Choctaw en Zeevalk langs de oostkust van Martinique

In Suriname borrelt het idee al om samen langs de oostkust van Martinique te gaan varen. Eenmaal in Martinique laat dat nog even op zich wachten mede door motorpech, levertijd op een dinghy en de weersvoorspelling die niet mee zit. Zeevalk krijgt tips van een Fransman die hier al 30 jaar rond zeilt, in de Franse pilot laat hij bijzondere ankerplekjes zien. De oostkust is de ruwe kant van het eiland. Het advies is om dit met rustig weer te doen. Na lang wachten is nu dat moment aangebroken. Het meest lastige stukje is, om de zuidkust heen te komen maar voor we dat doen gaan we voor anker bij Ilet Cabrit, het zuidelijkste puntje van Martinique.

Ilet Cabrit

We varen alle toeristische stranden en anker baaitjes voorbij. Achter het eilandje Cabrit lig je rustig voor anker maar je moet eerst nog wel even goed navigeren. De pilot en navionics kaart geven niet hetzelfde weer. Wij knijpen hem want volgens de Franse pilot kunnen wij niet door de doorgang die tussen twee riffen ligt. De Zeevalk met hun ophaalbare kiel bijten het spits af. Het blijkt dat de navionics kaart het bij het rechte eind heeft, dat geeft vertrouwen. Dat houdt in dat, met wat wij lezen op de diepte meter klopt met de kaart en zo liggen we in een hele stoere ankerbaai omringd door riffen. Een privé baai voor ons tweeën. We blijven hier 2 nachtjes, we maken een wandeling en een bezoeken het eilandje met vuurtoren en maken natuurlijk mooie kiekjes van onze bootjes!

Één van de redenen om hier twee nachtjes te zijn, is om dat de wind gunstig draait voor ons. We hoeven nu niet aan de wind te hakken om de zuidkust te ronden maar met een halve windse koers, dat is maar goed ook want de zee wordt hier opgestuwd wat vervelende golven geeft. Laat staan als je hier met veel wind langs moet. We behouden met deze koers snelheid en Choctaw baant zich een weg door deze klotsbak.

Ilet Petit Grenade

We varen voorbij Le Vauclin en gaan voor anker bij Ilet Petit Grenade, ook weer door een smalle doorgang omringd door ondieptes. Het vertrouwen groeit vooral omdat de navionics kaart heel betrouwbaar is in dit gebied. We varen bijna blind op de kaart met één oog gericht op de oceaan die verschillende dieptes in kleur weergeeft. Donkerblauw is diep genoeg, helderblauw gaat ook nog maar bruin is een no go! Er zijn verschillende mooie ankerplekjes maar we kiezen een plekje op de wind want helemaal zonder wind is niet uit te houden.

Vroeg in de ochtend ga ik met Janet in de dinghy naar het dichtstbijzijnde dorpje, opzoek naar vers stokbrood. We vragen in ons gebrekkig Frans en Engels naar een Boulangerie. Geen bakker, wel een heel klein mini supermarktje met vers stokbrood. Omdat de weg uitleggen leggen lastig is, pakt de man een potlood achter zijn oor vandaan en vind een oud badkamertegeltje waar hij de route voor ons op tekent. Zes stokbroden rijker lopen we via een ommetje terug. Ontbijt op de Choctaw en overleg wat onze volgende bestemming wordt!

Ilet Oscar

We varen naar een eilandengroep vlakbij Le Francois. We moeten om de eilandjes Ilet Oscar en Ilet Thierry heen om ondieptes en riffen te ontwijken. Eenmaal achter deze riffen liggen we rustig voor anker met een constante zeebries van open zee. Tijd om de onderwaterwereld te verkennen. We komen er al snel achter dat het hier onderwater anders is dan aan de zuidkust. Akko gaat dit keer mee snorkelen en met de dinghy varen we om het eilandje heen. Al snel zien we twee grote roggen. Je kunt merken dat dit de ruwe kant is, het water is lang niet zo helder. We komen uit op een kleine blue lagoon tussen de twee eilandjes in. Onderwater is alles groot, het rif loopt stijl naar beneden en soms is het best spannend vergeleken met de zuidkust waar je in een gemoedelijke overzichtelijk gezellig aquarium snorkelt.

Loup-Garou

We besluiten om niet langer te blijven op deze ankerplek want er ligt een onbewoond eiland op ons te wachten 5 mijl uit de kust, Het eiland Loup Garou, niet meer dan een handje vol palmbomen en een wit bounty strand. Hier gaan we voor anker. Geen plek om te overnachten maar wel een leuke stop voor een snack en een biertje. Al roeiend in Myott maak ik foto’s van onze scheepjes, als Akko en Janet naar het eilandje zwemmen. Hans neemt koude biertjes mee in de Dikdak. “Op een onbewoond eiland, daar zou ik willen zijn” Het is genieten!

Ilet Madame

Hans heeft dan onze eindbestemming voor deze dag al in kaart gezet. Ongeveer 5 mijl varen, ook nu weer achter een eiland omringd door rif. Het is echt heel vreemd dat we hier zo rustig liggen aan de ruwe kant van het eiland en het gebulder van de zee hoor je stuk slaan op het rif, waar wij in vlak water strak achter ons anker liggen. Janet en ik gaan er weer op uit. Hans brengt ons met de dinghy naar het rif. Het rif is is hier vlak en heel ondiep, soms maar 20 cm water. We houden ons buik in en zwemmen met een grote boog om hele dikke zeekomkommers heen. Uiteindelijk vinden we een doorgang aan de rand waar het rif stijl naar beneden loopt. De tijd vliegt voorbij en met de stroom mee zijn we zo een eind weg van onze ankerplek. Als we omringd worden door visfuiken met boeitjes, krijg ik het benauwd. Ik wil terug, het blijven enge dingen, iets wat niet thuis in de zee hoort. Terugzwemmen lukt niet vanwege de stroom. Een doorgang zien we niet en het is te gevaarlijk om over het rif heen te zwemmen, het steekt nog net niet boven water uit en met een golf wordt je er zo op gezet. De zee wordt wilder, hoe verder we bij onze ankerbaai vandaan gaan. Janet zwaait nog naar een visser, die langs vaart in de hoop dat hij ons even over het rif zet maar hij zwaait vrolijk terug en vaart verder. Toch maar op zoek naar een doorgang, ik probeer het een keer en door een golf voel ik dat ik er heen wordt geduwd, snel zwem ik terug. Als we veel waaier koraal zien, is dit onze kans. We flipperen over het waaier koraal, wat door de golven heen en weer wordt gewiegd. Het is een prachtig gezicht. Als we ineens weer zand en zeegras onder ons hebben, zijn we op bekend terrein en ben ik blij om weer zeekomkommers te zien.

Baie du Tresor

De volgende ochtend gaan we met een zelfgemaakte chocoladecake naar de Zeevalk om Janet haar verjaardag te vieren! Na de koffie gaan we anker op en varen naar de laatste ankerbaai om daarna een grote slag te maken naar St Pierre. Deze ankerbaai ligt mooi beschut en zal het laatste rustige nachtje worden. We gaan met de dinghy’s op pad op zoek naar een mooie snorkelplek, alleen die vinden we helaas niet. Het blijkt dat in deze baai niet gevist mag worden en ankeren is ook verboden, alleen de Franse pilot en navionics kaart zijn het hier niet met elkaar over eens. We besluiten om te blijven liggen.

St Pierre

We hebben 40 mijl voor de boeg. Om hier weer weg te varen moeten we om de landtong heen, daarna kunnen we ruimer gaan varen. Langs de noord-west kust zien we een walvis, dolfijnen en schilpadden. De vislijn die ik al van af het begin van onze tripje uithang als we zeilen, zorgt niet voor een lekker avondmaal. Dat neemt niet weg, dat het langs deze kust prachtig zeilen is. Hoge kliffen, groene bergtoppen en de Pelee die zijn krater even laat zien en verdwijnt dan weer in een dikke wolk. Onderaan de kliffen liggen zo nu en dan kleine zwarte strandjes met een paar palmbomen, heel verleidelijk om hier te gaan ankeren. Na een lange zeildag komen we aan in St. Pierre, de ankerplaats is beperkt vanwege de diepte. Ik zie mijn nachtrust in rook op gaan want er staat een mega swell. Als de zon in zee zakt gaan de toplichtjes aan, ze dansen om ons heen. De een zwaait nog harder heen en weer dan de ander. Ik snap werkelijk niet hoe mensen zo kunnen slapen. Je raad het al, we zijn de volgende ochtend beide niet aanspreekbaar en willen hier zo snel mogelijk weg.

Anse Noire

Al vroeg in de ochtend is de Zeevalk al ankerop, wij volgen niet veel later. Wij blijven dicht bij de kust, geen wind maar wel kans op vis hopen we. De Zeevalk kiest om de wind op te zoeken en kiest het ruime sop. Als we bij de baai van Fort de France zijn, hijsen we de zeilen voor een uurtje. Via de marifoon heb ik even contact met Janet, ze hebben besloten om een lange slag te maken naar Le Marin en niet te stoppen in Anse Noire. De Zeevalk heeft een deadline, ze gaan eruit voor nieuwe anti fouling en moeten op tijd terug zijn. Helaas geen vis maar lekker voor anker in Anse Noire maar niet voor lang. Deze baai is niet zo groot en de wind komt uit alle hoeken. Als er te veel bootjes liggen kun je maar weinig ankerketting uitzetten omdat iedereen een ander kant op draait en je zo ineens kont aan kont ligt zodat je bijna kan overstappen naar je buurman. Die dag zijn er veel windvlagen, een bui verrast ons met 30 knopen wind en blaast ons over het anker. Onze zonnetjes scheurt dwars doormidden en de tentstokken vliegen ons om de oren. In de tussentijd komen de rotsen wel heel dichtbij. Als ik probeer de rondvliegende tentstokken te temmen, start Akko de motor. Het anker pakt weer, maar liggen wel dicht op onze buren. Het is hier gewoon te druk, we gaan iets verderop een andere ankerplek zoeken.

Ilet Ramiers

Achter een eilandje met een ford gaan we voor anker. Het is geen beschutte ankerbaai. We liggen op de wind en stroom maar die komen uit dezelfde richting, geen golven en dat zorgt ervoor dat we hier heerlijk liggen zonder buren. Op onze weg hier naar toe zagen we een privé baaitje en zijn op onderzoek gegaan met de dinghy om te kijken of we hier kunnen gaan liggen. Na een rustig nachtje achter het ford, gaan we even verderop om boodschappen te doen. Er staat hier veel swell en gaan hier zo snel mogelijk weer weg. We doen een poging om naar ons privé ankerbaaitje te gaan maar die lijkt bezet door een motorbootje. Akko probeert nog even naar binnen te varen om te kijken hoe dat gaat en zijn er nu heel zeker van dat we hier willen gaan liggen. Toch maar weer een nachtje bij het eilandje Ramier voor anker om de volgende dag het privé baaitje in te pikken!

We liggen geankerd aan drie lijnen, best spannend om hier naar binnen te varen. Dat was zeker even een voorbereiding voordat we echt vast lagen. Voor het eerst stuur ik Choctaw alleen, als Akko met de dingy het hekanker gaat voorbereiden. Als de kapitein terug is op zijn schip vaart hij Choctaw achterwaarts naar binnen, waar ik een drijvende lijn op moet pikken. Dit lukt bij poging twee omdat de lijn niet lang genoeg bleek. Als het hekanker vast zit, loop ik naar voren om het hoofdanker neer te laten. Nu gaan we de lijn van het hekanker aantrekken zodat het hoofdanker in kan graven. Nu kan er niet zoveel meer mis gaan, we liggen strak tussen twee ankers. Voor een goede nachtrust leggen we ons mantus anker er ook bij en liggen nu in het midden van een driehoek aan lijnen ankervast! Wow wat is deze plek mooi en fijn! Je hoort het klotsen van de zee tussen de kloven van de bergen, vogeltjes vliegen af en aan en pelikanen plonzen in het water naar een lekker hapje. Tijd voor de hangmat! Die hebben we al sinds ons vertrek nog nooit gebruikt omdat we daar nog niet de juiste plek voor hadden gevonden.

Na drie dagen houden we voor gezien, als blijkt dat dit een plek voor de locals is. We worden nog net niet weggejaagd maar volgens deze Fransman moet je wel ballen hebben om hier te gaan liggen. Het is niet helemaal duidelijk geworden of dat het invaren zo moeilijk is of omdat we een weekend lang deze plek bezet hebben gehouden voor de stoere mannen met hun motorbootje, die hier naar toe komen met hun vriendinnetje!

Grande Anse

Even een baai verder op, het is niet de moeite om een zeiltje te zetten. Hier ligt Ningyo, de catamaran van Rob en Hanneke! In Grande Ans wordt je verzocht om aan een mooring te gaan liggen. Niet ons ding. Hoe werkt dat ook alweer, in Engeland was dat voor het laatst. Rob staat al klaar met zijn zwembril om naar een mooring te zwemmen en er een lijntje voor ons doorheen te halen, makkelijker kan het niet. Niet veel later zitten we aan de borrel bij de Ningyo. Een leuke dag met lunch, avond eten, snorkelen en zwemmen. Voor het eerst ga ik zonder mijn snorkelbuddy op pad. Een paar weken geleden had ik dat echt niet gedaan want samen is minder spannend en leuker. Al weken zijn we op zoek naar een octopus en nu zie ik er één. Ook veel schildpadden, murene, zeespin. Als ik samen met Hanneke naar het strand zwem zie in heel veel zeesterren! We blijven maar een nachtje en willen dan terug naar St Anne! Het voordeel van een mooring is dat je je anker niet hoeft op te halen en kan je heel makkelijk je zeilen hijsen zonder motor. Lijntje los en zeilen maar.

Voor een tweede keer varen we langs de diamant rock maar nu gaan we er tussendoor, de wind is gunstig maar met windvlagen. Na de rots draait de wind en wordt het laveren. We gaan weer voor anker op onze favoriete ankerplekje naast de Zeevalk. Nu is het rondje Martinique echt compleet!