Ankerplak, ken je dat? We liggen op het mooiste ankerplekje in Sainte Anne. We liggen hier met een paar bootjes aan het einde van de landtong, meer ruimte is er ook niet. In de vaargeul naar Le Marin staat meestal wind en maakt het een ideale locatie om te kiten en op nog geen 50 meter ligt Choctaw in de luwte van de landtong voor anker. Heerlijk zwemmen, snorkelen en kiten, elke dag weer.
De Zeevalk zeilt al een paar dagen langs de zuidkust. Dus het wordt tijd dat wij ook ons anker op halen en een zeiltje gaan hijsen. We moeten ons er alleen even toe zetten. Als we eenmaal de baai uit zeilen, alleen op het voorzeil gaan we als een speer. Er staat 20/ 25 knopen wind met vlagen van 30 knopen. De vislijn hangt uit en zo nu dan rollen we het voorzeil in om de harde vlagen op te kunnen vangen. We zoeven de ene na de andere mooie anker baai voorbij, want het gaat zo lekker! Er drijft veel zeegras, wat zich op hoopt aan mijn vishaak dat veel weerstand geeft en ik elke keer denk dat ik beet heb. Eenmaal tussen de Diamond Rock en het vaste land van Martinique, zit er dit keer geen zeegras aan maar echt een serieuze vis. Het kost me veel moeite om de lijn binnen te halen. Akko draait het voorzeil in om snelheid minderen. De laatste meters laat ik aan Akko over en sta klaar met het schepnet. Maar bij het omhoog halen springt de barracuda van de haak. Helaas daar gaat ons avondmaal.
Als we de baai van Fort de France in varen, is de wind stabiel maar wel hard en recht op de boeg. De Zeevalk ligt voor anker bij Trois de Ilets (3 eilandjes) wat helemaal achterin de baai ligt. Of we dat voor donker halen weten we niet maar met de motor tegen de wind en golven in, is niet comfortabel en met amper 2 knopen schiet dat niet op. Om de bezaan er bij te zetten, hebben we ook niet zo veel zin in met deze zeegang. Met het voorzeil gereefd en motor bij, kruizen we met 5 knopen toch op onze bestemming af en loodst Hans ons nog even tussen de ondieptes en eilandjes door. We zijn we weer herenigd met de Zeevalk en dat ook nog eens voor het donker.
Het dorpje oogt gezellig en de oranje dakpannen geven een Mediterraanse sfeer. We liggen heerlijke in luwte van de eilandjes. Het water is hier zanderig dus het snorkelen laat nog even op zich wachten. Niet getreurd want Janet heeft al een wandelroute uitgestippeld, in de ochtend wordt ik opgepikt door Hans en Janet met de nieuwe dinghy DIKDAK! We tuffen naar de kant waar op 10 min. lopen onze wandeling begint. Deze tocht kan ook per boot, maar wij lopen langs het water afwisselend door huisjes, bos en mangrove. Het gebied staat bekend om zijn krabsoorten. Er zijn er 5, daarom hebben Janet en ik een missie om ze alle 5 vast te leggen op camera. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ze horen ons al van verre aankomen en tegen die tijd als wij ze zien schieten ze in hun holletjes. Tussen de mangrove wortels is het een wirwar aan holletjes, de één nog groter dan de ander. Er moeten hier dus hele grote krabben zitten. Het lukt ons om 4 soorten op de foto te krijgen, waar de blauwe krab er één van is en zich maar weinig laat zien. Het blijven fascinerende diertjes en soms zien ze er monsterlijk uit.
Na 3 rustige nachtjes vertrekken we naar een andere ankerbaai en varen we terug langs Fort de France met de wind in de rug. Waar we op de heen weg 2 uur deden over 5 mijl up wind, gaan we nu down wind en zijn we in een klein uurtje op bestemming. We willen graag bij Anse Noir voor anker maar vanwege de Pasen is het te druk. De baai die er naast ligt, ligt op snorkelafstand heet Anse Dufour, hier liggen lang niet zoveel bootje en niet veel later weten we ook waarom. De bodem bestaat uit kleine keien en het is moeilijk om grip te krijgen met het anker. Voor ons is het wel in 1 keer raak maar hebben wel 10 meter gesleept en liggen niet meer op 9 meter diepte maar intussen geeft de diepte meter 20 meter aan. Lang leve onze nieuwe ankerketting van 80 meter! Ook Zeevalk ligt vast na een paar pogingen.
Snorkeltijd! Samen met Janet plons ik in het water als de mannen ankerwacht houden. We snorkelen naar Anse Noir, waar de ankergrond uit zand en zeegras bestaat. Vreemd dat de baai waar wij liggen de grond uit steen bestaat. Het mag de pret niet drukken want in deze baai zien we drie schildpadden die zich te goed doen aan het zeegras tussen al die bootjes die voor anker liggen.
Het is een komen en gaan van bootjes en veel hebben problemen met ankeren. Sommige proberen het meerdere keren en taaien dan weer af. Omdat wij verder van de kant af liggen, ligt iedereen voor ons in de line of fire! We zijn er niet echt gerust op. Toch gaat het die middag allemaal goed. We hebben bij Zeevalk aan boord een prachtige zonsondergang, niet vaak zie ik de hemel zo rood kleuren. Het is genieten!
Diezelfde avond liggen we vroeg op bed, als we beide wakker schrikken van een harde klap. Het eerste dat door mijn hoofd gaat, we zijn losgeslagen. Binnen enkele seconden staan we buiten en ligt er een grote catamaran tegen ons aan. De man is gedesoriënteerd en denkt dat wij tegen hem zijn aangekomen. Ja ja, voor de zekerheid kijken we nog even op de plotter maar liggen nog precies op dezelfde plek. Als ze nog even rond dobberen, zien we ze in het donker verdwijnen. Die komen morgen terug om de schade op te nemen want die is er en ook bij hun, dat kan niet anders. Gelukkig is het bij ons alleen gelcoat schade.
We zien onze brokkenpiloot niet meer terug en zijn best teleurgesteld, omdat wij ons wel zouden melden als er zoiets zou gebeuren. Die dag staat er nog een snorkel expeditie op het programma en genieten we weer volop van de onderwaterwereld. Als we door een invasie van kwallen zwemmen, weten we niet hoe snel we weer naar boot moeten maar waar is de Zeevalk? We speuren de ankerbaai af en zien Akko bij Hans aan dek. De Zeevalk was op drift. Die dag is het op letten geblazen, boten die te dicht bij komen en meerdere keren proberen te ankeren. Als we denken dat de rust is teruggekeerd en we op het punt staan om quiche te eten bij de Zeevalk, zijn zij ook weer los. Ze besluiten om naar een andere ankerbaai te varen. Wij wachten nog even tot Zeevalk weer voor anker ligt want wij liggen muurvast! Uiteindelijk liggen ze drie baaien verder en besluiten ook wij om anker op te gaan halen want rustig slapen doen we hier niet meer.
Na een uurtje varen zien we de Zeevalk liggen in Anse Chaudiére. Ruimte genoeg en goede ankergrond. We schuiven aan bij Zeevalk want daar staat nog een quiche op ons te wachten, die we eigenlijk als lunch zouden nuttigen. Die nacht slapen we niet, niet omdat er boten op drift zijn maar een vervelende swell die binnen komt zetten houd ons uit de slaap. Zelfs Akko kan er niet van slapen. We overwegen om anker op te gaan halen en dichter naar wal te verhuizen maar de volgende ochtend horen we dat het overal bar en boos was. Gelukkig blijft het bij 1 slechte nacht.
Ook nu weer gaan we met snorkel en flippers naar de onderwaterwereld, we krijgen er geen genoeg van. Het is hier ondiep maar voor je gevoel ben je op 10 meter diepte. Zoveel soorten koraal, vis in alle kleuren en maten. Je zwemt tussen de sardientjes zo ver je kan kijken en boven je maken pelikanen om de haver klap een duikvlucht en scheppen hun bek vol met sardientjes. We zien grote zeesterren! Ook een ander soort schildpad, die sierlijk beweegt tussen de rotsen en het koraal. We kunnen er uren naar kijken en komen verkleumt terug bij de boot.
Het was de planning om vandaag te vertrekken naar Le Marin. Onze snorkelsessie duurde iets langer dan gepland en Akko heeft dan eigenlijk al besloten om lekker te blijven liggen, niet wetende dat Hans dat eigenlijk ook al had bedacht. Akko maakt lekkere pompoenensoep en we besluiten morgenochtend te vertrekken. Het wordt voor ons 15 mijl up wind varen, iets wat we allang niet meer hebben gedaan toen we vertrokken uit Engeland. Het grootzeil wordt aangeslagen met een rif, als we nog voor anker liggen. Eenmaal anker op, zetten we ook het voorzeil een deel uit. Al snel komen we erachter dat we de bezaan nodig hebben om in balans te komen. Choctaw gaat voorzichtig op 1 oor liggen met bijna geen roerdruk, perfect in balans! We varen ruim voorbij de Diamond Rock om een goede slag naar buiten te maken. Eenmaal op zee wordt de wind stabieler en minder, soms maar 10 knopen. Omdat de zee relatief vlak is, hebben we nog steeds een mooie snelheid. Als we overstag gaan hebben we de stroom ongunstig, we moeten vaker overstag dan we dachten maar het is een goede oefening. Het is echt fantastisch zeilweer en Choctaw gedraagt zich uitstekend in deze aandewindse koers.
Weer een genot om te lezen en wat een mooie foto’s echt geweldig blijf gezond daar groetjes Hennie
Prachtig verhaal het lijkt net of je daar bent als je dit leezt.
Geniet ervan , Paps. 👍 ⛵
Weer een prachtig verhaal.
Wij genieten hier volop met jullie mee!
De mooie avonturen die jullie meemaken zo’n mooi verhaal om te lezen Liza en Akko met jullie vrienden. Prachtig om nu te lezen op zondagochtend aan onze ontbijtafel😘. Wat schrijf je toch realistisch of je er zo bij bent. Prachtige foto’s ook weer. Was weer genieten. Lieve groetjes van ons Corina en Wim 👌😊🥰🐢🐠🐌🐚
Sjonge sjonge wat een leuk verhaal en prachtige foto’s die een goede indruk geven hoe mooi het is onder water. Het doet me
denken aan de tijd dat wij in Jubail woonden
Jubail was een klein havenstadje voor vissers aan de oost kust van Saoudi Arabia. De Koninklijke Adriaan -Volker had daar, in combinatie met twee andere aannemers, de nieuwbouw van een handelshaven in opdracht gekregen . Bouwtijd was 4,5 jaar
Iik was daar superintendant van de aannemerscombinatie
O.a. had ik daar een duikteam van 12 man in mijn organisatie. Dat heeft ertoe geleid dat ik van deze lieden duiklessen heb gekregen en de onderwater natuur van dichtbij heb mogen bekijken. .
Ik heb daar een duikclub opgericht de Jubail-Dolphins. Duikbestemmingen werden regelmatig op de vrijdagen(zondag in de islamitische wereld) georganiseerd. en tegen de tijd dat het havenproject gereed ws hebben we 92 mensen opgeleid tot gebrevetteerde sportduikers conform de Britsh Sub Aqua rules. FANTASTISCH om nooit te vergeten
Ik wens jullie nog veel onderwater evaringen
Hartelijke groet
Rob Sr.