De Golf van Biskaje!

Vanuit Falmouth, de springplank naar het zuiden.

We liggen alweer 5 dagen heerlijk aan de top van de River Fal, verder kunnen we niet zonder droog te vallen. Er liggen verschillende pontons waar je kunt aanmeren, we kiezen voor de meest verre de rivier op die wel 6 mijlen landinwaarts ligt. De perfecte plek om beschut de vele stormen aan de kust te vermijden en om ons klaar te maken voor de eerste echte oversteek. Met Myott doen we boodschappen bij de Tesco in Truro die nog eens 2 mijlen verder de rivier op is. We stappen letterlijk uit ons bootje de supermarkt binnen. De volgeladen kar duwen we naar de rand van de parkeerplaats tegen het hek om Myott vol te laden. “Kan ik er nog wel bij?” vraag ik aan Akko. We zitten vol en liggen een stuk dieper. “ja hoor” zegt Akko “ik heb een plekje voor je vrijgehouden”. We moesten ons ook wel een beetje haasten want dit deel van de rivier komt droog te staan en het was precies hoog water toen we anderhalf uur geleden aanmeerden.

Halverwege op de terugweg naar de boot stoppen we in het plaatsje Malpas, we knopen ons bootje met voor 2 weken proviand vast aan de steiger en gaan naar het enige eet tentje in deze omgeving, The Heron Inn. De keuken gaat echt bijna sluiten, waarschijnlijk zagen we er hongerig genoeg uit, de kok zette het vuur weer aan. Het eten is lekker maar ik vraag me eigenlijk af waarom ik alweer Fish and Chips heb besteld want het komt mijn neus zo langzamerhand wel uit, vooral die groene erwten. We praten over het weer, Akko checkt nogmaals de laatste windsituatie op de golf zoals we dat al weken doen en tijdens het eten komt Akko tot de conclusie dat we klaar zijn hier, dit is ons laatste avondmaal in Engeland besluiten we, morgen is ons vertrek, hoe laat? Geen idee, zo snel mogelijk na de laatste voorbereidingen.

Akko wil voor vertrek graag de SSB radiozender aan de praat hebben, hiermee kunnen overal ter wereld gratis weerkaartjes worden gedownload. Niet zo snel en uitgebreid als met XyGrib via het snelle internet, maar voldoende om over de laatste verwachtingen van wind, regen en golfhoogtes te beschikken. Een jongensdroom lijkt uit te komen voor Akko, helemaal blij wanneer de Radiodate met David in Zeewolde op 7.095 Mhz LSB tot stand komt en dat dat ook nog eens luid en duidelijk overkomt. Het lijkt alsof we op Mars zijn beland met al die piepjes en geluidjes erbij, ik moet dan aan de ET Film denken.

Intussen maak ik maaltijden voor onderweg, werk de laatste was weg en zorg dat alles goed vast zit, boven en onderdeks. Op het dek haal ik de huiken eraf sla de zeilen aan en berg zoveel mogelijk op wat we niet nodig hebben de komende dagen. Ik kan niks meer verzinnen op het vullen van de water- en dieseltanks na ben ik er klaar voor. Akko is tevreden over zijn radioskills tot dit moment en is ook zover. We gooien los en varen 3 mijlen de rivier af om bij Maylor Marina te tanken. Inmiddels is het al over achten, we eten nog wat en nemen een snelle douche. Nu moeten we toch echt gaan, voordat het donker is willen we de haven uit zijn. Het is al schemerig als we wegvaren, we hijsen de zeilen in de baai en zodra we buiten zijn is het pikdonker geworden maar gelukkig dat een paar uren later zoals verwacht de maan erbij komt die ons als een nachtlampje bijschijnt op onze koers naar Spanje.

De baai bij Falmouth varen we met 15 knopen wind en een redelijk vlakke zee uit, “zo houd ik het wel een paar dagen vol” denk ik. Schijn bedriegt want als we eenmaal het laatste stukje Engeland voorbij zijn is er geen land meer die voor ons de golven van de oceaan tegenhoudt en de wind neemt geleidelijk toe tot wel 25 knopen. Zo nu en dan zit er een monstergolf bij die je dan in het schemer van de maan ziet aankomen, ik slik dan even een keer, en na een reeks van kleinere grote golven komt de volgende als een donker gevaarte onder ons door. In het donker beleef je alles heftiger.
Die monstergolven nemen het niet zo nauw, ze tillen Choctaw op alsof het niks is en dan gaan de 16 tonnen weer naar beneden om in een dal te wachten op de volgende golf. We zijn echt onder de indruk, met de zee valt niet te spotten, je kunt je er maar beter op voorbereiden.

Nacht 1: Het is middernacht, Akko neemt de wacht en ik ga naar beneden om wat te slapen en kan ik eindelijk naar het toilet! Dat is geen succes, was ik maar een jongetje. Als ik eindelijk verlost ben van zeilpak, schoenen en reddingvest is het 5 minuten later, dan nog naar het toilet en als ik eindelijk zit wordt ook ik nu ook echt zeeziek. Ik ga meteen op bed liggen in de hoop dat het verdwijnt maar helaas. Ik smijt al mijn spullen die ik eerder had uitgetrokken de kuip in want binnen houd ik het niet langer vol. Buiten kleed ik me weer aan, gelukkig is de temperatuur best aangenaam, de zeeziekte trekt helaas voorlopig niet weg. “Zal ik dan maar gaan slapen?” vraagt Akko na een paar uren. Ik houd wacht en de stuurautomaat doet zijn werk, daar zit ik dan in het donker met monstergolven opgescheept, gelukkig houd de maan mij gezelschap. Ontspannen ben ik nog echt niet, dit is allemaal nieuw en daar helpt de zeeziekte ook niet bij. Na een paar uren komt Akko weer boven om mij af te lossen.

Ons stagzeil gebruiken we nog niet en zit vanaf het vertrek uit Falmouth vastgebonden aan de reling op het voordek, blijkbaar niet vast genoeg. Met elke duik die Choctaw maakt raakt het zeil losser en vangt het steeds meer water. We willen eigenlijk niet naar voren maar als het hele zeil buiten de reling hangt moeten we actie ondernemen. Akko is de held en gaat naar voren en trekt na 3 ferme pogingen het zeil weer op het dek en krijgt meteen ook een paar emmers zeewater over zicht heen. Ik hou hem goed in de gaten en knijp mijn billen samen, voor mijn gevoel duurt het een eeuwigheid voor hij weer veilig en wel in de kuip zit, helemaal nat maar toch heel nuchter dat het allemaal wel meeviel. Gelukkig is het zeewater hier al boven de 20 graden.

De zeeziekte blijkt bij mij ook van de andere kant effect te hebben, ik schraap alle moed bij elkaar om weer naar het toilet te gaan. Na gedane zaken pak ik op weg naar buiten meteen een scopoderm mee. Ik vind een fijn plekje onder de buiskap en Akko dekt me toe met een dekentje. Bij het krieken van de dag wordt ik wakker en de scopoderm pleister werkt en is het voor Akko ook weer een stuk gezelliger.

Dag 1 Het zonnetje schijnt de wind is wat gaan liggen en met 15 knopen hebben we het grootzeil, de bezaan en de grote kluiver opstaan. Fantastisch zeilweer, helemaal als we bezoek krijgen van een groep dolfijnen. Je ziet ze komen en schieten dan onder de boot door om hun rug te schuren tegen de romp om vervolgen voor de boeg uit het water te springen, ze krijgen er geen genoeg van. Ik kijk fascinerend naar deze prachtige dieren. Het mooiste is om ze op deze manier te ontmoeten en wanneer ze ons schip uit kiezen om mee te spelen. Na een prachtige zeildag hebben we 120 mijl afgetikt.

Nacht 2, de wind wordt steeds minder en we besluiten onder vol zeil de nacht in te gaan. Een enorm verschil met gisteren toen ik mezelf afvroeg waarom ik dit ook alweer leuk vond, maar na vandaag ben je dat weer snel vergeten. Ik kruip de kooi in en pik wat slaap mee, als ik om 5 uur Akko’s wekker maar blijf horen weet ik dat Akko in slaap is gevallen, ik ga snel naar boven, zet zijn alarm af en laat Akko lekker verder slapen want hij heeft mij ook lekker laten liggen. Ik zet vervolgens mijn wekker op 20 minuten zodat ik wakker wordt mocht ik een beetje wegdommelen.

Dag 2 is aangebroken, we komen in een windstilte terecht. De zeilen hangen maar wat te zwiepen door de deining en dat maakt het onrustig aan boord. Dat begint op een gegeven moment echt op mijn zenuwen te werken. We proberen van alles om nog een beetje snelheid te houden maar het schiet niet op. Met moeite kan ik Akko overhalen om de motor te starten. we halen nog een weerkaartje binnen met de SSB en Akko komt tot de conclusie dat we rechtstreeks naar het zuiden varen hebben we het snelste weer wind. We strijken de zeilen en zetten koers naar het zuiden met deze condities heb je tijd om nog een power napje te doen te douchen en te koken. Inmiddels 200 mijl afgelegd. Als onze oude dame maar in balans is zijn wij dat ook. De zee is inmiddels spiegelglad met een mooie grote deining die onder ons door glijdt zien we voor ons een walvis opduiken. WOW! dat hadden we beide nog nooit in het echt gezien.
We hebben er inmiddels 11 motor uren op zitten als de wind weer voldoende is. Hijsen! Die zeilen.

Nacht 3, ook nu gaan we de nacht in onder vol tuig. Ik duik weer in mijn bedje en wordt om 6:00 wakker, Akko heeft me weer laten slapen, wat een geluk heb ik weer, met ook een beetje schuldgevoel neem ik de wacht van Akko over. Akko verteld dat het een mooie nacht was, vlakke zee en continu 7 knopen snelheid een maan die hem verlichte en vallende sterren.

Dag 3 Akko haalt een nieuw weerberichtje binnen, neemt een douche, eet wat en gaat zijn verloren slaap inhalen hoop ik. Golf na golf mijl naar mijl schieten onder ons door we kiezen voor een bakstagwindje. La Coruna is plat voor het lapje maar voor het comfort kruisen we het zo ruim mogelijk af. Dit is voor ons de ideale hoek en Choctaw lijkt het daarmee eens te zijn. Nog 90 mijl te gaan, het is woensdagmiddag 21 Augustus. Met 12 tot 15 knopen wind hebben we een snelheid van 7 knopen. De wind zou naar verwachting gaan ruimen in ons voordeel, als dat gebeurt kunnen we onze koers met de veranderende wind mee laten gaan om onze bestemming te bereiken zonder te gijpen.
Inmiddels is het harder gaan waaien, we gaan soms harder dan de rompsnelheid, wanneer we met die gang van een golf duiken begint het schip te vibreren. We strijken het grootzeil want de wind trekt alleen maar aan en nu kunnen we dat nog redelijk relaxed doen. Bij mij neemt de spanning weer toe bij het idee dat er iemand overboord zou vallen gaan er vervelende scenario’s door mijn hoofd. Hier moet je vertrouwen hebben in elkaars kunnen en je niet stoerder voordoen want daar kom je dan snel achter. Als de klus geklaard is gaan we nog steeds hard. We surfen op de golven en dat gaat gepaard met veel krachten waarbij er grote witte schuimkragen onder de boot vandaan komen. Wat een gaaf gevoel is het als al dat geweld onder je door gaat en Choctaw in haar element blijft. Ze geeft ons met de dag meer vertrouwen en ook het vertrouwen in onszelf groeit. We zijn al aardig op elkaar ingespeeld.

Het enige dat we nog niet goed hebben uitgevonden is het wachtlopen. Het komt nu zoals het komt, van regelmaat is geen sprake. Om dit straks bij de oceaan oversteek van 3 weken zo te doen, is niet vol te houden. Akko is een nachtbraker en ik een ochtendmens dus nu is het zo dat Akko veel in de nacht vaart en ik overdag. Ook nu gaan we op dezelfde manier de nacht in en probeer ik te slapen, dit is bijna onmogelijk omdat de boot van links naar rechts duikt en er van alles in de kastje rammelt terwijl ik alles zo goed had vastgezet. Het slingerzeil in de bank komt nu goed van pas. De stuurautomaat blijkt ook moe te worden van urenlang op 25+ knopen wind en enorm hoge golven, de waterdruk op het roer is soms erg groot. Akko stuurt daarom de boot urenlang handmatig. Om 6:00 ga ik eens naar buiten en met wat ik buiten dan allemaal waarneem snap ik waarom het binnen zo tekeer ging. Bij daglicht neem ik het sturen over en ik kom er al snel achter hoeveel energie dat kost. Ik snap niet hoe Akko dat al zo lang vol houdt. Gelukkig is de stuurautomaat uitgerust en neemt die het weer over. Inmiddels word de wind geleidelijk minder. We zien land! Het is nog 20 mijl naar onze bestemming.

Geduld…. dat is wat je nodig hebt om de golf van Biskaje op een leuke manier over te steken. Bij ons was alles onder controle en ging het nagenoeg zoals verwacht. Er was genoeg ruimte over om op onverwachte gebeurtenissen in te spelen. De zee op de Golf kan heftig zijn werd ons meermalen verteld, maar wat is heftig, voor iedereen is dat beeld anders. Het is een beleving die jezelf moet meemaken, Ja!, ik was echt onder de indruk maar het kon nog veel ruiger. En je gaat ook wennen aan die golven en als het schip je daarbij vertrouwen geeft komt de rust vanzelf, ook bij zwaar weer.