Terug in Trinidad

Na een verblijf van 4 maanden in Nederland, zien we dan eindelijk Choctaw weer terug. Dit keer missen we het vliegtuig niet en zitten we ruim optijd bij de gate. De reis loopt voorspoedig en de shuttle bus van de werf staat ons al op te wachten, als we met 100 kg bagage naar buiten lopen. Het is dan al donker en voor we op de werf zijn is het 23:00u. Bij de ingang geeft de bewaker ons een envelop met de sleutel van de boot, een pas voor het sanitair en een wifi code. Ook staat er een trap voor ons klaar zodat we meteen toegang hebben tot de boot. Wat een service hier bij Peake!

Hoe zal het binnen zijn?

De planning was om een maand naar Nederland te gaan. Dat werden er vier. Hoe tref je dan je boot aan, in een klimaat die warm en vochtig is. Als ik de deurtjes van de kajuit met enige spanning open doe, en mijn neus naar binnen steek komt er een typische boot lucht op mij af. Hoe omschrijf je dat nu het beste? Een vergeten sporttas die je na een week pas opent maar dan met een mengsel van olie, diesel en schimmel. Als eerste wordt de boot gelucht, alle patrijspoorten en luiken gaan open. Inmiddels is de stroom aangesloten en staan alle ventilatoren aan om circulatie genereren. Ondanks dat we best moe zijn wordt er die avond nog veel gedaan. Ik ga meteen aan de slag met mijn emmertje schoonmaakazijn. Bij vertrek hadden we al veel schoon gemaakt met azijn maar de plekken die ik vergeten ben zijn nu goed zichtbaar, daar is een klein laagje donzige schimmel ontstaan. Mijn missie voor die avond is ons slaapvertrek fris en fruitig te krijgen. Akko maakt de vaste gelopen waterpomp en installeert de aircounit. Oja er moet ook nog 100 kg bagage naar boven getild worden.

Schoon schip maken

De eerste 3 dagen staan in het teken van schoonmaken, opruimen, weg geven of weg gooien. Want als er 100 kg aanboord komt moet er ook 100 kg af, is het motto. Dat lukt aardig! Alle nieuwe spullen krijgen een plek. De voorpunt wordt omgetoverd als werkplaats en langzaam komen de klussen op gang. Er wordt een werktafel onder boot gemaakt van oude pallets en planken die her en der op het terrein liggen. De werknemers van de werf komen langs om onze werk/biertafel goed te keuren!

Het voelt als thuis komen

Waar het schip ook is, Choctaw is ons thuis. De eerste avond al had ik het gevoel, we zijn weer thuis en wat voelt het goed. Alsof we niet zijn weg geweest. Misschien is het gevoel ook wel zo sterk omdat we 4 maanden uit logeren zijn geweest en geen plek voor onszelf hadden, maar dat neemt niet weg dat we dankbaar zijn voor de gastvrijheid. Het basis honk was Voorthuizen bij mijn ouders. In het weekend in Friesland bij mijn schoonouders. Als verassing een weekje in het huis van Mike en Brenda en mijn zusje heeft zelf haar appartement een maand aan ons afgestaan.

Het klussen komt traag op gang.

Dat heeft twee oorzaken. We moeten echt weer even wennen aan de warmte. Ons tempo wat we in nederland hadden opgebouwd is hier niet vol te houden en dan is er ineens een Nederlandse enclave gearriveerd uit Suriname! De happy hours, Bbq’s en verjaardag feestje volgen elkaar op. Super gezellig maar dat klussen schiet zo niet op. We gaan mee met de flow want iedereen is op doorreis en volgende week zijn we weer alleen samen met SY Pandion.

De klussen lijst word langer

Drie weken klussen zeiden we tegen elkaar. We beperken ons tot het onderwaterschip en de waterlijn. Daar zijn we dan de eerste paar weken ook druk mee. Akko pakt het roer aan en ik ontferm mij over de waterlijn. Het roer gaat helemaal open en wordt opnieuw opgebouwd. Boven de waterlijn wordt tot aan de ruwe vezel weg geschuurd en wordt voorzien van een epoxy coating, die de osmose tegen moet gaan. Daarna moet ik de waterlijn weer strak zien te krijgen, waar ik me toch wel zorgen om maak of dat gaat lukken. Omdat we naden in de romp hebben, maakt het plamuren lastig want dit wil je wel intakt houden. In Nederland had ik het al uitgedacht om deze naden vol te stoppen met modelleer klei op waterbasis. Het overtollige was je eraf en daarna kan ik de romp voorzien van plamuur. Na het uitharden van de plamuur kan je met een verfkrabber de klei er redelijk makkelijk uitschrapen. Daarna is het eindeloos schuren en plamuren. Totdat het moment aanbreekt dat je verflagen mag gaan opbouwen! Tussendoor werken we aan het onderwaterschip en slijpen aan beide kanten wel 80 bulten open om ze vervolgens te spoelen en te drogen, en ze daarna te vullen met epoxy plamuur. Het roer stond niet op de klus lijst. Zo ook de rand onder de voetlijst. Die blijkt na 4 maanden zon, helemaal uitgedroogd en te bladderen. Nog meer schuren en schilderen. We krijgen ook te maken met regen. Elke dag valt er wel een bui of buien. Het buiten werk gaat dan niet door en worden er andere klussen opgepakt.

We komen tot een belangrijke conclusie

Choctaw staat al bijna 4 jaar blootgesteld aan moeder natuur. De zon, zee en wind doet zijn werk en zorgt ervoor dat alles slijtage onderhevig is. Ze kan dus wel wat extra TLC gebruiken. We willen heel graag weer te water en gaan zeilen maar we weten ook, dat we onszelf keihard gaan tegen komen. Hier op de werf bij Peak is alles voor handen en krijgen we een uitstekende service. Het kost ons maandelijks 400 euro incl water en stroom. Daar kun je in Nederland geen huis voor huren. Als we alles nu goed aan pakken kunnen we er weer een paar jaartje tegenaan zonder al te veel zorgen.

We gaan verhuizen

Choctaw staat in de volle zon en ook nog eens strak tussen twee boten in. De linkerkant van de boot is nu klaar, daar hadden overwegend veel schaduw van de boot zelf. Dat maakte het werken aangenamer en de verfkwast bleef tenminste niet aan de boot plakken. Nu ik aan de andere kant bezig ga kom ik er achter dat het gewoon niet te doen is om in de volle zon te staan en schilderen al helemaal niet. Die paar uurtjes in de ochtend en avond schiet ook niet op. Ik opper het idee om afdekzeil te kopen en die tussen ons en de buur boot te spannen, om de zon te weren. Akko komt me het geniale idee om de boot om te laten draaien. Niet veel later praten we met de mannen van werf en binnen een half uur is het geregeld. Ook de niewe plek de we graag willen is geen probleem. Binnen een uur is Choctaw verplaatst en hebben nu veel meer schaduw. Het voelt als camperen en hebben zelfs een palmboom in de achtertuin. Ook hebben we veel bezoek van leguanen, een specht, kolibries en meer tropische vogeltjes. We moeten uitkijken dat we hier niet vast roesten!

Tijd vrij maken om Trinidad te ontdekken.

We zijn hier inmiddels al 4 weken en klussen elke dag. Van Trinidad hebben we nog niks gezien. Er wordt een dag ingepland dat we samen met Sy Pandion op stap gaan. Geen cocktail aan het strand maar met een huurauto gaan we op pad. We beginnen met een hike naar de waterval. We duiken al snel het dicht begroeide bos in. De zon maakt geen kans om door de begroeiing heen te schijnen. Gelukkig wordt ons pad vrij gemaakt van spinnen webben door het groepje mensen wat voor ons loopt. Grote blauwe vlinders vliegen zo nu en dan in het rond. De “Morpho menelaus” komt voor in de regenwouden van midden en Zuid Amerika. Ze leven het grootste deel van de tijd in de onderste lagen van het bos en boven riviertjes. Ze kunnen een spanwijdte tussen de 100 en 120 mm hebben. Stil zitten om even te poseren voor de camera doen ze zelden. Het lukt mij uiteindelijk maar alleen met gesloten vleugels. We glibberen over gladde stenen, het lijken leistenen maar een teken van een waterval blijft uit. We zijn nu in de droge tijd en normaal zou hier water moeten stromen. Dan horen we toch water kabbelen en blijkt er nog wat water van de berg af te komen!

Bamboo Kathedraal

Onze volgende stop is de bamboo kathedraal waar iedereen het over heeft. Hoge verwachting dus maar dat viel tegen. Bamboo was er zeker, in overvloed maar het idee van een kathedraal liet wat te wensen over. De bamboo stak kris kras over de weg, alsof er net een storm over heen geraast had. Voor we het in de gaten hadden liepen we het bos ook alweer uit. De wind die door het bamboo bos waait maakt een klankkast aan geluiden. lawaai wil ik het niet noemen maar het geluid doet je wel sneller lopen, omdat je denkt dat het elke moment achter je kan instorten. De weg omhoog blijkt stijl want het is puffen en zweten of zijn we niks meer gewend want Nederland is dan toch wel heel plat. Gelukkig wordt onze wandeling onderbroken door nieuwsgierige aapjes. Wie kijkt er nu eigenlijk naar wie! Als we dan eindelijk boven zijn en ik mijn hongerklop te boven ben, kijken we uit op een oud sateliet station wat heeft gewerkt van 1959 tot 1971. Betreden op eigen risico want als ik een contra gewichten op de grond zie liggen en er boven nog één bungelt doe ik een paar passen achter uit, best indrukwekkend zoveel roest! Inmiddels lusten we wel wat en moet er nodig wat vocht geabsorbeerd worden. “We lopen wel even naar boven, klein wandelingetje toch”…… horen we elkaar nog zeggen.

Next stop

Na een warme lunch bij de eerste de beste afhaal chinees die 1 tafeltje heeft, gaan we moe en voldaan naar onze volgende stop. We hoeven gelukkig niet te lopen en kunnen anderhalf uur op onze kont zitten. We worden namelijk rond gevaren in een korjaal. Het Caroni swamp gebied is een natuurreservaat vooral voor vogels. Al meer dan 60 jaar worden er hier tours gegeven en wordt het natuurreservaat behouden. De rode ibus staat hier centraal en is tevens ook het nationale symbool van Trinidad. Bij zonsondergang komen de rode ibissen massaal naar het natuurreservaat om te overnachten in de mangrove bossen. Tegen schemering komen ze in groepen over vliegen en kleuren de mangrove langzaam rood. Ook is er zins 3 jaar weer een grote groep flamingo’s neer gestreken. Bij hoogwater is er een ondiepe plek over waar ze allemaal samen komen en dat maakt het plaatje compleet! We zien veel verschillende vogels, boa’s en zelfs een miereneter. Ze houden allemaal een siësta. Als het bijna donker is varen we vol gas terug en zijn we inmiddels weer een paar muggen bulten rijker. Nu we beschikken over een auto, gaan we nog snel even naar de supermarkt en laden de auto vol. Na een drukke enerverende dag sluiten we af met biertje bij de waterkant op de werf.

Carnaval in Trinidad

We zijn inmiddels alweer wat klus weken verder en toe aan wat afleiding. Als je dan in Trinidad bent, mag je carnaval niet missen! Met Sy Pandion en Erik van de Sy Catherine gaan we ons er aan wagen en worden met een busje in het hart van Port of Spain gedropt. We lopen nog een beetje verdwaald rond want het is inmiddels 09:00 geweest maar er gebeurd nog niet zoveel, op de muziek na dan. Er werd geadviseerd om oordoppen mee te nemen, dat was geen overbodige luxe. Het gros van de mensen draagt geen bescherming terwijl er tijdens het carnaval 120 decibel wordt gemeten. Volgens Nederlandse standaard is 102 decibel het max en dan mag je er maar kwartier aan bloot gestelt worden, om geen gehoor schade op te lopen. Ik was blij dat ik ze mee had! We lopen wat rond en links en rechts lopen er mensen in prachtige pakjes. Ze lopen overal maar niet in de parade. We vragen ons af of we iets gemist hebben. Het advies, gewoon wachten ze komen hier echt langs! Inmiddels is het 11:00u en sporadische komt er wat langs. Eten en drinken is er in overvloed en van al dat wachten wordt al snel het eerste biertje open getrokken. Na de middag word het steeds drukker en hebben we al verschillende wagens voorbij zien komen. Dat gaat als volgt, een grote truck met oplegger voorzien van heel veel boxen. Je wordt bijna weg geblazen van de bass die eruit komt. Aan de rechter kant van de truck loopt iedereen er op z’n mooist bij, kleurrijk maar weinig om het lijf, lopen en schudden ze met hun billen in de maat van de muziek voorbij. Gevolgd door een wagen met drank en eten met daar achter een rijdend toilet gebouw (oplegger met Dixie’s). Na 15:00 kun je over de hoofden lopen en een foto maken zonder een hand of hoofd voor mijn lens is onmogelijk. Wat een feest! We hebben ons geen moment onveilig gevoeld. Terwijl we van iedereen horen dat Port of spain niet veilig zou zijn, vooral in de avond uren. Blijkbaar brengt carnaval al het goeds in de mens naar boven want iedereen blijkt van elkaar te houden!

Weer aan het werk

We kunnen geen schuddende billen en muziek meer verdragen en focussen ons maar weer op de boot klussen. Alhoewel Carolien van Sy Pandion geeft inmiddels aan een klein groepje zumba les. We staan nu zelf met onze heupen en billen te schudden op de salsa , tango en de merengue. Een hele leuke afleiding tussen het klussen door!

* We hopen half Maart toch echt wel klaar te zijn*