Auteur: Liza

In Plymouth hebben we 2 nachtjes heerlijk rustig voor anker gelegen. 5 mijl ‘up river’ met ruimte om ons heen! Alle havens waren gereserveerd voor de deelnemers aan de Fastnet Race die in Plymouth finisht. Daar gaat onze kans om weer eens dichtbij boodschappen te doen. Onze conserven voorraad is inmiddels aangebroken, al het verse eten is op. De pot vitamine C komt tevoorschijn, scheurbuik zal ons niet overkomen ;-). We blijven gelukkig klusjes afvinken. De bezaansmast staat weer als een huis met de beter passende onderdelen, we hebben wat kleine lekkage verholpen (denken we) en een systeempje gemaakt om de schuifdeurtjes te borgen tijdens het varen.

We nemen even wat tijd om de boel op te ruimen en onze zeilpakken uit te hangen en gaan dan direct gezellig borrelen aan boord bij Annette en Hans. De tijd vliegt als het gezellig is, de wijn smaakt goed en onze honger wordt gestild met de lekkere hapjes die Annette ons voorschotelt. Het wordt wel half 1 tijd voor we onder zeil gaan.

Weymouth en Portland

Daar liggen we dan, voor anker in de baai tussen Portland en Weymouth.
Voor ons heeft Portland en Weymouth een bijzondere betekenis met veel goede herinneringen. Een hoogtepunt voor Akko waren de paralympische spelen in 2012 waar hij als techneut het zeilteam uit Brazilië ondersteunde. In de voorbereidingen daar naartoe heb ik Akko kunnen helpen. Er is hier altijd wel iets met bootjes en daarvoor kwamen we ook weer in 2013 en 2015 hier samen terug. Elke keer weer brachten we een bezoekje aan de vuurtoren van Portland “The Bill of Portland”. Gefascineerd zagen we de bootjes die door het wilde water en mega veel stroming de punt van Portland wilden ronden, er staat daar een enorme stroming, tijdens springtij wel tot bijna 6 knopen, en die wil je niet tegen je hebben.

Chichester Harbour, Thorney channel.

Je anker uitgooien op het IJsselmeer stelt niets meer voor zodra je eens geankerd hebt op serieuze getijdenstroom met harde wind van een andere kant. We kijken voortdurend naar de tracker op de plotter en steken daarna ons hoofd weer boven het luik om te kijken of het wel klopt wat we op de plotter zien, zonder plotter zouden we helemaal dolgedraaid zijn, zo een gezichtsbedrog, het water schiet onder je door maar je gaat nergens heen. De logica is soms ver te zoeken. Liza snapt er in het begin helemaal niks van, Akko is van de feiten en haalt zijn natuur- en wiskunde skills uit de kast om er een verklaring voor te vinden. Het schip is een speelbal geworden van wind en water die om beurten scoren.