Suriname naar Martinique, Dag 7. Nog best spannend

Aankomst Martinique Dag 7

Woensdag 27-1

Als ik in de ochtend de wacht overneem, staat er nog maar 65 mijl op de afteller. Bij 50 mijl gaan we iets afvallen want we komen iets te oostelijk aangezeild. We kunnen na 4 vier dagen eindelijk ruimer varen, wat een verademing. Akko krijgt al trek en bedenkt alvast iets culinairs wat hij straks gaat maken. Deze laatste 50 mijlen zijn een kadootje, de boot ligt lekker rustig en we gaan nog best snel. Vaak duren de laatste mijlen erg lang maar nu maken we ons daar niet zo druk om. We hebben de Zeevalk inmiddels weer in beeld op de AIS en hebben net weer marifoon contact gehad. Zij liggen 3 uur voor ons en houden ons op de hoogte van het laatste nieuws als ze voor anker liggen.

Dat komt goed uit, want wij komen weer eens in het donker aan. Gelukkig schint deze dagen de maan bijna helemaal vol en kan ons mooi bijschijnen als we binnenvaren. Akko start de motor even, om te checken of die in één keer aanslaat, yes! gelukkig!

We hebben inmiddels nog 2 mijlen te gaan en hebben nu een goed beeld van de situatie in het ankergebied. Op ons scherm zien we maar 10 schepen met AIS, maar het is duidelijk dat het een stuk drukker is dan verwacht, volgens Hans liggen er wel +100 in deze baai van St. Anne. De locatie van de Zeevalk is duidelijk en de schepen zonder verlichting kunnen we goed onderscheiden. Tijd om de motor te starten en de zeilen te strijken. Voel je hem al aankomen? De motor start niet..….Akko buigt zich over de motor en ik begin de genua in te rollen om snelheid te minderen. Akko trekt het kleppendeksel eraf en tikt met een hamertje op de klepstelen, allicht blijft er ééntje haperen. Akko vraagt mij om nog een startpoging te doen, maar te vergeefs. Het laatste redmiddel dat nog zou kunnen werken is een paardenmiddel, een spuitbus remmenreiniger die licht ontvlambaar is. Het lukt maar daar is ook alles mee gezegd, hij draait maar we hebben amper vermogen en met veel witte rook tuffen we naar Zeevalk en gaan langszij.

Daar liggen we dan in St. Anne baai, veel zien we nog niet maar volgens Zeevalk liggen hier al meer dan 200 boten voor anker. We omhelzen elkaar en drinken een aankomst biertje en praten na over deze pittige tocht!

De officiële Covid procedure is dat zeilschepen bij aankomst naar een speciaal ankergebied gaan, deze heet hurricane hole #2, dit is dan het officiële quarantaine gebied. Daar wacht je tot je een PCR test gaat doen en de uitslag hebt. Wij slapen eerst maar een nachtje in Saint Anna baai, niemand die er naar kraait, we gaan voorlopig niet van boord en met de huidige motorische problemen gaan we niet bij nacht verder de baai in.

Donderdag 28-1

We zijn voor ons doen erg vroeg wakker. We hebben via email een afspraak gemaakt voor onze PCR test op vrijdag ochtend en we kunnen hier dus nog een dagje liggen om orde te scheppen. Vooral wassen en alles ontzouten, Choctaw is nog nooit zo zout geweest, er ligt gewoon een zout koek op het dek, de watermaker draait overuren. Heerlijk om weer op zogezegd “blauw water” te liggen met een continu briesje en een aangename temperatuur om iets te doen, de hitte in Suriname zal ik niet missen. 

Akko buigt zich over de motor. De verstuivers worden schoongemaakt en voorzien van nieuwe ringetjes en de kleppen opnieuw gesteld. De motor draait weer, misschien iets beter maar absoluut niet als vanouds, helaas. Deze klus kunnen we nog even niet afvinken. Weinig compressie en veel witte rook dat wordt veroorzaakt door onverbrande diesel, denken we. We hebben weinig vermogen en dat is erg vervelend als we in de achteruit moeten varen.

Vrijdag  29-1

Op eigen kracht gaan we deze ochtend naar de aangewezen ankerplek voor de quarantaine, het zogenoemde “Baie de Cyclones” is dus een zeer beschutte baai in de grote baai en helemaal is omgeven met mangroves waar je bij een naderende orkaan je schip in vast kan maken. Het is eigenlijk best een mooie ankerplek en relatief rustig in vergelijking met de grote baai waar naar schatting wel 1500 schepen voor anker liggen.

Het is een enorm contrast voor ons, nadat we net 2 maanden in Suriname geweest zijn. Waar we zowat de enige waren en daarvoor 7 maanden in Kaapverdië met maar 10 boten op grote afstand om ons heen. Nu zien we de andere kant van de baai niet eens meer, van een beetje kitesurfen zal geen sprake zijn hier.
Om 9:50 zijn we aan de beurt voor een PCR test. Met z’n 4tjes spetteren we in Myott met 2.5 pk naar de kant, het is best ver. Ik snap nu dat alle dinghy’s hier vaak minstens 6 pk hebben. Het is een wirwar aan schepen van groot tot klein en ook veel vergane glorie en verzamelaars, we komen ogen te kort!