Marokko!

We komen aan op een nieuw continent, een andere cultuur met andere gewoontes, geuren en kleuren. Bij aankomst varen we op de Bouregreg rivier met aan bakboord Salé en Rabat aan stuurboord. Het contrast tussen deze steden is groot als het om rijkdom en ontwikkeling gaat. De oude stadskern van Salé wordt omringd door oude muren waar het oude dorp achter schuilt de “Medina van Salé”.

Hier kun je eindeloos doorheen struinen en serieus verdwalen door de smalle steegjes, als je iets nodig hebt loop je gewoon je neus achterna van kruiden, specerijen, zoetigheid, groentes, fruit en vlees die niet, zoals wij gewend zijn, verpakt in een plastic bakje ligt, hier rent het beest nog rond of staan de stukken vlees die je herkent aan een hoofd of poot gewoon opgesteld in het kraampje. De Medina in Salé is arm en niet echt toeristisch, het is er vrijwel niet bestraat en er ligt veel afval, ook merken we dat er veel gebedeld wordt. Voor mij is dit best een cultuurshock en ik moet er echt even aan wennen. Vind het moeilijk het gevoel wat ik heb te omschrijven het is in het begin wat onwennig, dat neemt niet weg dat de mensen erg vriendelijk zijn, je aankijken maar geen onveilig gevoel geven.

Met het plaatselijke vissersbootje word je al roeiend naar de overkant gebracht voor een paar Dirham. Je belandt dan in een totale ander stad. Rabat is veel westers en ook hier hebben ze een “Medina” die veel meer inspeeld op toerisme, de mensen benaderen je ook echt en willen je graag iets verkopen, een hele andere beleving. We bezoeken de Hassan tower! die blijkt, nooit afgebouwd, in 1195 is hier een begin aan gemaakt want de toren zou eigenlijk nog 1 keer zo hoog moeten zijn. Het zou de grootste moskee ter wereld worden. We bezoeken het fort Kasbah des Oudayaś ook hierbinnen ligt weer een heel dorp op zich met een binnenplaats en prachtig tuin met uitzicht over de Atlantische Oceaan waarbij de golven indrukwekkend kapotslaan op de havenhoofden.

Er wordt ons verteld dat we voorlopig niet weg kunnen omdat de golven te hoog blijven om naar buiten te varen. Vandaag verwachten ze golven van 4 meter hoog, dat willen wij wel eens met eigen ogen zien! We lopen naar het strand waar je goed zicht hebt op de haveningang en voor het eerst zien we wat ze bedoelen. Wat een geweld, we krijgen er geen genoeg van en kijken gefascineerd naar dit natuurgeweld. De lucht is mistig van al de spray van de overslaande golven de ene is nog hoger dan de ander als je hier nu naar binnen zou varen dan blijft er niks van je schip over, laat staan of je het overleeft. Het is hier in het verleden vast al vaak goed fout gegaan. De ingang, waar wij naar binnen voeren is soms niet meer te zien. Het zijn alleen maar grote brekers.

We vieren de verjaardag van Jurre bij Yndeleau aan boord samen met de bemanning van Puff, Zeevalk en de Zweden van de Svea. Bas maakt een heerlijke brownie waar geen kruimeltje van overblijft. Het wordt erg gezellig, en laat. Waar het bij de mannen over kiten gaat, gaat het bij de dames over een mogelijk bezoek aan een Hamam. Suuz ziet dit wel zitten en ik ben er ook wel voor te porren, of is dat omdat ik een paar wijntjes op heb! Nu we voorlopig toch niet weg gaan willen we graag een auto huren om samen met Bas het land te verkennen. Wat een pech! huur je een auto, is een dag later de bemanning van Choctaw ziek. We hebben wel medelijden met Bas die staat te popelen voor een nieuw avontuur. Als Suuz ook ziek blijkt is de oplossing dat Jurre en Bas een tripje maken naar Casablanca. Later op de dag horen we ook dat Kris van Puff ziek is. Zou er iets heersen onder de zeilers?

Hamam

Hamam kun je vergelijken met de spa in Nederland. Het is een badplaats met sauna en stoombaden maar dan alleen voor vrouwen, de jongetjes onder de 12 jaar mogen nog wel met mama mee Aha! De vrouwen komen hier ook bij elkaar voor de gezelligheid het heeft een sociale functie. Suuz vraagt of we meegaan naar de Hamam ik moet hier even over nadenken en Ingrid zegt ook niet meteen ja. Het is toch wel buiten mijn comfortzone. Het is wel een ervaring die ik niet wil missen om lekker gescrubd en gewassen te worden met als beloning een massage. Als ook Ingrid gaat kan ik niet meer achter blijven we kunnen de dezelfde dag nog terecht. De dame op het havenkantoor geeft ons het juiste adres en maakt een afspraak voor ons. Het advies is om een handdoek en shampoo mee te nemen “geen bikini vraag ik nog bedenkelijk” We kiezen voor een privé behandeling want wij westerlingen hebben toch wel bekijks. Als we de gevel van het gebouw zien moet ik denken aan iets duivels maar er staan toch de woorden spa en sauna op. We worden vriendelijk ontvangen waar de baliemedewerkster nog een beetje Engels en Frans spreekt zo spreekt de rest alleen maar Arabisch en valt er niks van te maken. Als we onze onderbroek aan mogen houden lopen we mee naar een warme ruimte waar we gewassen worden en ingesmeerd met een bruin papje van olie en henna het is vreemd dat een wildvreemde je lichaam in smeert gelukkig zijn we met z’n 3’en en valt het allemaal erg mee, je moet je er echt even aan over geven. De Marokkaanse dames hebben ook schik om ons, het voelt totaal niet ongemakkelijk en met handen voeten proberen we elkaar iets duidelijk te maken. Als we eenmaal ingeweekt zijn en afgespoeld worden, mogen we plaatsnemen op een warme steen. Als ik plaats neem pas ik nog maar net tussen de 2 muren en lig klem, ze moet er om lachen. Dan gaat ze met een scrub handschoen aan de gang en al gauw wordt duidelijk hoe vies we zijn. Ze laat mij de opgerolde huidschilfers zien en lacht en al roddelend met de andere dames worden we hard onder handen genomen ze hebben wel eer van hun werk. Ons haar wordt gewassen niet 1 keer wel 2 keer en al gebarend geeft ze een compliment dat mijn haar zo mooi is. Nu moeten we dan toch echt die onderbroek uit. Ze geeft mij de handschoen en gebaart me om daar even alles goed onderhanden te nemen. Als we helemaal schoon zijn gaan we apart van elkaar naar een massage kamer. Waar Ingrid en suuz een papieren string krijgen hoor ik achteraf, mag ik naakt op de tafel gelukkig dekt ze mij toe met mijn handdoek. Er wordt een muziekje opgezet de kaarsjes staan aan en ik wordt vanaf mijn tenen tot mijn kruin heerlijk gemasseerd. Het voelt ontspannen en in ben volkomen zen. Ik hoor de overslaande plaat van Lionel Richie op de achtergrond, normaal zou ik me hier kapot aan ergeren maar het maakt me nu niks uit ik lig hier heerlijk. Als er driemaal op de deur wordt geklopt moet ik toch echt op staan om de deur open te doen. Een medewerkster probeert mij iets duidelijk te maken maar ik snap er er helemaal niks van. Even later komt ze terug met Ingrid en kom ik er achter dat ik in slaap ben gevallen. Niet gemerkt dat mijn masseuse mij lekker heeft laten liggen. Dat noem ik nog eens zen.

• 

• 

Nu we weer allemaal fit zijn hebben we besloten om met iedereen (7) en de hond een tripje te maken van meerdere dagen, we willen graag naar Chefchaouen, de “Blauwe stad” en een wandeltocht gaan maken in het Rifgebergte, op de terugweg zetten we Bas dan op het vliegveld in Fez af. Het wordt een lange rit maar blijkt zeker de moeite waard!

“De Blauwe stad”

• 

• 

Het plaatsje Chefchaouen ligt in het noorden van Marokko op de bewoners na is alles blauw zo ook ons onderkomen voor 2 nachten. We hebben een prachtig uitzicht over het dal via het dakterras. De mensen zijn hier zeer gastvrij en vriendelijk en soms een beetje zweverig. We komen er al snel achter dat de joint hier gemeengoed is waar drank echt verboden is. Geen bier voor de mannen! of toch wel, al snel wordt de achter ingang gevonden van een restaurant waar je lokale biertjes kan kopen. Na een late lunch struinen we de blauwe steegjes en trappen af we weten niet waar we moeten kijken en mijn camera maakt overuren het ene steegje is nog mooier dan de ander. Het is een doolhof en alles lijkt op elkaar zelfs google maps komt er niet uit. Als we een beetje de weg denken te weten, is het s,avonds als alle winkeltjes gesloten zijn weer helemaal anders. Het is spelletjes avond als we honger beginnen te krijgen besluiten Suuz en ik pizza’s te gaan halen. Het is donker maar door blauwe steegjes voelt dat niet zo. We ruiken de wiet lucht in overvloed en we worden aangesproken of we ook niet iets willen kopen. Toch zou ik mij in Nederland niet veilig voelen als 2 blonde dames laat in avond op straat zouden lopen maar dat gevoel heb je hier totaal niet. Met een omweg vinden we de Pizzeria en totaal op gevoel lopen we in 1 keer terug naar ons huisje wel buiten adem vanwege al die trappen maar de pizza’s zijn nog warm.

• 

• 

Azilane

Na het ontbijt rijden we met de auto naar het rifgebergte om te gaan hiken. Het is een halfuurtje rijden en langzaam gaan de glooiende heuvels over in stijlen bergen. als we parkeren worden we meteen aangesproken of we een gids willen. Daar hebben we niet zoveel zin in. Als we route denken te volgen kunnen we alleen nog maar de rivier oversteken hoe gaan we dat doen zonder natte voeten. De man aan de andere kant probeert ons iets duidelijk te maken maar we komen er niet uit. Er liggen wat planken hout wat in mijn ogen is gemaakt om de rivier over te steken de beste man helpt ons en het lukt om allemaal droog over te komen. Nu zitten we wel meteen vast aan een gids want hij blijft maar vertellen en meelopen. We proberen de man uit te leggen dat we alleen verder willen en geven hem 50 Dirham dat is te weinig hij wil 100 omdat hij denkt dat hij gids is. Uiteindelijk geeft hij op en loopt weer terug naar zijn brug bij de rivier.

De route wordt met rode stippen aangegeven. Een wandeltocht kun je dit niet meer noemen het is vaak echt klimmen en klauteren, hiken lijkt er meer op maar het is prachtig, hoe hoger we komen hoe meer vergezichten er zich voor ons uitstrekken. Het doel is om tot de watervallen te lopen.

Als we de brug passeren waar een mannetje in een eigen gemaakte hutje thee maakt en verkoopt met de nodige wietlucht nemen we hier even pauze. We weten niet hoe ver het nog is en of we de dezelfde weg weer terug moeten. Als we verder lopen word het steeds steiler. We willen wel voor het donker terug zijn Akko besluit om terug te gaan naar de brug hij is er klaar mee en heeft last van zijn knie de rest loopt op tempo lekker door als ook ik besluit om terug te gaan we spreken af dat als het 15:00 uur is om te draaien. Geen watervallen maar een mooie tocht was het zeker! Moe maar voldaan keren we terug naar ons blauwe huisje en gaan uit eten, voor Bas is dit zijn laatste avondmaal met ons want morgen vliegt hij terug naar huis.

De volgende ochtend is het inladen en weer terug naar Rabat via Fez om Bas op het vliegtuig te zetten. Deze terug reis brengt ons meer het binnenland in en is weer helemaal anders. Als we het rif gebergte weer achter laten en het landschap weer glooiend wordt zien we hier veel akkerbouw de heuvels zijn netjes omgeploegd maar er is geen trekker te bekennen maar wel heel veel ezeltjes. Die overal voor worden ingezet ook om te ploegen dat is nog eens tijdrovend klusje voor mens en ezel.

Als we afscheid hebben genomen van Bas en we hem echt door het poortje zien gaan gaat onze reis weer verder. Bedankt Bas voor je gezelligheid en hulp aan boord. We besluiten niet naar Fez te gaan maar naar het stadje Meknès voor koffie en lunch. De bekende stadspoort is een bezienswaardigheid en de stad is 1 van de 4 rijkste koninkrijken van Marokko. Het is er gemoedelijk, wel druk maar voelt niet als een grote stad, ook hier vind je weer een “medina”achter de muren. Tijd om weer naar onze bootjes te gaan en zijn er unaniem over eens dat we genoeg hebben gezien van Marokko. Marokko was verrassend en is een mooi land met vriendelijke mensen!