Plymouth naar Falmouth, de springplank naar Spanje….. of voorlopig nog even niet?

In Plymouth hebben we 2 nachtjes heerlijk rustig voor anker gelegen. 5 mijl ‘up river’ met ruimte om ons heen! Alle havens waren gereserveerd voor de deelnemers aan de Fastnet Race die in Plymouth finisht. Daar gaat onze kans om weer eens dichtbij boodschappen te doen. Onze conserven voorraad is inmiddels aangebroken, al het verse eten is op. De pot vitamine C komt tevoorschijn, scheurbuik zal ons niet overkomen ;-). We blijven gelukkig klusjes afvinken. De bezaansmast staat weer als een huis met de beter passende onderdelen, we hebben wat kleine lekkage verholpen (denken we) en een systeempje gemaakt om de schuifdeurtjes te borgen tijdens het varen.

We liggen op heel vlak water erg lekker aan ons ankertje, maar we voelen toch de druk om Biskaje over te steken. Daarvoor moeten we toch nog even naar Falmouth om in de startblokken te komen. De volgende dag staat er een oosten wind en voorlopig onze laatste kans om comfortabel naar Falmouth te varen.
Volgende ochtend, 6 uur halen we het anker op en gaan stroomafwaarts de rivier af, snel een kopje thee, broodje en voor straks alvast koffie zetten om vervolgens in de grote baai in de luwte van de breakwater ons hele assortiment aan zeilen voor te bereiden. Er staat een licht briesje maar we weten dat het kan aantrekken tot 20 knopen en in de middag draaiend naar ZW. Twee dagen geleden was de zee nog boos maar we zijn nu blij verrast hoe vriendelijk die nu is, erg prettig om deze etappe over 50 mijlen zo te beginnen. De wind komt eerder dan verwacht maar blijft een mooi poosje rond 12 knopen uit 90 graden hangen, de gang zit er goed in. Als dit zo doorgaat zullen we al rond 2 uur Falmouth binnen lopen. Alle 4 zeilen doen goed mee, we varen met een bakstagwind over stuurboord kompaskoers 250.
De wind trekt opeens snel aan tot de 20 knopen en ruimt naar 120 graden, een bui! Snel in de wind en strijken we gedisciplineerd het grootzeil, de zee is nog rustig en dat helpt enorm, de routine van handelingen aan boord zitten er steeds beter in.

Het is 12 uur, nog ruim 15 mijlen te gaan met 17 knopen wind uit het oosten. Volgens de verwachting zou het blijvend gaan draaien naar 140°, daar rekenen we wel wat op want we zitten nog te zuidelijk en willen eigenlijk niet gijpen.
Het wordt kouder en langzaam wordt het zicht minder, de lucht vult zich met mist en het blijft waaien. De wereld wordt steeds kleiner, schepen die we eerder zagen zijn volledig uit beeld, het zicht is naar schatting nog geen 300 meter. Gelukkig hebben we AIS en een modern radarsysteem aan boord.
Opeens zie ik iets vaags wat op een zeilboot lijkt, het heeft iets spookachtigs, gelukkig had Akko hem al lang gezien op het scherm.
Het is tegen drieën wanneer we onze virtuele Uiterton bij Falmouth bereiken, vanaf hier moeten we nauwkeurig varen. Het blijft spannend met de mist, al is het hier nog best ruim en staat er weinig stroming, je wilt toch graag in de geul blijven. Ja hoor…., net nu valt de verbinding met het plotterscherm weg, dat hadden we nog niet meegemaakt. Akko duikt de kajuit in om op het andere scherm te navigeren en ik neem het roer over. We hadden even eerder al een misthoorn gehoord maar nu galmt deze best van dichtbij, als ik goed kijk zie ik in die richting een rotsformatie. Ben benieuwd hoe het er bij daglicht uitziet. Gelukkig vaart er voor ons net binnen ons zicht een zeilschip van vergelijkbare grote, “Volg dat schip voorlopig maar, dan reset ik het systeem” roept Akko. Een paar minuten later werkt alles weer en varen we voorbeeldig de haven binnen.
Op zoek naar een plekje in één van de jachthavens krijgen we de volle laag van de lang verwachte bui, gelukkig zijn we niet van suiker maar de papieren almanak komt er wel wat plakkerig vanaf. Gelukkig is de mist nu ook verdwenen.
Blijkbaar ziet iedereen de storm van vannacht aankomen, de havens liggen vol. Soms liggen de schepen 3 rijen dik, dat willen wij niet, later blijkt dat Falmouth zich opmaakt voor de jaarlijkse zeilweek, we zoeken het wel op!
We vinden al snel een redelijk beschut plekje waar we ons anker uitgooien, zolang het ZW waait liggen we goed, we krijgen wel snel wat extra buren en hopen dat hun ankers net zo goed houden als het onze. “Vast is vast”, verteld de havenmeester die met zijn sloepje ons komt verwelkomen. Het anker pakt hier wel of helemaal niet, niet een klein beetje, dat stelt ons gerust. Onze achterbuurman slaat een dag later van zijn anker en zwabbert tegen zijn buurman en het waaide nog niet eens de verwachte 30+ knopen, dat verwacht je niet van zo een ervaren uitziende Engelse zeeman. Wat blijkt, had hij gewoon te weinig ketting en tevens een stuk in zijn kraag. We zijn blij dat hij benedenwinds van ons lag.

De volgende dag waait het nog stevig, we zijn niet bepaald uitgerust. Akko gaat naar de kant met ons bijbootje “Myott”. Ik blijf op de post om de boel in de gaten te houden. We staan weer versteld hoe goed ons oude CQR anker zich schrap zet. We hebben 30 meter ankerketting uitstaan op 7 meter diepte. de zwaarste wind moet nog komen! Twee dagen lang zijn we aan deze plek gekluisterd, we durven ons drijvend huis niet onbeheerd achter te laten. We nemen nog wat extra maatregelen, alles zit nu goed goed vast, niks kan weg of loswaaien. Ik had afgelopen weken het ridingsail afgemaakt, deze hebben we gemaakt uit een hoek van een oude fok. Een ridingsail gebruik je om het zwieberen van de boot achter het anker te verminderen. Ons schip is slinger-kampioen, met zwaar weer kan deze beweging het anker lostrekken. We liggen best goed beschut maar het gaat toch toch best te keer, wij meten tot slechts 35 knopen wind. Niet dat dat rustig ligt want de wind komt over land en daarom soms opeens van dwars en dan schuiven de kopjes over de tafel, ik kan nog net de wodka opvangen die ik in mijn ooghoek van het aanrecht af zie glijden. We schommelen heen en weer en er zijn ontelbare tikkende, krakende en klapperende geluiden met de nodige schuddingen van golven door het schip dat ik het opgeef en mijn oordoppen nog maar eens extra aandruk. Van veel slaap komt het niet, we moeten de storm maar gewoon uitzitten.

De volgende dag houdt de storm nog aan. We willen graag eens naar de kant, de wind neemt wel geleidelijk wat af maar we besluiten toch voor de zekerheid een tweede anker bij te zette, de windrichting is stabiel, nu kan een tweede anker zonder problemen worden geplaatst. Onze betrouwbare Myott brengt ons naar de kade en we strekken onze benen. We eten Pizza met uitzicht over de baai en Choctaw in beeld. De wind is eindelijk echt gaan liggen en Myott vaart ons nu over spiegelglad water over. Dat word heerlijk slapen vannacht!

De volgende morgen komt de Harbour Master HM ons vriendelijk vragen of we vandaag willen verplaatsen om ruimte te maken voor een vertrekkende tanker. Voor ons het startschot om in beweging te komen. Anker op en richting de marina een paar mijl verderop want de Lidl is daar dichtbij. Behendig meren we aan op de kop van de steiger voor een shortstay. Hup! op naar de supermarkt! Uiteindelijk toch een hele kar vol, zoveel dat we het eigenlijk niet meer kunnen dragen. Puffend en hijgend lopen we het havenkantoor binnen en wordt er 22 Pond in rekening gebracht voor 2 uurtje, best teleurstellend wanneer je denkt lekker voordelig boodschappen te hebben gedaan. De volgende keer nemen we wel een taxi, die zijn in Engeland verbazend voordelig. We ruimen de boodschappen op, wassen de boot, vullen de watertanks en de was-emmers en zorgen dat de boiler heet is voordat we de steiger verlaten. Als Hollander wil je dan ook wat terug voor je geld! In alle haast vergeten we een pakje af te leveren bij het postkantoor.

We gaan voor anker bij St Mawes, een baaitje verder op dat lekker in de luwte ligt. Gelukkig hebben ze een postkantoor en de havenmeester is erg behulpzaam en verteld ons het goede nieuws dat ankeren ons niks kost. Hij wijst ons zelfs een plekje aan alwaar we gratis onze dinghy kunnen afmeren.
De Falmouth Sailingweek is in volle gang en krijgen al snel in de gaten dat we strak langs het wedstrijdgebied liggen. Akko heeft een 2e anker uitgegooid met een ankerbal, normaal doen we dat niet maar nu gelukkig wel want ze komen heel dicht voor ons langs om een lang rak te maken!

Helaas blijven we hier maar 1 nachtje, de verwachte stevige zuidwester kunnen we hier maar beter niet opwachten. Ankers op en we varen de River Fall ongeveer 4 mijlen op, we hebben gehoord dat je hier prachtig voor anker kunt of langs één van de drijvende pontons kunt overnachten.
Heerlijk beschut omringt door de natuur en met klassiek Engels weer gaan we hier de volgende depressie uitzitten. We hebben voorlopig genoeg proviand, water en stroom. We houden het hier wel een week vol en kunnen ons voorbereiden op de oversteek!