Ons schip is ons thuis.

Terug naar Nederland is wat ons betreft voorlopig niet aan de orde, onze boot is ons huis, deze hier onbeheerd achterlaten spreekt ons niet zo aan. Qua besmetting zitten we best veilig, zo voor anker 300 meter van de kant.
“Thuis”, dat is onze boot, “even” terug naar Nederland zeilen is zo goed als onmogelijk. Landen gaan op slot, we worden voorlopig nergens binnengelaten voor de nodige tussenstops? Best vreemd, want als zeiler ben je behoorlijk clean, na weken gezond op zee te zijn geweest. De meeste cruisers, zoals wij, waren allang Europa uit voor de uitbraak. We doen niet moeilijk om twee weken in quarantaine te blijven, als we daarna maar toegelaten worden op de wal. Maar dat blijkt niet mogelijk. Het is een vreemd gevoel dat je niet welkom bent en gezien wordt als de verspreider van het virus. We krijgen een beetje mee van de situatie waarin vluchtelingen zitten die hun leven op het spel zetten en voor veel geld met een bootje naar overkant mogen meevaren, waar ze vervolgens niet met open armen worden ontvangen. Waar wij nog opties hebben. wij ons fysiek in een comfortabel positie bevinden, zullen de bootvluchtelingen zich radeloos, bang en eenzaam voelen.

Als wij via marifoon te horen krijgen dat de quarantaine termijn over is, wordt ons tegelijk met klem verteld dat we niet van boord mogen. Wel wordt ons een goed vervolg van onze reis gewenst, “you are free to go!”, maar waarheen weten we niet. Daar zitten we dan, gelukkig slepen ze ons nog niet naar open zee, hopelijk dat morgen de ambtenaar in functie niet met het verkeerde been uit bed stapt. We houden ons gedeisd om ze maar niet te irriteren.
Voorlopig zitten we naar omstandigheden goed op ons bootje, we zitten elkaar nog niet in de weg, het begint te wennen. De ruimte is niet zo groot, we zijn inmiddels al ruim 2 weken niet van boord geweest maar we houden ons voorlopig wel drijvend, zonder ook maar iets gezien te hebben van Kaapverdië! Maar we vermaken ons wel, we kunnen niet anders. Er komt verder weinig uit onze vingers en we zijn blij als we weer een klusje kunnen afvinken.

We hebben regelmatig contact met zeilers elders in de wereld, ons internet hier is best goed gelukkig! Ook al zijn de zeilers aardig verspreid en is de situatie vaak anders, we zitten letterlijk allemaal in hetzelfde schuitje en dat verbroedert dan ook wel weer. Waar de één nog wel, maar beperkt naar de kant kan en een praatje kan maken vanuit de dinghy langszij, is ons dat allemaal verboden. Op Sal gelden weer andere regels, daar kun je gewoon nog naar de kant, maar we horen ook minder leuke verhalen. Bijbootjes die lek worden gestoken en schepen die losgesneden worden van de mooring omdat ze niet welkom zijn. De toegang wordt geweigerd en je wordt weer terug de zee op gestuurd. Het enige dat we allemaal willen is een veilige plek waar we toch nog welkom zijn.

We liggen hier in Mindelo met 4 Nederlandse boten, ook nog wat Fransen erbij en een Duitse catamaran. Met z’n vieren houden we de moed hoog, al heeft iedereen zo zijn eigen mogelijkheden en wensen. 1 ding hebben we gemeen, we zitten thuis en willen dit niet onbeheerd achterlaten. Het groepje zou best eens uit elkaar kunnen gaan vallen helaas. Ieder maakt zijn eigen afwegingen, wij zijn met z’n 2en, op de andere boten zitten ook nog kinderen, wat is de juiste keuze…..? Terug naar Nederland zeilen, alsnog een rondje atlantic, naar Sal varen, want daar zijn de regels voorlopig soepeler, de zee op naar Martinique want daar laten ze nog EU boten binnen. Dit laatste spreekt ons het meeste aan, maar dat betekend wel 17 dagen op zee en in de tussentijd kan er weer veel veranderen. Onzekere tijden….. We bereiden ons zoveel mogelijk voor en hopen dat er meerdere opties blijven bestaan.

Elke dag zijn er weer nieuwe ontwikkelingen. Pien krijgt toestemming om naar de kant te gaan, zij waren reeds ingeklaard. Wings wil naar het Sal, 100Nm naar het oosten, zij hebben toestemming wanneer ze kunnen aantonen dat ze hier in quarantaine zijn geweest. Maar de autoriteit in Mindelo werkt daar niet aan mee. Ook is er vandaag een schip vertrokken naar Martinique! We blijven de opties afgaan, maar aan elke optie hangen onzekerheden. Wat is de juiste beslissing, geen enkele voelt juist op dit moment.

We zitten hier dan wel geïsoleerd, maar toch vliegen de dagen voorbij met vooral heel veel kopjes thee, piekeren, praten en ons op de hoogte houden van het laatste nieuws. Dat laatste maakt ons soms nog wel het meeste onrustig. Maar het bewust uitschakelen en het aan je voorbij laten gaan lukt ook niet. Akko heeft nog wel een paar klusjes op zijn lijst waar ik het steeds moeilijker vind om rustig bezig te blijven. Misschien zijn we wel het beste af als we op zee zijn, weg van de beschaving en dus ook het virus.

Goed! We blijven ons wel bedenken dat er heel erg schrijnende situaties zijn, daar stelt onze situatie niet bij voor. We worden nog niet weggejaagd en krijgen nog steeds bevoorrading. Dat is dan toch wel een geruststelling, in nood zitten we niet, we zijn gezond en voelen ons ook gezond.

We houden de moed erin!