Afrika! Portugal naar Marokko.

Zaterdag 9:00u vertrekken we uit de haven van Olhão. We moesten ons er echt even toe zetten om te vertrekken, het was zo fijn in Olhao, maar na een dag opruimen zijn we klaar voor deze etappe. Bas is ook van de partij en hij is niet te stoppen.
De Puff met Ingrid en Kris is reeds om 8 uur vertrokken vanuit Ayamonte, Spanje, die komen we vast wel tegen. De Zeevalk en Yndeleau vertrekken einde van de middag. We trekken elk ons eigen plan.

Zodra we eenmaal op zee zijn is er nog weinig wind, maar gelukkig, en een uurtje later kunnen de alsnog de zeilen hijsen. We kiezen voor onze favoriete garderobe, de bezaan, de aap en de grote kluiver. Met 12 tot 15 knopen wind zetten we koers naar Marokko, ca. 185 NM in één rechte lijn. We hebben berekend dat, als we met 5 knopen varen, we er 40 uur over gaan doen en op maandagochtend rond 04:00 aankomen, dat is 2 uren voor hoog water.
De zee is vlak en Choctaw is lekker op snelheid maar wat wil je als je een extra wedstrijdzeiler aan boord hebt, elke windvlaag wordt goed benut. Dan zit er niks anders op voor mij om heerlijk verder te gaan aan mijn haakproject!

Al gauw gaat de haaknaald aan de kant want er worden dolfijnen gespot. We zien ze van verre aankomen, ze lijken wel haast te hebben. Zoveel dolfijnen hebben we nog niet eerder voor de boeg gehad. Elke keer weer een sensatie om met z’n drieën op de boeg naar hun speelsheid te kijken.
Er heerst rust aan boord, de stuurautomaat doet zijn werk en ik kan lekker verder haken, Bas zit met zijn neus in een boek en Akko haalt een weerberichtje binnen, luistert of er nog iemand wat te vertellen heeft op de SSB radio en kookt tegelijk macaroni voor de crew.
We hebben voor het eerst een wachtsysteem, 3 uur op en 6 uur af. Bas heeft als eerste wacht en Akko staat standby en ik kruip in bed. Een derde bemanningslid is echt een luxe en op deze manier erg goed vol te houden. Het ligt er natuurlijk wel aan wie je als derde bemanning aan boord hebt, Bas kunnen we iedereen aanraden! Als we met dit tempo doorgaan komen we zondag om 15:00 uur misschien al aan, in plaats van 04:00 maandagochtend. Helaas zakt de wind weer in, gelukkig blijft er genoeg druk in de zeilen om ze vol te houden, maar het is nu een uitdaging om elk vlaagje goed op te vangen. Bas heeft er erg veel lol in.
12 uren later trekt de wind weer aan maar zal volgens de verwachting later meer vanuit het zuidwesten komen, dit betekent dat we wat hoger gaan sturen om de winddraairing beter kunnen opvangen. Daarom strijken we de aap en zetten we het grootzeil erbij.

Als mijn wacht ingaat en de mannen kunnen gaan slapen (één met 1 oog open), zie ik de zon ondergaan en verschijnt er weer een prachtige sterrenhemel terwijl ik het sterrenstelsel afspeur naar planeten en bekende sterren, komt langzaam de maan tevoorschijn om ons bij te schijnen. Aan de lage kant van het schip, waar ik me lekker nestel in een deken, kijk ik door het gangboord en zie de golven breken die onder de boeg van Choctaw vandaan komen en deze worden opgelicht door felgroene algjes. Je kunt het vergelijken met elfenstof of toverstof waarover ze je in sprookjes boeken vertellen, het heeft iets magisch! Na mijn wacht is Akko aan de beurt. Om 00:00u hoor ik gestommel op het dek, de zeilen worden gestreken “We zijn er” of toch niet? Het blijkt dat we veel te vroeg zijn. Onze berekening was om 04:00 naar binnen te kunnen, daar moeten we dan nog wel 4 uren op wachten. De haven is 24/7 bereikbaar, als we ons melden beantwoorden ze de oproep netjes, maar komen met de mededeling dat de loodsboot pas bij zonsopkomst gaat beoordelen of er niet teveel golven staan en bepaald dan of wij naar binnen kunnen. Dit in tegenstelling tot onze verwachting, want binnenvaren zou alleen tot 1 uur na hoogwater kunnen plaatsvinden. Dat is exact om 7 uur, dat zou wel eens kritisch kunnen worden.
We moeten helaas dus ons 7 uren lang vermaken voor de kust. We kiezen ervoor om een waypoint 10 mijlen uit te kust te zetten en met minimaal zeil daarheen koers te zetten en daarna weer om te keren. Helaas trekt in deze tijd de wind aan en ook de deining groeit, we maken ons zorgen of tegen zonsopgang de condities nog wel acceptabel zullen zijn.
Deze uurtjes blijken de zwaarst tijd voor de hele bemanning te worden, vooral voor Liza, met in ons achterhoofd dat we misschien helemaal niet binnen worden gelaten en we door moeten varen naar de volgende haven, 30 mijlen verder recht in de wind. Rond een uur of 5 horen we onze naam geroepen op de Marifoon, het blijkt Yndeleau met de vraag of het echt wel klopt dat wij terug de zee opvaren en of de haven soms gesloten is. We kunnen ze gerust stellen dat we slechts aan het wachten zijn tot zonsopgang, 7 uur. Ook de Zeevalk is inmiddels in de buurt en samen wachten we de laatste uurtjes.
Om 7 uur roepen we op voor assistentie, na een minuutje wordt de oproep beantwoord met een excuus van de havenmeester dat de Loods pas om 8 uur komt. Het is een feestdag. Een beetje teleurgesteld wachten we nog maar een extra uurtje, pal voor de kust met de motor standby.
Om 8.15 komt een klein sportief speedbootje vanuit de rivier de havenkom in, we zijn wat in de war maar na wat gebaren en wat communicatie op VHF 10 blijkt dat de officiële loodsboot kapot is. “Sailingyacht Sailingyacht, follow me! come in fast!” Akko informeert nog even of alle 3 de schepen tegelijk of stuk voor stuk apart naar binnen moeten. “All together” Wij varen voorop en door de marifoon wordt met klem het commando “Speed! Speed! You need more speed!” gegeven.
Akko duwt de gashendel nog ff in de Turboboost en met 3000 toeren varen we naar binnen, met een zetje van een grote golf die de achterkant van Choctaw omhoog gooit surfen we met 8 knopen naar binnen, direct gevolgd door Yndeleau en Zeevalk. Nu begrijpen we waarom we bij daglicht moeten binnenvaren, de ingang van de rivier ligt tussen 2 onverlichte dammen die de golven naar binnen breken. Het kan hier best wel serieus fout gaan.

Eenmaal tussen de 2 strekdammen is alle gevaar geweken en varen we gemoedelijk de rivier op, met links de oude stad Salé en rechts de grote stad Rabat. De loodsboot brengt ons naar de quarantaine-steiger en helpt ons met aanmeren. Niet veel later komt er een aardige Marokkaanse mevrouw ons een welkomstdrankje aanbieden, een heel zoete Marokkaanse thee die goed valt als je van zee komt. Nu is het wachten op de douane, het gaat allemaal gemoedelijk en we hebben geen haast. De papieren worden ingevuld de paspoorten gestempeld. De drone wordt in beslag genomen en die krijgen we als het goed is weer terug zodra we het land verlaten. “Welcome to Morocco!”