De feestdagen in Nederland!

Wie had dat gedacht, wij in elk geval niet maar je weet nooit hoe het loopt. Het voelt als een onderbreking van onze reis maar de gedachten went al snel. Nu we nog redelijk dichtbij huis zijn en de tickets betaalbaar, is de keus snel gemaakt. We moesten even schakelen maar hebben er veel zin in om iedereen weer te zien. De ouders van Akko zijn inmiddels op de hoogte maar voor mijn ouders is het een verrassing dat wij komen!

Als we de boot hebben schoongemaakt en voorbereid op onze afwezigheid, is het een raar idee dat we ons drijvende huisje achterlaten voor twee weken. Ze ligt gelukkig in een veilige, beschutte haven en de bemanning van de Zeevalk en Puff houden een oogje in het zeil. Tijd om te gaan of toch niet? Als we de steiger aflopen bedenkt Akko zich nog net dat de vuilnis nog niet van boord is. Als we de boot weer hermetisch hebben afgesloten, zijn we al snel onderweg naar het vliegveld. Als we goed en wel in het vliegtuig zitten, is het besef daar dat we echt naar Nederland gaan. Wie gaan we allemaal zien en hoe gaan mijn ouders en zusje reageren, wat willen we allemaal gaan doen en wat hebben we nog nodig vanuit Nederland, zijn de gedachten die in me op komen. Als we in de lucht zitten en ook nog aan de goede kant van het raam, vliegen we langs de kust. We zien het eiland La Graciosa waar we voor anker lagen en boven op de vulkaan hebben gestaan. Ook zien we de Portugese kust en een stuk van onze vaarroute, waar we 6 maanden over gedaan hebben en met 4 uurtjes vliegen staan we weer met beide benen op Nederlandse grond.

Eenmaal in Nederland staat Evert Jan Breuker, onze trouwe volger en vriend ons op te wachten om ons in Voorthuizen af te zetten. Als hij aanbelt bij mijn ouders met een smoes snapt mijn vader er niks van. Akko is mij te snel af en staat al bij de voordeur, waar de ogen van mijn vader steeds groter worden en helemaal stil valt als ik er achter aan kom. Ze zijn er stil van en moeten het even laten bezinken, echt ontzettend verrast en een blij weerzien. Het avondeten is al op, maar de friet en frikandellen uit de airfryer smaken uitstekend.

We slapen een paar nachten bij mijn ouders. Akko heeft zakelijk nog wat dingen af te ronden en een ontstopping op te lossen in ons huis dat we verhuren. Samen met mijn vader wordt de dichtgeslipte buis vervangen en alles doorgespoeld. Daarna slapen we een paar nachtjes bij de ouders van Akko in Nes. Een dagje Sneek en lekker uit eten met z’n vieren. Dan is het tijd om weer naar Voorthuizen te gaan, om daar de kerstdagen te vieren en mijn verjaardag.

Dansen! zeg ik blij tegen Akko, we kunnen gaan dansen nu we hier zijn. Misschien heeft de dansschool nog wel een vrije dansavond. Meteen check ik de website maar onze agenda’s komen niet overheen en alle themaballen zijn uitverkocht. Teleurgesteld leg ik mij er bij neer. Toch laat het mij niet los als ik Peter en Ellen een kerstwens stuur en vertel dat wij in Nederland zijn maar dat het met de dans data’s niet gaat lukken om langs te komen. Niet veel later krijg ik een reactie terug “Wat leuk! Kunnen jullie vanavond?”. Totaal onverwacht maar misschien stiekem wel gehoopt. Als ik tegen Akko zeg dat ik een berichtje van de dansschool heb spreekt mijn gezicht boekdelen “we gaan dansen” zegt Akko. Ja vanavond! Akko moet even schakelen maar ik heb geen dansschoenen zegt hij. Dit probleem wordt snel op gelost want Peter heeft nog een paar dansschoenen in Akko zijn maat. Spannend is het ook, kunnen we het nog? vragen we ons af. Als we bij aankomst ontvangen worden door Ellen in een prachtige rode jurk en we Peter door de microfoon horen, voelen we ons meteen weer thuis en is het of we nooit zijn weggeweest. De entree en de zaal zien er prachtig uit, als je nog niet in de kerststemming was dan kom je dat vanzelf! Iedereen heeft zijn best gedaan om er mooi uit te zien. We hebben een fantastische avond. Als Peter de dans aankondigt en even meetelt komen de pasjes vanzelf weer boven drijven. Foutloos is het niet, maar we zijn verbaasd hoeveel we nog weten van onze lessen en hebben erg genoten.

Dank je wel Peter & Ellen!

Voor we het in de gaten hebben zit onze agenda vol en moeten we efficiënt te werk gaan om iedereen te kunnen zien, dat lukt helaas niet. We rijden af en aan slapen overal en nergens. Een thuis hebben we niet meer, dat is onze boot en dat gevoel wordt steeds sterker. We willen graag weer terug naar ons drijvende huisje. Het is echt heel fijn om bij familie en vrienden te zijn en hebben het ook erg naar ons zin gehad maar de oceaan, de wind in de zeilen, het gevoel van vrijheid roept ons!