Voor het eerst in 20 dagen heb ik er vandaag enigszins vrede mee dat we geïsoleerd zitten maar dat kan morgen zomaar weer anders zijn met alle nieuwsberichten rondom het corona, zou je er dan echt aan kunnen wennen? We mogen dan wel niet aan wal maar weggestuurd worden we ook niet. Dat geeft wel rust in zekere zin maar ook het idee om te moeten oversteken is even van de baan. Zolang hier nog geen corona is en er geen paniek uitbreekt zijn we hier veilig. We worden goed in de gaten gehouden, dat is soms wel frustrerend maar geeft gelijkertijd ook een gevoel van veiligheid.
De wind blaast een keer niet om ons oren en maakt het ideaal zwemweer om mijn frustratie bot te vieren op de baardgroei op de waterlijn, misschien heeft dat wel bijgedragen aan mijn positieve gevoel voor van vandaag. Het turquoise water is heerlijk met 24 graden en dat wilde ik van Akko niet geloven tot vandaag! Ongelooflijk sinds we hier liggen, zit er een dikke groen snor op de waterlijn met hele kleine krabbetjes die zich er in huisvesten. Na een uur wordt je toch wel koud, ondanks dat je al watertrappelend en borstelend op één plek probeert te blijven. Als ik aan boord stap komt er een lekker geur uit het kombuis, Akko maakt tomatensoep. Gauw spring ik onder een warme douche!
We zijn creatiever dan ooit in onze gedwongen isolatie. Door een telfoutje van de Maritime police hebben we een overschot aan tomaten, die ook ineens allemaal te gelijk rijp worden. Zo komt er een tomatensalade op tafel en maakt Akko een heerlijke gevulde tomatensoep zonder ballen. Onze kaliumgehalte schiet omhoog en het blijkt dat er nog veel meer voordelen aan tomaten zitten. Om de twee dagen bak ik steevast brood in de wonderpan, afwisselend door cake of zandkoekjes uit de oven. “Inventief” plaatst iemand onder de reacties, als ik de uitsteek vormpjes maak van blikjes, want alleen maar ronde koekjes neem ik natuurlijk geen genoegen mee.
Akko gaat gestaag door met de klussenlijst. Zou het echt zo zijn dat we straks zonder klussen zitten en Akko onderuitgezakt met zijn neus in een boek beland? Misschien moet ik nog maar wat klusjes voor hem verzinnen. Nu de boodschappen voor ons gedaan worden, zit ik met een overschot aan plastic tasjes. Tot nu toe is het altijd gelukt om onze eigen boodschappentassen te gebruiken. In het kader van de plastic soep, maar nu zit ik er wel mee. Tasjes verknippen en er één lange draad van maken en oprollen tot een bol, daarna is het “haken maar”. Lang leve het internet, wat ik een paar weken geleden op zee nog vervloekte is nu een uitkomst. Recepten, Pinterest en wat zit er allemaal in tomaten en wat dacht je van een potje Wordfeud of even appen met het thuisfront is misschien nog wel het belangrijkste.
Akko mist toch wel een biertje op z’n tijd. Pien, die bovenwinds van ons ligt, kan er wel twee missen maar we mogen niet naar elkaar toe. Ze liggen bijna bovenop ons anker dus Akko schiet snel in zijn zwembroek en doet net of hij even naar het anker moet duiken, wat hij inmiddels al meerdere keer heeft gedaan, niet voor een biertje hoor! Als hij iets langer had gewacht waren ze langs gedreven. Ons VHF netje met Nederlandse boten is het hoogte punt van de dag. Iedereen heeft zo zijn bronnen waar informatie uit kan komen en dan is het wachten welke boot er oproept maar dat kan ook gewoon een praatje zijn.
Er is er veel beweging in de ankerbaai, wat ons verbaasd vanwege de lockdown. De lokale vissers maken hun rondje en gooien hun netten uit. Als ik de laatste meters van de waterlijn onder handen neem wordt het visnet wel heel dicht bij ons uitgegooid. Er zit zoveel vis, waarschijnlijk omdat ik alle organisme verspreid in het water met mijn krabber en borstel. Ze halen een hele school klein vis naar boven. Het is jammer dat de politie ons nog steeds ziet als radioactief en stuurt de vissers weg omdat ze te dicht bij kwamen. Zo nu en dan komt de frustratie dus weer boven, ook omdat Pien wel naar de kant mag en naar Ben NL om hun te voorzien van boodschappen mogen ze dat bij ons niet. We zijn te gelijk aankomen en net zo radioactief zou je zeggen. Zou het alleen maar komen omdat we de quarantaine vlaggetje hebben hangen en de Pien en Ben nl niet? Ik snap er werkelijk niks van.
We hebben toch wel veel zin in verse vis. Ik doe een poging en gooi de vishaak overboord en de volgende ochtend haalt Akko teleurgesteld de lijn binnen, als er op dat moment een vissertje voorbij komt varen die niet probeert te lachen, zwaait hij snel met zijn emmertje “Do you have fish?” Hij komt langszij en wil 2 euro hebben voor twee visjes. Als hij met 20 euro zwaait, krijgen we de hele vangst. Zijn dag kan niet meer stuk! Waarop Akko zegt “Mañana mañana” of hij morgen weer terugkomt met vis? Dat lukt! Drie goud makrelen en twee baracudas worden er op het dek gezet en ze kijken me een beetje beteuterd aan. Dan kijk ik Akko bedenkelijk aan en vraag of hij ze dit keer wil schoonmaken, dan bak ik wel een broodje!
Wordt vervolgd……….
Fantastisch hoe creatief jullie blijven! Hou de moed erin.
Lieve liza en Akko. Wat een fijn berichtje weer van jullie. En wat zijn jullie beide toch creatief en positief gestemd. Wel heerlijk dat je nu een lekkere duik kunt nemen in de zee. En het eten van vis is heel gezond, ook de tomaten smaken in die landen altijd lekkerder als bij ons. Verder wens ik jullie ook veel gezondheid toe en hopelijk wat meer vrijheid om verder te kunnen varen om je droomreis te vervolgen.. lieve groetjes van ons nog gezond en wel. Corina en Wim 👌💕💋💏