Isla de Lobos

Vanaf Arrecife varen we met Zeevalk naar het onbewoonde eiland Isla de Lobos, om daar voor anker te gaan. De Puff ligt zuidelijker en heeft 6 mijl te gaan, waar wij er 40 voor de boeg hebben. Na een heerlijk dagje zeilen zijn we er voor het donker en gaan voor anker. Het rolt hier wel en houden het hier 2 nachtjes vol, maar eerst valt er nog een eiland te ontdekken voor we verder gaan.

Het eiland werd vroeger bezet door zeerobben, zij konden niet ontkomen aan de hongerige avonturiers die het eiland ontdekte. Nu varen er de hele dag toeristenboten om mensen af te zetten op het eiland. Er staan een paar huisjes waaronder twee restaurantjes, waar de toeristen een versnapering kunnen nuttigen. Het is niet meer bewoond sinds 1968 en de meeste huisjes zien er vervallen uit. Het is een beschermd natuurgebied en bezoekers worden geacht om op de aangelegde paden te blijven.

Iedereen beland gezellig bij ons in de kuip om een plan van aanpak te maken om aan wal te gaan. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Via de pier is het mogelijk om aan wal te gaan, maar niet om je dinghy achter te laten. Volgens onze Spaanse buurman is het prima te doen om het kleine haventje in te varen. Hij adviseert om de linker doorgang te nemen, die is het kalmst. De volgende ochtend zet Akko de bemanning van de zeevalk alvast af op de pier, waar de Puff en wij een doorgang proberen te zoeken om in het haventje te komen. Als we dichterbij zijn, komen we er al snel achter dat dit een kwestie van goed timen is. Er staan overal brekers, er liggen ondieptes en uitstekende rotsen. Heel even zie je een doorgang maar er volgt snel een breker. Als we dit een poosje aanschouwen vanaf een afstandje zegt mijn onderbuik gevoel dat we dit risico niet moeten nemen, gelukkig is iedereen het hier mee eens. Want met onze 2.5 pk zijn we de golven niet voor, het risico om een koprol te maken is groot. De ravage is dan niet te overzien, laat staan onze eigen veiligheid.

Akko offert zich op om ons af te zetten en het bootje van de Puff op sleeptouw te nemen en terug te gaan naar boot om de vloot in de gaten te houden, zodat de rest van de groep het eiland kan verkennen. Kapitein Sam gaat ook mee om zijn poten te strekken. We komen al snel een groot bord tegen met wat allemaal niet mag. Je raad het al: verboden voor honden. Sam loopt tussen ons in zodat hij niet opgemerkt wordt, als we voorbij het bezoekerscentrum lopen. “Hij gaat door voor zeehond”, daar doen ze vast niet moeilijk over. Hans, Janet en ik beklimmen de vulkaan. Chris en Ingrid gaan met kapitein Sam naar de vuurtoren. We hebben een geweldig uitzicht, met aan de ene kant Lanzarote en de andere kant Fuerteventura. We ontmoeten elkaar weer bij de vuurtoren voor een lunch, waarna we via het haventje teruglopen naar de pier waar Akko ons weer oppikt.

Als we weer veilig zijn opgepikt door Akko, worden we uitgenodigd om te komen borrelen bij de Zeevalk. Dit wordt erg gezellig en we besluiten de borrel uit te breiden tot een diner. De mannen drinken een lekker biertje in de kuip, waar de dames in de kombuis wat lekkers maken onder een genot van een wijntje. Er is veel gespreksstof en er komen allemaal leuke ideeën en tips boven borrelen. Tijdens het eten besluiten we de volgende ochtend allemaal naar Gran Tarajal te varen.