Spaanse Ria’s Deel2

Muros

Na een dag en een extra nacht in Finisterre te hebben gelegen, bijkomend van ons anker avontuur, varen we richting Ria de Muros. Een mooie zeildag met veel wind dus we besluiten met één rif in het bezaanzeil en de kleine kluiver te vertrekken. Dit bleek geen overbodige luxe want we zijn nog nooit zo hard gegaan met zo weinig zeil. Zodra we aankomen in de Baai bij Muros waait het nog steeds fors. De geplande ankerplek blijkt met deze wind en richting niet beschut, aan ruimte geen gebrek als we daar zouden gaan liggen. We besluiten naar een jachthaven te varen, dieper in de Ria, waar het naar ons idee niet beschut kan zijn. Gelukkig valt het mee, we roepen de havenmeester op en hij verzoekt ons om even buiten te wachten want hij is alleen en het is druk. Het blijkt dat de beste man zijn uiterste best doet om iedereen een goede plek te geven en helpt persoonlijk mee om een lijntje aan te pakken. Het wordt nog spannend om de boot achteruit de box in te krijgen met deze harde zijwind, en Akko heeft het nog spannender gemaakt omdat hij in Finistere de propeller van de boegschroef eraf had gehaald om schoon te maken. Er staan veel toeschouwers trappelend te wachten op een crash show. Maar net als Akko zijn manoeuvre uitvoert valt de wind even weg en parkeert hij Choctaw in als een baas, helemaal volgens het boekje, beter kan het niet en we krijgen zelf complimenten vanaf de kant.

We liggen hier 2 nachtjes, het idee om even niet aan je anker te hoeven denken met deze wind brengt rust we nemen de klapperende lijnen en krakende landvasten van de buren maar voor lief.
Dit is ook de gelegenheid om de boot zoutvrij te maken. Sinds de oversteek van Biskaje heeft het nog niet geregend, het zout zit nog overal.
De Karma, van Karel en Marianne ligt hier ook, hun kenden we alleen nog maar via Facebook. Het wordt een gezellige kennismaking, ze hebben een enorme lading bier uit Nederland aan boord dat op moet. De volgende dag nodigen wij hen uit voor een borreltje, het is erg gezellig en we krijgen de nodige tips over vissen en aas om een dikke vis te kunnen vangen.

Pontevedra

Muros naar Pontevedra is 55 mijlen. Dit doen we ook weer met één rif in het bezaanzeil en de kleine kluiver, maar al snel komt de grote kluiver erbij. Het blijkt erg wisselvallig, we rollen de grote kluiver regelmatig weer in. Als we onze geplande ankerplek in zicht hebben blijkt het erg druk, zowel op het strand als op anker. Tegen de tijd dat wij het anker laten zakken vertrekt de één na de ander en blijven alleen wij over in goed gezelschap van het zeilschip Pollux, zouden we teveel knoflook hebben gegeten? Voor het eerst ankeren we op een bodem van vooral rots, dit is goed te merken als ik de motor in z’n achteruit zet en de ankerketting met één ruk strak staat en we tot stilstand komen. Het anker zit klem tussen 2 rotsen. We liggen hier heerlijk en de wind neemt af. Akko zwemt wat, maar het water is slechts 15 graden, ik sla het nog wel even over voorlopig. De volgende dag varen we verder de baai in omdat we erg nieuwsgierig zijn naar IslaTambo. Helaas mag je er niet zomaar aan land stappen, dit doen we dan ook braaf maar niet, alleen via een georganiseerde tour kom je erop en daar hebben we niet zo’n zin in. We gooien ons anker uit voor het dorpje Combarro, de Pollux en Joyride liggen hier inmiddels ook. Het is een fijn weerzien met de bemanning van Joyride, hun gasten zijn hier van boord gegaan en ze zijn erg geïnteresseerd naar onze versie van het spannende anker avontuur in Finisterre. Even later worden we uitgenodigd door Hein aan boord van de Pollux. Hein vaart solo we hadden al een paar keer naar elkaar gezwaaid op andere ankerplaatsen, maar nu zitten we met z’n allen te borrelen bij Hein aan boord. Ook daar wordt het anker avontuur nog even herbeleeft, we kunnen er gelukkig uiteindelijk allemaal om lachen.

De volgende ochtend bezoeken we het plaatsje Combarro. Je zou het van een afstandje niet zeggen maar het is er gezellig en pittoresk. Voorbij de havenkom loop je verder over het marktpleintje en beland je in het karakteristiek dorpje.

Het is net of je in de middeleeuwen beland met de smalle steegjes met veel Herreos aan de waterkant. Visser maken hier hun netten en drogen de sardines terwijl de dames de schelpen bij elkaar harken bij laag water. Ook hier spelen ze in op toerisme maar dat gevoel krijg je niet als door de steegjes langs het water loopt. De stenen huisje bestaan uit 2 verdiepingen boven het woondeel met balkon en onder een schuur of winkeltje hoe mooier het balkon hoe welvarender de mensen waren.

Vigo

Na een bakje espresso lopen we terug via de supermarkt weer naar het strandje waar Myott op ons ligt te wachten. Het is tijd voor de volgende Ria, wel 15 mijlen varen. Het rif gaat eruit en de grote kluiver trekken we erbij en varen met 7 knopen snelheid met onze ideale koers de baai uit. Als we de kaap ronden moeten we nog een stukje aan de wind om onze ankerplek te bereiken. We gaan best even schuin en horen een raar geluid, een harde tik, maar we kunnen het geluid niet thuisbrengen. Niet veel later komt er een mooie windvlaag, het water is hier vlak en met wat oploeven vangen we de vlaag mooi op maar we kunnen niet voorkomen dat het water door het gangboord spoelt.
Ineens “Kling Kedoenk…” en de grote kluiver zakt een meter naar beneden. Snel sturen we in de wind en starten de motor. Oprollen van de kluiver blijkt niet mogelijk, we trekken voor nu het hele zeil maar naar beneden. Er blijkt niks kapot, we missen wel de harp waarmee de kluiver aan de val hoort vast te zitten….! Niet veel later liggen we weer rustig voor anker in een prachtige baai met veel strand en natuurschoon. “Enseada Da Barra”

We liggen hier zo fijn dat de dagen voorbij vliegen met niks doen. Voor mij is dat een nieuwe ervaring niks doen en je toch relaxed voelen. Akko pakt allemaal kleine klusjes op die nog op de lijst staan maar geen prioriteit hebben. Zoals scherpen hoekjes van de tafel en het schuifluik waar je regelmatig aan stoot of de verstuivers 1 voor 1 schoonmaken en weer terug plaatsen. Het water is hier zo helder dat je het anker ziet liggen op 7 meter diepte. Koud is het ook Akko monteert de schroef van boegschroef terug in zijn wetsuit maar komt bibberend als een rietje weer boven. Ik wacht wel tot de zee temperatuur aangenamer wordt als we meer naar het zuiden varen. S’avonds worden we op gehaald met de dinghy door Joyride om ergens een hapje te gaan eten. Het strand tentje gaat dicht maar de eigenaar wijst ons de weg naar een ander restaurant een stukje de heuvel op. Het is even zoeken en het ziet er gesloten uit maar het blijkt dat we enige klant zijn dat neemt niet weg dat we van harte welkom zijn. het blijkt een familie restaurant te zijn zoon en dochter in de bediening en moeders doet de keuken. We gaan niet vaak uit eten en die keren waren niet al te best maar 3x is scheepsrecht. Er komt een heerlijke grote pan paella met zeevruchten uit de keuken waar met z’n viertjes van smullen. Terug lopend naar het strand genieten we nog na van de smaak van de paella. We worden keurig thuis gebracht en gaan voldaan naar bed.

De volgende dag willen we eigenlijk naar de volgende baai we worden laat wakker omdat er die nacht een grote swell binnen kwam rollen en die tegen de ochtend pas af neemt. Tegen de avond denken we zo ver te zijn om het anker op te halen als we een berichtje krijgen van Joyride . CHOCTAW CHOCTAW this is JOYRIDE over. Of we een borreltje komen drinken om daarna naar het strand te gaan om te frisbeen en een spelletje kubb. Uiteindelijk zijn we met zn 8 en ontmoeten een nieuw stel dat net zo gek is als ons. Het is al lang donker maar de volle maan schijnt ons bij als we met hoofdlampjes het spel kubb spelen. En zo gaat er weer mooie dag met herinneringen voorbij.

Cangas

Een fijne plek om even naar de kant te gaan als je voor anker ligt. De markt met veel vers waren is een aanrader! Als je naar Vigo wil pak je gewoon de ferry voor 2.25. Het enige nadeel van deze ankerplek zijn de golven die de ferry’s veroorzaken en die gaan af en aan van 07:00 tot 22:30. Toch blijven we hier 3 nachtjes, we hebben het erg naar onze zin met Joyride. In het donker een oud pand beklimmen wat dienst deed als slachthuis tijdens de dagen van de walvisvaart. Het bezorgt bij mij kippenvel en ik loop liever niet achteraan. We lopen over richels gaten en een hoop puin ik ben blij als we weer lantaarns zien en een normaal voetpad. Op de terugweg lopen we langs de vele verlaten panden wat gebruikt wordt als hangplek met muziek en een barretje we nemen een drankje en genieten van duizenden lichtjes rondom ons heen in Ria de Vigo.
De volgende ochtend komen Judith en Jonathan bij ons voor het ontbijt, ze maken kennis met de boterham met hagelslag en zijn meteen verkocht! Daarna gaan we boodschappen doen, bezoeken de lokale markt en komen bepakt en bezakt weer aan boord met verse vis! De volgende dag worden we uitgenodigd voor een late lunch om gebakken vis te eten op Joyride. Het is gezellig en hebben mooie gesprekken wat ons ook weer dichter bij elkaar brengt. Judith vind het tijd voor een ijsje, we springen met z’n 4en in onze Myott. Dit is echt over de limiet voor ons bootje, gelukkig is het maar een klein stukje naar het strand en zijn er geen golven van schepen. We lopen over de boulevard en Galicia komt tot leven, we lopen alle ijs tentjes voorbij want als judith iets in gedachten heeft krijg je dat er niet uit. “wat als dat ijs tentje nu dicht zit” zegt Jonathan?. Dat is gelukkig niet het geval en het was de wandeling waard, heerlijk ijs met zoveel keus en 2 bolletjes zijn er eigenlijk wel 3. We genieten van het ijs en omgeving als we terug lopen naar het strand. Het strand is bijna leeg en dan wordt het tijd voor een rondje frisbee. De mensen die er nog lopen zijn niet veilig het gaat nog maar net goed.

Vigo

Wij willen naar Vigo, eigenlijk alleen maar voor de Ikea! We pakken de ferry. Vigo is oud met veel vervallen gebouwen maar het centrum heeft wel iets, smalle straatjes met veel balkonnetjes, het is er best gezellig. Om de Ikea te vinden moeten we nog wel 3 km lopen, eerst bergopwaarts. We komen aan bij een shoppingmall en zien blij de bordjes “Ikea”! We komen uiteindelijk bij een balie uit, “Where is the ikea?” vragen we, “This is the online Ikea servicedesk” zegt de man. Eén grote teleurstelling dus, er is verder geen ikea zoals wij dat kennen. “Al the way for nothing”. Niet helemaal, we vinden een binnenband voor de fiets van Jonathan, gelukkig is er nog iemand die blij is en dat verzacht onze teleurstelling.
Ook deze keer zijn we weer blij zodra we de stad uit zijn. Als wij terug varen met de ferry heeft Joyride inmiddels hun anker opgehaald en is alvast naar de veelbelovende kitespot gevaren. Wij volgen uiteraard en komen aan in het donker, wel weer spannend, tussen al die mosselbanken en ondieptes door. We varen langzaam richting onze vrienden op de Joyride, ze zien ons niet door alle lichtjes op de achtergrond waardoor onze navigatieverlichting moeilijk te onderscheiden is. Als we heel dichtbij zijn hebben ze het pas in de gaten en zijn wij nu opeens het spookschip voor hun wat uit het niets komt opdagen. We drukken voor het schrikeffect nog even op de toeter.

San Simón

We worden wakker na een heerlijk rustig nachtje, het is zo stil hier dat het even leek of we gewoon in een huis sliepen. We liggen achter het eilandje San Simón, helaas mag je daar alleen op met een vergunning en alleen met een boot vanuit Vigo die regulier naar het eilandje komt. Verder is het hier prachtig, een bijzonder fenomeen is dat het vanaf een uur of 13:00 gaat waaien en het neemt weer af in de avond. Een rustige ankerplek maar intussen is het ook een geweldige kitespot! Het blijkt dat alleen de locals het weten en wij nu toevallig ook. Het is wel een spot voor gevorderden er mag daarom ook geen les gegeven worden. Ik kijk het even aan terwijl de mannen los gaan. Voor mij is het te spannend, te veel obstakels die er waarschijnlijk niet zijn maar wel in mijn beleving. De volgende dag waait het nog harder en is er mist. Ik had mezelf helemaal opgepept om te gaan kiten vandaag maar Judith en ik besluiten om te gaan wandelen en de mannen hun gang te laten gaan.

Hierboven op de berg heb je een mooi uitzicht over het dal, je ziet de mist binnenkomen vanuit de zee door de Ria. Daar ergens tussen de mist varen Akko en Jonathan in 25 knopen wind. Judith en ik willen dolgraag kiten maar zien ook het gevaar dat ons dan tegenhoudt. Het is een gevecht met onszelf tussen al die mannen die zich moeten bewijzen. We voelen ons dan niet op ons gemak. In de bergen vinden we rust, er is hier nauwelijks wind je ruikt het bos en de geur van eucalyptus. Als we teruglopen langs het dorpje zie ik in de tuintjes boomgaarden van appels, peren, citroenen, druiven en zelfs kiwi’s . Maar ook veel groente soorten. Als we nieuwsgierig over een muurtje kijken zijn ze er druiven aan het plukken. Het moet er grappig hebben uitgezien want de man komt naar ons toe en geeft ons beiden een grote tros druiven. Zo zoet, het lijken wel snoepjes, al snoepend lopen we verder. Wat is Galicië toch mooi!

We vinden ook de route waar de wandelaars en fietsers die naar Santiago de Compostella gaan langskomen. Een muur van sint jacobsschelpen met daarop een tekst geschreven of geschreven briefjes maar ook allemaal kleine spulletjes, zelfs schoenen die ze achterlaten als herdenking. We staan hier een poosje te kijken en het voelt intens, elk persoon die hier iets heeft achtergelaten is er een van de vele emoties, dat kan verdriet, geluk of eenzaamheid zijn.

We zien een catamaran binnenkomen niet wetende dat dit de Tabee is maar de volgende ochtend liggen ze naast ons, het zijn Frank en Lisa met hun kinderen. Frank kan wel wat hulp gebruiken met zijn SSB radio installatie, we worden gelokt met pannenkoeken. Het probleem wordt opgelost en we komen er achter dat Frank ook van kitesurfen houdt. De volgende ochtend hebben we nog even contact met Joyride, zij willen graag toch alvast verder naar het zuiden desnoods alleen op de motor. Wij besluiten om te blijven omdat het pal tegen is en de zee ons inziens nog heftig. We gaan ze vast weer zien in Porto of verderop!
Frank en Akko hebben een speeluurtje, ze willen gaan kiten maar komen al snel terug omdat de wind op het strand niet genoeg is. Maar waar wij nu voor anker liggen lijkt het wel goed te zijn. De ultieme uitdaging om de kite op te laten vanaf het dek van de Tabee, een catamaran. Dit gaat super goed en ze weten van geen ophouden!

Baiona

We verlaten San Simón om weer dichter bij de zee te komen, 17 mijlen tegen de wind in. De eerste mijlen is dat geen probleem maar hoe dichter we bij de kust komen hoe hoger de golven. We vallen soms helemaal stil en gaan niet harder dan 3 knopen, het duurt tergend lang. Het is totaal niet comfortabel en we moeten ons er echt even overheen zetten want dit hadden we niet verwacht. We kruipen zo dicht mogelijk langs de kant van Vigo om de luwte wat op te zoeken en de golven te ontwijken. Baiona is de de plek waar we heen gaan, dicht bij de kust maar nog wel redelijk beschut zeggen ze. Er is een smalle passage waar je doorheen kunt om af te snijden, anders moeten we nog 3 mijlen omvaren. We wagen het erop, de Tabee met Lisa en Frank is ons een paar uren eerder voorgegaan. Ik zie van een afstandje alleen maar brekers en totaal geen doorgang. Hoe dichterbij we komen hoe spannender, de golven zijn hoog en met slechts 3 knopen snelheid en links en rechts brekers moeten we zorgen dat we er mooi strak doorheen gaan. Als we kunnen afbuigen om de smalle doorgang door te varen krijgen we ook een grote duw van een swell mee die naar binnen draait, opeens uit het niets zitten we op een megagolf en van 3 knopen varen we ineens 8 knopen al surfend van die golf af. Het water schiet links en recht bij de boeg weg, nu moeten we goed koers houden, omdraaien is geen optie meer. De golven slaan links en rechts tegen het rif kapot en de palen die op de rotsen staan moeten we aan stuurboord houden. We zijn er doorheen en alle onrust is verdwenen, we kijken elkaar aan. “Ik vond het dit keer best spannend” zegt Akko lachend met een bedenkelijke frons.

Bij het zoeken naar een ankerplekje worden we gewaarschuwd om niet meteen van boord te gaan, er zijn eerder wat schepen op drift gegaan. Het ging net goed, de eigenaren waren net op tijd terug om een aanvaring te voorkomen. Ons anker pakt ook niet meteen en de ketting zit ook nog in de knoop in de ankerbak van al dat op neer gaan. We doen een nieuwe poging en we zitten dan wel direct vast. Het waait stevig en besluiten meteen een 2e anker uit te zetten tegen het gieren. We liggen muur vast!

Tijd om naar de kant te gaan. Er is een wasserette, na 3 maanden de was met hand te hebben gedaan kan ik de verleiding niet weerstaan. We gooien alle 3 de machines vol en gebruiken beide drogers, want het regent, wat een luxe opeens.
We gaan in de tussentijd wat eten in een lokaal eettentje, La Marina, waar veel zeilers komen. Verder is er niet veel open op maandagavond. Het eten is er goed en voor 7 euro heb je een hamburger met een doorsnee van wel 25 cm. We vragen of ze de frietjes krokant willen bakken en ook dat wordt deze keer begrepen. Het is zoveel dat we de halve burger maar meenemen.

We gaan terug naar onze boot het is nog een hele kunst om de schone was weer droog over te krijgen, het regent en het waait inmiddels lekker door. Het wordt een nacht met rukwinden van meer dan 35 knopen, van slapen komt niet veel. Ik steek mijn hoofd boven het luik, het regent en zie dat onze achterbuurman van ons wegdrijven bijna de baai uit. Tegen de ochtend neemt de wind af en vallen we in slaap. Ook de volgende nacht is voor mij een drama, er staat nu een aardige deining in de ankerbaai en we zwenken heen en weer waar ik echt niet van kan slapen. Akko slaapt op de bank in de kajuit en heeft ook niet heel goed geslapen. Ik ben er aardig klaar mee met die gebroken nachten en Akko probeert er dan ook alles aan te doen om het weer comfortabel te maken. We proberen met een hekanker de boeg van het schip recht in de deining te krijgen en dat lukt. Wat een verschil! We gaan nu nog maar een beetje op en neer en dat kan ik prima verdragen. Heen en weer is echt heel vervelend. Akko gaat naar de kant voor boodschappen en voor een praatje bij andere schepen en laat mij lekker slapen.

We liggen hier te wachten op een goed weer venster om weer verder naar het zuiden te varen. Lijkt steeds lastiger te worden omdat de wind steeds vaker en langer uit het zuiden komt. Toch denken we vrijdag weg te kunnen en mocht het mee zitten proberen we een grote afstand af te leggen door 2 nachten door te varen tot Lissabon.