Tijd voor reflectie!

Vandaag zijn we precies 1 jaar onderweg en 3300 mijl/6000km verder. We hebben ontzettend veel gezien en gedaan, mooie momenten mogen beleven met elkaar maar ook nieuwe mensen leren kennen waar vrienden uit ontstaan en dat afscheid nemen daar ook bij hoort. We hebben zoveel geleerd, dat je echt één kan worden met je schip en er steeds meer vertrouwen in krijgt. Je raakt op elkaar ingespeeld en weet wat je aan elkaar hebt, ook dat blijven praten daar een belangrijk onderdeel van is.

Vertrouwd achter je anker!

Zoveel spanning als je dan eindelijk besluit om de trossen los te gooien en iedereen achter te laten. De twijfel die dan toeslaat als het even tegenzit en je jezelf afvraagt waar ben ik aan begonnen zijn verschillende keren door mijn heen gegaan, toen we na een maand Nederland verlieten en koers zetten naar Engeland. Engeland is prachtig maar ook ontzettend duur. Ons dagelijks budget ging al op aan havengeld, daarom besloten we zoveel mogelijk voor anker te gaan. Dat vergt veel oefening op stroming en getij, wat ons nachten heeft wakker gehouden maar nu zijn vruchten heeft afgeworpen omdat we vertrouwd zijn achter ons anker en met een gerust hart aan wal kunnen. Het blijft natuurlijk altijd wel spannend als het echt hard waait maar het is meer dat we dan naar andere schepen kijken of die niet los raken en we niet in “the line of fire” liggen.

Neem de tijd voor de Spaanse Ria’s!

De grote springplank om van Falmouth naar La Coruña te varen. De eerste echte oversteek zonder kleerscheuren te volbrengen is een gevoel van overwinning. Het vertrouwen in elkaar en het schip, groeit met elke grote tocht die we maken. Het advies is om de tijd te nemen voor de Spaanse Ria’s, want hier begint het paradijs al en is meer dan waar. Waar we veel andere zeilers voorbij hebben zien varen omdat ze minder tijd hebben. Je zou er bijna in meegaan want onthaasten is ook wel een dingetje onder de zeilers, vooral als je maar 1 jaar de tijd hebt. We hebben genoten in de prachtige Ria’s, de één nog mooier dan de ander maar dan moet je echt verder want het weer slaat om het is tijd om zuidwaarts te gaan. Wat we uit hebben gegeven in Engeland is het tegenovergestelde hier in Spanje, we liggen op de mooiste ankerplekken voor niks en gaan 1 keer de haven in omdat het weer het niet toe liet om voor anker te gaan. Hier heb je nauwelijks last van stroming en getij en wordt het ankeren al een stuk makkelijk.

Het word makkelijker na de Golf van Biskaje!

Het zeilen langs Spaanse en Portugese kust is een cadeautje. De zon en de warme wind die als een warme deken over je heen valt. De wind in je rug met 25 knopen is een eitje. In het begin zag ik hier best tegen op maar ook dat went omdat het niet als 25 knopen voelt op deze koersen. We merken dat we met minder zeil ook hard gaan. Het grootzeil is daarom ook nog maar 3 keer gebruikt. Je moet het ook allemaal weer naar beneden halen als het plots harder gaat waaien. Het zeilen wordt dus echt makkelijker en relaxter als je in Spanje bent. Al kan het soms in de Ria’s best hard waaien vanwege de invloeden van de bergen die erom heen liggen. We laten de Spaanse Ria’s achter ons en varen naar Portugal.

Balans vinden tussen intens genieten en klussen.

Faro is een fantastisch gebied wat lijkt op de wadden. We blijven hier een poosje hangen, we wisselen onze privé ankerplek zo nu en dan in voor de haven om te klussen. Tja je ontkomt er niet aan, er zijn altijd klusjes te doen. Onze voorbereiding van 5 jaar heeft wel zo zijn voordelen, het schip was klaar. We hebben de tijd genomen om dingen uit te zoeken, welke watermaker, windmolen en zonnepanelen, zo zijn er duizend en één dingen die meer tijd kosten dan je denkt. Veel zeilers die we tegen kwamen waren nog niet klaar of hebben aan bepaalde onderdelen geen aandacht gegeven die dan kapot gaan. Voor ons is het vooral onderhouden waar je ook al best druk mee kan zijn. De boot krijgt na elke zeiltocht een upgrade, vooral binnen. Elastiek, klittenband en antislip is onmisbaar op een boot. Zo krijgt alles een plek in het schip en zijn er allemaal systeempjes aan boord die het comfortabeler maken. Zo ook de wasmachine die ik iedereen aan kan raden!

Elke lange tocht voelt als een overwinning!

Onze tocht naar Marokko en de Canarische eilanden waren geweldige zeiltochten, veel dolfijnen en het vangen van onze eerste vis. Prachtige sterrenstelsels en de zon en maan die zich afwisselen blijft fascinerend. Natuurlijk zijn er momenten dat het minder leuk is, als de zee te keer gaat, last hebt van zeeziekte of dat de vermoeidheid toeslaat en je afvraagt waarom ik dit nou zo leuk vond. Het schip gaat onvermoeibaar door waar wij ons staande moeten houden en ons moeten overgeven aan het ritme van de oceaan. Als dan de laatste mijlen langzaam aftikken en er een nieuw land is te ontdekken, vergeet je die negatieve momenten snel en kun je alleen maar terug kijken op een mooie overtocht en dat alles heel is gebleven.

Ervaringen van anderen!

Iedereen beleeft zijn momenten op zijn eigen manier, zowel positief als negatief. Je neemt dat mee in je achter hoofd maar vaak klopte dit niet met onze ervaring. Op sommige momenten keek je ergens tegen op omdat de verhalen van mensen je bang maken maar ook alert. Bv: De oversteek van de Golf van Biskaje, het ronden van Portland Bill, acceleratie zones tussen de Canarische eilanden. Voor ons viel dit allemaal erg mee. Het is vooral belangrijk dat je je niet bang laat maken maar dat je dit ziet als informatie waar je iets mee kan doen om jezelf voor te bereiden. Het heeft allemaal te maken met tijd. Je niet laten leiden door anderen en je eigen koers blijven varen.

Flexibel kunnen zijn!

De route die je wilt nemen kun je in grove lijnen wel uitstippelen maar kan ook zomaar veranderen. We hadden onze zinnen gezet op Porto Santo en Madeira, de zelfgemaakte gastenvlaggetjes lagen al klaar. Dan gooit het weer roet in het eten en word het idee geopperd om naar Marokko te varen. Iets waar wij niet aan gedacht hadden maar door zeilers om ons heen een gemiste kans zou zijn als we dat niet zouden doen. We vertrekken met 4 zeilboten naar Rabat. We krijgen een ander beeld van Marokko en ik ben blij dat we dat zelf hebben kunnen ondervinden, we hebben er een mooie tijd gehad en hebben vriendschappen gesloten.

Zeilen doe je niet alleen!

Je hebt elkaar nodig. Iedereen heeft zo zijn kwaliteiten waarom zou je die voor jezelf houden, als je elkaar daar mee kunt helpen om verder te komen om je droom te verwezenlijken. Wij zien dat als rijkdom! Het zijn vaak kleine dingen maar voor die persoon vaak een opluchting of verrijking, dit kunnen tips zijn of levenslessen, goede gesprekken, kookkunsten, saamhorigheid, technische oplossingen enz. Het maakt eigenlijk niet uit wat maar als je geeft, krijg je er wat voor terug in wat voor vorm dan ook. Er worden vriendschappen gesmeed maar daar hoort ook afscheid bij, want ieder kiest zijn eigen koers hoe moeilijk het soms ook is. Dat maakt het misschien dan ook wel zo intens als we als groep bij elkaar zijn.

Vast in Kaapverde!

Als we de Canarische eilanden achter ons laten en we koers zetten naar Kaapverdië hadden we nooit gedacht dat we hier nu nog zouden zitten. Ook Covid 19 slaat toe in Kaapverdië. Gelukkig wel in mindere mate als in Nederland maar het blijft toch spannend, ook omdat we als Europeanen gezien wordt als de verspreider. Gelukkig blijft alles rustig en krijgen we de hulp die we nodig hebben. 23 dagen quarantaine zet je wel aan het denken. De eerste week is er veel onzekerheid, wat zijn onze opties? We doen klusjes vooral om afleiding te zoeken. Het meest vervelende is nog, dat je niet weet wanneer het eindigt en je geen duidelijkheid krijgt. Als we dan onze vrijheid beetje bij beetje terug krijgen, begint ook het stadje weer tot leven te komen. We worden vriendelijk en warm ontvangen en komen tot conclusie dat we hier wel goed zitten. Zolang er aan de andere kant van oceaan geen zekerheid is, blijven we hier in Kaapverdië!

•