! Ik kan hier uren ontspannen naar kijken in de wetenschap dat het goed gaat.
De deining wordt opeens een stuk onrustiger en het maakt ons nerveus, we zijn nu immers dichter bij land en geleidelijk ondieper. Wanneer de hoge deining namelijk vanuit de diepte op ondiepere stukken wordt geduwd zal ie een keertje kunnen overslaan zoals je dat op het strand ziet. Akko heeft opgezocht dat de formule hiervoor is dat wanneer de diepte onder de 3 x golfhoogte komt deze gaat overslaan, het is nu nog maar 30 meter diep en de deining bereikt al bijna de 4 meter, dit kunnen we nu van onze dieptemeter aflezen. Van overslaande golven is geen sprake, maar straks bij het naderen van de Bolton zal het onder de 10 meter diep zijn en dan moeten deze golven echt verdwenen zijn. Voorlopig wordt het kontje van Choctaw nog elke keer weer soepel opgetild zodat de golf onder ons passeert.
Er komen weer een paar buien aan waarvan we op een haar na steeds mooi de regen missen. De wind uit deze buien komt als geroepen en blijft aan staan en het lichtweerzeil blijft nu voorgoed gestreken. Het wordt weer mooi zeilweer en bij het ingaan van de nacht is de verontrustend hoge deining verdwenen.

Laatste nacht op zee

We bestuderen nogmaals de details op de kaart en de pilot voor het aanvaren van de Bolton, de eerst boei op zee, om daarna via de groene boeienlijn veilig bij de monding van de rivier uit te komen, het zijn hier net de Wadden. Volgens de laatste berekening zullen we daar rond half 2 zijn. Akko geeft mij orders hem wakker te maken zodra we 5 mijlen voor het ingestelde punt zijn. Het ondiepe water wordt steeds vlakker en we gaan veel harder dan gedacht en we hebben ook nog eens flink de stroming mee. Al om half 12 maak ik Akko wakker en hij is blij verbaasd, zullen we toch nog de zondagse lunch bij Waterland halen?

We zien het witte licht van de Bolton nog niet, deze zou vanaf 5nm afstand zichtbaar moeten gaan worden. Er ontstaat onzekerheid of we het wel goed doen want we zien wel veel andere lampen, rood wit en gelig. Zouden er recent wijzigingen zijn waarvan wij niet op de hoogte zijn? 20 graden naar het noorden zien we een heel duidelijk wit gelig licht, zou dat hem dan misschien zijn? In dit gebied is er 18 graden variatie van het magnetisch noorden, het zou zomaar kunnen…. Akko heeft dit onderwerp wel goed vooraf bestudeerd, dat wit/gelige licht zit op de verkeerde plek, maar we worden er wel onzeker van. Akko pakt de marifoon ter hand en roept MAS Port Control op met de vraag of er recent wijziging in de posities van de betonning zijn doorgevoerd. Kort en bondig is het antwoord “Negative Sir!” We varen nu een beetje minder ongerust de oude geplande koers en pas 2 mijlen voor bestemming zien we een vaag wit schimmig lichtje met een patroon van 8 seconden. Ik wil het haast niet geloven, het zou net zo goed een visboot met een olielamp kunnen zijn maar bij het naderen komen er gelukkig ook groene lampjes in beeld en is de onzekerheid verdwenen.

Als we de Bolton naderen gaan we voor het eerst een stuk aan de wind, we waren bijna vergeten hoe dat moest, ramen dicht en afsluiter van de wasbak in de keuken moeten we niet vergeten. Omdat we door de stroming worden weggezet hebben we de motor er nu bij om op koers te blijven, het mag nu niet fout gaan door één of ander hakende schoot. De wind draait enorm en is nu aflandig, Als we onze neuzen boven de buiskap uitsteken ruiken we de geur van aarde! Alle zintuigen staan op scherp, alsof je op een vroege herfstdag door het bos loopt en dat de dauw nog moet optrekken. Nu we alleen nog maar boeitjes hoeven te volgen kan ik gerust gaan slapen.

De geul op zee is ruim 10mijlen lang maar niet al te breed en halverwege gaat zelfs het ondieptealarm af als we iets op het randje varen. De stroming is enorm tegen maar we gaan nog wel steeds met 2kt op onze bestemming af, de rivier loopt duidelijk leeg. Er waart een vreemde lichtgevende mistlaag om ons heen, het duurt even voor ik in de gaten heb dat het ons eigen toplicht is dat het dampende rivierwater oplicht. Het water is nu zo vlak dat de boot helemaal niet wiebelt, een compleet nieuwe beleving.

Onze timing blijkt prima, op deze zaterdagnacht is er behalve wat visboten geen scheepvaart, hier varen ook grote olie en containerschepen, de geul is zo smal dat 2 vrachtschepen niet langs elkaar passen. Mocht er een schip op ons inlopen dan moeten wij echt opzij, maar dat zien we dan wel weer. Later leren we dat alleen bij opkomend water, tegen hoog water aan, de grote schepen in en uit varen wat hier natuurlijk heel begrijpelijk is. In principe zijn we van plan om bij Nieuw Amsterdam voor anker te gaan om te wachten op de stroming mee naar binnen, we moeten immers nog 30nm de rivier op naar onze bestemming, denken we. Omdat we zo langzaam gaan is het al tegen 6 uur en bijna licht als we bij Nieuw Amsterdam aankomen, op zee was het tij al rond half 5 laag, maar de stroom is nog steeds stevig tegen. Bij Nieuw Amsterdam komen de Suriname rivier en de Commewijne rivier bij elkaar, eenmaal voorbij deze splitsing is de stroming een stuk minder. Het tij in de rivier loopt achter op die in de zee, dat komt ons bijzonder goed uit. We besluiten meteen door te varen, want er wacht een lunch op ons en als alles klopt hebben we straks de stroming mee naar boven. We vragen toestemming aan de Maritieme Authoriteit Suriname (MAS) of we verder mogen varen naar Domburg, wederom met weinig woorden maar in duidelijke taal wordt ons toestemming verleend. Het gaat allemaal op rolletjes! We hebben inmiddels internet en via Whatsapp hebben we contact met Hans en Janet van de Zeevalk, die ons al opwachten, Janet vertelt dat ze er destijds vanaf onze positie ongeveer 4 uren over gedaan hebben. Wij kijken elkaar aan… dat kan niet kloppen, veel te snel, ze moet zich vergissen denken we. We leggen nu een meetlint langs de gekronkelde route inland en inderdaad, het blijkt nog maar 18 mijl te zijn in plaats van de 30 waarmee wij gerekend hebben. Die 30 mijlen was vanaf de Bolton en dat was dus al 12mijlen geleden. Daar wordt de kapitein wel blij van!
En we hebben straks nog stroming mee, dus die 18mijlen halen we echt wel binnen 4 uren. Wat een meevaller…. En we hoeven ons niet eens te haasten want over 4 uren is de stroming nog niet tegen. We kunnen uitgebreid genieten van de omgeving, aan stuurboord bebouwing en aan bakboord secundair bos. (Verwilderde plantages)

We zijn (helaas) weer online en de berichten stromen binnen, familie en vrienden worden op de hoogte gebracht van onze aankomst op deze mooie zondagochtend. Hendri en Akko’s vader volgen ons nu op de voet via de AIS en zijn onze tourgids op afstand: “Rechts ziet u Fort Zeelandia”, “Let op! jullie varen recht op het wrak van de Goslar af!”
Zodra we bij de brug zijn hebben we een volle knoop stroom mee, nu gaat het snel met aan Bakboord alleen maar secundair bos, waar vroeger de plantages waren en aan Stuurboord ruim opgezette vaak luxe bebouwing tussen de visbedrijven.

Om 10 uur al komen we de laatste bocht uit en zien we een paar masten, daar zal het wel wezen. Een warm welkom met Zeevalk en Windsong samen met personeel van Waterland! Het is echt superfijn na 3 weken bekende mensen op de steiger te zien staan!

Ontlading

Wow, wat een emotie en een adrenaline zit er dan in je lijf. We vallen Hans en Janet gepast in de armen en stellen ons voor aan Ad en Jolanda van de Windsong zij zaten bij elkaar in het vliegtuig terug naar hun schip. Het beloofde Parbo biertje staat voor ons klaar! Als we aan een grote ronde tafel zitten proosten we op de goede overtocht en een fijn weerzien. We zijn niet te stoppen en praten honderd uit! Ik heb heel wat boeken verslonden van mensen die oceanen hebben overgestoken. Je probeert je dan in te leven hoe dat is maar je kunt er pas echt over praten als je het zelf hebt gedaan. En het is fijn dat dan met mensen te delen met dezelfde ervaring!

De komende 6 weken gaan we Suriname ontdekken, hoe weten we nog niet, eerst krijgt Choctaw de nodige TLC. Dat heeft ze verdient na zo lang onverstoorbaar zonder problemen door te gaan, krakende vloerdelen, golven die tegen haar romp kapot botsen, klapperende zeilen wat haar doet trillen en beven en van links na rechts worden gesmeten. Het deerde haar niet ze heeft ons veilig naar de overkant gebracht. Wat zijn wij trots op CHOCTAW!

Niet minder trots ben ik op mijn kapitein, met hem overwin ik de zwaarste stormen!