Bestemming: Sãu Nicolau! of toch niet?

Al weken roepen we: “Volgende week gaan we naar São Nicolau!”, maar iets houdt ons steeds tegen. Akko krijgt kies pijn of het weer is niet goed. Maar dan lijken alle lichten op groen te staan, de boot is klaar de vallen zijn aangeslagen, morgenochtend hoeven we alleen het anker nog maar op te halen. Maar die nacht worden we beiden ziek, iets met eten en darmen….. we zijn er een week mee zoet. teleurgesteld gaan de huiken weer terug over de zeilen.

Een dikke week later komt het moment, het waait wat stevig maar de wind komt uit een redelijk goede hoek. Het kanaal tussen Mindelo en Santo Antão staat bekend om zijn harde wind, stroming en de daarbij horende golven. We berekenen dat we ca. 2 uren na hoogwater moeten vertrekken om de stroom in ieder geval niet tegen te krijgen als wij naar het noorden varen, dat zou dan om 14:00 uur zijn. Uiteindelijk varen we om 15:00 de haven uit met gereefde zeilen en een kleine fok. De wind is NE, om naar São Nicolau te gaan moeten we eerst een slag naar het Noordwesten maken om ons vrij te varen van São Vicente. Dat is aan de wind en richting Santo Antão, om daarna een lange slag te kunnen maken naar het oosten. Ons schip is niet bepaald een “scherp jacht” dat lekker hoog aan de wind kan, maar met de motor er als ondersteuning bij lukt het prima. Als we overstag gaan merken we al snel dat we de stroming toch iets tegen hebben. Onze hoeken tegen de wind is meer een zaagtand dan een mooie haakse zig zag (zie route). Het schiet niet echt op maar na een paar slagen te hebben gemaakt varen we het eiland toch vrij en kunnen we echt koers zetten naar het oosten. Het waait 20/25 knopen en met de iets ruimere koers kunnen we zelfs wat zeil bijzetten, het gaat nu best lekker.

We willen graag voor anker in de luwte van Santa Luzia, het eerste eiland dat aan de oostkant van São Vicente ligt. We moeten dan tussen de eilanden door om in de luwte van Santa Luzia te komen. Het is dan inmiddels al donker, zonder maan. We varen volledig op onze digitale kaart waar we onze route op uit hebben gestippeld….. Ja, dat is best spannend want er ligt ergens een rots zonder markering of verlichting en dat is ook de plek is waar we vlakbij voor anker kunnen. Onder Santa Luzia waait het toch nog hard, vooral de vlagen die om de berg jagen, de windmeter tikt soms wel 30 knopen aan. In het donker ga ik naar voren om het grootzeil te strijken, intussen hebben we de grote fok al weg gerold. Als we onze ankerplek naderen lijkt de wind wat af te nemen. We moeten redelijk dicht naar de wal, anders is het te diep en zoveel ketting willen we niet uitgooien. Als we in de verte de branding van het strand horen zitten we op 9 meter diepte, verder durven we niet te gaan. De rots ligt ergens links van ons maar die zien we niet. We liggen vast! Akko wacht tot de maan opkomt rond 10.30 om te kunnen zien waar die rots nu eigenlijk is. Ik maak me klaar om naar bed te gaan. Als Akko rustig achterover zit met een biertje en naar de sterrenhemel kijkt hoor ik ineens gestommel en lawaai. Hij komt als een speer naar binnen om een lamp te halen met de schrik in zijn ogen, er is iets uit de lucht gevallen en het maakt lawaai, een vogel of een vliegende vis die spartelt nu in het gangboord. Met een noodgang vloog de vis tegen de opbouw aan, vlak achter Akko langs, dat was even schrikken, hij heeft z’n nek gebroken.
En die rots was in onze beleving veel groter dan in werkelijkheid en was veel verder van ons vandaan en het strand was ook op veilige afstand. We slapen redelijk die nacht.

Santa Luzia

Santa Luzia ligt tussen São Vicente en Sàu Nicolau en is onbewoond, je hebt toestemming nodig om aan land te gaan. Het is een beschermd natuurgebied waar o.a. schildpadden hun eieren leggen en waar onderzoek wordt gedaan. Eigenlijk is ankeren bij het eiland ook niet toegestaan maar we nemen het risico en gaan er wel voor anker om te slapen, de volgend ochtend zijn we immers toch weer weg. We hebben netjes de AIS en ons toplicht aan en er is niemand die naar ons om kijkt! (denken we) De volgende ochtend zien we het eiland bij daglicht. Het geeft een gevoel van ultieme vrijheid, we liggen hier nu helemaal alleen bij een onbewoond eiland. Het geluid van de branding de wind en het gefluit van vogels. Alleen wij met onze Choctaw! Lang kunnen we er helaas niet van genieten want we zijn hier niet helemaal legaal. Voordat we weg kunnen moeten we nog even 50 meter ketting naar boven trekken. We hebben een handbediende ankerlier, deze is erg betrouwbaar maar niet snel. Met 20/25 knopen wind op de boeg heeft Akko een beste kluif aan het omhoog lieren, ik probeer het makkelijker te maken om op de motor naar het anker te varen, maar ondertussen drukken de windvlagen de boeg steeds weer opzij.

Koers naar Sàu Nicolau

We varen de eilanden Branco en Razo aan de noordkant voorbij. Afhankelijk van de windkracht met een beetje zeil bij en dan weer wat minder. Het gaat voorspoedig en de vaart zit er goed in. Als we nog ca. 5 mijlen verwijdert zijn van onze bestemming valt de wind even helemaal weg, we voelen een hele warme luchtstroom en dan opeens een hele koele luchtstroom, we weten niet precies wat dat betekent maar er staat ons wat te wachten. De motor moet bij om op koers te blijven. Dan pikt de wind weer op, een stuk noordelijker dan eerst en die trekt alleen maar aan zodra we dichter bij het eiland komen en de golven zijn onvoorspelbaar, het is een zootje. We zijn nog maar 1.6 mijl verwijderd van onze bestemming maar dichterbij komen we niet. We worden er echt van weg geblazen. 30/35/40 knopen wind zien we op windmeter. Het water stuift om onze oren en we hebben eigenlijk geen snelheid meer in de goede richting. De zeilen moeten naar beneden voordat er dingen kapot gaan. Ik kruip naar het voordek om het stagzeil te strijken, Akko houdt met moeite de boeg wat in de wind, soms met vol gas om te voorkomen dat de boeg wegwaait als deze omhoog komt. De boegspriet verdwijnt met regelmaat in de golven en komt dan als een steigerend paard weer omhoog, het is gewoon een rodeo. Ik probeer een balans te vinden en mijn stappen doordacht uit te nemen zonder me te bezeren. Bij het strijken klappert het zeil als een gek, het zwepen van de schoten moet ik ontwijken maar ik moet verder naar voren om met mijn hele gewicht het zeil naar beneden te trekken. Ik kom doorweekt terug in de kuip maar gelukkig is het zeewater lekker warm. We kunnen het bezaanzeil gelukkig strijken vanuit de bescherming van de kuip. We proberen vervolgens met gebruik van de motor dichter bij land te komen in de hoop dat het daar minder waait. Heel langzaam komen we dichterbij maar het waait alleen maar harder en in de branding bij het strand zien we alleen maar stuifwater, alsof er sneeuw op het strand ligt. De wind blijkt recht naar beneden te komen vanaf de bergen en er lijkt dichterbij de kust geen luwte te zijn. We kijken elkaar even kort aan en we hoeven niks te zeggen,we gaan terug hoe jammer dat ook is. Dat biertje voor Akko moet nog even 5 uurtjes langer wachten…

De wind giert om het eiland en we hebben die nu dus tegen, eenmaal wat verder naar het westen van het eiland komen we weer in die windstilte die we ook op de heenweg hadden. Dit keer worden we in die hittegolf belaagd door honderden vliegen, onvoorstelbaar, midden op zee, ik overdrijf niet. Ze zitten ineens allemaal binnen en dat kan alleen via de kajuit ingang want alles is verder potdicht. We leggen een lijmpapier neer om ze te vangen en binnen een uur zit het velletje vol, de overige 10 bonjouren we met de mepper weg. Nu er weer een lekkere ruime en meer constante wind is kunnen de zeilen weer gehesen en besluiten om maar koerst te zetten naar Santa Luzia, São Vicente zal te ver zijn. We worden inmiddels ook best moe. Het waait niet meer dan 20 knopen en we varen heerlijk de avond in. Het is nu zelfs mogelijk om een douche te nemen om de zoute korsten van ons lichaam te weken. We varen dezelfde route terug en gaan voor anker dan iets dichter bij het strand waar het iets ondieper is. Na het vangen van de laatste vliegen gaan we moe en voldaan naar bed.

Terug naar Sào Vicente

Na een goede nachtrust maken we ons plan om terug naar “huis” te varen. We moet namelijk eerst weer een stuk aan de wind om boven São Vicente uit te komen daarbij hebben we weer te maken met de stroming tussen de eilanden. Onderlangs wordt bijzonder afgeraden vanwege de eilandeffecten zoals we die gisteren bij São Nicolau hebben meegemaakt. We slaan de pilot er nog eens op na en kunnen helaas nog steeds niks vinden over harde valwinden bij São Nicolau. Wel vinden we eindelijk een bruikbare notitie hoe het precies zit met stromingen tussen de eilanden, de verhalen van zeilers waren nogal tegenstrijdig en op de heenweg bleek al dat we fout zaten. Akko berekend precies uit wanneer we hier moeten vertrekken om zowel de stroming nog mee te hebben naar het noorden tussen Santa Luzia en São Vicente en ook 3 uren later richting de stroming naar het zuiden te hebben tussen São Vicente en Santo Antão.
De wind is alweer stevig als om 11 uur het anker op gaat. We houden voorlopig koers dicht tegen de kust om lang profijt te hebben van het vlakke water, maar de wind blaast ons toch alweer met 25/30 knopen om de oren. Maar omdat het water vlak is en we stroom mee hebben gaan we lekker vooruit. We zijn wel blij dat we niet meteen op de ankerplaats zeil hebben gehesen. We proberen zoveel mogelijk hoogte te pakken door dicht bij de kust te varen en daarna zoveel mogelijk omhoog te steken zodra het kwa diepgang en rif kan. Hoe meer we onder het eiland vandaan komen hoe hoger de golven. We besluiten een 2de rif te zetten in ons bezaan vooraf het hijsen en hijsen ook het stagzeil, dat geeft meteen stabiliteit en snelheid. Het schip is in balans, we lopen voldoende hoogte en we voelen ons goed. Zodra we over 5 mijlen bij ons eerste waypoint zijn kunnen we iets afvallen en zal het alleen maar sneller gaan. De wind wordt ook stabieler en zakt naar 20 knopen, maar de deining is voorlopig niet veel minder.

Zodra we het kanaal richting Mindelo binnenvaren gaat de wind weer lekker stevig aan en varen we na een gijp halve wind de baai in naar onze ankerplek. We zijn weer thuis! Na al 7 maanden in Mindelo gewoond te hebben voelt dit als thuis en is dit onze veilige haven. We ruimen de boel op, maken een eenvoudig maal en vallen in slaap.
De volgende ochtend ben ik al druk in de weer met de was en loop over het dek met niet heel veel aan. Ik zie de Maritiem Politie langzaam dichterbij komen en ze varen op veilige afstand een rondje om ons heen niet wetend wat ze nou met de half geklede blanke dame aan moeten. “We hebben bezoek Akko!” Als ik in de tussentijd meer kleren aantrek zijn ze reeds bij ons aangemeerd. Met een brief in zijn handen vraagt hij aan ons of we in Santa Luzia zijn geweest. Akko zegt: “Si, Correcto!” We hebben er immers nooit een geheim van gemaakt dus dat gaan we nu dan ook niet ontkennen. Of we naar kantoor willen komen voor het opmaken van een rapport. Na lunchtijd gaan we naar het kantoor van de MP waar we ook nog dienen in te klaren. We hebben de iPad mee om onze track te laten zien, maar dat is niet nodig want die hadden zij al netjes uitgeprint. Ze hebben ons via de AIS alle 3 dagen netjes gevolgd. Akko schrijft in zijn beste handschrift een blanco A4 helemaal vol als rapport. Ze vinden onze verklaring aannemelijk dat we voor anker zijn gegaan en we denken dat we er met deze lichte waarschuwing vanaf komen.

Ondanks dat we ons bestemming niet hebben gehaald konden we toch genieten van het zeilen dat soms wel even pittig was. Het heeft ons vertrouwen gegeven voor onze Atlantische oversteek die we vanaf eind oktober kunnen inplannen. Na 7 maanden op één plek hebben gelegen was dit een goede test voor ons zelfvertrouwen en vertrouwen in onze Choctaw die geen krimp geeft in deze ruige omstandigheden. We gaan ons voorbereiden op de grote oversteek en zijn er dan klaar voor!