The Unspoiled Queen

Vanaf Sint Maarten ligt op een kleine 30 mijl het eiland Saba. Een grote hoge rots die uit het water reist. Sprookjesachtige wolken die rond om de mt Scenery hangen. De hoge klif wanden zijn indrukwekkend en imponerend. Er is ons meerdere malen verteld dat Saba weinig beschutting bied voor bootjes en dat je rekening moet houden met swell. We zijn dus gewaarschuwd. Hoe dichterbij we komen hoe meer we het gevoel krijgen dat we op ontdekkingsreis zijn, dit gevoel moet Columbus ook hebben gehad toen hij het eiland voor het eerst zag, ruw en ongerept. We zijn ook bijna helemaal alleen, er ligt nog een ander bootje te rollen op de deining. Ik zie mijn goede nachtrust meteen verdwijnen. Als we aan een mooring liggen voel ik me nog niet op mijn gemak. Ik vind het spannend. Houd de mooring wel? Akko duikt er nog wel heen maar het is erg diep, van wat hij er van kan zien ziet het er goed uit. De deining valt nog mee en ik probeer binnen in de boot alle geluiden te dempen die door het gewiebel worden veroorzaakt.

Op expeditie

Een slapeloze nacht omdat onze mooring bal onder de boot door werd getrokken. Dit komt omdat we dwars op de wind lagen vanwege de stroming die er staat. De bal bonkt genadeloos tegen de romp, die ook nog eens blauwe strepen achterlaat. We vertrouwen de mooring en gaan met onze dinghy met 2.5 pk naar de haven die 2 mijl verder op ligt. Onwennig stappen we in de dinghy met onze zwemkleding aan. Alles wat niet nat mag worden wordt in een waterdichte tas opgeborgen. We laten Choctaw achter met een onderbuikgevoel, zou ze er straks nog liggen? Door dat we de wind van achter hebben en blijkbaar ook stroom mee, komen we droog aan in de haven. Dat zal op de terugweg wel anders zijn. De haven is niet meer dan een kade achter een break water, waar de ferry komt en een klein vrachtschip die goederen komt laden en lossen. Het inklaren gaat heel soepeltjes en kunnen gewoon Nederlands praten. Dit is de engie plek waar je veilig kan uitstappen en je dinghy met een gerust hart kan achter laten.

De weg die niet aangelegd kon worden

We staan op zee niveau in Fortbay. Er loopt èèn weg steil omhoog naar het eerste dorpje, de Bottom. De enige hoofdweg die van de haven naar het vliegveld loopt, 14 km lang en heeft een hoogte van 488 meter. Helemaal met de hand gebouwd. Ook wel bekend als “the road that couldn’t be built” vanwege de steile kliffen. Het heeft ruim 15 jaar geduurd om deze klus te klaren. In 1947 kwam het eerste motorvoertuig op het eiland. Wij staan nu aan de voet van deze weg en kijken omhoog met een groot vraagteken boven ons hoofd. Naar boven lopen is al een uitputting slag in deze hitte. We steken ons duim op en meteen stopt er een pickup truck. We springen achter in en zijn blij dat we de benenwagen niet hoeven te gebruiken. Zo gaat dat hier op Saba, liften het eiland over! Vol gas en snelheid houden om de steile berg op te gaan. We moeten ons goed vast houden! Ook de leguanen moeten uitkijken als ze willen oversteken want stoppen is er niet bij. Lunch Time! De pickup truck zet ons af bij de chinees. Ik hoor je denken, ook de Aziaten hebben de weg gevonden naar Saba. Ze fungeren ook als kroeg en het is lekker rumoerig. We ontmoeten een oudere Sabaan en krijgen al snel een biertje aangeboden en hij proost met welkom op Saba!

Nat pak

Ik had al een vermoeden, de terugweg naar Choctaw is tegen de golven in. De wind is toegenomen en ook de swell. De golven komen gelukkig niet in de dinghy maar we worden wel nat. Opgelucht om te zien dat Choctaw nog steeds op dezelfde plek ligt te stuiteren. Eenmaal op de boot moeten we nog timen om aanboord te stappen met de swell die er staat. De dinghy word meteen in de davids gehangen. Vaak ligt myott langszij maar met de swell is dat geen goed idee. Normaal is deze exercitie zo gebeurd maar met een wiebelende boot kost het veel tijd en energie. Vooral als het motortje aanboord getild moet worden. Beide mogen geen fout maken anders ligt ons motortje op 15 meter diepte op de bodem van de zee. Gelukkig hebben we dit al heel vaak gedaan en zijn goed op elkaar ingespeeld!

Welkom op Saba

Je moet er wel wat voor over hebben om dit eiland te bewonderen want voor je nachtrust hoef je dat niet te doen, als je met een boot bent natuurlijk want met het vliegtuigje of met de ferry naar Saba bied wel een gegarandeerde nachtrust maar dan mis je wel het avontuur. Met je eigen schip naar saba is wel uniek en daar hoort een beetje ongemak bij. Eenmaal op land is alles vergeten! De mensen zijn vriendelijk en open. Iedereen kent elkaar en zijn in voor een praatje. We verdiepen ons in de wandelroutes en drinken koffie bij Bizzi Bee onder het genot van Hollandse krentenbollen! Checken het weer met de gratis wifi. Vandaag besluiten we om naar het vliegveld te liften. De pickup truck gaat niet tot aan het vliegveld en stappen uit. We komen geen andere autos tegen die helemaal naar beneden rijden. Dat wordt dan toch de benenwagen. Dat geeft mij de mogelijkheid om foto’s te maken! Als ik tegen Akko zeg dat dit vliegveld minimale vluchten heeft per dag en maar 19 mensen per keer kan vervoeren, is het verkeer omhoog ook minimaal. Ik zie ons zelf al omhoog klauteren, …… gelukkig staan er nog genoeg autos beneden. Er is vast wel iemand die ons omhoog brengt, kan misschien even duren. Naar beneden lopen is verder dan we dachten maar we hebben een mooi uitzicht. Ook de landingsbaan is indrukwekkend met maar 400 meter. De kortste commerciele luchthaven ter wereld. Eenmaal bij het vliegveld drinken we een koude cola in de hangar bij Runway 30 in de airco!

Flat point Trial

Nog steeds bij het vliegveld en inmiddels afgekoeld maken we een wandeling naar de tide pools, niet te verwarren met natural pools want hier kun je echt niet even rustig pootje baden en al helemaal niet zwemmen. De oceaan botst hier met alle geweld op de kust en omdat de ruwe lava rotsen steil omhoog gaan, die door de jaren heen zijn uitgesleten perst oceaan zich hier doorheen. Wit kolkend schuim komt op ons af en trekt zich dan weer terug en wat er overblijft zijn kleine poeltje met hier daar een krabbetje en een visje. We klauteren verder en eindigen weer bij het vliegveld, als er net een bestelauto met laadbak staat te lossen. Dit is onze kans om mee te liften naar boven. Nog geen 2 minuten later zitten we achterin en zijn in 10 minuten weer in Windwardside.

Snorkelen in Welshbay

Vlak bij onze ankerplek schijnt een mooie plek te zijn om te snorkelen. Het water is super helder maar wel ruig. Ik vind het niet echt uitnodigend maar Akko herinnerd mij eraan dat als je in het water ligt je er weinig van merkt. Met de dinghy varen we naar een boei waar we myott aan vast binnen en springen in het water. Hij heeft gelijk alle onrust verdwijnt als je in het water ligt. We snorkelen naar een rots partij die een smalle doorgang heeft naar de andere kant. De swell wordt hier door heen geduwd en je ziet het water stijgen en dalen. Het ziet er best wild uit. Langzaam zwemmen we erheen en voor we het weten liggen we voor de opening en worden meegenomen met een golf. Terug kan niet meer. Aan de andere kant liggen rotsen vlak onder het water oppervlak. We voelen de versnelling om er weer uitgespuugd te worden, als Akko schreeuwt,….. zwemmen en zoveel mogelijk naar rechts. De camera bungelt om mijn arm en zwem zo hard ik kan in de slip stream van Akko. Drie grote baracuda’s wachtend op een maaltje en schrikken van ons, ze vinden ons iets te groot om op te eten. Pfff dat was spannend, dat doen we niet nog een keer zeg in stellig. We zien veel grote vis ook schildpadden die bijzonder dichtbij komen en meerdere nurse sharks. Het heet ook niet voor niks shark point!

De Windwardside

Dit is het tweede dorpje vanaf de haven. Hier gebeurd van alles. Het is lekker druk en gezellig! Vanaf hier kun je ook de meeste hikes doen en laten ons informeren. Het Harry L. Johnson museum is een traditioneel huisje uit 1840 waar je terug gaat in de tijd. De vrouw des huizes is net alles aan afsluiten. Als ze ons ziet aankomen opent ze haar deuren weer en verteld enthousiast over de geschiedenis en over haar familie die hier heeft gewoont met negen kinderen. We stellen een vraag aan de juiste persoon en ze verteld ons over de the Crantson’s Antique inn. In die tijd was het een hotel waar Akko met zijn zus en ouders verbleven in 1980. Het is er nog steeds! Maar is nu in gebruik door het ministerie van financiën. De huizen op saba hebben allemaal dezelfde stijl, witte muren met groene shutters en een rood dak. Als we hier door de steegjes struinen komen we veel huisjes tegen die een eigen begraafplaats hebben. Het is nu niet meer toegestaan want wie wil er nu een huis kopen met een grafsteen in de tuin met het idee dat daar iemand begraven ligt. Het is een apart gevoel dat je hier tussen de levende en dode loopt maar toch voelt het vredig. Het is al laat en we willen voor het donker bij de boot zijn. We worden weer netjes afgezet bij de haven en zijn mooi op tijd terug bij de boot. Tom van het Nationaal Marine Park waar we onze mooring fee betaald hebben, krijgen we te horen dat we ook mogen ankeren en dat bied hoop want niet veel later leggen we ons hek anker uit, die ons in ieder geval in de swell houd en we nu alleen op en neer gaan in plaats van heen en weer.

Het hoogste punt van het Nederlands Koninkrijk

Als je naar Saba gaat wil je natuurlijk naar het hoogste punt. Akko vind wandelen wel leuk maar niet te lang en te steil, want dan spelen zijn knieën op. Vaak ga ik met andere cruisers mee als het zo uitkomt. We kiezen een wandeling uit die heet Mas’ Cohone’s Hill trail. Het is een wandeling van 45 minuten en staat bekend voor diegene die niet helemaal naar top willen maar wel een mooi uitzicht willen want de Mt Scenery zit bijna het hele jaar in een wolk. Een ideale wandeling voor Akko! De Mt Scenery bereik je door 1,064 traptredes te nemen die 400 jaar geleden zijn aangelegd. Je bereikt een hoogte van 887 meter. De vulkaan had zijn laatste uitbarsting 5000 jaar geleden en is nog steeds actief maar ze is in een diepe slaap. Als we de trail willen doen die ideaal is voor Akko lopen we ook een stukje over de Mt Scenery trail. Bij de afslag zegt Akko nu we hier toch zijn moeten we als Nederlander toch echt naar het hoogte punt van het Nederlandse Koninkrijk. Ik had mij er al bij neer gelegd dat we dat niet gingen doen, maar ben blij verrast. De trappen zijn steil en bij elke 12 trede stoppen we even om ons bonkende hart te laten kalmeren. Het moet ook leuk blijven. Dat geeft mij weer tijd om foto’s te maken. Halve wegen is een hokje waar je kan zitten en iets kunt schrijven in het logboek. Nat van het zweet en puffend, eten we een wel verdiende krentenbol en gaan weer verder. Na anderhalf uur bereiken we top en het uitzicht is prachtig. We hebben geluk want het is nagenoeg helder! Diegene die vlak na ons komt heeft pech want 10 min na dat ik foto’s heb genomen verdwijnen we in een dikke wolk en zien we niks meer. We besluiten om niet dezelfde weg naar beneden te gaan maar een trail die langer duurd en minder steil is. Dat blijkt een goede zet. We zijn wel stijf na een koud biertje als we neer ploffen op een terrasje maar hebben geen last van de knieën en andere kwaaltjes.

Blijven we langer of niet

Elke dag houden we het weer in de gaten want tropische storm Philippe houd ons in de greep. Na onze wandeling van gister hadden we besloten om langer te blijven. We verhuizen voor de vierde keer maar nu naar de haven. Daar lijkt het rustiger en scheelt ons een nat dinghy ritje. Ook deze nacht breekt ons op en checken het weer nogmaals. Philippe zakt naar het zuiden. We liggen al niet rustig, laat staan wat er nog gaat komen. De Un Spoiled Queen kan ons geen bescherming bieden. Die ochtend besluiten we om te gaan. We houden er rekening mee dat we alles op de motor moeten doen want de depressie Noord van ons zorgt voor een grote windstilte op de Caribische zee. We moeten nog haast maken want het enige tankstation op het eiland gaat op zaterdag om 12:00 dicht. Het is inmiddels 11:15. We verhuizen nogmaals naar een mooring, nog dichterbij de haven en laten snel de Myott zakken. Akko vaart weg met vier lege jerrycans en ik ben benieuwd of ze vol terugkomen. De afstand is 460 mijl naar Curacao. Als we alles op de motor doen, dan gaan we dat net niet halen als onze 4 jerrycans niet gevuld zijn. In de tussentijd maak ik de boot vaarklaar. Als ik Akko terug zie komen en Myott lekker diep in het water ligt weet ik dat de jerrycans gevuld zijn!

Saba naar Curaçao

We gooien los en laten Saba achter ons, langzaam wordt ze steeds kleiner. De reden dat we nu weg gaan is dat we nog wind hebben en die is meer dan voorspelt. Dat is erg fijn want elke mijl die we kunnen zeilen scheelt brandstof. Op onze route ligt de Saba bank een ondiepte die een omvang van 30 mijl heeft. Grote scheepvaart kan hier niet overheen. De dieptes variëren nogal. 20 meter maar soms is het maar 4 meter. Je kan je voorstellen dat golven zich kunnen opbouwen. Door een gijp te maken kunnen we alsnog om de saba bank heen, mochten de golven te hoog worden maar dit is wel een omweg. De Saba bank blijft rustig en zo zeilen we de nacht in. De eerste 24 uur hebben we kunnen zeilen met de wind vanachter, niet heel comfortabel maar omdat wind langzaam minder wordt nemen de golven ook af. De motor gaat aan en laten het bezaan zeil staan voor ondersteuning tegen het slingeren.

Oliezeilen

Elk wind moment wordt benut om onze trouwe perkins een pauze te geven. Nog nooit heeft de motor zolang achter elkaar gedraaid. Ze zee wordt steeds kalmer en het idee word geopperd om te gaan zwemmen in zee als die spiegeltje glad is. Toch ook spannend vinden we allebei als het woordje haaien valt! We gaan in ieder geval om de beurt om alles in de gaten te houden. Het is ongeloofelijk heet aanboord binnen wordt het alleen maar warmer omdat de motor draaid en buiten is er geen zuchtje wind. Omdat we varen hebben we schijnbare wind en besluiten onze windscoop (windzak die de wind naar binnen blaast) voor op het luik te zetten. Dit is een life safer! Het is spelen met de zeilen in combinatie met de motor aan, om zo zuinig mogelijk met onze brandstof voorraad om tegaan en de motor zo min mogelijk te belasten. Uiteindelijk gaan alle zeilen naar beneden en pruttelt ons dieseltje met 1600 toeren over een spiegel gladde oceaan.

We zoeken verkoeling in de oceaan

Het is net of we door een dik olieveld varen, de enige rimpels in het water zijn die van Choctaw. De motor is nog maar net uit en er komt een groepje dolfijnen aan zwemmen die even van hun koers af zijn om te zien wat daar dobbert. Het zwem trapje hangt al uit en een lange drijvende lijn hangt achter de boot. Angst voor haaien komt niet meer bij me op en spring zonder enige twijfel in die oneindige diepe zee tussen de dolfijnen. Ze vinden die vreemde zeenimf maar niks en zwemmen met een grote boog om me heen om vervolgens hun koers te hervatten. Geen haai te zien alleen een kleine vis, waar die nu vandaan komt?Want om ons heen is alleen maar eindeloos diep blauw water. Ook wij hervatten onze koers als Akko de motorolie heeft gechecked!

Bonaire en Curaçao hebben nog wat in petto voor ons.

Na twee dagen voortkabbelend over die vlakke zee en enigzins uitgerust kunnen de zeilen weer gehesen worden en krijgt de motor zijn welverdiende rust. We komen steeds dichter bij land maar zien veel onweer voor ons, heel ver weg. Het blijft ook heel lang ver weg, alsof het vast zit boven Venezuela. Tegen die tijd dat wij daar in de buurt zijn zal het wel weg zijn denken we nog. Als het ochtend word en ik Akko zijn wacht overneem lijkt het maar niet licht te worden. Het slechte weer komt onze kant op. Donkere luchten sluiten ons in en besluiten alvast zeil te minderen. Bonaire ligt ongeveer 60 mijl voor ons. We proberen nog te gijpen om er enigzins voor weg te varen maar dat blijkt onbegonnen werk. We moeten er doorheen. De wind en onweer is genadeloos. Ondanks de harde wind die met 40 tot 60 knopen over ons heen huilt, blijft de zee redelijk kalm door de harde regen. Omdat de wind en regen schuin van achter komen, blijkt onze kajuit ingang niet bestand te zijn tegen deze hevige regen. Ondanks dat de schotjes die erin staan veel tegenhouden loopt het gewoon tussen de sponning door. Ik sta binnen met een handdoek en vang de straaltjes water op, terwijl Akko buiten alles in de gaten houd. Hoelang gaat dit nog duren? We lopen voor de wind weg met 9 knopen het grootzeil kan eigenlijk nog wel een rif gebruiken. Het lijkt alsof we in het oog zitten, dit is het moment om te reven. Akko gaat naar voren klemt zich vast om de mast, als vlak naast ons de bliksem inslaat. Was dit wel zo verstandig vroegen we ons later af. Het onweer slaat om ons heen in, met veel gedonder. Elke minuut is er wel een bliksemschicht te zien. Na dat het tweede rif er in zit en Akko veilig in kuip is besluiten we om allebei naar binnen te gaan en maar hopen dat de bliksem ons niet treft.

Bonaire is inzicht

Choctaw en bemanning komen zonder averij uit de storm! Het word langzaam weer licht om ons heen en niet veel later zien we Bonaire liggen. Blij en opgelucht dat het voorbij is. Nog maar 25 mijl naar Klein Curaçao, hier willen we overnachten omdat we anders in het donker aan komen in Curacao. In Bonaire ligt het hele netwerk plat door de storm. Nog even geen internet voor ons. Toch blijft het de hele dag bedrukkend en heiig in de lucht. Er komt nog wat, zegt mijn gevoel. Akko haalt nog een weerbericht op maar kan hier weinig op zien. Als ik binnen op de bank lig te rusten hoor ik via de marifoon kanaal een gesprek op, tussen een vrachtschip en een helicopter. Iets over een oefening maar ook dat er slecht weer aankomt. Akko kijkt mij aan en zegt, nou ik heb dat niet opgevangen en zie niks op het weerbericht. De wind neemt weer af en als we nog maar amper 3 knopen gaan, gaat de motor weer aan. We hebben inmiddels geen weerbericht meer nodig want we zien het voor ons zwart worden. We halen alle zeilen weg en knevelen alle patrijspoort en luiken en bereiden ons voor op wat er komen gaat. Ik ruim de laatse dingen buiten op als Akko de kustwacht oproept. We willen laten weten dat we er aankomen en wat het beste is om te doen want bonaire en klein Curaçao zijn geen optie meer om te ankeren. De kustwacht zegt, Fuik kun je in het donker aanvaren er ligt betonning en je kunt op geleiden lichten naar binnen varen. Wat het weer betreft, veel regen wind en onweer!……… Akko heeft het gesprek nog niet afgerond of de hemel breekt open maar niet met een stralend zonnetje.

Nog maar 8 mijl te gaan

Daar gaan we weer. Nu met de wind van voren. Onze Perkins moet nu alles geven, vol gas tegen de wind in. Ook nu weer meten 40 tot 60 knopen wind. Choctaw gaat nog maar 1 knoop vooruit. Akko moet met de hand sturen omdat de punt van de boot steeds omwaait en we soms zelfs achteruit gaan. Dit duurd 20 min, dan neemt de wind wat af en maken we met 3 knopen wat meer snelheid, onze bestemming komt maar traag dichterbij. De wind giert door de verstaging en de regen komt horizontaal voorbij. Ook nu weer onweer maar niet zo heftig als de eerste keer, toch blijft het spannend. Zo nu en dan zie we een vlaag land, als langzaam Curaçao opdoemt. Voor ons wordt het licht, achter ons een donker grijze massa. Eindelijk maken we weer vaart en het valt me op hoe snel de zee weer kalm wordt. We varen fuik binnen zonder enige moeite, er is volle maan en de geleide lichten zorgen ervoor dat we zeker zijn om veilig binnen te kunnen varen. Niet veel later gooien we het anker uit en liggen we voor het eerst na 9 dagen weer op vlak water. We slapen zo vast dat we beiden niet wisten waar we waren toen we s’ochtends wakker werden.

Je vaart weg om stormen te ontlopen en gaat er vanuit dat het 4 dagen rustig zeil/motor weer wordt. Wat kan er nu nog fout gaan denk je. Het sluipt er langzaam in, je wordt wat makkelijker in dingen maar dan slaat het weer ineens om. Zo veradelijk. Het is een wijze les, dat je altijd op je hoede moet zijn op zee. Ook al is het windstil en de zee vlak. Alles ging goed en maakte juiste keuzes door optijd te reven. Akko besteed veel tijd aan de motor en laat niets aan toeval over. Deze tocht van 460 mijl in 4 dagen hebben we 55 uur moeten motoren. De motor heeft het fantastiche gedaan maar ook Choctaw heeft zich er kranig door heen geslagen waar soms de boegspriet volledig in golven verdween.