Ahoy! Eindelijk tikken we de mijlen lekker weg, met 15 tot 20 knopen wind is onze afgelegde afstand per dag ca. 130 zeemijlen. De wind is best stabiel en we hoeven weinig aan het zeil te trimmen. Maar met stevige wind komt ook een stevige zeegang, soms een klotsbak wat ons steeds op het verkeerde been zet en uit onze slaap houdt. Het is ongelooflijk dat we al een week op zee zijn met relatief rustige condities. Het inslingeren begint nu pas echt. Ik realiseer me nu pas dat we er nog lang niet zijn en dat er nog van alles kan gebeuren, een onbestemd gevoel bekruipt mij en het maakt me onzeker. Elke mijl die we afleggen verwijderd ons verder en verder van land, we zijn nog niet eens op de helft van de helft. Sinds ons vertrek hebben we nog geen enkel schip gezien en in de lucht zijn niet eens vliegtuigsporen te zien. We zijn alleen in die oneindige oceaan die nu nog steeds heel vriendelijk voor ons is, we verwachten geen gekke dingen, maar de weersvoorspellingen voor lange termijn zijn ook maar beperkt betrouwbaar. We zijn op ons zelf aangewezen en vooral ik voel me heel klein. Gelukkig hebben we elkaar en zijn er toch voldoende momenten om er over te praten. Maar omdat we wisselende wachten hebben voel je je soms best eenzaam, ondanks dat de ander maar 2 meter van je verwijderd ligt te slapen.
Situatie van het moment van verzenden van dit bericht: 9-11-2020, 14.00UTC Locatie: 13 27’N / 033 22’W Koers: 225 graden Snelheid: 5.5 KN Nog te gaan: 1364 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig, halfbewolkt, 1014mb, 27graden Wind: 16Kn Watertemp: 27.8C
Na 4 mooie zeildagen met in het begin weinig wind, daalt vandaag het moraal binnen een kwartier aan boord van Choctaw. De wind neemt af maar de golven bouwen op en Choctaw wordt een speelbal van de golven en alle zeilen klapperen. Vroeg in de ochtend schreef ik nog in mijn schrift hoe fantastisch het ging maar van dat gevoel is even niks meer over, dat heb ik dus maar doorgestreept. We proberen van alles om het maar een beetje meer comfortabel te maken. Het blijkt dat onze zeilvoering, die we al een poos zo hebben staan, best goed staat maar toch klappert omdat de ene na de andere golf ons omver gooit. We hijsen ons lichtweerzeil (de aap) tussen de 2 masten en die geeft extra steun en brengt de rust weer terug, gelukkig krijgen we er ook nog 2 knoopjes wind bij! Tijd voor een kaartspelletje met wat lekkers. Als de avond valt strijken we de aap weer om squalls voor te blijven, die we in de nacht niet goed zien aankomen. Met 12 knopen wind doet de kluiver het niet goed, deze valt steeds in door het slingeren. Als de wind er weer grip op krijgt klapt ie met een enorme ruk weer open met steeds weer een dreun die door het hele schip gaat en ook bij mij door merg en been. Het is weer totaal niet comfortabel en het geeft mij een onzeker gevoel, dit kan niet goed zijn voor onze Choctaw. Akko besluit minder diep met de wind mee te varen. Dit is dan de ideale koers voor ons schip, we hebben nu meer winddruk van opzij en alles wordt opeens lekker rustig, ik val meteen als een blok in slaap. We hebben altijd gezegd “we gaan niet pal voor de wind varen” we hebben daarom ook geen fokkeboom aan boord. Die fokkeboom gebruik je om inklappen van een voorzeil te voorkomen tijdens het rollen, voornamelijk tijdens het voor de wind varen. Het alternatief is dan voordewinds afkruisen, zoals afgesproken, maar Akko zijn wedstrijdgeest had de overhand en hij wilde dus dieper varen dan eigenlijk goed was. “Diep varen” is een term die je gebruikt om aan te geven dat je zo veel mogelijk met de wind mee vaart zonder dat de achterste zeilen de wind van de voorste zeilen wegnemen, want die gaan dan klapperen en dan rem je af. Op een klein wedstrijd zeilbootje kun je heel snel corrigeren maar met Choctaw gaat dat allemaal dus wat trager. We gaan in deze omstandigheden dus maar wat minder diep, dat betekent wel dat we daardoor een langere weg gaan afleggen en realiseren ons andermaal dat het geen wedstrijd is en we straks veilig aankomen en uitgerust op de steiger stappen voor een Parbo biertje.
En onze conclusie na vandaag was dat we dus nog niet in geslingerd waren.
Situatie van het moment van verzenden van dit bericht: 8-11-2020, 13.00UTC Positie: 15 16’N / 031 56’W Koers: 230 graden Snelheid: 5.8 KN Nog te gaan: 1482 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig en 70% bewolking, 1017mb, 27graden Wind: 18Kn Watertemp: 28 C
Al 3 dagen lang proberen we de zeilen vol te houden met weinig wind, maar gelukkig is de zee bijna vlak en alleen daardoor lukt het. Koken, douchen en slapen kost geen moeite en soms heb ik het gevoel dat we ergens in een rustige baai voor anker liggen, alleen het water dat langs de romp glijdt verraad dat we op zee zijn. Er is inmiddels al aardig een ritme ontstaan, dat voelt goed met het idee dat het pas dag 4 is en we nog heel lang moeten. In mijn wacht van 05:00 tot 11:00 zie ik de zon opkomen en als het licht is bak ik pannenkoeken, de geur maakt Akko wakker, daar wil hij wel een stukje van zijn slaaptijd voor opofferen. Ook schrijf ik een stukje voor het blog en zet het verhaal van gister alvast in de computer. Vanavond staat er macaroni op het menu, ik zoek alle rijpe groente en tomaten erbij en doe het snijwerk zodat Akko er straks iets lekkers van kan maken. Koffie en brood bevalt ons niet zo goed, vooral koffie niet, maar misschien komt dat nog. We drinken vooral veel thee en eten in de ochtend van de zelf gemaakte yoghurt met muesli en wat fruit.
Situatie van het moment van verzenden van dit bericht: 7-11-2020, 13.00UTC Locatie: 15 29’N / 030 12’W Koers: 239 graden Snelheid: 4.5 KN Nog te gaan: 1585 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig met lichte bewolking, het ziet er stabiel uit, 1016mb, 27graden Wind: 13 Kn Watertemp: 27.8C
De derde dag op zee en het valt reuze mee! Toen we weg voeren uit Mindelo was de spanning bij ons voelbaar. Wat staat ons te wachten en is dit wel het juiste moment om te vertrekken? De verhalen die blijven hangen van andere zeilers gaan meestal over harde wind en hoge golven, maar tot nu zijn we hard onze lichtweertechnieken aan het trainen. Het gaat er bij ons nu vooral om hoe we de zeilen vol houden met dat beetje wind wat er staat. Het lukt ons aardig vinden we zelf al zouden we wat dieper willen varen, maar dan verliezen we alle druk. (Het gaat hier tenslotte over schijnbare wind) Maar omdat de zee relatief vlak is, houd niks ons tegen en gaan we toch zelfs met 4 knopen vooruit want meestal zitten we rond de 3. Een dagrecord zit er voorlopig niet in. We zijn dus erg tevreden want alles is beter dan het geronk en de hitte van de motor of klapperende zeilen! Het is best comfortabel aan boord, we hebben ons zelf gemaakte zonnetentje boven de kuip gespannen tegen het verbranden en bijna alle ramen staan open. Ons wachtsysteem proberen we zoveel mogelijk aan te houden maar blijkbaar heeft Akko minder slaap nodig dan ik. Voor mij is het belangrijk dat ik elke uurtje slaap mee pak zolang het kan. Als ik in de ochtend de wacht overneem van Akko, duurt het niet lang voordat de zon op komt en als ik naar boven kijk zie ik allemaal kleine schapenwolkjes! Die vertellen ons vast iets goeds, het ziet er in ieder geval knus uit. Tussen de schapenwolkjes door schijnen de zonnestralen en weerkaatsen op de vlakke zee. De voorspellingen voor de komende 2 dagen zien er ook nog rustig uit. Deze dagen zijn een onverwacht cadeautje, ben benieuwd wat ons nog meer te wachten staat.
Groeten vanaf het Kaapverdische Basin!
Situatie van het moment van verzenden van dit bericht: 6-11-2020, 13.00UTC Locatie: 16 47’N / 028 57’W Koers: 222 graden Snelheid: 4.0 KN Nog te gaan: 1679 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig, 20% bewolking schaapjes, 1014mb, 27graden Wind: 7.5Kn Watertemp: 27.6C
Woensdagmiddag: “We zijn nu echt los! No way back!” Na een goede bonusslaap zijn we om 8 uur van de mooringboei afgegaan, voorlopig een paar uurtjes met de motor erbij want in de luwte van dit eiland waait het helemaal niet. Er is voor woensdagnacht en donderdag erg weinig wind voorspeld. We zien de bui al hangen: geen wind met golven betekent alleen maar wapperende zeilen, een perfect recept om chagrijnig van te worden. Echter, zodra we onder de luwte van Sant Antão weg zijn valt het allemaal gelukkig mee. 15 tot 20 knopen met behoorlijke deining, dat wel. Maar de wind maakt alles goed, we gaan weer als een speer. We varen met ideale windhoek in de goede richting. De weerdata verteld ons dat het verstandig is om eerst een paar dagen naar het westen te varen voordat we op onze bestemming afvaren, zuidelijker van ons zijn meer windstiltes en dat hopen we zo lang mogelijk uit te stellen. Het gaat erop lijken dat we meer last zullen hebben van windstiltes dan van stormen, maar zover kunnen we qua windvoorspelling niet vooruit kijken, we zijn dus op alles voorbereid. Voor de zekerheid hebben we beiden een Scopoderm pleister achter een oor geplakt. Voor ons heeft dit middel altijd goed geholpen en nu ook weer. Akko is deze eerste middag meteen de keuken in gedoken om ons eens te verwennen met een echte oud Hollandse snack: Broodjes Frikandel met Curry, Mayo en Uitjes. Lekker slecht, maar ze waren lekker! Op dit soort tochten moet je je niet inhouden wat betreft lekkernijen is ons verteld. Gelukkig smaakt op zee altijd alles een stuk lekkerder. Het is prachtig zeilweer, de hele dag 15 tot 20 knopen en we hebben het gevoel dat de zee wat kalmer wordt. Inmiddels is het donker en hebben net aardappelen met bloemkool gegeten, altijd goed, de gehaktbal met jus moeten we er maar even zelf bij denken. De wind wordt inderdaad minder, maar blijft gelukkig toch nog ruim boven de 10 knopen aanhouden. De zee wordt vlakker en dat is erg fijn want we gaan voor ons doen nog steeds lekker snel.
Groeten van ons!
Situatie van het moment van verzenden van dit bericht: 5-11-2020, 14.00UTC Locatie: 16 39’N / 027 42’W Koers: 275 graden Snelheid: 4.5 KN Nog te gaan: 1746 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig 60% bewolking egaal verspreid, 1011mb, 27graden Wind: 9.5Kn Watertemp: 27.8C
Drie november om 7 uur gaat de wekker, we willen graag om 9 uur vertrekken. Dat moet toch lukken? Dat denken we beiden optimistisch. Uiteindelijk is het 12 uur als het 2de anker ook op het dek ligt. Het duurt altijd langer en we treuzelen wat, want het is toch ook best spannend. Ik ben er wel klaar voor en ik wil weg. Akko doet daar wat langer over, maar ik ga de kapitein niet achter zijn broek aanzitten. Hij is klaar zodra hij er klaar voor is. Vandaag is het hoogwater om 9 uur en volgens de almanak begint de getijdestroom tussen de eilanden naar het zuiden 2 uren na HW dus we gaan daar nu zeker profijt van hebben. We varen een laatste rondje om onze nieuwe Duitse vrienden en bij het brandstof ponton staan onze Canadese vrienden ons uit te zwaaien. Erg leuk dat ze afscheid van ons nemen, je weet nooit hoe lang het duurt voor je elkaar weer treft. We steken het kanaal over met een dubbel rif in het bezaanszeil en een half uitgerold voorzeil, we gaan als een speer maar de wind in het kanaal trekt door tot 40 knopen, niet normaal! Gelukkig gaan we dit keer met de wind mee en we worden niet eens nat, de beleving is dat het niet eens zo hard waait. Met de wind en de stroom van achteren tikken we bijna 10 knopen snelheid aan in de goede richting. Dat gaat lekker! Zodra we ten zuiden van Sao Antao geraken valt de wind langzaam weg. Dit zal ca. 3 uren duren verwachten we en na een poosje komt er wind van voren, de windstroom draait helemaal om de noord/westkant van Sant Antão heen en buigt met het land mee de bocht om. We besluiten de motor er maar even voor een paar uurtjes bij te zetten om hier sneller doorheen te komen. Na ca. een uur met de motor bij, komt er opeens een vreemd luid getik uit de machinekamer. Ik doe de gashendel naar neutraal, het getik wordt minder maar blijft bestaan. Akko sprint naar beneden en trekt wat luiken open om te gaan kijken. Hij ziet of ruikt niets bijzonders, maar het getik blijft, we schakelen de motor voor nu maar even uit. We zetten wat zeilen bij om in ieder geval te zorgen dat we kunnen blijven sturen, het grappige is dat de wind en stroming ons nu naar het noorden in de richting van Tarrafal SA drukt, daar zijn we bekend van ons eerdere tripje. We overleggen even wat te doen maar al snel zijn we het er over eens dat we bedenktijd nodig hebben en Akko wil liever niet op volle zee aan de motor sleutelen. Tarrafal is nog in beeld dus we verleggen onze koers en 6 mijlen verder om 6 uur pikken we een moorringboei op. We hebben nu ook weer verbinding met internet en we schakelen meteen de hulplijn St. Jansklooster in. Sidney vraagt meteen: wat zijn de symptomen en wat hebben jullie allemaal aan de motor gedaan voor vertrek? Ehhh… Symptomen: vreemd getik van binnen in het blok en witte rook uit de uitlaat. Verder heeft Akko voor vertrek de olie en koelwater gecheckt en recent de impeller voor het koelwater gecontroleerd, die was nog goed genoeg. Akko herinnert zich opeens dat hij de dag daarna de motor heeft gestart en er pas na 2 minuten achter kwam dat de koelwaterkraan dicht stond, dat kon de impeller wel eens niet leuk gevonden hebben. Verder heeft Akko de spoed van de schroef onder water iets groter afgesteld om met minder toeren iets sneller te gaan. De rest laat zich raden, waarschijnlijk is vanmiddag het motorblok heter geworden dan doorgaans. In combinatie met het volop laden van de Lithium Accu’s wordt de motor goed belast. Dus: nieuwe impeller erin, leidingen schoonmaken waar mogelijk en testen…. de rook is weg en het bijzondere getik ook…. morgen gaan we het beleven. Op het moment dat ik dit schrijf zijn we alweer 4 uren onderweg, waarvan we de eerste 2 uren op de motor gevaren hebben zonder bijzonderheden. Groeten van ons!
4-11-2020, 13.00UTC Locatie: 16 54’N / 025 39’W Koers: 260 graden Snelheid: 5.2 KN Nog te gaan: 1862 Zeemijlen Weer: Zonnig met sliertwolkjes, 1014mb, 27graden Wind: 18.5Kn Watertemp: 27.5C
02-11-2020. 22.52u lokale tijd
We hebben afscheid genomen van de zeilers die hier nog zijn en lokalen die we kennen. Gegeten bij ons favoriete restaurant waarvan we zeker weten dat we er niet ziek van worden en we hebben ons beperkt tot dranken waarvan we ook zeker weten dat we er niet ziek van worden.
De meeste dingen van het lijstje zijn afgetikt.
Ons plan is om morgen 03-11 rond 9 uur het anker te lichten en de ankers te stouwen, alles op het dek verder zeevast te maken en langzaam de baai uit te schuifelen.
We zijn er klaar voor!
Dit is de laatste groet uit Mindelo. —–
17 Maart, Dag 6 Ahoi! Vandaag hopen we in Mindelo op Ilha Sao Vicente aan te komen, helaas wordt dat wel in de nacht. We hebben hard gevaren, maar voor zonsondergang redden we dat nooit. Het schip vertragen lukt niet zo goed omdat de zee ruw is en de snelheid behouden is dan erg belangrijk. We overwegen om ’s nachts binnen te varen zodra de maan ons wat licht geeft. We hebben namelijk van SV Pien hun waypoints gekregen die we dan nauwkeurig dienen te volgen, maar het blijft toch een beetje fietsen met een blinddoek.
16 Maart 2020 Dag 5 Als mijn wacht om 20:00 uur begint wordt het al donker. Niet mijn favoriete wacht, vooral niet met deze zeegang. De minuten duren lang als je de hele tijd op de klok kijkt, maar om me heen kijken durf ik niet zo goed met al die grote donkere monsters met witte schuimkragen en niet wetend wanneer ze de aanval gaan inzetten.
Zaterdag 14 maart Dag 4 Sperziebonen en piepers staan er op het menu met de salade van gisteren. Er zijn nog pannenkoeken en zelfs nog pastasaus, we krijgen het niet op! Onze eetlust is een stuk minder, dat geld ook voor de alcohol, die hebben we bewust niet ingeslagen. Vlees is er ook niet. we zijn wat dat betreft echt aan het ontgiften! Een reden om te vissen is er dus niet want we hebben nog genoeg. Ik ben een beetje huiverig geworden over dat vissen. Ik hoor veel zeilers om me heen die hun lijn en aas kwijt raken, dat belandt dan wel in zee en is een gevaar voor alle zeedieren.
