Eindelijk voet aan wal op Sao Vicente.

Zes dagen op zee, acht dagen in quarantaine ……… en er volgen er meer. In totaal 25 dagen geen voet aan wal gezet, zou daar dan vandaag een einde aan komen? De dag begint met tegenslag, SV Pien komt terug van de kant en roept ons op via de marifoon. Marij moet duidelijk haar verhaal kwijt en wij zijn een luisterend oor, meer kunnen we niet doen. De sfeer is grimmig op de kant, ze voelen zich niet welkom en worden letterlijk weggekeken en als dan ook de landvast van het bijbootje word losgegooid zijn ze er helemaal klaar mee. Heel begrijpelijk, ze regelen veel voor ons en hopen zo de autoriteiten werk uit handen te nemen. Als de ene dag de politie dat toe laat, is de volgende dag alles weer anders en dan word je ook nog weggestuurd. SV Wings probeert via mail en telefoon om via buitenlandse zaken toegang te krijgen hier op de wal, dat ziet er rooskleurig uit als we mondeling te horen krijgen dat het goed gaat komen. Dat is inmiddels al weer een paar dagen geleden en de autoriteiten hier keuren het af. We laten het bezinken en het verbaast me hoe snel we we er ons bij neerleggen, dat dit misschien nog wel eens heel lang kan gaan duren. Als de dag ten einde komt, vaart er op hoge snelheid een motorboot met vijf man sterk richting SV Wings. Niet veel later roept Wings ons op, we zijn gezond verklaard en mogen aan wal! “Choctaw ze komen nu naar jullie” WAT…. hoe kan dit, we kijken elkaar stomverbaasd aan. Akko doet voor de vorm even een t-shirt aan, vliegen naar buiten en wachten braaf op de arts. Het eerste wat opvalt, niemand draagt handschoenen of een mondkapje en ook mogen we het lijntje aanpakken. De temperatuur wordt gecheckt en ook wij zijn gezond. Eindelijk mogen we aan wal om in te klaren. We maken een vreugdedansje als een stel kleine kinderen!

De volgende ochtend gaan we naar de kant, de visclub is zo gastvrij om op de dinghy te passen. Dit verwacht je van een haven maar daar zijn we niet welkom blijkbaar. Het is trouwens ook een waardeloze haven om te liggen en er is totaal geen bescherming tegen de swell, je kunt beter voor anker liggen is het advies. Daar staan we dan met land onder onze voeten, al wiebelend proberen we een balans te vinden en staan we daar in het rond te staren. Al gauw komt er een oudere meneer naar ons toe, George is zijn naam. Hij probeert wat bij te verdienen maar nu de toeristen weg zijn heeft hij het zwaar. We vragen aan hem waar de immigratie is en hij vind het niet erg om even mee te lopen. Het kantoor is dicht, maandag zijn we de eerste krijgen we te horen. Nu we niet zomaar van George afkomen, maken we maar gebruik van zijn diensten en maakt hij ons wegwijs in het stadje. Hij weet haarfijn te vertellen welke supermarkten duur zijn, brengt ons naar de groentemarkt en supermarkt waar een lange rij staat te wachten om naar binnen te mogen. We hebben het natuurlijk gelezen en gezien op internet maar nu maken we het echt mee. Gepaste afstand en je moet een nummertje trekken om naar binnen te mogen. Toch worden we met open armen ontvangen en moeten soms zelf de 1.5m afstand handhaven. We proberen de lokale bevolking te helpen om overal wat te kopen. Op de groentemarkt gaan we naar verschillende kraampjes en een mevrouw in een rolstoel geven we een paar 100 Escudos, ze vouwt haar handen samen en kijkt omhoog en dankt de heer! George laat mij zijn boodschappenlijstje zien wat hij van zijn vrouw heeft meegekregen en laat weten dat hij niet met lege handen thuis kan komen want hij heeft drie monden te voeden. Echt een sjacheraar maar hij wil wel werken voor zijn geld en bied aan om ons onderwaterschip schoon te maken. We geven hem geld waar hij in ieder geval een groot deel van zijn boodschappenlijstje kan doorstrepen. We bedanken hem en weten hem te vinden als we hem weer nodig hebben. Genoeg prikkels voor vandaag, eigenlijk vreemd ben je zolang op je boot wil je zo snel mogelijk weer terug. Want dat voelt veilig, het risico om besmet te raken geeft ons een naar onderbuik gevoel. Als ik in de dinghy zit, was ik mijn handen meteen met zeewater. Geen idee of het helpt maar het onder de mensen zijn, daar krijg ik spontaan een stress kuchje van.

Zo eet je weken geen vis of vlees en dan drie dagen achter elkaar verse vis. Het is dan wel leuk en lekker om daar dan verschillende gerechten mee te maken. Uit “Mijn receptenboekje” wat tevens ons huwelijkscadeau was met recepten van onze bruiloftsgasten, komt het recept van Jeroen Zonneveld nu goed van pas. Dit boekje herinnerd ons er ook aan dat we 5 April 2 jaar getrouwd zijn en terugkijken op die bijzondere dag! Reflectie, een moment van bezinning wat we de afgelopen 2 jaar allemaal hebben mee gemaakt…….. ondertussen genieten we van heerlijke verse vis!

Maandag ochtend! Even snel naar de kant om de beloofde stempels te bemachtigen, we mogen hier 30 dagen zijn daarna moeten we een visum aanvragen als we langer willen blijven. We doen even snel een boodschap, dan gauw weer terug. Normaal lopen we langs de bakker, drinken we ergens koffie maar dat zit er helaas niet in. We mogen wel onderling naar elkaar toe maar om het nu uitgebreid te vieren met z’n allen aan boord is misschien niet echt gepast, iedereen wordt verzocht om zoveel mogelijk binnen te blijven. Dus wij hebben daar ons ook aan te houden, dat is best lastig om die verleiding te weer staan want dit is wel een feestje waard. Die moeten we maar even bewaren voor later. We gaan dus beperkt bij elkaar aan boord in klein gezelschap.