Antigua & Barbuda in Corona tijd

Onder de zeilers is Antigua vooral bekend om zijn super jachten en de jaarlijkse Antigua sail week. Ruim twee jaar geleden waren wij hier voor werk. Twee weken lang waren we in touw om de schoolkinderen van Antigua met een beperking te laten zeilen in de Hansa bootjes, die Akko verkocht. De Nationale Sailing Academy ligt op een kilometer afstand van English Harbor. Ons verblijf ligt er precies tussen in. We lopen dagelijks heen en weer en zien het grote contrast tussen arm en rijk. Huizen zijn overwoekerd en verlaten, dan ga je er eigenlijk vanuit dat er niemand woont en toch is het bewoond. De wegen zijn slecht, je been breken kan zomaar, niet eens door een auto waar je e.v.t. voor weg moet springen maar door grote gaten in de berm. Ons houten huisje wordt bij elkaar gehouden door de lagen verf die er door de jaren heen op zijn gesmeerd. Het wordt teniet gedaan door de termieten en je moet uit kijken dat je niet door de vloer zakt. Hoe dichter we bij English Harbor komen, worden de huizen groter en luxer. De carbon masten en motorboten met 6 verdiepingen zie je al van een afstandje. We kijken onze ogen uit! Het ene schip is nog groter en glimt nog harder dan de ander. Een krasje of een vogelpoepje kan ik niet ontdekken. Personeel loopt af en aan in dezelfde kleding. Van de eigenaren zien we geen spoor die zitten vast aan de duurste champagne en kaviaar.

Nu twee jaar later zijn we er met ons eigen superjachtje! Een hele andere ervaring en beleving vooral in corona tijd. Op een enkel luxe jacht na is English Harbor leeg en verlaten. Als we er met onze dinghy naar toe varen zien we pas hoe hoog de steigers zijn, met gemak varen we er onder door. Als we Choctaw hier zouden aanmeren hangen de fenders er werkeloos bij. Onderweg naar de customs wordt ons duidelijk gemaakt dat het verplicht is om op straat een mondkapje te dragen, er staan hoge boetes op. Bij elke ingang hangt een desinfectie apparaat, zo maken we tien keer per dag onze handen schoon. Blijkbaar is de desinfectie niet aan te slepen want er komt pure lokale rum uit. Zou daarom Antigua op de lijst staan van laag risico land!

We liggen een paar dagen in freeman’s bay en met onze PCR test uit Martinique kunnen we de volgende dag al inklaren zonder enige quarantaine verplichtingen. We wandelen naar het bekende Shirley Heights. Het uitzicht is fantastisch! We gaan een baaitje verder, wat voor ons bekend terrein is. We zien oude bekenden van de Sailing Academy.

Na een paar dagen voor anker en wat klusjes afgevinkt te hebben maken we een planning om een rondje Antigua te varen en het eiland Barbuda mee te pikken. De eerste stop is maar 5 mijl verder in Carlisle Bay. We liggen zo nu en dan helemaal alleen, omringt door schilpadden. De meeste baaien met strand hebben grote luxe resorts. Ook hier, normaal zou het strand afgeladen vol liggen met mensen en scheuren de waterscooters en wake boarders je voorbij zodat zwemmen rond je boot niet meer veilig is. Nu is het strand verlaten en komen de schilpadden in grote aantallen een kijkje nemen bij de boot. Als ik rond de boot snorkel komt er een schildpad heel dichtbij, zo dicht bij dat ik me af vraag of hij iets van plan is. We zijn te nieuwsgierig, dat we er eigenlijk allebei een beetje van schrikken. Het is genieten! Akko neemt een nieuw klusje op zich, de startmotor, nadat hij mij eerst afzet op de kant.

Zonder mijn wandelmaatje Janet ga ik alleen op pad. Iets wat ik niet vaak doe en een beetje onwennig aanvoelt. Ik schrik soms van mijn eigen voetstappen of de hagedisjes die weg springen. Ik kom geen mens tegen maar wel heel veel kolibries (Janet waar ben je dit moet je zien) zei ik dat net hard op? Ik ben omringd door cactussen die in bloei staan. De kolibries vliegen om mijn oren, brrr brrr brrr. Het geluid dat ze maken ken ik inmiddels uit duizenden. De vleugels van deze bijzondere vogeltjes roteren 80 keer per seconde zodat het net een frequentie lijkt. Brrr brrr. In de schaduw van een boom ga ik even zitten en gebruik mijn knie als statief en stel de camera in op een van de vele cactussen, nu is het wachten op die ene kolibrie. Brrr brrr brrr de verleiding is groot om snel de camera te richten op een andere kolibrie. Het is een kunst om te perfecte foto te krijgen omdat ze zo bewegelijk zijn! De zon staat inmiddels te laag om nog scherpe foto’s te krijgen, tijd om terug te gaan.

Jolly Harbor, daar moet je zijn om boodschappen te doen wordt ons verteld. De supermarkt is op loopafstand en ze hebben er alles wat je nodig hebt. We ankeren net buiten de haven en varen met de dinghy naar binnen, een aardig eindje trouwens. Ook hier is het rustig en de huizen aan het water met privé steigers zien er verlaten uit. De volgende ochtend gaan we anker op. Het weerbericht om naar Barbuda te varen lijkt heel gunstig te zijn de aankomende dagen, daar moeten we gebruik van maken.

Voor dat we naar Barbuda varen maken we een stop in Deep Bay. Bezoeken het fort en snorkelen naar het wrak. wat in de monding van de baai ligt. Het wrak ligt maar 2 meter onder water. Van boven lijkt het spookachtig maar eenmaal onder water zie je de contouren van het schip goed en is ze volledig begroeit met koraal. Tientallen soorten vissen zoeken beschutting in de romp. Het bezoek is van korte duur als we overvallen worden door een kolonie kwallen, we kunnen ze nauwelijks ontwijken. Voor ik er erg in heb zwem ik er tegen aan en voelt me lip aan alsof ik brandnetels heb gegeten en ben blij en opgelucht als ik weer in de dinghy zit. We liggen hier zo lekker dat we besluiten om nog een nachtje te blijven. Het nadeel is dat wind minder gunstig voor ons wordt om naar Barbuda te varen.

Ons zeiltripje naar Barbuda valt ons reuze mee. De zee is kalm omdat we een dag langer hebben gewacht. Onze tactiek was om zolang mogelijk tussen het vaste land en de riffen te varen om zo hoogte winnen om wat ruimer naar Barbuda te kunnen varen. Laverend tussen de riffen door maakt het een actief zeiltripje, tevens een goede oefening. Als we eenmaal koers kunnen zetten naar Barbuda kunnen we relaxed achterover hangen want de condities zijn perfect. De vishengel hangt uit, in de hoop om een tonijn of mahi mahi te vangen. Helaas hebben we weer een Barracuda aan de haak. Een hele grote jongen, deze kunnen we niet eten. Akko haalt de haak uit zijn bek, als ik hem in bedwang houd. We willen hem graag levend weer van boord hebben, dat lukt maar hij zal nog wel even pijn in zijn lip hebben.

Barbuda

Tussen de riffen door gooien we het anker uit. Dan denk je dat je alle tinten oceaan blauw gezien hebt maar nee het kan nog blauwer. Het weerkaatst tegen een eindeloos wit zandstrand, wat zijdezacht aan voelt alsof je een hand vol meel in je hand hebt. Barbuda is een klein eiland met maar 1500 inwoners. In 2017 verwoeste orkaan Irma het totale eiland, iedereen werd geëvacueerd. Inmiddels is bijna iedereen weer teruggekeerd en probeert zijn leven weer op te pakken. De planning was om maar een week te blijven, het werden er uiteindelijk drie. Je hoeft hier niets……er is niets en we doen daarom ook heel weinig maar genieten van deze bijzondere plek. Helaas zal het uitzicht snel anders worden, door de hele grote villa’s die worden gebouwd aan de kust. Allemaal privé eigendommen voor mensen met veel geld. Twee keer per dag land er een helikopter met spullen en mensen die hier nu nog verblijven in luxe tenten omdat hun villa nog in aanbouw is. Wij als cruisers worden gedoogd. Ze moeten wel want het strand is publiek terrein. Ze hebben er twee houten parasols neer gezet, waar wij ons ding kunnen doen als kiters. Een paar vierkante meter om je kite op te laten en te landen is te doen want als er 6 mensen op deze spot kiten is het vol. Niet getreurd want als je even verder op vaart met je dinghy kom je de strandtent van Inox tegen “Shack a Lack”. Hij is er voor ons als cruiser. Tevens de plek om samen te komen. Je kan Inox alles vragen en heeft ook alle antwoorden! Hij neemt ook je afval aan maar uit onze ervaring kun je dat beter niet doen. Ook hij gooit het in een afvalbak die ’s avonds wordt omgekeerd door de ezels en wij in de nacht ons eigen afval van het strand aan het oprapen zijn. We balen ervan want veel zal in zee gewaaid zijn. Het is een kleine moeite om het weer mee te nemen naar Antigua waar ze het beter kunnen verwerken.

We gaan naar een andere ankerplek dichterbij het dorpje. We zijn door ons contante geld heen en hebben verse groenten en fruit nodig. Het blijkt dat ze maar 1 pin automaat op het eiland hebben, die het zelden doet. Neem dus genoeg contant geld mee. We huren hier een auto samen met onze bevriende Duitsers, doen boodschappen en maken een toertje rond het eiland. Door de orkaan is het nu mogelijk om via de lagoon naar het dorpje te varen met je dinghy. Het is alleen een uitdaging om droog over te komen, er kunnen namelijk aardige golven staan.

Nu we hier zijn hopen we ook dichter bij het roze strand te zijn want die hebben we nog niet gevonden. Barbuda staat er om bekend maar veel toeristen werden teleurgesteld. Het is namelijk niet altijd zo dat er roze stranden in overvloed zijn. Het heeft te maken met een bepaalde swell door stroming en wind die ervoor zorgt dat er roze stranden ontstaan. Monte, onze Duitse vrienden geven de exacte locatie. Met de dinghy varen we 3 mijl langs het strand. En ja hoor roze strand….. Het is geen zand maar allemaal hele kleine roze schelpjes die het strand roze kleuren. “17 mijl beach” zo heet het strand waar maar 20 meter er van roze is. Wow! Het is prachtig met de combinatie van roze en het blauwe water geeft het contrast goed weer. We vullen een emmer met roze schelpjes als souvenir!

Het eiland staat ook bekend om zijn grotten en een verborgen sinkhole! Samen met Monte gaan we op zoek. Met de gps coördinaten staan we naar ruim een half uur wandelen aan de rand van de sinkhole. Het is volledig begroeid met een ander soort vegetatie, wat de sinkhole onderscheid van de rest van de omgeving. Via een steile afdaling bevinden we ons in de sinkhole, waar je je even waant in een tropische regenwoud met palmbomen en lianen. Vogelgezang weerkaatst tegen hoge rots wanden. Het is er vredig en de temperatuur is aangenaam in de schaduw van de meters hoge palmbomen.

We verlaten het nu nog mooie Barbuda met zijn balkende ezels en wilde paarden op het strand bij zonsondergang. De wind lijkt gunstig om weer terug te varen naar Antigua via de zuid- west kant om zo ons rondje eiland te voltooien. We stoppen in de luwte van Green Island en gaan voor anker. We zijn weer alleen, voor even dan. Tussen 11 en 14 is het een komen en gaan van dagjes mensen en touroperators, je kunt hier alleen met een boot komen. Daarna hebben we het eiland voor onszelf. We liggen ook hier weer langer dan verwacht, ook om te kunnen kiten want daar hebben we veel over gehoord, alleen laat wind het af weten. Als alternatief gaan we snorkelen, we zien schildpadden en roggen maar verder valt de onder water wereld erg tegen in vergelijking met Martinique!

Terug naar English Harbor, We bereiden ons voor na lang wikken en wegen om naar Curaçao te gaan, eerder dan verwacht omdat Bonaire helemaal vol ligt. Onze gastank is gevuld en we kunnen een privé auto huren om nog even naar de grote stad te gaan om in kopen te doen. We rijden door St. John en kopen groente en fruit langs de straat. De grote supermarkt valt ons erg tegen en schrikken van de prijzen. Antigua blijft duur in alles helaas. Dat is ook de reden dat we al naar anderhalve maand door gaan. Voor ons doen heel snel. We vonden het wel de moeite waard. Als je groot inkoopt in Martinique kun je aardig vooruit in Antigua zonder te veel uit te geven. De kleinere lokale supermarktjes zijn netjes geprijsd, je moet ze alleen even weten te vinden. Het zou zomaar kunnen dat we nog een keer terug gaan!