Ik en mijn kite zijn altijd in strijd of is het eigenlijk andersom. Tien jaar geleden leerde Akko mij kitesurfen, dan zou je toch denken, dan moet je het toch wel een keer kunnen. Tja, ik kom er nu achter dat als je veel uren maakt, het net fietsen is. Alleen die uurtjes kom ik zwaar tekort. De laatste 5 jaren maar één keer gekite en daarvoor was het met ups en downs. Ik heb het altijd spannend gevonden, zodra het woordje “kitesurfen” viel zat ik al op het toilet. Maar als ik dan eenmaal weer op mijn plank stond en het ook nog lukte, dat is dan echt kicken!
Na een maand in de Spaanse Ria’s te hebben gelegen is het tijd om weer echt de zee op te gaan. Ook omdat er een omslagpunt van het weer nadert. De Nortada, de wind die uit het noorden komt laat het regelmatig afweten. Wachten op het goede moment duurt lang en dat moment is vaak maar van korte duur. Vrijdag is ons vertrek denken we, laat in de middag om wind mee te hebben die ook nog aantrekt als het goed is. We besluiten om een grote slag te maken, 220 mijlen, dat houdt in dat we twee nachten onderweg zijn. Hierna wordt de wind weer gunstiger voor ons. We slaan wel wat mooie plekjes over helaas want we willen op 5 oktober graag in Portimao zijn voor het EK van de Hansa klasse.
Na een dag en een extra nacht in Finisterre te hebben gelegen, bijkomend van ons anker avontuur, varen we richting Ria de Muros. Een mooie zeildag met veel wind dus we besluiten met één rif in het bezaanzeil en de kleine kluiver te vertrekken. Dit bleek geen overbodige luxe want we zijn nog nooit zo hard gegaan met zo weinig zeil. Zodra we aankomen in de Baai bij Muros waait het nog steeds fors. De geplande ankerplek blijkt met deze wind en richting niet beschut, aan ruimte geen gebrek als we daar zouden gaan liggen. We besluiten naar een jachthaven te varen, dieper in de Ria, waar het naar ons idee niet beschut kan zijn. Gelukkig valt het mee, we roepen de havenmeester op en hij verzoekt ons om even buiten te wachten want hij is alleen en het is druk. Het blijkt dat de beste man zijn uiterste best doet om iedereen een goede plek te geven en helpt persoonlijk mee om een lijntje aan te pakken. Het wordt nog spannend om de boot achteruit de box in te krijgen met deze harde zijwind, en Akko heeft het nog spannender gemaakt omdat hij in Finistere de propeller van de boegschroef eraf had gehaald om schoon te maken. Er staan veel toeschouwers trappelend te wachten op een crash show. Maar net als Akko zijn manoeuvre uitvoert valt de wind even weg en parkeert hij Choctaw in als een baas, helemaal volgens het boekje, beter kan het niet en we krijgen zelf complimenten vanaf de kant.
Als we de baai invaren worden we verwelkomd door de hete Spaanse zon. A Coruña is makkelijk aan te varen, er zijn verschillende marina opties, maar aan de linkerkant in de baai is een prachtige ankerplaats,”Ensenada de Mera”. Er liggen hier nog maar twee andere zeilboten dus plek genoeg en we zoeken een mooi plekje uit om ons anker in vast te trekken. De zeilpakken worden ingeruild voor een zomers kleedje! “Wat een weelde” zegt Akko. Alle luiken en poorten gaan open en onze windscoop drukt de muffe Engelse lucht de kajuit uit. Voor het eerst missen we de bimini, zolang spannen we maar even een zonnedoek boven de kuip, met een drankje erbij evalueren we zeer voldaan onze oversteek!
We liggen alweer 5 dagen heerlijk aan de top van de River Fal, verder kunnen we niet zonder droog te vallen. Er liggen verschillende pontons waar je kunt aanmeren, we kiezen voor de meest verre de rivier op die wel 6 mijlen landinwaarts ligt. De perfecte plek om beschut de vele stormen aan de kust te vermijden en om ons klaar te maken voor de eerste echte oversteek. Met Myott doen we boodschappen bij de Tesco in Truro die nog eens 2 mijlen verder de rivier op is. We stappen letterlijk uit ons bootje de supermarkt binnen. De volgeladen kar duwen we naar de rand van de parkeerplaats tegen het hek om Myott vol te laden. “Kan ik er nog wel bij?” vraag ik aan Akko. We zitten vol en liggen een stuk dieper. “ja hoor” zegt Akko “ik heb een plekje voor je vrijgehouden”. We moesten ons ook wel een beetje haasten want dit deel van de rivier komt droog te staan en het was precies hoog water toen we anderhalf uur geleden aanmeerden.
Dat het eraan zat te komen wisten we, maar nadat Liza vanavond haar zoveelste Fish & Chips had gegeten zei ze: “Ik ben er wel een beetje klaar mee, met die Fish & Chips”. Dat was voor ons het signaal. We zijn er klaar mee, of beter, we zijn er klaar voor!
In Plymouth hebben we 2 nachtjes heerlijk rustig voor anker gelegen. 5 mijl ‘up river’ met ruimte om ons heen! Alle havens waren gereserveerd voor de deelnemers aan de Fastnet Race die in Plymouth finisht. Daar gaat onze kans om weer eens dichtbij boodschappen te doen. Onze conserven voorraad is inmiddels aangebroken, al het verse eten is op. De pot vitamine C komt tevoorschijn, scheurbuik zal ons niet overkomen ;-). We blijven gelukkig klusjes afvinken. De bezaansmast staat weer als een huis met de beter passende onderdelen, we hebben wat kleine lekkage verholpen (denken we) en een systeempje gemaakt om de schuifdeurtjes te borgen tijdens het varen.
We nemen even wat tijd om de boel op te ruimen en onze zeilpakken uit te hangen en gaan dan direct gezellig borrelen aan boord bij Annette en Hans. De tijd vliegt als het gezellig is, de wijn smaakt goed en onze honger wordt gestild met de lekkere hapjes die Annette ons voorschotelt. Het wordt wel half 1 tijd voor we onder zeil gaan.
Daar liggen we dan, voor anker in de baai tussen Portland en Weymouth. Voor ons heeft Portland en Weymouth een bijzondere betekenis met veel goede herinneringen. Een hoogtepunt voor Akko waren de paralympische spelen in 2012 waar hij als techneut het zeilteam uit Brazilië ondersteunde. In de voorbereidingen daar naartoe heb ik Akko kunnen helpen. Er is hier altijd wel iets met bootjes en daarvoor kwamen we ook weer in 2013 en 2015 hier samen terug. Elke keer weer brachten we een bezoekje aan de vuurtoren van Portland “The Bill of Portland”. Gefascineerd zagen we de bootjes die door het wilde water en mega veel stroming de punt van Portland wilden ronden, er staat daar een enorme stroming, tijdens springtij wel tot bijna 6 knopen, en die wil je niet tegen je hebben.
Je anker uitgooien op het IJsselmeer stelt niets meer voor zodra je eens geankerd hebt op serieuze getijdenstroom met harde wind van een andere kant. We kijken voortdurend naar de tracker op de plotter en steken daarna ons hoofd weer boven het luik om te kijken of het wel klopt wat we op de plotter zien, zonder plotter zouden we helemaal dolgedraaid zijn, zo een gezichtsbedrog, het water schiet onder je door maar je gaat nergens heen. De logica is soms ver te zoeken. Liza snapt er in het begin helemaal niks van, Akko is van de feiten en haalt zijn natuur- en wiskunde skills uit de kast om er een verklaring voor te vinden. Het schip is een speelbal geworden van wind en water die om beurten scoren.
Breed genoeg zou je zeggen maar bij laag water blijft er een smal geultje over.Lees verder “The Solent!”
