Kitesurfen……….

Ik en mijn kite zijn altijd in strijd of is het eigenlijk andersom. Tien jaar geleden leerde Akko mij kitesurfen, dan zou je toch denken, dan moet je het toch wel een keer kunnen. Tja, ik kom er nu achter dat als je veel uren maakt, het net fietsen is. Alleen die uurtjes kom ik zwaar tekort. De laatste 5 jaren maar één keer gekite en daarvoor was het met ups en downs. Ik heb het altijd spannend gevonden, zodra het woordje “kitesurfen” viel zat ik al op het toilet. Maar als ik dan eenmaal weer op mijn plank stond en het ook nog lukte, dat is dan echt kicken!

Nu zijn we in Faro op een fantastische kitespot en we surfen zoveel we kunnen. Mijn eerste poging na een lange tijd ging super goed, grote plank en kleine 7 meter kite. Yes! Het lukte en dat geeft vertrouwen. De volgende dag wil Akko graag op zijn nieuwe speeltje oefenen en neemt mijn kleine kite. Suuz komt van het water af en vraagt of ik met haar setje wil kiten. Zonder enige twijfel hang ik aan de kite van Suuz en stap op het plankje, wegvaren ging zonder problemen. Het ging lekker hard en ik liep mooi hoogte. Ik stuur in om weer terug te gaan, deze kite reageert veel gevoeliger dan mijn eigen kite. De controle is weg en ik crash de kite en vlieg over mijn board heen het water in, de plank was ik meteen kwijt. Nu komt het er op aan om jezelf weer veilig op de kant te krijgen, dit lukte niet zo makkelijk en dreef af omdat ik de kite niet meer in de lucht kreeg. Gelukkig kom ik op een stukje ondiepte terecht waar ik kan staan, dit is makkelijker om je kite weer in de lucht te krijgen. Dat lukt ook, maar ik word meteen van de zandbank af getrokken en de kite land aan de andere kant weer in het water. Het is nu echt overleven en het begint nu wel vermoeiend te worden. Als Akko in de buurt is wordt ik weer rustig, hij geeft wat tips en het lukt om de kite weer omhoog te krijgen. Al slepend door het water probeer ik naar de kant te komen. De schrik zit er goed in, maar wel een goede oefening om je zelf te kunnen redden. Dat zie ik dan maar weer als een pluspunt, maar dit soort dingen dragen niet bij aan mijn zelfvertrouwen.

Na evaluatie met mijn “privé instructeur” vond hij het wel heel optimistisch om na zoveel jaar niet gekite te hebben, met andermans spullen te kiten. Hij heeft gelijk, ik ben zo gewend aan mijn eigen spullen dat het logisch is, dat andermans kite en board heel anders reageren. Dat weet ik nu uit eigen ervaring. De conclusie: Ik was te overmoedig omdat de dag ervoor het zo goed ging, maar elke dag is anders, de wind is meer of minder, verandert van richting of je hebt last van windvlagen, met al deze elementen heb je te dealen.

Spanning of angst, misschien komt het wel omdat je ouder wordt en er meer ruimte voor angst komt. En ik vraag mezelf dan af waarom ik kitesurfen eigenlijk zo leuk vind. Het is iedere keer weer een strijd. Het is het makkelijkst om te zeggen: “ik geef het op, het is niet voor mij weggelegd, dat kiten”. Toch kan ik het niet opgeven. Het is de kick die je krijgt als je op je board staat en over het water scheert, je controle hebt over je board en je kite! Of is het iets uit het verleden, alles wat eng is uit de weg gaan, dat is iets wat ik overwonnen heb. Net als kiten, hoe eng het ook is, ik moet het overwinnen. Opgeven voelt als falen.

Er is weer een nieuwe dag en de wind is er nog niet, dat vind ik eigenlijk wel een fijn idee, even geen kiten. Niet veel later hoor ik Akko zeggen: “ja, er is wind en het wordt steeds een beetje meer”. Ik ben niet al te enthousiast, want nu gaat er zeker gekite worden en dat houd in dat ik er ook aan moet geloven. Haast heb ik niet en aanstalten maken stel ik zo lang mogelijk uit. Gelukkig is Akko daar ook heel goed in. Totdat hij zegt, “nu moeten we echt gaan” en we maken ons klaar. Akko gaat met Myott naar de kant en ik op de SUP. Akko gaat eerst oefenen met zijn nieuwe flysurfer kite en board met foil, dit is de derde dag dat hij oefent en hij doet het supergoed! Elke dag zweeft hij wat langer over het water. Stiekem ben ik wel een beetje jaloers. Ondertussen bereid ik mijn 10 meter kite voor, als Akko voldaan naar de kant komt. “Nu is het jouw beurt schatje”. Akko laat mijn kite op en mijn hart klopt in mijn keel, er gaat van alles door mij heen maar ik moet doorzetten. We lopen over de duin naar de lagune, daar is het voor mij prettiger. Mooie schuine aanlandige wind en niet al te diep met lekker vlak water, dat voelt beter. Daar gaan we, de angst overheerst nog wel. Ik vaar heen en weer en krijg er weer een goed gevoel bij, de angst ebt langzaam weg. Het vertrouwen komt weer terug, als ik val lukt het ook om weer bij mijn plank te komen. Ik kan er eigenlijk prima staan maar het zeewier kriebelt te veel aan mijn voeten. Ik ga voldaan het water af!