“Iedereen gaat zuid”

Ons zeilseizoen begint pas, als we al veel boten naar het zuiden zien vertrekken, voor het orkaanseizoen. Dat begint officeel op 1 Juli. Zoals gewoonlijk blijkt van onze planning niks te kloppen. We blijven onverhoopt veel langer in nederland en het klussen aan de boot blijkt ook veel meer tijd in beslag te nemen. 1 November begint het zeilseizoen, voor ons is dat pas in Maart. Tobago slaan we niet over maar ook hier blijven we langer dan gepland. Wij proberen het seizoen zolang mogelijk te rekken, mocht er een dreiging van een orkaan onze kant op komen, dan zullen we beschutting moeten zoeken. Voor nu staat kitesurfen boven aan het lijstje. Daarna zullen we naar Martinique gaan. Iets waar we ook naar uit kijken omdat we onze boot weer vol kunnen stoppen met allemaal lekkers voor Europese prijzen. Nu was dat voor ons wel even schrikken, die Europese prijzen want wij hadden nog prijzen in ons hoofd toen we vertrokken in 2019! De Franse kaas, stokbrood en wijn zullen daarom extra lekker smaken.

Kite surfen staat vast in de agenda

Na Tobago zetten we koers naar Union Island. Met onze nieuwe kite garderobe nog in het plastic kunnen we haast niet wachten om het te gaan uitproberen. Na een hobbelige tochtje met niet veel slaap gooien we het anker uit in Clifton waar we moeten inklaren. We liggen hier achter het rif met de wind recht op de kop. Heerlijk rustig! Iets wat ik, vooral gemist heb toen we in Tobago waren. Je zou er bijna blijven liggen. De volgende dag varen we naar onze favoriete kitespot. Er liggen mooring’ s die gratis zijn. Uit onze ervaring liggen er ook nog een paar betonblokken zonder mooringbal. En zo hebben we de beste plek van de ankerbaai. Dichtbij de kant en geen swell!

Als al ons kitesurf materiaal is uitgestald op het dek. 4 planken, waar van twee met foil. 4 kites. Maten 8,10,12, en een wing 4.3., kunnen we aan de slag, zodat we met bijna elke wind sterkte kunnen kiten. Onze conditie moet nog worden opgebouwd want na 1 sessie van een paar uurtjes is de pap op. De volgende dag resulteert dat met spierpijn. Ook ik vind het elke keer weer te spannend maar na een paar dagen hebben we de smaak te pakken. Ik probeer het wing foilen onder de knie te krijgen. Dat gaat met vallen en op staan. De wind is net te licht om op foil te komen maar ik ben weer een stap dichterbij. De ene dag sta je met 10 kiters op het water de ander dag heb je het water voor jezelf. Zo hebben we geregeld in de late namiddag de baai voor ons zelf en kiten we tot de zon onder gaat.

BBQ organiseren

Akko kan dat als geen ander en nodigt de hele baai uit voor een BBQ op het strand. iedereen neemt zijn eigen ding mee. Akko is al een paar dagen in de weer om een vis te kopen van de vissermannen. Het begint met twee red snappers. Dan komt er een andere visserman die vis zou regelen, met een Barracuda van 7 kilo. Akko kan er eigenlijk niet onder uit. we nodigen nog meer mensen uit en of ze mee willen betalen aan de vis die 200 EC/ 70 euro kost . Gelukkig doen de meeste mee en verdienen we de vis weer terug. Het wordt een succes! Het leuke is, dat er een kleine community ontstaat en iedereen op elkaar let tijdens het kiten. We kiten namelijk met aflandige wind en als de wind minder wordt en hoogte lopen lukt niet meer, drijf je af.

De wind wordt minder

Helaas is het ploeteren de wind neemt steeds meer af. Akko maakt zijn rondjes in baai met zijn foil want daar heb je veel minder wind voor nodig. Voor mij houd het nu even op en werk mijn lijstje af waar ik de naaimachine voor nodig heb. Akko heeft aardig wat repareer werk aan zijn kleren. Zijn favorite kleren want die slijten het hardst. Eindelijk krijgt de navigatie hoek bekleding op de kussens. Onze huiken zitten veel te ruim in hun jasje en worden dus smaller gemaakt, zodat het allemaal minder wappert. Door het vele gebruik zijn de koolborstels zo versleten dat de naaimachine hapert. Toch ook de naaimachine maar wat TLC geven, de zilte lucht doet de naaimachine geen goed.

Een nieuw plan wordt gemaakt.

Omdat de wind uit blijft en we ook nog naar Martinique willen, is dit het moment. Er zijn ook nog bevriende cruisers die we graag weer willen ontmoeten. Uitklaren in Bequia lijkt ons wel een goed idee en zo delen we de trip door de helft. Want vanaf Bequia is het nog 87 mijl naar Martinique. Het lichte weer zorgt voor een vlakke zee en met 10 knopen maken we nog aardig vaart. We varen via de Oost kant van Union Island weg om vervolgens hoogte te lopen voor het eiland Mayreau. Waar we via de west kant langs gaan omdat aan de oost kant veel riffen liggen. We blijven strak onder het eiland en halen het eerste rif eruit en eten wat. Daarna zetten we koers naar Canouaen ook zo hoog mogelijk. We hoeven niet zo hoog maar we willen kijken of we het eiland Baliceaux kunnen bereiken. Eenmaal voorbij Canouaen proberen we nog een balans te vinden door hoog te varen en snelheid te behouden. Helaas zet de stroming ons weg en met een 60 a 70 graden hoek gaan we er niet komen. We vallen af en zetten koers naar Bequia het laatste eiland van St Vincent en de Grenadines. Net voor donker laten we het anker vallen.

Martinique voelt als thuis komen

Een korte stop in Beguia om uit te klaren en dan door naar Martinique. We kiezen voor de Oostkust van de eilanden St Vincent en St Lucia. Dit is de ruwe kant en wordt vaak vermeden, er word gekozen voor de luwte van de eilanden. Omdat het weer al heel licht is en de zee rustig hopen we toch aan de oostkust wat meer wind te kunnen pakken. 87 mijl motoren hebben we niet zoveel zin in. Deze keuze pakt goed uit! De eerste mijlen onder St Vincent is het nog motoren, daarna hebben we stroom mee en een knoopje of 10 die ons de goede richting opblaast. Doordat de zee kalm is gaan we hard en is het een hele aangename zeiltocht.

De vishengel hangt uit! We hopen toch echt op een vangst want onze voorraad eten is aardig op. Wordt het vis met rijst of alleen rijst vanavond. Ja! Shit ik heb beet zeg ik tegen Akko. De boot wordt afgeremd en samen halen we een kleine baracuda binnen. Akko was al een beetje zeeziek en door de lucht van de vis wordt het niet beter. Ik maak de vis schoon en gaat in bakjes de koelkast in. Akko voelt zich meteen een beetje beter. S, avonds voelt Akko zich goed genoeg om de vis met gebakken rijst klaar te maken. Veel mensen vermijden de Baracuda, en dat is misschien ook wel verstandig. Maar ons is meerdere malen verteld door lokale mensen dat een kleine barracuda onder een meter en zuid van martinique geen ziektes hebben. Het gaat om Ciguatera een gif dat in het koraal zit en omdat de baracuda kleine visjes eet die van het koraal eten bouwt de baracuda dit gif op in zijn lichaam. De vis zelfs heeft hier geen last van maar de mens daar in tegen wel.

In het donker ankeren tussen honderden boten

Dit deden we 3 jaar geleden ook, van Surininame naar Martinique op de laatste stuiptrekkingen van de motor. De oude track stond nog in de plotter. Nu met diezelfde track varen we zonder probleem de ankerbaai in en kruipen langzaam naar voren tussen de schepen die voor anker liggen. Als we het anker uitgooien zien we dat voor ons, onze bevriende cruisers liggen, tussen als die duizend boten die hier liggen! De volgende ochtend worden we uitgenodigd voor de koffie met verse Croissants “Welkom in Martinique”

Dit is de derde keer dat we Martinique aan doen. Het is een beetje europa en alles is er te krijgen. Er Liggen veel cruisers dus socializen is niet zo moeilijk, er wordt genoeg georganiseerd. Het voelt echt als thuis komen. Ook omdat we hier onze motor zelf hebben gereviseerd en we hier in covid tijd samen met de Zeevalk hele mooie herinneringen heb gemaakt. We kennen de weg op ons duimpje en dat is ook wel prettig. Het is een Nederlandse enclave, zoveel Nederlanders in Martinique. Als we uitgenodigd worden voor drankje op de kant met een paar Hollanders, lopen we al snel op 15 kaaskoppen af! Gezellig is het zeker en zo gaan ook hier in Martinique de weken voorbij met tussendoor een beetje kitesurfen en wingfoilen.

Haakles

Tegenwoordig zijn de app groepjes onder de zeilers helemaal hot. Zo onstaat er de app groep onder de Hollanders die heet Accra’s en ti-punch. Als er wat georganiseerd word kun je aanhaken. Ik trek mijn stoute schoenen aan en gooi er een appje uit of er dames zijn die graag willen leren haken. Uiteindelijk zit de kajuit vol met 6 enthousiaste dames! Akko vind het wel even welletjes met al die vrouwen aanboord en gaat shoppen. Het is vooral heel gezellig maar als ze eenmaal de smaak te pakken hebben, wordt het stil. In Volle concentratie worden er lossen en vasten gehaakt en aan het einde van de toer wordt het werkje opgedraaid en zo haken we wat heen en weer! Wat mij op viel is dat er dames bij zijn die het in hun vingers hebben en het meteen serieus op pakken. De ander geeft aan dat haar hoofd nu te vol is met andere dingen maar ook dat ze meer waardering geven aan het concept haken. Dat het toch echt wel een techniek is die je in je vingers moet krijgen. Er komt vast een vervolg!

Vertrek uit Martinique

De maand vliegt voorbij, het wordt tijd om weer een stukje zuid te gaan. De boot is bevoorraad met eten, drinken en reserveonderdelen. Het plan was om meteen naar Union Island tegaan maar onze bevriende cruisers opperen om St vincent aan te doen. Waarom ook niet, dit eiland hadden we nog niet gezien. In het Noorde ligt Cateuabelair een klein visserdorpje waar je ook kan inklaren. Als we een beetje gang maken doen we er 12 uurtjes over. Jan en Jane van SY O hebben een grotere en snellere boot, het heeft niet zoveel zin om samen op te varen. We zien elkaar daar! We vliegen de eerste 20 mijl over het water met onze favorite zeilvoering. Het is net champagne zeilen een (nieuw woord) voor mij, wordt veel gebruikt onder zeilers blijkt. Onder St Lucia staat genoeg wind om de snelheid er in te houden. We krijgen zo nu en dan een vlaag en besluiten om ons licht weer zeil eraf te halen (aapzeil). Dit bleek een goede keuze want St Lucia had nog een verassing voor ons! Het laatse stukje land waar de Pitons staan krijgen we fikse windvlagen over ons heen eenmaal voorbij, is er even geen wind meer. Akko ligt op de kajuitbank wat te rusten, als ik buiten op wacht ben. Ik ben allert en zie ook wel een vlaag aankomen maar dat er dan 25 knopen wind in zit had ik niet op gerekend. Omdat we bijna stil liggen worden we door die 25 knopen even helemaal plat gelegd het gangboord vult zich met water. Akko springt op en roept op loeven. (De boeg in de wind sturen), zo valt de wind uit de zeilen en komt het schip weer recht op. De vertraging kwam omdat de stuurautomaat erop stond die reageerd in dit soort gevallen niet of nauwelijk. Eenmaal in de wind kunnen we de schade op nemen want akko had even de patrijspoorten opengezet voor wat ventilatie. Het water spoot naar binnen zei hij. Als we onder St Lucia vrij zijn beginnen de golven zich op te bouwen en hebben we stroom tegen. Het is een bokkig zeetje helemaal niet aangenaam. Dat wordt even op een houtje bijten de laaste 20 mijl. We halen het niet voor donker. SY O die inmiddels al een paar uur voor ons is aan gekomen seint ons naar de juiste plek en laten het anker vallen.

Chateaubelaire

Als we wakker worden liggen we in een prachtige baai met groene bergen en palmbomen langs de waterkant. De boatboys en kinderen die op een halve surfplank of luchtbedje voorbijkomen drijven hadden we al rekening mee gehouden. Ze verkopen van alles en de kinderen bedelen om biscuits en cola. Wel op een nette manier moet ik eerlijk zeggen. Cola hebben we niet maar een pak lange vingers kunnen we wel missen! Om in te klaren moeten we de beste man wakker maken en enige etiketten van zijn kant blijven uit. Met hem vergeleken zijn we overdrest….. zo kan het dus ook. Een pin automaat is er niet in dit dorp en de nieuwe supermarkt gaat pas om 16:00 open, die zou wel geld willen wisselen. We hadden nog de hoop om in euro’s te betalen maar hij had er geen zin in. We moeten aardig lobbyen om EC te kunnen krijgen en we komen niet af van een lokale die het op ons gemunt heeft. Ik ga er niet over uit wijden want uiteindelijk heeft het uren geduurd voor we eindelijk van hem af waren en hij ons ook nog een pootje ligt. Heel vervelend als je eerste indruk zo wordt verpest. Vooral ik ben daar heel gevoelig voor. Gelukkig krijgen we een herkansing en gaan we met een gids naar de watervallen, een nette jonge met goede manieren die ons ook nog een veel te vertellen heeft. Zo komt natuurlijk de vulkaan te spraken die in 2021 uitbarsten. Waar wij zijn, is er niks meer van te zien terwijl ze allemaal geëvacueerd zijn. Er zijn daarom ook maar weinig beesten op het eiland. Veel dieren zijn omgekomen van de dorst en honger. De natuur heeft zich daarin tegen goed herpakt want zo lang is het nog geleden. We blijven hier maar 2 dagen en vertrekken dan naar Beguia. Ook een eiland van St vincent en de Grenadines.

Beguia (back-wee)

Een favorite bestemming onder de cruisers. Klein en kneuterig maar van alle gemakken voorzien. Het is daarom ook druk op de ankerplaats. Het is een komen en gaan van boten, ook om even snel in of uit te klaren maar het is zonde om hier niet even wat langer te blijven. Wij komen hier nu voor de derde keer en na 2 nachten gaan we alweer door. Met een tropical storm in het verschiet is het extra druk. Veel boten blijven maar er zijn er ook een groot aantal die verder zuid gaan. Als we de plotter aan doen zien we een grote horde boten op ons afkomen. Iedereen is op de vlucht voor storm Bret! Wij gaan ook nog een stukje verder zuid. Samen met SY O vertrekken we. Ze willen graag met ons opzeilen. Dat houd in dat zij ons tempo aan gaan houden en hun zeilgarderobe aanzienlijk moeten minderen. Het levert hele mooie plaatjes op als we foto’s maken van elkaars bootjes!

Tropical storm Bret

Al in Martinique word er druk gesproken over een eventuele orkaan, best vroeg in het seizoen. Daar zijn we het allemaal over eens. Bret is nog best ver weg dus tijd genoeg om een plan te maken en de vorderingen van Bret nauwlettend in de gaten te houden. Wij willen toch al meer zuidwaarts, maar is het genoeg om uit de gevarenzone te blijven, is de grote vraag. De voorspelling zeg dat hij Noord -west gaat, tussen Dominica en Guadeloupe door. Als Bret steeds dichter bij komt veranderd hij ook van koers. Nu Krijgen Martinique en St Lucia het voor hun kiezen. Wij zijn inmiddels dan al op Union Island en liggen 60 mijl van Bret af, maar zullen er ook een staartje van meekrijgen. Op Marine Trafic is het een grote vloot paarse stipjes (bootjes) die zuid gaan. Ieder kiest zijn eigen veilige haven of ankerplek waar hij zich goed bij voelt. Toch merk je dat er veel reuring is, iedereen polst bij elkaar wat die gaat doen, welke voorbereidingen er worden getroffen enz. Wij kiezen voor een ankerplek die we kennen en genoeg beschutting bied. Het liefst met zo weinig mogelijk bootje om ons heen. We blijven dus liggen waar we liggen (Frigate Island). We kiezen voor een mooring, die we uiteraard goed checken en maken een lange lijn van 50 meter aan een andere mooring die voor ons ligt, deze dient als hekanker en als back-up. We gaan uiteindelijk een 360 maken. Met 5 bootjes om ons heen gaan we de storm in . Het voorzeil halen we eraf, de huiken die de zeilen op de giek beschermen worden ingepakt om klapperen en schade te voorkomen. Alles wat maar aan of op dek zit wat eraf kan waaien gaat benedendeks. Die nacht houden we wacht en zijn allert. Het blijft op wat windvlagen en verschillende windrichtingen rustig die nacht. De buurman die voor ons voor anker ligt heeft aardig wat ketting uit staan en als we draaien komt hij wel heel dicht bij, omdat wij aan een mooring liggen en onze draai cirkel veel kleiner is. We geven wat extra lijn om wat afstand te creëren. Als de ochtend aanbreekt lijkt het allemaal voorbij! maar ik heb het nog niet gezegd en het breekt los. De wind trekt aan en ook de regen komt met bakken naar beneden. Het staartje van storm Bret komt nu pas. Windvlagen trekken voorbij met 35+ knopen. Choctaw hangt schuin van lings naar rechts. De windgolven nemen toe en het water stuift over ons heen. Alles is onder controle maar de komende uren wordt niet aangenaam, het is letterlijk de storm uitzitten. Gelukkig is de heftigste deel van de storm bij daglicht! En zo kunnen we later op de dag alles even laten bezinken en blijkt dat iedereen de storm goed is doorgekomen zonder schade.