Ahoy!
Dit stukje is geschreven door Akko.
Een ongeluk zit in een klein hoekje, kapitein Pingo is niet meer. Kort na het versturen van het vorige verslag sloeg het noodlot toe. Pingo werd overmoedig en ging eigenwijs een stukje vliegen, de zee was wild en de wind vlagerig, hij maakte best wel een grote ronde met de wind mee, blijkbaar had hij zich verkeken op de 20 knopen wind. Hij baande zijn weg terug naar het moederschip, zette de landing in en schoof zijn landingsgestel uit voor een touchdown op het potdeksel, helaas koos hij voor een stukje dat in de luwte van de buiskap zat en verloor meteen opwaartse druk. Een doorstart was er niet meer bij, een golf sloeg Pingo uit de lucht en daar plofte hij verslagen op het water. Liza en ik keken elkaar verdwaasd aan in de hoop dat Kapitein Pingo toch zeker wel zijn zwemdiploma zou hebben, maar na 10 seconden turen zei ik: “Man over boord!” “Pak het schepnet, we gaan terug”. Liza steekt zich in het zwemvest en haast zich naar de bakkist voor het schepnet. Ik zet de gijp in en bepaal de nieuwe richting, dat wordt een scherpe koers en al snel blijkt dat we dat op alleen de genua niet gaan halen, ik ga de motor klaarmaken om te starten….. naar binnen, koelwaterkraan open, as-rem los, stroom erop en starten…. We zoeken een half uur maar eigenlijk vanaf het moment dat ik M.O.B. heb geroepen was de witte vogel al door de bruisende witte golftoppen gecamoufleerd. Na nog een kwartier turen hebben we verslagen onze oorspronkelijke koers weer opgepakt. Het wordt heel erg stil aan boord. Na een poosje barst Liza in tranen uit, ze is ontroostbaar, ik laat haar maar even, alles wat ik zal zeggen zal het alleen maar erger maken ben ik bang. Niet te vergeten dat we hier midden op de oceaan zijn met zeegang en dikke wind, dus ik schakel weer snel over op de prioriteiten. Ongelooflijk hoe snel je je met zo een kameraadje gaat verbinden, vooral Liza, zij heeft een enorme emotie bij het welzijn van dieren. “Het ging net zo goed met Pingo!” stottert ze uit. “Had ik ‘m vanmorgen maar weer meteen in de kuip gezet na het schoonmaken”. De ene na het andere argument volgt over wat we fout hebben gedaan, met deze ramp als gevolg. Ik voelde me wel wat aangesproken want ik had de opdringerige verhuizing naar achter het stuurwiel nogal morrend zien gebeuren. Daarbij kwam dat ik die nacht al had lopen vloeken omdat ik me in onmogelijke bochten om dat slapende beestje moest bewegen tijdens het bedienen van de lieren bij het gijpen. Bij elke zeemeeuw die we bij deze zonsondergang rond onze schip zien vliegen krijgen we weer hoop. Na een uur vraagt Liza met glazige ogen: “Pingo zou nu toch wel dood zijn? Ik vind het zo zielig dat ie helemaal alleen is gestorven.”
De stemming blijft nog lang bedompt, Liza hoeft niet meer te eten en om 11 uur neem ik de nachtdienst over. Die nacht gaat het te keer, van goede nachtrust is geen sprake. En we krijgen binnen een uur drie Squalls voor onze kiezen. Maar daarover morgen meer.
Situatie op het moment van verzenden van dit bericht: 18-11-2020, 18.00UTC Locatie: 05*54’N / 048*38’W Koers: 270 graden Snelheid: 5kn op de motor Nog te gaan: 478 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig(alweer het gat van Elburg), wolken en buien in de verte, 1008mb Wind: 9 Kn Watertemp: 29C
Oooh wat sneu en zeker als je aan iets hecht en hoopt dat het zijn reis zal voort zetten en dat het zo eindigt
Ik kan mij nog iets heugen op de wereld reis van Henk van de Velde
Hij had op zijn eenzame reis ook een verstekeling aan boord en dat vogeltje over leefde het ook niet en hij was zo verdrietig