Jurassic Coast

Weymouth en Portland

Daar liggen we dan, voor anker in de baai tussen Portland en Weymouth.
Voor ons heeft Portland en Weymouth een bijzondere betekenis met veel goede herinneringen. Een hoogtepunt voor Akko waren de paralympische spelen in 2012 waar hij als techneut het zeilteam uit Brazilië ondersteunde. In de voorbereidingen daar naartoe heb ik Akko kunnen helpen. Er is hier altijd wel iets met bootjes en daarvoor kwamen we ook weer in 2013 en 2015 hier samen terug. Elke keer weer brachten we een bezoekje aan de vuurtoren van Portland “The Bill of Portland”. Gefascineerd zagen we de bootjes die door het wilde water en mega veel stroming de punt van Portland wilden ronden, er staat daar een enorme stroming, tijdens springtij wel tot bijna 6 knopen, en die wil je niet tegen je hebben.

Na het verplichte huiswerk voor deze etappe blijkt dat er 2 manieren zijn om de “Portland Race” te bedwingen, 1: Met een grote boog van zeker 5 mijl eromheen, dat betekent dat je bijna 15 mijlen omvaart, of 2: via de binnenbocht, dit komt kritisch en de timing is van uitzonderlijk belang. Van Oost naar West is het advies om dit tussen HW-1 tot HW+2 te doen en absoluut niet met veel wind uit het Zuiden, je moet zo dicht mogelijk bij de kant blijven. Ergens achter in Akko zijn hoofd echoën de wijze woorden: “Op zee is land gevaarlijk! Onthoud dat goed!”
Wat een dilemma wordt dit. Akko bestudeerd elke dag opnieuw de Almanak, het weer en speurt het internet af naar ervaringen.

Voorheen kwamen we hier over de weg met auto of camper. Nu pakken we de bus en lopen mijlen terug omdat de laatste bus al geweest is. Echt een belevenis, je ziet hele andere dingen. Op zondag pakken we de bus naar het toeristische Weymouth en wandelen door de oude haven waar veel reuring is. Traditiegetrouw eten we F&C op de kade, al is het dit keer niet uit een oude krant. De meeuwen weten er ook wel raad mee, oppassen dat ze er niet met de hele doos vandoor gaan. De lekkere trek is weer gestild en we lopen over de boulevard waar het strand vol ligt met rode Britten.

Het busvervoer is hier goed geregeld je koopt een retour ticket en je kunt de hele dag in en uit stappen en ze rijden hier op zondag zelfs om de 15 minuten. We nemen de eerste beste bus naar Portland om naar de Bill te gaan. Dit is helaas wel de laatste bus, daarna moeten we terug lopen naar het dorpje SouthWell, een mooie wandeling langs de kust maakt het teruglopen heel aangenaam. Na ons bezoek aan de vuurtoren om nog maar eens te kijken hoe we de Portland Bill zouden kunnen ronden, moet ik bij het idee al naar wc en als ik naar beneden kijk en de golven zie breken tegen de rotspartijen zeg ik tegen Akko: “We gaan er wel met een grote boog omheen, Ok?”.

Al wandelend probeert Akko mij er van te overtuigen dat de binnenbocht de beste manier voor ons is. Als we er met een grote boog omheen gaan, kost dat veel tijd, dure brandstof en gedurende de dag verslechteren de weersomstandigheden enorm. We moeten zo lang mogelijk profiteren van de oosten wind en de stroom mee, als we er omheen gaan varen, hebben we die later allebei tegen.
Aldus maandagmorgen 9.30, anker op, marifoon kanaal 74 voor permissie om voor deze keer de East Ship Channel te gebruiken, zo kunnen we wat afsnijden. Eenmaal uit de kom hebben we stroom mee maar de wind nog even tegen. De nacht was windstil, de zee nog mooi kalm. Hoe meer we bij de Bill komen, des te dichter we langs de kust moeten blijven. Erg tegen het gevoel in, maar in de REEDS staat dat je de Bill bijna moet knuffelen, we moeten daar de 5 meter dieptelijn blijven volgen. Dat is nog geen 150 meter vanaf de kant, voor het gevoel eng dichtbij, zeker omdat er aan de andere kant zoveel ruimte is. Akko roept de hele tijd, “we moeten nog dichterbij, nog ietsjes dichterbij! Het werkt! Opeens is de zee super vlak! Nog geen 300 meter verder van de rotsen is een ander jacht enorm aan het springen op de klotsbak, voor ons is het haast onwerkelijk hoe soepel dit verloopt.
Volgens het boekje en buiten verwachting passeren we 10 minuten later de Portland Bill in volle vaart zonder enig probleem! Waar hadden we ons eigenlijk druk om gemaakt?

Volgende bestemming: Brixham!. Volgens de voorspelling gaat het steeds iets harder waaien en rond een uur of 2 zelfs regen. Dat zou je nu niet zeggen met zowel het zonnetje en 10 knopen wind in de rug. De wind neemt idd toe en het wordt koeler we zien de lucht geleidelijk betrekken maar de zon komt er gelukkig toch vaak weer doorheen gepiept. Er ontwikkelen zich buien voor ons en zien het in het zuiden al regenen. De zeilpakken hadden we sinds Harwich niet meer gezien, waar lagen die ook alweer? De zee bouwt op en er zitten grote rollers tussen. Nog maar 5 mijlen naar Brixham te gaan als de bui losbarst. We gebruiken nu alleen nog de grote kluiver, voor de wind, maar wel met 25 knopen en uitschieters naar 30. Wij gaan zelfs harder dan de rompsnelheid, de kluiver trekt de boeg dus lekker omhoog, toch besluiten we ook dit laatste zeil maar weg te nemen voordat de boel kapot gaat.
Op de motor varen we het laatste mijltje richting haven, ik begin te gillen, mijn dag kan niet meer stuk! Een hele groep dolfijnen duikt op, wel 20!
Sinds we in Engeland zijn zit ik er al op te wachten, we wisten van anderen dat ze er waren!

Onderweg kregen we een berichtje van Annette, van de JanJorem. Annette en Hans hielden ons al in de gaten, ze lagen al een paar dagen in Brixham. Onze eerste ontmoeting met hen was op 12 Mei tijdens de EHAB cursus.
Via de marifoon legt Akko contact met de havenmeester en we krijgen E05 toegewezen. We zien de JanJorem liggen, maar er is helaas niemand aan boord. Zodra we ons plekje naderen blijken Hans en Annette ons daar op te wachten om de lijntjes aan te pakken, dat was echt superleuk! “Eindelijk weer wat Nederlanders” zei Annette.

……….wordt vervolgd