“Zeven maanden in Kaapverdië”

Versleten quarantaine vlag

Een versleten quarantaine vlag en ons 2e gastenvlaggetje vertoont ook alweer slijtage. Normaal is het niet gebruikelijk dat je gele sein vlag slijt. Voor Covid19 kon je gewoon een land binnen varen en dezelfde dag nog inklaren. Je gele vlag zag misschien 24 uur het dag licht en werd dan weer netjes opgeborgen voor het volgende land dat je bezoekt. Dat zal nu in deze tijd elke keer een uitdaging worden, iets waar we mee om moeten leren gaan.

Onze quarantaine tijd incl. de lockdown duurde 70 dagen. Dat doet iets met de mens of je het nu wil of niet. Het is een test voor je relatie maar ook voor jezelf. Als zeilers onderling help je elkaar en probeer je er het beste van te maken. Omgaan met onzekerheid, angst, verveling, onrust etc. We hebben het doorstaan zoals vele van ons! Een lockdown heeft ook zo zijn voordelen. Klussen die al heel lang liggen omdat het heel veel tijd kost worden nu opgepakt! Als mens moeten we altijd iets nuttigs te doen hebben, vinden we, anders is onze dag verloren maar in een lockdown wordt je gedwongen om niks te doen en dat moet je leren accepteren. Zo leest Akko na jaren weer een boek en maak ik me druk om plastic tasjes waar je vast wel iets mee kan maken!

Hoe nu verder?

We krijgen steeds een beetje meer vrijheid en Mindelo komt langzaam weer tot leven. We verkennen het eiland, zwemmen met schildpadden, duiken naar een wrak en hebben veel feestjes bij elkaar aan boord. De dagen vliegen voorbij en voor we het weten zitten we op de 17e Gin Tonic Friday bij Ben nl aan boord. De 4 Nederlandse boten waar we ongeveer te gelijk mee aankwamen vanuit de Canarische eilanden valt langzaam uit elkaar. Ze kiezen er voor om hun reis te stoppen en bereiden zich voor om via de Azoren naar huis te varen. Bij ons was ook nog even de twijfel om via de Azoren weer naar Canarische eilanden te varen maar we besluiten te blijven.

We blijven

Als de Nederlandse delegatie is vertrokken, wat wel een beetje leeg voelt maken we nieuwe plannen. We krijgen toestemming om te zeilen tussen de eilanden, dat doen we ook en maken nieuwe vrienden. Het gevoel dat je vrij bent om te gaan maakt zoveel verschil, in eens hebben we geen haast meer om de zeilen te hijsen. We liggen hier wel goed en klussen wat af. We hebben inmiddels een sofinummer, bankrekening en een bonuskaart van de supermarkt! We weten inmiddels de weg en leren steeds meer lokale mensen kennen.

Ergens lang blijven

Twee weken was het plan om in Kaapverdië te blijven dat zijn inmiddels 7 maanden geworden. Onze conclusie is dat ergens langer blijven ook zijn charmes heeft. Je leert de mensen kennen en hun cultuur. Er komen dingen op je pad die anders echt niet zouden gebeuren. We worden uitgenodigd om een kijkje te nemen in één van de huizen en ik kan je vertellen dat is geen luxe zoals wij gewend zijn. Als we met een groep een schilpadden tour doen, zitten alle eettentjes dicht vanwege de corona. Alles word uit de kast gehaald en we worden uitgenodigd bij iemand thuis. De garage word omgetoverd tot eetkamer. De tafel wordt netjes gedekt en een fantastische lunch met verse vis, friet en salade wordt geserveerd. De mensen zijn open en gastvrij en natuurlijk proberen ze er wat aan te verdienen en dat mag ook zeker in deze tijd.

Contact met de lokale mensen

We gaan uit in Bella Vista, een buitenwijk in Mindelo. Alex neemt ons mee, hij zeilt solo en is hier inmiddels al een tijdje en spreekt de taal. Hij was ook het eerste contact in onze quarantaine tijd en bracht ons een paar biertjes! We gaan naar een plek wat de naam Terra Terra heeft. Een tuin met een klein barretje waar je friet kan bestellen en vlees van de BBQ! Er is geen tafel met stoeltje hetzelfde. Het zit er vol met mensen uit de buurt en er heerst gezelligheid, we voelen ons welkom! Een totaal andere ervaring als in de stad bent waar je lastig gevallen wordt door bedelaars en er altijd wel iemand is die wat aan je probeert te verkopen. Een vriend van Alex, zijn naam is Peixe die hier in de wijk woont komt bij ons zitten, hij spreekt een beetje Engels en nodigt ons uit om naar zijn huis te gaan. De meeste huizen zijn van ruw en kaal beton. Vol trots laat hij zijn huis zien en Alex verteld dat dit boven gemiddeld is. Ik schrik ervan, ik verwachte gestucte muren met slaapkamers en deuren. Het is ruw en je kijkt tegen een golfplaten dak aan, geen bedekking op de vloer en het bed bestaat uit pallets met een 2 persoons-matras in 1 ruimte maar ik tel 3 kinderen, waar slapen die vraag ik me af. Moeders staat pizza te bakken en het ruikt heerlijk, als we mogen gaan zitten verteld Peixe dat hij niet meer met zijn vrouw is, wel samen wonen omdat dit gewoon het beste is voor iedereen op dit moment. Zij slaapt met 3 kinderen in 1 bed en hij heeft een andere slaapplek. De kledingkast die geen deuren heeft laat de inhoud zien, Akko en ik hebben meer kleding dan dit hele gezin bij elkaar! Als we pizza aan geboden krijgen voelen we ons echt schuldig omdat we net hebben gegeten en wij eerst krijgen in plaats van de kinderen. We kunnen gewoon niet weigeren en nemen een paar stukjes. Bij een balkon verwacht je aan gekleed terras maar in dit geval is het een verblijf voor een klein varken wat wordt vet gemest. Als ik als deze prikkels heb verwerkt, vinden we dat we iets terug moeten doen. We geven Peixe een oude smart telefoon want de zijne is stuk gegaan en ik vind wat kleding en speelgoed voor zijn vrouw en kinderen.

Deze mensen hebben niet veel in onze ogen maar lijken gelukkig. Als je de mensen op straat tegenkomt zien ze er verzorgd uit, dragen mooie kleding, iets wat je niet zou verwachten als je de huizen ziet. Blijkbaar hechten ze daar minder waarde aan, als ze maar een dak boven hun hoofd hebben een beetje elektriciteit en water, wat ook niet vanzelf sprekend is want stromend water is een luxe! Het regent hier nauwelijks en een bron is er niet. Dus het water wordt gemaakt en is kostbaar.

Regen heel veel regen in 10 jaar tijd!

We maken een tropische storm mee hier in Mindelo. Veilig op ons bootje hebben we geen idee wat er aan land gebeurd. We zien een bruin spoor met veel afval voorbij drijven wat al best indrukwekkend is, als je weet dat al het rioolwater de baai in loopt. Oneindig veel plastic doppen en veel meer afval loost zo de zee in. Aan land wil je niet zijn want het water staat overal, net boven je enkels. Waar het zich ophoopt is het een kolkende massa van bruin water. De mensen zijn er blij mee het geeft verkoeling en kinderen spelen in het bruine water en iedereen probeert via de daken het verse regenwater op te vangen. Twee dagen lang regent het pijpenstelen. Het is dan niet voor te stellen dat het hier dan al 10 jaar niet zo geregend heeft.

Het brengt heel wat teweeg in de stad. Als de regen over is, trek dan maar je regenlaarzen aan want met droge voeten thuiskomen lukt niet. Alles ligt stil, de stroom is uitgeschakeld en er is geen vers brood bij de bakker. Ze hebben nu dan wel vers water maar het laat wel een bende achter wat weer opgeruimd moet worden. Veel huizen zijn niet berekend op zoveel regen alles loopt onder of stort in. Het is een chaos, wij blijven nog maar even dag langer op ons drijvende huisje!

De cultuur tussen man en vrouw

Als snel krijg je in de gaten dat de Kaapverdische man meer dan 1 vrouw heeft, soms wel 3 of 4. Deze vrouwen hebben dan meerdere kinderen met verschillende vaders. Iets wat ik niet kan begrijpen. Daar kan je toch niet trots op zijn en al helemaal als je er geen verantwoording voor wil nemen, wat veel voor komt. Nee, de Kaapverdische man heeft voor mij op dit gebied afgedaan. Hoe komt de vrouw dan aan inkomen. Opa en Oma misschien, die willen oppassen zodat moeder kan gaan werken. Wat we op straat veel zien is dat vrouwen mannen verleiden voor betaalde diensten en de Europese man is dan het doelwit. Of ze pappen aan met een solo zeiler en hebben zo hopelijk beide een leuke tijd. Ik bekijk dit van een afstandje met dubbele gevoelens en eigenlijk met afschuw maar dat is misschien ook wel mijn eigen probleem. Want zo blijkt het in de wereld te gaan. Mindelo is een stad, dat vergeet ik nog wel eens. Zo heb je bedelaars en prostituees in elke stad. Ik heb me nooit verbonden met de stad gevoeld dus ook niet hier. Inmiddels woon ik er al 7 maanden en ben ik er wel anders tegen aan gaan kijken. Wennen doet het niet maar ik kan inmiddels de Kaapverdische man een beetje begrijpen want de vrouwen hebben er ook een aandeel in dat er geen monogamie heerst. Met hun verleidelijke, sexy kleding wat altijd een maatje te klein is met prominenten borsten en bolle billen schudden en dansen ze wat af om het ander geslacht te verleiden! Daar in tegen, als je het leuk vind om uit te gaan is Mindelo wel de place to be!

Andere Eilanden

Het eiland Sãu Vicente is de beste plek om heen te gaan met je zeilboot en vanuit daar andere eilanden te bezoeken. Met eigen boot kan natuurlijk ook maar dat kan soms wel eens een uitdaging zijn. De ankerplekken zijn niet altijd beschermd. Mindelo is de enige met een haven en een beschermde ankerbaai. Wil je echt met alle rust genieten van de andere eilanden, dan kan dat prima met ferry, zo gaan we naar het buur eiland Sant Antão wat echt een aanrader is. Elk eiland heeft zo zijn pareltjes, helaas zien we ze niet allemaal. Vanwege corona was dat een lange tijd niet mogelijk. Had ze graag allemaal bezocht maar het word tijd om te vertrekken!

Ons vertrek uit Mindelo

De 1e week van november staat gepland om het anker op te halen en koers te zetten naar Suriname. 1900 mijlen (3,420 km). We denken hier 17 dagen over te doen. Wij zullen onderweg via de SSB radio onze positie door geven en een verhaaltje hoe het ons vergaat. Dit zal gepost worden op de website!