Het Noorden van Martinique.

Alweer bijna 2 maanden geleden kwamen we hier aan in Martinique met kapotte motor. Die doet het inmiddels weer! Nu is er ruimte en tijd om het binnenland van Martinique te gaan verkennen, samen met Hans en Janet van de Zeevalk. De auto hebben we al, nu nog een huisje! We vinden iets betaalbaars via airbnb. Een huisje aan de voet van de vulkaan Mont de Pelèe in het dorpje Le Morne-Rouge. Wat we nog niet weten is, dat dit dorpje last heeft van een microklimaat. Het koudste en natste plekje van Martinique! Niet getreurd zegt onze gastheer, zodra je het dorpje uit rijdt verder richting het Noorden is het warm en droog. 

Omdat we denken dat het een druilerige dag is, gaan we eerst naar een museum in het dorp waar de geschiedenis wordt verteld over de vulkaan Pelèe. Vandaag is het gratis want de kassamedewerkster is ziek. Alles is in het Frans, constateren we ook nu weer maar de documentaire kan ook in het Engels. Het begint meteen heel heftig, iets wat hard binnen komt bij mij. Een explosie, een weggevaagde stad en verkoolde mensen. Ja! Jullie hebben mijn aandacht. Met ons drietjes zitten we in het zaaltje geconcentreerd naar dit natuurgeweld te kijken. Na de documentaire word er nog lang over na gepraat.

De Mont Pelèe is een active vulkaan met een hoogte van 1397 m. De uitbarsting vond plaats in 1902 waar 30.000 mensenlevens binnen 3 min. werden weg gevaagd. Saint-Pierre word volledig verwoest, hier woonde de meeste mensen omdat men toen dacht dat ze hier veilig waren. In 1932 vind er ook een uitbarsting plaats maar minder heftig. De gloedwolk die de vulkaan uitstoten is de meest verwoestende. Dit gaat gepaard met met as, lava en en rond vliegende rotsen en bereikt temperaturen tot 1000 graden. Glas smelt bij 1000 graden kun je nagaan dat het onmogelijk is omdat te overleven. Toch is er één overlevende die gevangen zat in een cel met hele dikke muren, na 8 dagen wordt hij bevrijdt en een priester ontfermt zich over hem. Ongeschonden kwam hij er niet uit, hij had over zijn hele lichaam brandwonden maar werd wel een legende.

Na wat navraag is het nu niet verstandig om de vulkaan op te gaan. Te nat, veel wind en niet helder. Over een paar dagen misschien, is het advies. We krijgen een tip en rijden naar Sainte-Marie, daar ligt het eilandje Tombolo voor de kust. Die kan je in het droge seizoen van januari to april met de voet bereiken. Wij komen niet met droge voeten over maar het is zeker spectaculair. Als we naar het rollenspel van de golven kijken, trekt de zee zich terug aan beide kanten en er ontstaat een zandpad. Een seconde later sluit het pad zich door twee golven die tegen elkaar op botsen, kan dit echt? vragen we ons af. Er komt een Fransman lallend met een biertje in zijn hand op ons af en probeert ons duidelijk maken dat het echt kan maar of we hem serieus moeten nemen. We laten ons niet kennen. Met de schoenen om ons nek, wachten we op het juiste moment, alleen weten we niet welk moment dat is. Nat tot het kruis bereiken we de overkant en na ons volgen er nog velen. Het bezoek aan het eilandje geeft ons een mooi uitzicht op de baai van Sainte-Marie en een glimp van Dominica!

Als we terug naar ons huisje rijden, heeft Akko voor ons gekookt! Dat was een van de voorwaarden, er moest een keuken in zitten. Akko vind wandelen leuk, maar niet te lang en te vaak maar morgen wil hij wel mee. We zoeken een korte en makkelijke wandeling uit, staat er op de kaart aangegeven. We rijden de volgende ochtend het regenachtige dorpje uit en al snel maakt het plaats voor de zon. We slingeren door de berg passen heen met muren van groen met soms even een glimp van het dal en de oceaan. We maken een stop bij een oud kerkje in het dorpje Macouba. Uitkijkend over de oceaan met op de voorgrond een begraafplaats. Dit was niet de mirror die we voor ogen hadden. Onze aandacht trekt ons naar een kronkelpaadje die steil naar beneden loopt richting zee. Heel verrassend komen we uit op een dorpje wat gesaneerd is, vanwege de onstabiele ondergrond. Je ziet alleen nog maar funderingen met geglazuurde tegeltjes en nog een bedevaarthuisje wat als enige nog intact is. Terug bij de auto staat de hele parkeerplaats vol met auto’s en staan we midden in een begrafenis stoet. De lijkwagen blokkeert onze auto, dus op gepaste afstand in een bushokje wat ons schaduw bied wachten we af.  Het afspeelbandje wat uit de  radio van de begrafenisauto komt galmt over de parkeerplaats. Als de kist uit zicht is, gevolgd door de stoet mensen kunnen wij zonder al te veel aanwezig te zijn, onze roadtrip voortzetten. 

De wandelroute die we willen gaan doen brengt ons naar Grand Rivière, deze route loopt helemaal tot aan Le Prècheur 14 km lang. Wij doen een stukje van deze route en er wordt aangeduid dat het geschikt is voor kinderen! Het is aardig stijl en pittig en vraag me af waarom dit zo geschikt is voor kinderen. Waarschijnlijk omdat het maar anderhalf uur lopen is. Al puffend en hijgend is het zeker de moeite waard. Veel variatie aan groen lopend langs beekjes en ruïnes wat ooit een watermolen was die de pers van het suikerriet in werking zetten. Klimmend naar beneden door bos uitkomend aan de monding van rivier die uitloopt in zee. Onderweg moeten we uitkijken dat we niet struikelen over heremiet krabben, die proberen over te steken als ze onze aanwezigheid opmerken. Zo groot heb ik ze nog niet gezien. Ze zijn zo groot als je handpalm en kruipen massaal in bepaalde boomsoorten. Als we terug lopen vliegen de kolibries om onze oren maar het is te donker voor een goede foto, inmiddels zijn we de mannen uit het oog verloren, die zitten vast al een biertje. Als ook wij er bijna zijn wordt de weg geblokkeerd door een mannelijke geit. Hij is niet van plan om ons erdoor te laten en gaat in de aanval. Als hij het op Janet heeft voorzien ren ik er gauw voorbij. Janet heeft het beest inmiddels bij hoorns te pakken. En nu? Gelukkig zit hij aan een ketting en door een schijnbeweging van Janet komt ze er langs. De ketting zorgt ervoor dat ze niet bij hoorns wordt gevat. Om de dag af te sluiten zoeken we een leuk plekje op een kade om onze magen te vullen met stokbrood en kaas, onze dorst te lessen met een koud biertje uit de koelbox.

De enige dag die we nog hebben om de Monte Pelèe op te gaan is vandaag. Na wat onderzoek blijkt er nog een wandelroute te zijn vanuit Le Prècheur, die is korter en we hopen op droog en helder weer omdat het aan de kust ligt. We kunnen met de auto 500 meter omhoog rijden, daarna is het aan ons om de benenwagen te pakken. De auto heeft het er moeilijk mee en staat nog 10 min. na te hijgen. Wij nemen het aangegeven wandelpad wat begint met bos en meteen stijl omhoog gaat. Het blijft maar omhoog gaan zonder ook maar een vlak stukje, om misschien de bovenbenen wat te kunnen ontspannen. De vegetatie veranderd in struiken en varens. Inmiddels lopen we over een smal pad, wat met de jaren is uitgesleten door de vele wandelaars en regenwater. Soms wel een halve meter diep zodat het lastig is om goed grip te houden. Het is nog steeds droog en de zon schijnt. We hebben nu al een prachtig uitzicht over oceaan. Als we naar boven kijken zie je de bewolking voorbij vliegen, komt het naar beneden of omdat wij omhoog gaan? Dat laatste is het geval, heel langzaam gaan wij naar boven en we krijgen steeds meer bewolking, ook trekt de wind sterk aan. Het pad is nu zo smal dat we links en recht een ravijn hebben en we echt op de kam van de vulkaan rand lopen. We moeten soms stoppen om een windvlaag voorbij te laten gaan. Gelukkig houden de graspollen goed want zo nu en dan wordt ik door de wind uit balans gebracht. Ik loop in het midden en ik kan niet meer verder kijken dan Janet die achter mij loopt en Hans voor mij. Het zit nu pot dicht. We zijn nu op 1000 meter hoogte en het is nu klauteren op handen en voeten. Als we er bijna zijn gaat de hemel open, nee niet door de zon maar regen, heel veel regen en wind. Het wordt nu wel gevaarlijk. We zijn tot op ons naatje nat en het is te gevaarlijk om rond te krater te lopen. Het heeft ook niet zoveel zin, want we zien niks. Toch wel teleurgesteld gaan we naar beneden. Niet zonder risico, door de regen is het pad nu een kleine waterval en is een glij partij zomaar gebeurd. Als we weer onder de bewolking zitten is het droog en schijnt de zon. We komen er heelhuids vanaf. 

Om 11:00 moeten we het huisje uit en plannen bij het ontbijt of we nog wat leuks kunnen gaan doen op onze weg terug. We drinken koffie in Saint-Pierre en het lijkt een geschikte baai om met eigen boot te gaan liggen. We rijden omhoog om bij een waterval te gaan kijken die vlak aan de weg ligt, je hoeft alleen maar de trap af. Ook weer heel verrassend en we hoeven er niet eens kilometers voor te wandelen. Akko houd het water management op pijl van de waterval, als Janet en ik er een foto van proberen te maken. Wachtend op de zonnestralen die door de waterval schijnen. 

We rijden verder over de berg passen en zien een verlaten meetstation wat jaren geleden een toeristische attractie was. Om er te komen moeten Janet, Hans en ik uit stappen omdat het autootje het niet trekt. Nu voelen we onze bovenbenen pas na het beklimmen van de vulkaan. Als het wat vlakker is kunnen we weer in stappen. Hans had net het stuur over gegeven aan Akko! Als we dan eindelijk boven op het weerstation staan zien we de vulkaan voor het eerst helemaal. De top nog steeds bedekt met wolken. Daar hebben we gestaan! 

Hans wil graag naar het dorpje Le Carbet, daar moet een leuk tentje zijn om iets te eten. Ook dit is een leuke plek om een dagje te liggen met eigen schip! Nu de maag vol is het tijd om weer naar onze eigen scheepjes te gaan.