Drie november om 7 uur gaat de wekker, we willen graag om 9 uur vertrekken. Dat moet toch lukken? Dat denken we beiden optimistisch. Uiteindelijk is het 12 uur als het 2de anker ook op het dek ligt. Het duurt altijd langer en we treuzelen wat, want het is toch ook best spannend. Ik ben er wel klaar voor en ik wil weg. Akko doet daar wat langer over, maar ik ga de kapitein niet achter zijn broek aanzitten. Hij is klaar zodra hij er klaar voor is. Vandaag is het hoogwater om 9 uur en volgens de almanak begint de getijdestroom tussen de eilanden naar het zuiden 2 uren na HW dus we gaan daar nu zeker profijt van hebben.
We varen een laatste rondje om onze nieuwe Duitse vrienden en bij het brandstof ponton staan onze Canadese vrienden ons uit te zwaaien. Erg leuk dat ze afscheid van ons nemen, je weet nooit hoe lang het duurt voor je elkaar weer treft.
We steken het kanaal over met een dubbel rif in het bezaanszeil en een half uitgerold voorzeil, we gaan als een speer maar de wind in het kanaal trekt door tot 40 knopen, niet normaal! Gelukkig gaan we dit keer met de wind mee en we worden niet eens nat, de beleving is dat het niet eens zo hard waait. Met de wind en de stroom van achteren tikken we bijna 10 knopen snelheid aan in de goede richting. Dat gaat lekker! Zodra we ten zuiden van Sao Antao geraken valt de wind langzaam weg. Dit zal ca. 3 uren duren verwachten we en na een poosje komt er wind van voren, de windstroom draait helemaal om de noord/westkant van Sant Antão heen en buigt met het land mee de bocht om. We besluiten de motor er maar even voor een paar uurtjes bij te zetten om hier sneller doorheen te komen.
Na ca. een uur met de motor bij, komt er opeens een vreemd luid getik uit de machinekamer. Ik doe de gashendel naar neutraal, het getik wordt minder maar blijft bestaan. Akko sprint naar beneden en trekt wat luiken open om te gaan kijken. Hij ziet of ruikt niets bijzonders, maar het getik blijft, we schakelen de motor voor nu maar even uit. We zetten wat zeilen bij om in ieder geval te zorgen dat we kunnen blijven sturen, het grappige is dat de wind en stroming ons nu naar het noorden in de richting van Tarrafal SA drukt, daar zijn we bekend van ons eerdere tripje. We overleggen even wat te doen maar al snel zijn we het er over eens dat we bedenktijd nodig hebben en Akko wil liever niet op volle zee aan de motor sleutelen. Tarrafal is nog in beeld dus we verleggen onze koers en 6 mijlen verder om 6 uur pikken we een moorringboei op.
We hebben nu ook weer verbinding met internet en we schakelen meteen de hulplijn St. Jansklooster in. Sidney vraagt meteen: wat zijn de symptomen en wat hebben jullie allemaal aan de motor gedaan voor vertrek? Ehhh… Symptomen: vreemd getik van binnen in het blok en witte rook uit de uitlaat. Verder heeft Akko voor vertrek de olie en koelwater gecheckt en recent de impeller voor het koelwater gecontroleerd, die was nog goed genoeg. Akko herinnert zich opeens dat hij de dag daarna de motor heeft gestart en er pas na 2 minuten achter kwam dat de koelwaterkraan dicht stond, dat kon de impeller wel eens niet leuk gevonden hebben. Verder heeft Akko de spoed van de schroef onder water iets groter afgesteld om met minder toeren iets sneller te gaan. De rest laat zich raden, waarschijnlijk is vanmiddag het motorblok heter geworden dan doorgaans. In combinatie met het volop laden van de Lithium Accu’s wordt de motor goed belast. Dus: nieuwe impeller erin, leidingen schoonmaken waar mogelijk en testen…. de rook is weg en het bijzondere getik ook…. morgen gaan we het beleven.
Op het moment dat ik dit schrijf zijn we alweer 4 uren onderweg, waarvan we de eerste 2 uren op de motor gevaren hebben zonder bijzonderheden.
Groeten van ons!
4-11-2020, 13.00UTC Locatie: 16 54’N / 025 39’W Koers: 260 graden Snelheid: 5.2 KN Nog te gaan: 1862 Zeemijlen Weer: Zonnig met sliertwolkjes, 1014mb, 27graden Wind: 18.5Kn Watertemp: 27.5C