Tarrafal de Monte Trigo

Afscheid nemen

Voordat het echt zo ver is en we het anker omhoog halen zijn we een week verder. We nemen afscheid van Ben NL, zij hebben ook besloten om via de Azoren naar huis te varen. We helpen ze met laatste voorbereidingen. Missen gaan we ze zeker, we moeten ons zelf ook even resetten. Geen Gin Tonic Friday, mooie gesprekken, potje mens erg je niet of de heerlijke maaltijden die ze voor ons bereiden. De club van 5 is niet meer, iedereen is richting huis behalve wij. Een nieuwe hoofdstuk is aangebroken. Het gevoel is dubbel, als Nederlandse kliek blijf je toch een beetje bij elkaar hangen en ontmoet je niet echt nieuwe mensen. Hoe leuk en fijn het was, het is goed zo. Het is tijd om verder te gaan.

Schip vaarklaar maken

Voordat we de zeilen kunnen hijsen moet er nog wel het èèn ,en ander gebeuren. De baai van Mindelo staat bekend om zijn harde wind en Sahara zand. In onze quarantaine tijd kwamen we er al snel achter dat we voorlopig nergens heen gaan. We liggen anker vast en besluiten om het voorzeil eraf te halen, ook alle schoten en blokken werden netjes opgeruimd. Alles heeft hier te lijden en dat is te zien aan sommige schepen die hier al heel lang liggen. Voordat we alles weer optuigen, spoelen we het dek en wanten zo ver onze armen kunnen reiken, als we naar boven kijken zijn de wanten, masten en zalingen voorzien van een dikke laag zand. Alle vallen en vlaggenlijntjes worden gewassen. Voordat we het voorzeil er weer opzetten moet eerst de voorstag schoon, anders hebben we een vies zeil. Een regenbui zal wel fijn zijn! Twee uur later begint het te druppelen. Het zal wel bij een paar druppels blijven, het heeft hier namelijk al 3 jaar niet geregend. Waarom nu wel denk ik bij mezelf maar dan regent het echt, recht uit de hemel bruine druppels vallen op het dek. Het duurt even voordat de mast schoon is maar dan is het water helder en kunnen we het regenwater opvangen in emmers. In de regen ben ik aan het poetsen, als Akko een visser van het wrak wat achter ons ligt oppikt. Hij was daar afgezet om te vissen maar niemand kwam hem meer ophalen. Zeiknat komt hij terug maar erg vinden we het niet, de boot is schoon en zoutvrij. Hoe blij kun je zijn met een beetje regen!

We varen weer!

We halen de ankers op, dit is al een klus op zich. Het CQR anker gaat met de ketting over de ankerlier (handmatig) en het mantis anker zit met een touw en een gewicht van 25 kilo aan ons schip vast. Goed voor de conditie, denk ik dan maar. Het mantis anker gaat eerst omhoog en dit wordt netjes uit elkaar gehaald, schoongemaakt en opgeborgen. We hebben hier echt geen ruimte voor op ons dek. Dan het CQR anker, dat wordt opgerakeld met de handmatige ankerlier, na 30 meter ketting inhalen zijn we zijn los! Het bazaanzeil is al gehesen en als het anker geborgd zit, rollen we het voorzeil uit. Met een bakstagwindje varen we de haven van Mindelo uit. Wat voelt dat goed. Ik wist dat ik zeilen leuk vond maar dat ik het zou gaan missen is voor het eerst, heerlijk de wind in de zeilen en met 15 knopen wind is er geen vuiltje aan de lucht. We zetten de aap erbij om nog een knoopje harder te gaan, want onder het eiland van Sant Antao zal de wind helemaal weg vallen. Van zeeziekte is geen sprake en we tuffen langzaam op ons doel af. Het is 5 uurtjes varen, de helft op zeil en de ander helft op de motor. De vishengel gaat uit, wie weet hebben we vanavond vis op het menu. Er is veel leven in zee dolfijnen, vliegende vissen en ik dacht ook een haai gezien te hebben, die mijn aas gelukkig links liet liggen. Geduldig zit ik met mijn visklos in de hand af te wachten of er nog iets bijt vandaag en ja hoor! Hij spartelt aardig en ik moet de klos goed vast houden, als hij zich gewonnen geeft kan ik hem makkelijk binnen halen, als Akko al klaar staat met het net want we willen hem niet verliezen. Het is een mahi mahi, eenmaal aan dek spartelt hij hevig. We gieten Akko zijn laatste beetje rum in de kieuwen, waardoor hij rustig wordt en verlossen we hem uit zijn lijden. Je ziet dan de mooie groen gele kleur verdwijnen, het teken dat hij echt dood is.

De laatste mijlen hebben we stroom mee en gaan wel 6 knopen op de motor, we moeten uit kijken dat we er niet voorbij stromen. Er liggen nog twee schepen voor anker. Als we de baai binnen varen, ga ik voorop de boegspriet op de uitkijk staan. Het ligt hier bezaait met visbootjes en boeitjes. In de pilot staat dat het er 30 meter diep is en in 1 keer over gaat naar 10 meter. Daar moeten we zijn maar hier liggen ook de visbootjes, het is even zoeken naar een goed plekje zonder in de knoop te raken met de andere bootjes. Ons CQR anker plonst weer in het water. We kijken het even aan maar besluiten toch om ons fortres anker te gebruiken als hek anker. We draaien continu en sommige bootjes komen wel heel dicht bij. Al snel komt er een visser voorbij die zijn vangst aanbied maar we bedanken hem vriendelijk want we hebben onze eigen vis voor vanavond maar morgen mag hij het gerust nog een keer proberen. Het ligt hier heerlijk, geen wind met af en toe een briesje en wel een beetje swell. Omdat het eiland hoog is en veel bewolking heeft, dempt het de zon en is de temperatuur aangenaam.

Dinghy landing

Het is weer even oefenen met onze dinghy landing. Het weer is rustig en volgens onze Deense zeilboot is het nu geen probleem om aan land te komen maar dit kan wel een uitdaging zijn hier in de ankerbaai. We bespreken de tactiek, heel belangrijk, anders gaat het sowieso fout hebben we geleerd. Aanvaren op een golf, op tijd het motortje omhoog en beiden te gelijk uitstappen, afspreken wie er links en recht gaat uit stappen en dan meteen het bootje omhoog slepen. Het gaat bijna goed alleen werd het ineens wel heel ondiep waarbij de propeller achter een steen blijft haken. We worden zijwaarts geduwd en met een beetje geluk komen we achterste voren te liggen en kunnen we het bootje om hoog slepen. Bijna droog alleen de breekpen van het motortje is gebroken. Akko bekijkt de schade en het afgebroken deel wil er niet uit. We missen het juiste gereedschap maar kunnen altijd nog terug roeien. We lopen door het dorpje en zeggen iedereen gedag. Ze zijn een beetje terughoudend en moeten blijkbaar aan ons wennen. Als we een oud gebouwtje voorbij lopen en Akko een motortje hoort draaien kan hij niet laten om even naar binnen te gluren. Hij heeft er een neus voor want het is de lokale motorreparateur. We halen ons motortje op voor de reparatie. Als wij in die tussentijd naar Simon lopen om onze papieren af te geven. Simon is een belangrijk persoon voor dit dorpje, hij is leraar en zorgt ervoor dat kinderen op school in ieder geval één goede maaltijd per dag krijgen. Hij speelt in een band en houd zich bezig met het welzijn van zijn mensen van dit dorpje. Op de terugweg halen we ons motortje op en die loopt weer als een zonnetje. De monteur wil geen geld maar toch stoppen we het in zijn hand. Dit blijkt hij erg te waarderen, want de mensen hier hebben niet zo veel en leven van de visvangst, net zoals alle landbouw die hier groeit, is voor de export naar de andere eilanden.

“No stress”, zeggen ze in Kaapverdië

We zijn hier inmiddels al een paar dagen en houden ons vooral bezig met relaxen. Deze ankerplek bied ons de mogelijkheid om heerlijk te zwemmen en te snorkelen tussen het onderwater leven, zonder harde wind. Ook de was laten drogen zonder zorgen! De temperatuur is aangenaam omdat de zon grotendeels van de dag achter de berg is, dat houd in dat we elke avond een prachtige zonsondergang hebben. Vissers komen dan terug van zee. Het is een leuke bezigheid om te zien hoe dit dorpje leeft. Elke ochtend zie ik dezelfde vrouw met een grote witte emmer op haar hoofd, of ze nu water haalt of vis, ik bewonder deze vrouwen. Waar de mannen met een hun hark hun tuintje op orde houden en zich bezig houden met de visvangst. De kinderen voetballen wat af op een aangelegd veldje van zand. De ouderen zitten onder een boom een kaartspelletje te spelen. Zo gaan de dagen voorbij en genieten we vooral van deze bijzondere plek.

Naar de Waterval

Als we poging 3 doen om aan land gaan, doen we dit roeiend en laten het motortje thuis. Dezelfde tactiek, alleen staat er nu meer swell. Voor de zekerheid hebben we alles waterproof ingepakt. Het is spannend, als we wachten op het juiste moment krijgen we hulp van de vissers en komen we droog over. Onze gids Rui staat al op ons te wachten voor een wandeling naar de waterval. Meerdere mensen raden ons aan om een gids te nemen en dat is geen overbodige luxe blijkt. Het is gevaarlijk door vallende stenen en een aangegeven wandelroute is er niet. Daarbij komt kijken dat een gids van alles te vertellen heeft over de natuur en de cultuur van deze mensen. Aan de voet van de vallei lopen we langzaam omhoog.

We vinden het meteen al indrukwekkend, de hele vallei is volgebouwd met terrassen, de één nog mooier dan de ander. Zoveel zorg en perfectie en als je dan weet dat het heel hard kan regen in de maand augustus/september, wat er voor zorgt dat het water met veel geweld naar beneden komt en er niks over blijft van deze prachtige aangelegde terrassen. Er loopt geen water in de vallei, dit wordt hoger opgevangen in betonnen waterbakken en splitst zich door waterslangen naar de terrassen. Het is ongelooflijk groen om ons heen en de groene grote bladeren zijn een soort knol, wat op een zoete aardappel lijkt met veel vitamines. Suikerriet, bananen, papaja, mango zie je overal de grond uit rijzen. Hier hoef je niet te betalen voor mango’s, je raapt ze zo van de grond. Heerlijk, ik krijg er geen genoeg van! Mango’s zijn rijp als ze geel rood zijn toch? Onze gids raapt groene mango’s “ready to eat” en het is nog waar ook, heerlijk sappig!

Als we denken dat het hier stopt met al het moois blijkt dit stukje van vallei geen zon te krijgen en is kaal met vooral veel losse rotsen om ons heen. Als ik naar boven kijk, snap ik waarom het gevaarlijk kan zijn. De gids gebaard ons ook om door te lopen. In deze vallei zijn een paar kleine dorpjes met de traditionele huisjes. We komen geiten, kippen, varkens en zelf cavia’s voor de kinderen tegen. Alles wat overblijft van het gewas gaat naar de dieren, de mest gebruiken ze weer voor de landbouw. Verse eitjes, melk van de koe of geit en als het varken groot en vet is staat er vlees op het menu. Zo is de cirkel weer rond. Meer heb je niet nodig zou je zeggen. Alles gaat te voet naar deze dorpjes, grote zakken meel en mais worden op het hoofd naar boven gesjouwd door de vrouwen. Als we verder lopen gaan de zwarte water slangen over in betonnen watergootjes die in contact staan met de waterval, zo wordt het water optimaal benut. Kilometers lange betonnen gootjes die een beetje aflopen zodat het water er rustig doorheen kabbelt.

Het gebied wordt ruiger, we klimmen en klauteren tussen en over de rotsen. Het water komt hier met een klein stroompje naar beneden en moeten we soms passeren tussen de bamboe stengels door. Vlinders en libelle’s vliegen en fladderen om ons heen, die op zoek zijn naar de kleurrijke bloemen die hier groeien. Als we tegen een grote rotswand aan lopen, waar water uit druppelt denk ik dat we er zijn en kijk teleurgesteld naar Akko. Hij lacht we zijn er nog niet schatje! We kunnen hier niet verder volgens de gids, veel te gevaarlijk. We lopen een klein stukje terug om vervolgens omhoog uit de vallei te klimmen en de volgende berg pas te beklimmen om dan de vallei weer in te gaan. Het is nog 10 min. naar de waterval maar die duren wel heel lang. Het is warm maar zijn blij dat de zon niet door de bewolking prikt. We horen het geluid van de waterval en dan zijn we er ineens. We zoeken verkoeling onder de waterval, met veel geweld komt het naar beneden maar voelt heerlijk! We lunchen en maken ons klaar voor de terugweg.

Rui zegt dat we een moeilijk en gevaarlijk stukje krijgen en we ons moeten focussen op wat komen gaat. We moeten eerst een stukje terug, als we op eens stil staan en vallende stenen horen een lawine aan zand komt naar beneden. We hadden hier geen 5 minuten eerder moeten lopen. We wachten tot de boel weer rustig is. Rui heeft de pas er aardig in, niet treuzelen doorlopen zegt hij met een bezorgde blik. We lopen dezelfde weg niet terug en lopen via de betongootjes die langs de bergkam loopt. Met maar 20 cm onder onze voeten is het balanceren en focussen en niet te veel naar beneden kijken. Zo nu en dan is het randje waar we op lopen nat of afgebrokkeld. We lopen zeker een kilometer over deze betonnen randjes en dat maakt de wandeling spectaculair. Om ons heen kijken laten we uit ons hoofd en als Akko moet niezen gaat hij er even stil voor staan, je zal er maar naast stappen. We komen uit bij een dorpje wat nog steeds in de bergen ligt maar zien Tarrafal al liggen. We drinken hier een koud biertje op het pleintje die je in ieder dorpje wel vind. Hier komt iedereen samen als de zon bijna onder is. Voor ons is het nu gewoon naar beneden lopen naar Tarrafal. We hebben nog wel een mooi uitzicht op de baai waar Choctaw voor anker ligt tussen alle visbootjes. We bedanken Rui voor deze prachtige wandeling.

Het leven van de vissers

Nu we veel weten over de landbouw die hier met alle zorg wordt onderhouden, is er ook veel te vertellen over de vissers. We hebben dit natuurlijk al een paar dagen mogen observeren van onze eigen boot. Ze werken samen in groepjes en vangen hier in de baai klein vis dat in leven wordt gehouden in drijvende kooien. Om vervolgens te gebruiken als aas voor de grote vis. Het is een hele happening en Akko wordt uitgenodigd om mee te varen en legt dit vast met de camera. Een groot net wordt al varend in een rondje uitgegooid en reikt de bodem. Een groepje van 4 duikt het water in en geeft gebaren aan de jongens die het net van onder dicht trekken en naar binnen halen. Het net blijft vaak steken achter de keien en de zwemmers duiken naar beneden om het los te maken en zorgen ervoor dat het net zo snel mogelijk weer naar binnen gehaald kan worden zonder dat er vis ontsnapt. Dit wil nog wel eens mis gaan en is de exercitie voor niks geweest. Als ze genoeg aas hebben kunnen ze dit 2 tot 3 dagen bewaren. De anderen groep gaat de zee op en met een vislijn op een klos vangen ze de grote jongens. Vaste tijden hebben ze niet omdat je met getij en de stand van de maan te maken hebt. De netten die ze gebruiken zijn collectief en met een deel van de opbrengst van de vis kunnen ze deze netten gebruiken. De vis wordt de dezelfde dag nog schoon gemaakt en voor een groot deel gepekeld om het langer goed houden want koelcellen hebben ze hier niet.

De dagen vliegen voorbij en krijgen steeds meer contact met de mensen hier. Ze spreken hier vooral Frans. Dat is wel lastig want zo goed is onze Franse taal niet maar met een beetje Portugees, Creools en Papiaments komen we een heel eind. De mensen zijn erg behulpzaam en als er dan van die zeilers langs komen in een dinghy die aan land willen worden we netjes opgevangen. Ze hebben het hier al vaak fout zien gaan, stelletje stumpers zullen ze wel denken. De laatste 2 dagen liggen we niet meer zo fijn achter ons anker, we rollen heen en weer de swell neemt toe en maakt het leven aan boord niet makkelijk. Het wordt tijd om te gaan. Ik had hier graag langer willen blijven maar de gebroken nachten wegen daar niet tegen op. We nemen afscheid van Simao als we onze papieren weer ophalen. We geven hem een zak met spullen, speelgoed en kleding. Hij weet precies welke kinderen het hard nodig hebben. We krijgen een zelfgestookte grogue en praten nog een beetje in ons gebrekkig Frans en hij in zijn gebrekkig Engels. Een lieve man met het hart op de goede plaats. We trakteren de vissers met rode wijn als dank voor hun hulp! En hopen dat we iets hebben kunnen bijdragen aan het dorpje met onze komst. Wie weet komen we nog een keer terug.

Tip: Als je iets wilt geven wat van waarde is dan zijn het duikbrillen en snorkels, vislijn en haken. Ze hebben geen grammetje te veel op hun lijf dus bak ik Crép Hollandaise (Poffertjes) met veel roomboter en poedersuiker als dank krijgen we verse vis aangeboden.

Binnenkort een vlog van onze trip!