LOCKDOWN in Mindelo

Er kan veel gebeuren als je 6 dagen op zee bent. Via de SSB radio hebben we mailcontact met het thuisfront en krijgen we toch wat mee van wat er elders in de wereld afspeelt omtrent het Coronavirus.
Het lijkt ver van ons af, maar is dat ook zo? Meer en meer krijgt het corona virus ook vat op ons en maken we ons zorgen over het thuisfront. Iedereen wordt thuis gehouden maar mijn moeder moet werken omdat ze in de zorg werkt, maar zij loopt risico op besmetting en mijn vader behoort tot de risicogroep. Onze gedachten zijn bij familie en vrienden in deze onzekere tijd.

Als we goed en wel in Mindelo aankomen roepen we via de VHF op, maar krijgen geen respons. We varen de baai in waar ook zeilschip Pien al ligt die een halve dag eerder is aangekomen. Als we goed en wel achter ons anker liggen komen Toon en Marij van Pien even langs om een update te geven. Ook hier treffen ze maatregelen. Pien zit nog 7 dagen in quarantaine en de bemanning mag beperkt naar de wal.
Ze zullen ook bij ons aan boord komen om te checken of we koorts hebben. We wachten het af maar zien die dag nog niemand, we hebben netjes onze gele vlag hangen met daarboven de gastenvlag zoals het hoort. De volgende ochtend hebben ze ons opgemerkt en stellen een aantal vragen, maar op gepaste afstand, er zal een dokter langskomen om onze temperatuur te meten. Als we geen koorts blijken te hebben komen we er achter dat de situatie alweer is aangescherpt. Wij moeten 9 dagen in quarantaine en mogen helemaal niet naar de wal. Gelukkig heeft Pien gisteren al een lokaal telefoonkaartje voor ons geregeld wat cruciaal is. Nu kunnen we een hoop regelen vanaf de boot en blijven op de hoogte van het laatste nieuws. Koffie drinken bij de buren wordt ook vriendelijk verzocht niet te doen. We zijn volledig geïsoleerd.

Ze blijken het hier ook allemaal niet precies te weten en we worden van VHF kanaal 16 naar 72 naar,74 gestuurd om antwoorden op onze vragen te krijgen. We sturen meteen aan op bevoorrading hoe en wanneer, maar deze vraag moet eerst via het ministerie. inmiddels zijn we hier 4 dagen en zijn niet aan wal geweest ook zijn we nog steeds niet ingeklaard. Onze groenten en fruit is inmiddels op. We zijn erg blij met onze watermaker die weer erg lekker drinkwater maakt. Onze windmolen die ons nog niet zoveel heeft opgebracht levert nu zijn bijdrage, elke dag waait het hier hard, samen met de zonnepanelen hebben we genoeg energie voor onze behoefte. Via een steunpunt voor Nederlandse zeilers op de Kaapverdië hebben we een contactpersoon op de wal, erg fijn en geruststellend want we hebben anders geen idee van de sfeer op het land. Zij zet van haar kant wat druk op de bevoorrading, Het is helaas wachten op antwoord van de autoriteiten.

Inmiddels hebben we veel vragen waar niemand het antwoord op weet. Anderen landen zijn in een vorm van Lock Down, boten worden nergens binnengelaten. En eindeloos op zee is niet onze voorkeur. We kunnen eigenlijk nergens anders heen. Blijven we hier of varen we misschien toch verder met het risico om moeilijk of niet binnen gelaten te worden? Wat gebeurd er als er hier onder de bevolking paniek uitbreekt? Naar Curaçao? Semi-Nederlands grondgebied voelt voor ons op dit moment het veiligst, maar worden we toegelaten? Als dit ons plan B wordt, dan betekent dat 21 dagen op zee, dan hebben we wel wat extra bevoorrading nodig. Het visje vangen lukt nog niet zo….. En inktvis zal niet altijd spontaan op het dek belanden.

De mensen hier doen wat ze kunnen ze zijn op de hoogte van onze situatie en voor ons is het belangrijk om ze te vriend te houden, wij moeten ook geen gekke dingen doen. We hebben geen goed beeld van de sfeer op de kant, via de verrekijker lijkt alles “Business as usual”. We liggen hier gelukkig met nog 4 Nederlandse boten en elke dag hebben we via de VHF een praatje en wisselen met elkaar onze gedachten uit en delen we de vragen die we hebben. Dat geeft wel een fijn gevoel dat we met meer zijn en elkaar kunnen helpen.