Gran Canaria deel 1

Als om 3:00u mijn wacht in gaat, is het aarde donker en staat de hemel vol met sterren. Akko verteld dat er een lichtstraal achter de boot verschijnt door algen die door de het voorbijvaren in beweging komen. Als ik ga kijken is er helaas nog weinig van over, maar het is net of ze met een schijnwerper onder de boot vandaan schijnen. In het donker is Gran Canaria te zien met al haar lichtjes. Als het licht begint te worden lijkt het niet zo ver meer, maar als de wind wegvalt gaat het nog lang duren. De windmeter geeft slechts 7 knopen aan en ik ben de klapperende zeilen meer dan zat door de vervelende deining. Ik start de motor, rol de genua in en het bezaanzeil zet ik strak in het midden voor een beetje steun. Akko slaapt rustig door! Met amper 4 knopen snelheid komen we langzaam dichterbij. Inmiddels is het 8:00u en komt Gran Canaria tot leven, het is druk om ons heen en dat beaamd de AIS ook. Ik moet goed opletten want er liggen veel vrachtschepen voor anker, maar er varen er ook een paar uit, inclusief een cruiseschip en wat ferry’s. Het wordt tijd om mijn kapitein wakker te maken want het havenhoofd is al in zicht.

Onze gasten zijn inmiddels ook op het eiland en daarom gaan we de haven in. Als we gefluit horen vanaf de dam in de verte zien we daar “Sidney en Linda met Lewis” op de arm denken we. Bij de meldsteiger zien we een ander bekend gezin. Het zijn “Toon en Marij met Wende op hun arm”. Wat leuk! We hadden alleen nog maar contact gehad via de telefoon. Het is een lang verhaal, maar het komt er op neer dat wij antifouling voor hun mee hebben genomen vanuit Nederland. Althans mijn ouders hebben dat naar Portugal gebracht. Als ze geweten hadden dat het zo stonk hadden ze ons er niet mee opgezadeld. Wij hebben het uiteindelijk bij Johan en Ilse van de Fifty Fifty aan boord gezet omdat zij eerder in de Canarische eilanden zouden aankomen dan wij. Nu, bijna een half jaar later zien we Toon en Marij voor het eerst. Ze helpen ons op weg in de haven want het aanmeren is even iets anders dan we gewend zijn, er zijn geen palen of vingersteigers. Je vaart achteruit naar de steiger en via een hulplijntje pik je een ankerlijn op die je vervolgens aan de voorkant van je boot vastzet. De uitdaging met ons schip is dat we een boegspriet hebben en het onmogelijk maakt om van de boeg op of af te stappen, achterop hebben we het bijbootje hangen, die is er nu af en fungeert als opstapje om via de zijkant aan boord te klimmen. De meeste schepen liggen strak tegen elkaar aan, het enige wat er nog tussen zit zijn de platgedrukte fenders. Wij liggen gelukkig aan beide kanten vrij.

In de middag staat ons bezoek op de steiger, het is een aardige klim om aan boord te komen maar dat zijn ze bij hun eigen schip al gewend. Ze hebben hetzelfde schip als ons en Lewis is al snel op zijn gemak en weet haarfijn alles te vinden. Als we met z’n allen uit eten gaan die avond maken we een plan, ze blijven een week en zullen 4 nachtjes bij ons aan boord vertoeven. Er is een eiland te ontdekken en huren daarom een auto voor 3 dagen incl. kinderstoeltje die duurder blijkt als de huur van de auto zelf. Lewis heeft dan ook de beste plek van ons allen. We trekken het binnenland in en algauw gaat het berg op met allemaal kronkelweggetjes wat op ten duur niet tegoeden komt voor degenen die achterin zitten. Dat neemt niet weg dat het uitzicht prachtig is en weer veel groener dan Lanzarote en Fuerteventura bij elkaar. We rijden de één na hoogste vulkaan van het eiland op, bijna 2000 meter, waar het dan nog maar 4 graden is. Best fris in je korte broek.

Als snel is er een ritme aan boord. Om 8:00u gaat de wekker, dan laat Lewis van zich horen. Niet dat dan de sirene afgaat maar hij brabbelt er wat los en heeft de grootste verhalen. In die tussentijd als papa en mama al aangekleed zijn, gaan ze met Lewis verse broodjes halen. Waar wij dan de tijd hebben om aan te kleden en het ontbijt klaar te zetten. Het is een leuke afwisseling om een jong gezin aan boord te hebben en mee te maken hoe dat nu in zijn werk gaat. Er gaat stiekem heel wat aandacht naar die kleine jongen. Een speelkwartiertje, middag slaapje, schone luier, fles pap, eten, weer een schone luier. Papa en Mama zijn er maar druk mee! Het is leuk dat ze op deze leeftijd echt contact met je maken en je bij naam willen noemen maar ook vertrouwd met je raken en dan zomaar in eens op schoot komt zitten of even lekker met je komt knuffelen. Natuurlijk heeft hij ook zo zijn NEE momenten als hij zijn zin niet krijgt. Dikke krokodillen tranen en dat zijn het echt want 30 seconden later lacht hij alweer.

Na een heel bedritueel als Lewis dan eindelijk slaapt na al die nieuwe indrukken van die dag, is er tijd voor een drankje en een goed gesprek en daar hoort een spelletje Scrabble bij! Als Sid en Lin bijna omvallen van de slaap gaan wij ook maar naar bed. Ook nu heeft Lewis weer de beste plek in de voorpunt waar papa en mama op de kajuit banken slapen. De volgende dag rijden we richting Maspalomas, de zandduinen, om een dagje strand te doen. Het is een stevige wandeling door de duinen om bij het strand te komen. Het is voor ons even wennen, een strand vol mensen en dan merendeel ook nog eens naakt, er ligt bijna niemand in zee in plaats daarvan loopt iedereen massaal langs het strand heen en weer. Lewis weigert zijn voetjes in het zand te zetten en vind het helemaal niks. Als papa eenmaal een gat heeft gegraven is hij niet meer te stoppen het zand vliegt om zijn oren en zit zelfs tussen zijn billen! Op de terugweg in de auto duurt het niet lang of Lewis ligt te dromen van grote zandkastelen.

En dan gaat ons bezoek alweer naar huis met een dubbel gevoel nemen we afscheid en hopen we ze gauw weer een keer terug te zien!