Portugal deel 2, Ouders en zusje op bezoek!

Portimao staat voor ons toch wel in het teken van het Hansa EK. We hebben van het begin af aan gezegd dat wij met ons schip naar Portimao komen. Of we op tijd zijn voor het EK konden we niet beloven maar we doen ons uiterste best. Het is gelukt! Het is fijn om alle Hansa zeilvrienden weer te zien en spreken. Het beloofd een mooie week te worden met elke avond een themafeest, live muziek, wijn uit de Algarve, cocktails en BBQ. Akko doet deze keer ook weer mee, hij zeilt de ene dag in de ochtend en de ander dag in de middag. We besluiten om in de haven te gaan liggen, dat is makkelijker en in het laagseizoen valt het havengeld erg mee. Ik vermaak me prima, als Akko zeilt ga ik een dagje mee op het water, ik scheur met Myott heen en weer en ga op de koffie bij Frank en Lisa. We besluiten om samen met Frank en Lisa een sup te kopen en die moet uiteraard meteen getest worden. We SUPpen naar het strandje, Frank gaat mee met hun bijbootje met hun kinderen Jula en Gijs en we eten een heerlijk frietje mayo op het strand. We hebben een fantastische uitzicht over het wedstrijdgebied waar Akko ook aan het zeilen is in zijn roze Hansa 2.3. De Nederlandse delegatie gaat met meerdere hoofdprijzen naar huis. Vera wordt zelfs de kampioen in het algemeen klassement naast de gouden medaille in de Full Servo, gevolgd door Hanneke en Wilma. De vlag wordt gehesen en het volkslied wordt uit volle borst meegezongen. In de Hansa 2.3 gaat Akko er vandoor met de derde prijs.

Als het EK bijna ten einde is, komen mijn ouders en zusje na 2400km met de camper aan in Portimão. Pfff ik doe het ze niet na, je moet er wat voor over hebben om je dochter weer te zien. Het is een fijn weerzien en ze hebben een hoop spullen voor ons meegenomen. Ook zijn er kilo’s drop meegegeven door familie en vrienden. We blijven nog een paar dagen in Portimão hangen want de dag na het EK is het een komen en gaan van bekenden die nog even bij ons aan boord willen komen. Mijn ouders staan aan de overkant van de rivier met de camper op een strandje. Later die dag gaat Akko met Myott naar de overkant en ik op de SUP plank! Tijd om mijn moeder eens te leren suppen, dat wilde ze altijd al graag. Met wat oefenen en uitleg vaart ze heen en weer, als ik even omkijk zie ik later een lege SUP met moeders er zwemmend achteraan. Kopje onder en al proestend komt ze aan wal. Kim speelt samen met Akko frisbee als mam in de tussentijd wat lekkers op tafel tovert. Bloemkool, piepers en een gehaktbal zoals die thuis ook altijd smaakt!

De grotten van Benagil

We willen graag naar de grotten, het is blijkbaar een echte attractie. Snelle boten volgeladen met toeristen varen af en aan om door de grotten te varen. Wij zien dat niet zo zitten, we hebben zelf toch een boot. We varen met ons eigen schip naar de grotten, een uurtje oostwaarts. We gaan voor de kust bij een strandje voor anker, er staat maar een beetje deining. Akko maakt Myott klaar om met mijn zusje en moeder naar het strandje te gaan om de boel te verkennen en ik maak mij klaar om op de SUP erheen te gaan. Pap houdt ankerwacht. Als Akko heeft losgegooid, trek ik snel nog een zwemvest aan snel op de SUP te springen. Als ik eenmaal sta duurt het niet lang of ik lig er naast, er staan toch nog aardig wat golven en het is zo koud dat ik binnen 2 tellen weer op de sup zit, nu maar op mijn knietjes peddelend naar het strandje. Als ik met de golven in mijn rug naar strand peddel, ligt Myott al op de kant maar het plaatje klopt niet helemaal. Ze zijn allemaal nat, mijn moeder gebaart mij om zoveel mogelijk links van het strandje aan wal te gaan en Akko staat voorover gebogen naar het motortje te staren. Ik kom zonder enig probleem aan het strand, en mijn moeder verteld dat ze een koprol in de branding hebben gemaakt. Dat verklaart al dat zand in je haren, zeg ik lachend! Kim staat naast het bootje als een rietje te bibberen en als een verzopen katje voor zich uit te staren, ze is toch best geschrokken. Akko probeert het motortje aan de praat te krijgen, dit lukt helaas niet zo gemakkelijk, Akko heeft gereedschap nodig dus ik peddel op de SUP weer terug naar de boot voor een schroevendraaier, WD40 en een tangetje. Het gaat een stuk moeilijker tegen de golven in maar het lukt. Akko probeert na wat schoonmaakwerk tevergeefs het motortje te reanimeren. Terug roeien is helaas ook geen optie meer want er is bij de koprol een peddel gebroken. Gelukkig is er nog een toeristenboot op het strand bezig om mensen met hun grote rubberboot terug te zetten op het moederschip. De aardige kapitein wenkte eerder al enige tijd naar Akko dat hij links van het strandje moest landen maar Akko was zo gefocust om mam en Kim droog op het strand te krijgen dat Akko de kapitein nooit gezien heeft. Als de beste man zijn gasten aan boord heeft gezet komt hij terug om ook Myott en bemanning heelhuids af te zetten op Choctaw. Ik begeleid Myott vanaf het strand als de motorboot gas geeft door de branding heen want het is echt een kwestie van timing! In de tussentijd is het vloed geworden en de branding ook wat hoger, nu moet ik nog met de SUP door de branding, dit gaat gelukkig een stuk makkelijker dan met Myott. Als we allemaal weer terug aan boord zijn is het tijd voor een borrel en kunnen we er allemaal om lachen.
We hebben trouwens geen grot van de binnenkant gezien!
We varen weer terug om in de baai van Portimão voor anker te gaan bij het strandje waar ook de Tabee ligt. Aangezien wij nog maar 1 peddel hebben en een kapot motortje vragen we Frank of hij ons kan afzetten op het strand voor een heerlijk frietje met mayo en een frikandel speciaal. Als het donker wordt leent Akko het bijbootje even om mijn ouders en Kim op de kant af te zetten waar de camper staat.

De volgende ochtend is eerst het motortje gereanimeerd om vervolgens mijn moeder op te pikken die met ons mee zeilt naar Albufeira. Pap en Kim rijden de camper daarheen. Voor hun is het maar 35 minuten rijden, wij zeilend er lekker in 3 uren heen. Het belooft een heerlijke zeildag te worden wat we totaal niet hadden verwacht qua voorspelling. Aangekomen in Albufeira staan pap en Kim ons op de wachten bij de meldsteiger. We geven altijd minder meters op omdat we nog een bootje achter ons hebben en een boegspriet van 2 meter. Alles bij elkaar zijn we 15 meter maar geven meestal aan dat we 13 meter zijn, het risico is dat het dan toch best krap kan zijn. De draai achteruit maken kan nog net maar de box is smal en met hulp van de kant trekken we Choctaw strak tussen de andere schepen de box in. Het is hier toeristisch en met één van de beroemdste stranden van de Algarve is het druk maar de haven ligt beschut achter een grote rots. Het ligt hier zo stil dat je geen vallen van andere schepen hoort klapperen. Heerlijk slapen en dat voor 15 euro per dag!

We besluiten om met zijn allen naar Faro te varen en om de camper later op te halen. Als we uitvaren worden de zeilen enthousiast gehesen, zin om een lekker stukje te zeilen. Helaas is er niet voldoende wind om de zeilen vol te houden dus nog maar een stukje verder op de motor naar het briesje dat ze voorspeld hebben. Yes! de zeilen kunnen weer gehesen, er staat nu een mooi briesje, net genoeg om Choctaw op snelheid te houden. Het is ook ideaal om een stukje met de drone te vliegen en het levert mooie beelden op. Als we bij de ingang van Faro zijn, zie je het water links en rechts kolken, we stromen naar binnen met wel 4 knopen stroom mee. Het water bij Faro staat bekend om zijn zandbanken die zich nog wel eens willen verplaatsen. In de almanak staat dat je vooral de buitenbochten moet aanhouden. We houden de kaart nauwlettend in de gaten, niet veel later gooien we het anker uit voor het dorpje Culatra.

De volgende ochtend brengt Akko ons één voor één met Myott naar het strandje. We maken een wandeling door het dorpje, auto’s rijden hier niet en het eilandje bestaat alleen maar uit zand. De laatste jaren zijn er wel vernieuwingen aangebracht, er liggen nette beton platen waardoor het voor de bewoners en bezoekers toegankelijker is geworden. Om naar de andere kant van het eiland te komen is er een boardwalk gemaakt op palen. Als we op het strand zijn besluiten mijn vader en Kim om terug te gaan omdat ze de camper nog moeten ophalen uit Albufeira. Mijn moeder en ik maken nog een mooie wandeling rond het eiland. We speuren het strand af naar schelpjes, als de lucht er dreigend uitziet moeten we opeens haast maken. De enige weg naar het volgende dorpje is een zandweg waar je tot je enkels in weg zakt, daardoor zijn de laatste kilometers zwaar. Akko wacht ons op in een strandtentje, als de hemel los breekt zitten wij lekker droog aan een welverdiende lunch, Cataplana!

Nadat we met z’n drietjes met Myott terug op de boot zijn maken we ons klaar om naar Olhão te gaan. We trekken het anker uit de modder en langs wat zandbanken varen we de kleine jachthaven van Olhao binnen en wachten op pap en Kim die de camper hebben opgehaald na een gezellige busrit naar Albufeira.
De volgende dag rijden we met z’n 5en met de camper naar Faro. Het is een mooie, overzichtelijke stad met veel oude gebouwen. De vele gietijzeren balkonnetjes brengen sfeer in de wijken. Als we terug zijn in Olhão vindt Nico een mooi plekje voor de nacht en eten we het laatste maal gezamenlijk in het knusse campertje. De volgende ochtend is het moment van afscheid en dat is nooit leuk. Een dikke knuffel en een kus, hopelijk weer tot snel!