Ook wij komen uit een winterslaap zo lijkt het, al schijnt het zonnetje hier volop. Het stadje leeft meer en meer op en we voelen ons meteen thuis. Mensen zijn blij dat ze de straat op mogen ook al heerst er hier best veel armoede, ze hebben nu weer een mogelijkheid om geld bij elkaar te verdienen. Wij proberen zoveel mogelijk mensen te helpen door overal wat te kopen, vooral de lokale producten. Groenten, fruit en vis. Echt lekker brood hebben we nog niet gevonden omdat ze hier vooral van zoet brood houden en wij van kaas, dat gaat niet samen op een broodje! Dus maken we er maar wentelteefjes van uit het receptenboek. Dit keer een recept van mijn ouders!
Akko en ik kunnen niet wachten om het eiland te verkennen om met de hele groep op toer te gaan maar vanwege ziekte word dat even opgeschoven. Wij krijgen een telefoonnummer van Marcus, hij zal ons het hele eiland rond rijden maar ook brengt hij ons naar São Pedro waar we de dag van te voren een ondergelopen lagune hebben gezien. Met al onze kitespullen brengt hij ons naar de kitespot. Marcus is 24, is klaar met zijn studie en woont bij zijn oom. Hij komt van het eiland Sint Nicolai en probeert hier in Mindelo werk te vinden maar dat valt voor veel Kaapverdianen niet mee. Hij verdient nu zijn geld om toeristen rond te rijden en hoopt zijn eigen auto bij elkaar te kunnen sparen. Ook op zijn vrije dag blijkt! Er staat nog steeds water in de lagune en veel wind. De wind is aflandig en de branding die op het strand neerslaat wordt met de harde wind weer terug geblazen wat het spectaculair maakt maar het ook onmogelijk maakt om met je dingy aan land te gaan, mocht je hier voor anker willen gaan. Als Akko op het water staat, heen en weer scheert in het vlakke water, zie ik al snel dat het er harde vlagen zijn. De kite hangt zenuwachtig in de lucht en je hoort het klappen van de kite. Akko wordt een paar keer bijna over zijn plank heen getrokken en als hij terug komt zegt hij,”Zo dit wordt niks voor jou schatje” Wat ik zelf ook al had geconcludeerd. De lagune ligt vlak voor de landingsbaan en daarom is het hier verboden te kiten maar er vliegt nu toch geen vliegtuig is onze conclusie. We zien een zeilschip dat voor anker gaat, dat is bijzonder want er mag niet gevaren worden. Terwijl ik dat opmerk zie ik ook politie het strand oprijden, die komt ons vast weg sturen zeg ik of zouden ze voor het zeilschip komen? Als de politie er dan toch is, verzoeken ze ons om te stoppen want de stranden zijn nog gesloten. Akko heeft zijn portie dan ook wel gehad. De volgende ochtend steek ik mijn hoofd boven het luik en zie een zeilschip binnen varen. Het is het zelfde schip als gisteren, ze worden opgevangen door de politie. Het blijkt om een Deens schip te gaan, ze hebben 1600 mijl gevaren en zijn dus al even onderweg. Ook zij worden in quarantaine geplaatst. De Wings heeft even contact met ze als hij langs vaart met de dinghy. Hij slaat de contactgegevens op en laat ze weten dat ze ons op kunnen roepen op vhf 76, mochten we iets voor ze kunnen betekenen.
waar Akko zijn hoedje vast moet houden!
We willen graag het eiland verkennen en via Lina, onze steun en toeverlaat vanaf het begin van onze quarantaine, gaat ons daarmee helpen. Zij werkt voor het bedrijf Voja Travel, deze organisatie maakt reizen eerlijk, nieuwsgierig? Ga dan naar https://www.naar-kaapverdische-eilanden.nl/ Als we Lina dan in levende lijve zien, komen we er achter dat ze vlak voor de lockdown ook is gestrand hier in Mindelo. Ze maakt kennis met de hele Nederlandse groep en is blij dat ze wat kan doen voor ons. Omdat er nog wel regels zijn moet ze haar toertje nog wel een beetje aanpassen. De stranden zijn nog niet open en we mogen ook niet in een grote groep ergens naar binnen. Ismael onze reisgids en onze chauffeur bezorgen ons een leuke dag . We beginnen met een stadswandeling, we kennen het stadje natuurlijk al wel maar de geschiedenis nog niet.
Kaapverdië is in de 15de eeuw door ontdekkingsreizigers in dienst van de Portugees Hendrik de Zeevaarder ontdekt. Zij treffen dan volledig onbewoonde eilanden aan. In 1462 vestigen de eerste kolonisten zich op Santiago en zij stichten Ribeira Grande, de eerste koloniale vestiging. Vrijwel vanaf het eerste moment worden slaven geïmporteerd om het land te bewerken en vanwege de strategische ligging groeit Kaapverdië al gauw uit tot belangrijk centrum in de slavenhandel. De geïsoleerde ligging maakt Kaapverdië ook een geschikte bestemming voor bannelingen, misdadigers en prostituees, die op de boot naar de eilandengroep worden gezet. Relaties tussen blanke kolonisten en slaven leiden tot de eerste creoolse generatie op Kaapverdië. De rijkdom die de slavenhandel (en overige handel) oplevert, gaat ondertussen niet ongezien voorbij en in de 16de en 17de eeuw wordt Kaapverdië regelmatig aangevallen door piraten. Vanaf halverwege de 18de eeuw krijgt de eilandengroep te maken met extreme droogte, welke regelmatig leidt tot hongersnood. Vele eilandbewoners komen tijdens deze perioden van hongersnood om het leven. Economisch gezien kent de archipel zware tijden. Enige opleving ontstaat op São Vicente aan het eind van de 19de eeuw, wanneer Mindelo uitgroeit tot belangrijke kolenhaven voor stoomschepen.
We wandelen naar een klein katholiek kerkje en ook naar het gemeentehuis wat mooie kleurrijke authentieke gebouwen zijn. Er zijn vele marktjes op straat, ook de lokale groenten en vismarkt mag niet ontbreken. Vooral in het begin moet ik er even aan wennen dat iedereen naar je toe komt om iets te verkopen. We proberen dan ook om bij meerdere dames wat te kopen. Ze lopen met grote bakken op hun hoofd gevuld met aardappels of limoenen soms ondersteunend met een hand maar vaak hebben ze hun handen nodig om nog meer te sjouwen. Op de markt staan kleine gebouwtjes met blauwe schilderingen op de tegelwandjes, wat de geschiedenis van Mindelo weergeeft. Deze hokjes kan je huren om je spulletjes mooi uit te stallen voor de verkoop. Als Ismael onze reisgids wordt aangesproken waar hij dit groepje toeristen vandaan heeft gehaald zegt hij “They come from the sea” klinkt stoer toch, want er is geen toerist meer op het eiland, die zijn allemaal met het vliegtuig naar huis.
We rijden naar het dorpje Calhao waar een heerlijke lunch op ons staat te wachten. Ze gaan speciaal voor ons open. Onderweg zien we veel onafgemaakte huizen en zie je vooral ruw beton. mensen wonen er dan al wel maar moeten dan weer sparen om het huis verder af te maken. Het regent hier toch niet, als ze er maar kunnen wonen is voor hun het belangrijkst. Het eiland is droog en het groen wat je ziet is aangeplant. De acacia boom is hier ook neer geplant en kan als enige overleven van de droogte. Salamansa is een klein dorpje met een prachtig wit strand, waar het ideaal is om te kitesurfen. De kitesurf tent is verlaten, zo ook het strand. We hopen dat de stranden binnenkort open gaan om ons hier eens te gaan vermaken. Er staan hier mooie huizen. Rijke Kaapverdianen die hier hun tweede huis hebben en hier in het weekend te vinden zijn. We merken ook steeds meer dat er veel Kaapverdianen Nederlands spreken en allemaal hebben ze in de haven van Rotterdam gewerkt. We zijn hier dan ook meer dan welkom in vergelijking met de Franse en Duitsers. We rijden via de noordoostkant langs de duinen die ontstaan zijn door het saraha zand, wat is aankomen waaien. Een raar contrast, hagelwit zand opgestuwd door de wind op de bruine achtergrond van de paar vulkanen die het eiland heeft.
We gaan naar de hoogste vulkaan, slechts 750 meter hoog de Mount Verde. Hier heb je een prachtig uitzicht bij helder weer, je ziet dan de buureilanden Santo Antão, Santa Luzia liggen en de havenkom van Mindelo waar we voor anker liggen. Hier op deze plek worden er kruiden gekweekt en kun je hier thee drinken en likeur proeven, helaas door de corona is er nu geen bezigheid. Hij vangt door middel van een doek die gespannen staat als een wand het vocht op van de wolken die overwaaien en zo creëert hij een waterput waar hij zijn tuintje mee kan onderhouden. We worden na een lange dag weer netjes voor de haven afgezet en doen nog een drankje in floatingbar van de haven en proosten op onze vrijheid.
8ste gin tonic Friday sinds we hier zijn, dat word aan boord gevierd bij de Ben nl. Altijd reuze gezellig en gaan altijd wankel onze dinghy in en tuffen dan naar onze eigen drijvende huisje. Ze kunnen fantastisch koken en het is een feestje als we mee mogen genieten van hun kookkunsten en daar hoort natuurlijk een bijpassend drankje bij. Zo word Koningsdag een dag om niet te vergeten met karaoke, vrijmarkt op het voordek, dinghy parade voor de mooist versierde boot. Iedereen neemt wat lekkers mee en doet zijn best om een mooie outfit aan te trekken in het “oranje” natuurlijk. Op alle Nederlandse boten word de vlag met trots gehesen!
We hebben het gezellig samen! Er wordt opgepast op de jongste telg van de groep zodat papa en mama even tijd voor zich zelf hebben. De oudere meiden krijgen les op de Ben nl zodat die papa en mama ook even hun handen vrij hebben. Haakles geven is ook een leuke dagbesteding en zo proberen we elkaar te helpen waar nodig. De wings met de 2 jonge meiden vertrekken naar het buureiland met de ferry en de Pien gaat daar een weekendje langs. De mannen proberen de gasflessen gevuld te krijgen, zonder succes maar hebben het gezellig op het terras. Als de dames de stad in gaan om lekker te tuttelen en ook een fijn plekje vinden om te lunchen, eindigen weer met z’n allen in de floatingbar en dan is er alweer een dag voorbij als we terug varen naar onze drijvende huisjes en de zon onder zien gaan.
Weer een mooi geschreven blog. Dank je wel.
Fijn dat jullie zoveel plezier hebben en dat met ons delen.
XH
Top! Leuk weer om te lezen 😘