Santo Antão

Tijd voor een nieuw eiland, andere mensen en een ander uitzicht! Samen met Ben nl vertrekken we naar het buur eiland met de ferry. Het is nog steeds niet mogelijk omdat met eigen zeilboot te doen. We laten Choctaw achter haar anker liggen en vragen of onze buurman een oogje in het zeil houd. Akko krijgt het voor elkaar om van afstand per sms het toplicht aan en uit te doen en de watermaker te spoelen, “Willy Wortel” is er niks bij. De haven is niet beschermd tegen swell en ook nog eens duur. We laten haar voor het eerst een langere tijd alleen achter haar anker maar maken ons geen moment zorgen.

Aangekomen op het eiland worden we overspoeld door mensen die achter een hek staan te wachten om te proberen ons een lift te geven. Jerry staat al met ons naambordje klaar! Iedereen wordt hier vervoerd met kleine busjes of pick-ups met bankjes achter in. Wij willen natuurlijk achter in het bakkie om het beste uitzicht te hebben. We rijden langs de kust door rotsachtige heuvels. “Ze hadden ons toch een groen eiland beloofd?” vraag ik teleurgesteld. Het is droog, dor en geen groen te bekennen. Na drie kwartier rijden zien we groen en als we de vallei in rijden komt er een groene oase op ons af. Dit is waar we voor gekomen zijn! Als we verder de vallei in rijden krijgt al het groen een naam het staat vol met bananen en papaja bomen, suikerriet, mais, bloemen en planten waar ik de naam niet van ken. Het is prachtig je ruikt de natuur en het voelt er vredig, de mensen zijn gastvrij en met het weinige wat ze hebben lijkt het of ze zich rijk voelen. Ons verblijf is perfect met klein zwembad en terras met uitzicht in de vallei omringt door bergen met uitzicht op de zee.

Santo Antao is het meest westelijke eiland en ook het groenst van allemaal. De meeste wegen zijn aangelegd met kleine keien, onvoorstelbaar hoeveel werk dat is geweest. Dit eiland staat bekend om zijn wandelgebied. De steile kliffen en kraters met verborgen dorpjes zijn sprookjesachtig. Visserij is de belangrijkste inkomsten bron van het eiland met daarbij het verbouwen van maïs en suikerriet. Het suikerriet vind je overal op het eiland en hier wordt dan ook de lokale drank van gemaakt, wat erg populair is op de eilanden. Wij aanschouwen het ritueel hoe ze grogue maken. Het begint met het kappen van het riet, dat bij elkaar wordt gebundeld en omhoog wordt gesjouwd. Heel zwaar werk kom ik achter als ik probeer om een bos suikerriet op mijn schouder te tillen.

We zoeken een mooie wandelroute uit, dit blijkt dan ook meteen de zwaarste te zijn en dat is te voelen de dag erna en dagen die nog komen. Trap op wil nog wel maar naar beneden is een marteling. Dit komt omdat we ons hebben laten brengen naar de top van de vulkaan Cova om vervolgens 1400 meter alleen maar af te dalen. De rit naar boven is al adembenemend, slingerend door de bergen over de aangelegde klinkerwegen hobbelen we naar boven. Het is pas net na 7:00 als het al warm begint te worden, we krijgen verkoeling omdat we door het wolkendek rijden en even niks meer zien. Eenmaal door het wolkendek heen is het helder en klimmen we verder naar boven, we rijden over bergkammen met links en recht een ravijn. We hebben een prachtig uitzicht in de krater en wordt nu gebruikt voor landbouw. Voordat we gaan dalen moeten we eerst 145 meter omhoog omdat we in de krater staan. eenmaal boven hebben we weer een prachtig uitzicht uitkijkend over de valleien die bedekt zijn met dikke witte wolken. De zon brand en al dalend komt het wolkendek dichterbij waar we de heen weg ook door heen gereden zijn. Het is vreemd dat je er dan in eens middenin zit en de verkoeling die je krijgt is dan erg aangenaam. Dan is er weer zicht en lopen we tussen de maïs en bananenbomen waar de mensen druk aan het werk zijn. Al slingerend door een aangelegd pad loop je kilometers door een moestuin. Ezeltjes worden vol geladen en al balkend naar beneden laten ze weten dat ze er aankomen, opgejaagd door het baasje omdat die vind dat het wel wat sneller kan.

Als we het eerste dorpje aandoen in Pãul lopen we naar het hotel Maracuja voor een welverdiende pauze waar we onze voetjes koelen in het zwembad. De Wings die al een aantal weken op dit eiland is, verblijft hier. We drinken koffie en eten cake als Han zijn eerste koude biertje drinkt van vandaag. Onze spiertjes en knieën voelen we inmiddels wel maar na een pauze besluiten we toch om nog een stukje te lopen, een busje aanhouden kunnen we altijd nog. We genieten volop van de mensen, de natuur en de berglucht. Overal wordt het suikerriet gekapt en als we een rookpluimpje zien weten we dat daar een grogue destilleerderij is. We spieken even naar binnen, niet onopgemerkt blijkt, want we worden uitgenodigd om te kijken. We lopen door de resten rietbladeren heen die weer opgestookt worden voor de oven. Het is warm en het goedje stinkt. Als we vragen of ze onze lege waterfles willen vullen met grogue doen ze hier niet moeilijk over en staan we met ze allen een borrel te drinken. We drinken moed in want we moeten nog een stukje, opgeven is geen optie de wandeling is veel te mooi.

We drinken “water” onder een grote mango boom en zitten hier lekker in de schaduw op een muurtje, omringd door groen en oude huisjes waar de daken zijn bekleed met de bladeren van het suikerriet. Dan stopt er een pick-up, het is Jerry die ons vanmorgen naar boven heeft gebracht, of we een lift willen, hoe ver is het nog? Volgens hem is het nog 20 minuten. Heel verleidelijk maar we stappen door. Onze volgende stop is in een bocht waar een kraampje staat met koude biertjes en een BBQ, die gaan er wel in en zo staan we tussen de lokale mensen aan een kippenpoot te kluiven. Met de versnapering achter ons kiezen lopen we de laatste kilometers en sluiten af met een plons in het zwembad! Lopen doen we die avond niet meer om uit eten te gaan, er wordt gebakken. Han maakt patat met frikandellen speciaal………Ja dat verkopen ze hier met de Zaanse mayonaise.

Een wandeltocht zit er niet meer in, onze kuiten laten het niet toe om nog maar één stap te verzetten. We zitten tenslotte in een mooie vallei, waar we vol op van genieten. Een klein stukje omhoog is een pleintje waar veel lokale mensen samen komen. We drinken er koffie of een biertje en doen een kaartspelletje. De kinderen vinden het reuze interessant en als Mariëlle ijsjes uit gaat delen aan het hele plein zijn ze helemaal niet meer weg te slaan. Als we weer naar beneden lopen worden we herinnerd aan onze wandeling van 2 dagen geleden.

De dag voor ons vertrek huren we een auto om zo op ons eigen gemak de dorpjes te bezoeken. Helaas zijn de dorpjes uitgestorven vanwege de corona en is het soms zoeken naar een eettentje. We belanden toch weer in ons dorpje Eitho. We vallen met onze neus in de boter, er is live muziek! Voor de mensen hier is dat het eerste feestje in 3 maanden dus ook voor ons. Buiten op straat is het drukker dan op het terras, zo geniet iedereen van de live muziek. Normaal is het hier groot feest, ze vieren de processie en het oogstfeest maar ook dat is niet mogelijk. Er wordt nu een kleine optocht gereden met auto’s voorheen gebeurde dit lopend met veel getrommel.

De week is voorbij gevlogen. Omdat we de ferry van 17:00 hebben. Kunnen we nog de hele dag rond rijden met de huurauto. We nemen de oude weg terug door de valleien en bergen. Voor mijn gevoel is dan de vakantie voorbij, als ik mijn tas inpak en we het huisje verlaten en richting ferry rijden. Het is hier stil, letterlijk en figuurlijk. Geen wiebelend bed of irritante geluidjes. Zelf het doorspoelen van de wc met één druk op knop beschouw ik als luxe! Ondanks dat we ons hier meer dan welkom voelen en het eiland adembenemend is willen toch ook graag terug naar ons drijvend huisje. Het gewiebel en de geluidjes neem ik voor lief. We hebben een super leuke tijd met Han en Marielle, niks moet alles mag!