Ahoy!
We maken een dagrecord van 156 mijl in 24 uur. Het waait 15 / 20 knopen en we komen eigelijk niet meer onder 6 knopen snelheid. Toch zit ik niet relaxed, het water stroomt regelmatig met bakken door het gangboord. We besluiten het grootzeil te strijken. Dit blijkt een goede keuze te zijn. We gaan minder schuin en toch net zo snel. Onder deze windhoek is Choctaw in haar element. Voor ons comfort is het zeker niet iedaal maar omdat we lekker hard gaan zijn we straks eerder op bestemming. De Zeevalk zien we al een possje niet meer op zicht. Wel op de AIS en hebben geregeld een praatje over de marifoon. Naar omstandigheden gaat het goed op Zeevalk. We liggen ongeveer 5 mijl bij elkaar vandaan. In de nacht kunnen we elkaars top lichten zien. Zodra de zon onder is staat de maan al te wachten om ons bij te schijnen. Zo vind ik de nachtwachten een stuk aangenamer.
Situatie op het moment van verzending van dit bericht: 25-1-2021, 17.00 UTC Locatie: 10*00’N / 057*53’W Kompaskoers: 343 graden Variatie = 16,4* Snelheid: 6,8 kt, Nog te gaan: 310 Zeemijlen tot de entree van de baai bij Martinique Weer: Licht bewolkt, bijna helemaal blauw, we branden van het dek Wind: 15 Kn Luchtdruk: 1012 Watertemp: 31.4C
Suriname naar Martinque. Dag 3 Herkansing
Ahoy!
We zijn uitgerust wakker geworden! We willen vanmiddag de rivier verder af naar buiten met de ebstroming mee. Zeevalk en wij hebben de hele ochtend nog om ons verder klaar te maken. We drinken gezamelijk nog even koffie en Janet en ik maken nog een warme lunch, dan hoeven we ons daar straks op zee niet meer druk om te maken. Het zweet gutst van ons af en als de macaronie staat te pruttelen springen we in pyama voor de laatste keer de suriname rivier in om af te koelen. Na de lunch kunnen we dan echt vertrekken we kunnen nu echt niks meer verzinnen om nog langer te blijven hangen. We gaan!
Bij de monding van de rivier hebben we 2 knopen stroom mee en we worden zo de zee op gespuugd. We hijsen de zeilen, Genua, Grootzeil en een stukje bezaanszeil, sinds lange tijd varen we weer eens aan de wind. We gaan schuin en het water spoelt het gangboord schoon, er spettert zelfs water over de buiskap heen, comfortabel is het niet maar we zijn ook niks meer gewend. We willen graag de bolton ronden, dat is het officiele punt waar de zeegeul ophoudt, om daarna koers te zetten op Martinique. De zeegeul maakt een knik, recht naar het noorden, dat is helaas niet bezeild, we besluiten de motor er daarvoor even bij te zetten……….. De startmotor draait maar het oude dieseltje slaat niet aan. Akko kijkt mij aan en ik zie alleen maar één groot vraagteken boven zijn hoofd, dat komt niet vaak voor…… We moeten nu eerst zorgen dat we koers houden in een richting waarvan we weten dat er genoeg water staat, na een kort gesprek met Hans van de Zeevalk besluit hij dat zij voorlopig aan de west zijde van ons blijft waar onduidelijkheid is over de exacte diept. Aangezien dat de Zeevalk dieper steekt dan wij en een ophaalbare kiel heeft is er voor hun geen risico op vastlopen. Akko kijkt snel het brandstofsysteem na want hij verdenkt de dieselpomp. Als Akko een verstuiverleiding los maakt en ik de motor probeer te starten komt er gewoon diesel uit die leiding, geen kapotte dieselpomp gelukkig. Akko laat het even rusten en we overleggen met de Zeevalk welke opie de beste is: Terug naar Braamspunt met stroom tegen onder zeil? Of onze koers vervolgen naar Martinique en in dat moderne land te gaan sleutelen, we gaan door!. Na wat denktijd komt Akko met de theorie dat het wel eens de klep-afstelling zou kunnen zijn, daar heeft hij recent aan gesleutelt, daar moet een bepaalde speling op zitten bij koude motor, en Akko denkt nu dat hij dat wel eens te krap zou hebben afgesteld, de motor is nu nog superheet en dat zou betekenen dat somige kleppen nu gewoon nog een fractie open staan. Niet goed! Na een extra uurtje afkoelen proberen we het nogmaaks en hij slaat nu wel in 1 keer aan! Akko’s theorie blijkt te kloppen, al is hij daar niet trots op. We kunnen nu met een gerust hart naar Martinique varen, de motor hebben we pas bij aankomst in de wijde baai nodig. Akko kan nu rustig gaan slapen volgens ons wachtrooster.
Onze zeilvoering bij vertrek is: bezaanzeil met 2 riffen, grootzeil met 1 rif en de rol fok. Dit gaat goed erg lekker en we gaan top op voorlopig een vlakke zee. Akko maakt mij wakker om 3 uur, het is harder gaan waaien en er moet een rif bij in het grootzeil. We gaan nogsteeds erg hard met de bijna 20 knopen vanuit 90graden hoek. Dit wordt voor ons een dagrecord en als we zo door gaan zijn we met 4 dagen op bestemming.
Situatie op het moment van verzending van dit bericht: 24-1-2021, 23.00 UTC Locatie: 08*26’N / 056*36’W Kompaskoers: 340 graden Variatie = 17,0* Snelheid: 7 kt, Nog te gaan: 435 Zeemijlen tot de entree van de baai bij Martinique Weer: Licht bewolkt maar niet dreigend. Veel blauw tussen de wolken Wind: 17 Kn Luchtdruk: 1010 Watertemp: 31.2C
Suriname – Martinique, Dag 2: Nog steeds op de rivier
We willen rond een uur of 1 vertrekken en kunnen de dag dus rustig opstarten om de laatste klusjes te doen, denken we. Om half 10 paniek bij de Zeevalk aan boord, ze zijn opzoek naar de herkomst van een piepje. Het wordt gelukkig gevonden. Om een lang verhaal kort te houden: er moeten 2 nieuwe accu’s komen.
Akko en Hans ontfermen zich over dit stukje techniek. Terwijl er gewacht wordt op de levering van de Accu’s, ga ik de mast in voor een check, alles is in orde. Zodra de mannen de klus geklaard hebben en een koud biertje drinken. Zitten Janet en ik nog achter de meeltorretjes aan die zich op een onmogelijke plek hebben verstopt. Uiteindelijk krijgen we hierdoor toch onze zin en blijven we dus een dagje langer in Suriname! Morgen gaan we voor de herkansing.
Suriname – Martinique, Dag 1: Vertrek valt zwaar
Het is een druilerige ochtend. Dat past bij ons gevoel met het vertrek uit Marina Resort Waterland waar we 2 maanden hebben gelegen en het hele park nagenoeg voor ons zelf hadden met het gezelschap van het personeel, hondjes, luiaards en vogels. Janet en ik proberen bij de mannen of we nog niet een dagje langer kunnen blijven, maar helaas niet gelukt. We hebben blijkbaar last van havenplak. Eenmaal los is het gevoel over en hebben we zin om een nieuw gebied te gaan ontdekken, de Carieb. We gaan koers zetten naar Martinique! Voor we de oceaan op gaan, ankeren we samen t.h.v. peperpot om nog de laatste klusjes af te ronden. We gooien ons anker uit precies rond borreltijd, komt dat even goed uit!
De schorpioen vaart mee om ons uit te zwaaien en nodigt ons uit om met zijn alle bij hun aan boord nog wat te eten. We maken het niet te laat en duiken vroeg ons bedje in.
Op eigen kiel de rivieren op!
Tussen Nieuw Amsterdam en Meerzorg voor anker.
Samen met Zeevalk bereiden we ons voor. Het is dan geen oceaan oversteek maar het heeft toch enige voorbereiding nodig. Genoeg diesel want er zal niet veel gezeild worden, water tanken, bevoorraden en de route uitstippelen. We hebben met stroming en getij te maken en daar willen we efficiënt mee omgaan. Om te vertrekken uit Waterland hebben we nog een klein beetje stroom tegen om tijd genoeg te hebben om voor het donker op de eerste ankerplaats uit te komen en het helpt ons ook om de ligplaats uit te varen, we stromen er namelijk gewoon uit. Gaandeweg krijgen we steeds meer stroom mee en halen we onze bestemming voor het donker. De Zeevalk meert bij ons aan. Het stroomt hier hard en door de beweging van het water wat tussen de schepen lekker, klotst is het net of we varen. Janet had onderweg al gekookt en we kunnen zo aanschuiven bij de Zeevalk! Als we ons bedje opzoeken worden we om 02:00 wakker van de schepen die langs varen en er voor zorgen dat Choctaw en Zeevalk ongecontroleerd aan hun lijnen rukken. Zeevalk besluit om op eigen anker te gaan en laat zich met de stroom mee zakken. De tweede helft van de nacht slapen we goed.
Alliance
We willen nu ook graag weer de stroom mee hebben op de Commewijne rivier. Dat houd in dat we bij kentering bij de monding moeten zijn en ook nog een beetje stroom mee op de Surinamerivier. Bij de monding zien we dolfijnen en doen de motor uit om zo een poosje naar ze te kijken, in de hoop dat ze wat dichter bij komen. Deze rivier dolfijnen hebben een roze buik! Als we de Commewijnerivier op varen hebben we de beloofde stroom mee. Helaas regent het de hele dag en klaart het pas in de avond op. Beetje bewolking en regen is wel aangenaam dan de hele dag de zon op je hoofd. We varen naar het dorpje Alliance wat in de Matapicakreek ligt. Op de Commewijnerivier gaan we voor anker. Beide laten ons anker zakken, de Zeevalk eerst en wij laten ons afzakken en trekken de schepen met twee lijnen naar elkaar toe. Als we net besloten hebben wat we gaan eten komt er een klein visbootje recht op ons af varen en vaart een rondje om ons heen, een beetje intimiderend maar al gauw blijkt dat mannen een praatje willen maken en we krijgen vis cadeau!
Lees verder “Op eigen kiel de rivieren op!”“Suriname”
De eerste week staat in het teken van opruimen, schoonmaken, wassen en papierwerk regelen. Dat doe je dan eventjes, maar na 11:00 uur lopen de zweetdruppels waar ze niet gaan kunnen. De rem gaat erop maar het blijkt zeker een geruststelling als alles aan kant is. Binnen 48 uur inklaren is onmogelijk in de Pandemie en lijkt bij de instanties ook geen prioriteit. Het visum is in oktober al aangevraagd en is nog steeds niet geregeld, als we goed en wel in de haven liggen. Zonder visum kun je ook niet inklaren en na drie dagen is er nog geen nieuws, dan begint dit ook een soort van quarantaine te worden.
We besluiten zelf achter het visum aan te gaan en een taxi brengt ons naar verschillende adressen. Eerst naar de B.O.G. voor een gezondheidsverklaring en als we kunnen aantonen dat we 18 dagen op zee zijn geweest, is het snel geregeld. Het volgende adres is de V.B.A. bij het ministerie van buitenlandse zaken. We moeten de persoon in kwestie achter de broek aan zitten. Als hij in de gaten krijgt dat hij zijn werk niet heeft gedaan, wordt het over gedragen aan een collega en hebben we binnen 5 minuten het visum in handen. We zijn te laat voor immigratie want de ambtenaren stoppen op vrijdag om 14:00.
Nu we het visum hebben, regelen we met Zeevalk een huurauto, na het weekend komen zij uit quarantaine van 10 dagen en gaan we samen op pad. Zij voor een gezondheidsverklaring en wij voor onze stempels. De stempels blijken maar 1 maand geldig, terwijl we een visum van 2 maanden hebben. Voor verlenging moeten we dus naar de vreemdelingenpolitie. We stellen deze bureaucratie maar even uit. Het is tijd om leuke dingen te gaan doen!
Paramaribo
We gaan naar de stad en zien veel vervallen houten huizen, die op het Unesco werelderfgoed staan. Er is geen geld om het te onderhouden of te restaureren. Huizen zijn overwoekerd met klimop en verf valt van de gevels, straten zijn slecht onderhouden maar toch heeft het ook zo zijn charmes. Na wat rond gelopen te hebben krijgen we trek. Akko heeft het al over roti tijdens ons vertrek uit Kaapverdië. Joosje staat bekend om zijn lekker roti, daar gaan we heen. Zeevalk is om, na een slechte ervaring met roti. Met ons vieren smullen we van de roti en likken onze vingers erbij af want dat schijnt zo te horen bij roti. We gaan hier zelf een tweede keer heen! Zo lekker……..
Resort Waterland
Waterland beschikt over 15 ligplaatsen en heeft 8 huisjes op het resort staan. Zodra je de steiger af loopt, waan je je meteen in de jungle maar dan met aangelegde paden. Ze hebben de natuur zoveel mogelijk behouden. Omdat er nu geen toeristen zijn, hebben we het resort voor ons alleen en hebben zo gezellige borreluurtjes in de lounge. Samen met Janet lopen we regelmatig over het park met onze camera paraat en zien we veel vogelsoorten, vlinders en luiaards. Een vliegende kolibrie vastleggen met camera staat nog op de bucket list!
Een bezoek aan de Joden Savannah en Blaka Watra
De joden savanna ligt aan de overkant van de rivier. Als we met ons vieren op pad gaan komen we bij een brug die is ingestort. Google verwijst ons om terug te rijden. Moeten we echt helemaal omrijden? Nu we hier toch zijn nemen we een kijkje op de brug. In Nederland zou dit hermetisch afgesloten worden voor mensen zoals als wij want we kunnen het niet laten om bij de rand te gaan kijken waar de brug is ingestort. Verwrongen metaal en een deel van het betonnen wegdek hangt nog naar beneden. Naast de brug wonen mensen en met wat navraag kunnen we verder rijden naar een nieuwe brug. Deze ingestorte brug is pas in 2007 gebouwd en vlak voor de opening van de brug is er een vrachtschip met zand tegen aangebotst en ingestort. Nu is corruptie ook weer aan de orde want niemand wordt aansprakelijk gesteld en blijft het zo liggen en wordt er 5 km verderop een nieuwe gebouwd.
Een wandeling van 15 min. door het bos brengt ons bij joden Savannah wat sinds 1832 niet meer permanent wordt bewoond door de joden, die hier een suikerrietplantage opzetten en slaven voor ze lieten werken. In 1669 kregen de joden toestemming om een eigen gemeenschap op te zetten met synagoge en begraafplaats. Het verschil tussen de joden en en de slaven begraafplaats is duidelijk te zien. De ruïne laat nog het fundament zien van de synagoge en wat het zo mysterieus maakt, is dat de natuur het overneemt. Alles is begroeit met mos en klimop, bomen blijven groeien en zorgen dat graven omhoog worden geduwd. Het is vreemd om hier grote blauwe vlinders te zien vliegen maar maakt het ook bijzonder. Na ons bezoek laten we het vredig achter en gaan op zoek naar Blaka Watra (het zwarte water). Het is een kreek die uitmond in een klein meertje waar ze een badplaats hebben gemaakt. Het is gesloten maar we gaan toch een kijkje nemen en kunnen het niet laten om een verkoelende duik te nemen in het zwarte water! De kleur komt door de afzetting van rottende bladeren en takken die op de bodem liggen.
Peperpot nature park
Het is één van de oudste koffie plantages en ligt aan de rechter oever van de Suriname rivier. De laatste jaren is er hard gewerkt aan de restauratie van de gebouwen. Dit is één van laatste plantages die te bezichtigen zijn en je kan er wandelen door het natuurreservaat, wat van ouds de plantages waren. Voor we hier naar toe rijden gaan we over de beroemde Suriname brug (Jules Wijdenboschbrug), de highlight voor Akko deze dag! Ook nu weer zijn we de enige bezoekers aan het park en dat maakt het wel speciaal. We zien verschillende apen die nieuwsgierig maar op gepaste afstand ons aan het bestuderen zijn, al springend en hangend door de toppen van bomen slingeren ze over ons heen. De mannen lopen voorop als Janet en ik met onze camera mooie plaatjes schieten. We lopen door naar de Peperpot plantage waar een koud Parbo biertje op ons staat te wachten. Terug lopen doen we niet want Janet had besloten om slippers aan te trekken in haar vlinder outfit! De planning was om naar de vlindertuin te gaan maar door Covid-19 is het gesloten. Er wordt ons een lift aangeboden door een aardige meneer die ook op het terras zit. De dames mogen achter in de pick-up, zittend op een grote koelbox, vanaf hier hebben we een mooi uitzicht en zien veel vogels!
Overnachten op Bigi Pan
We rijden naar het Noordwesten van Suriname, een aardige trip van ruim 4 uur. Bigi Pan is een grote lagune met brakwater, bij uitstek een prima gebied voor trekvogels. Er is veel vis en beschutting, ook het gedeelte met dode bomen die het brakke water niet hebben overleeft is een perfecte plek voor roofvogels en pelikanen maar ook flamingo’s en rode ibissen. De lange autorit is geen straf want we zien veel variatie van landschappen en leuke dorpjes. Zo rijden we langs Wageningen, Groningen en Boskoop en gaat het landschap over in poldergebied. De koeien en tractors doen ons geloven dat weer even terug in Nederland zijn. Tijd voor koffie! We stoppen bij een oude steenfabriek, waar we een schafttafel zien in de schaduw! We worden al snel opgemerkt, we krijgen een kleine rondleiding en ze willen graag met ons op de foto. Als we aankomen in Nigeria staan onze gidsen Tirran en Carolien ons op te wachten. We worden twee aan twee naar een zij tak van een rivier gebracht vanwege het lage water.
Als klunend gaan hier de korjaal bootjes over heen om in dit riviertje te komen. Met een korjaal volgeladen gaan we 8 km de riviertjes op, om uit te komen in de lagune. We krijgen uitleg over de verschillende mangroven en vogelsoorten. Aangekomen op de lagune zien we de ecolodge, deze staat midden in lagune op palen. Ook nu weer hebben we de ecolodge voor ons zelf en wordt er door Carolien verschillende Surinaamse maaltijden gekookt die fantastische smaken. We gaan verschillende keren het water op en zien flamingo’s en rode ibissen maar ook pelikanen die op jacht zijn en in het water plonzen om naar een vis te happen. Met de ondergaande zon varen we terug naar lodge om soep te eten. Als het donker is, gaan we nog op zoek naar kaaimannen en slangen. We zoeken naar oogjes die oplichten door de zaklamp. Helaas vinden we geen kaaimannen maar wel een slang, het mag de pret niet drukken want we vinden het al spannend genoeg als er zo nu en dan een vis aan boord springt en we het op een gillen zetten! De volgende ochtend zetten we een visnet uit met Tirran, die we later weer ophalen met 17 Tilapias die klaargemaakt worden voor de lunch. Deze ochtend valt er alleen maar regen, als het opklaart worden we weer teruggebracht. We drinken met Caroline en Tirran nog een afscheidsbiertje en bedanken ze voor hun inzet. Onderweg in de auto komen we nog rode ibissen tegen, even stoppen voor een foto!
Atl. oversteek dag 19. Land in zicht! (slot)
Ahoy!
Als ik de wacht overneem is het nog schemerig, met een kopje thee zie ik de zon opkomen. Akko gaat slapen onder de buiskap, binnen is het te heet, ik laat hem daar voorlopig maar lekker liggen! Als het licht is hijsen we ons lichtweerzeil om nog een knoopje harder te gaan. We maken goede vorderingen op deze vlakke zee, met voor het eerst een hele lange maar ook echt hoge deining die lijkt op een lang gerekt glooiend landschap, alleen schuift dit landschap ongestoord onder ons door. Na een poos verandert de zee van kleur, van donkerblauw naar turquoise, het is al onder de 100 meter diep maar we zijn nog bijna 80mijlen van de kust af. De dieptemeter moet nu ook weer aan het werk, cruciaal.
Weer een prachtige zeildag waar we extra van genieten omdat dit, als het goed is, de laatste dag op zee zal zijn voordat we de rivier op gaan. Een mooie, redelijk rustige, afsluiting van deze oceaanoversteek voordat we land zien. Choctaw hangt soms boven het water wanneer ze wordt opgetild door de deining waardoor de boegspriet in het luchtledige hangt. Dan kijk ik even in een diep dal en we glijden dan weer gemoedelijk naar beneden! Ik kan hier uren ontspannen naar kijken in de wetenschap dat het goed gaat.
De deining wordt opeens een stuk onrustiger en het maakt ons nerveus, we zijn nu immers dichter bij land en geleidelijk ondieper. Wanneer de hoge deining namelijk vanuit de diepte op ondiepere stukken wordt geduwd zal ie een keertje kunnen overslaan zoals je dat op het strand ziet. Akko heeft opgezocht dat de formule hiervoor is dat wanneer de diepte onder de 3 x golfhoogte komt deze gaat overslaan, het is nu nog maar 30 meter diep en de deining bereikt al bijna de 4 meter, dit kunnen we nu van onze dieptemeter aflezen. Van overslaande golven is geen sprake, maar straks bij het naderen van de Bolton zal het onder de 10 meter diep zijn en dan moeten deze golven echt verdwenen zijn. Voorlopig wordt het kontje van Choctaw nog elke keer weer soepel opgetild zodat de golf onder ons passeert.
Er komen weer een paar buien aan waarvan we op een haar na steeds mooi de regen missen. De wind uit deze buien komt als geroepen en blijft aan staan en het lichtweerzeil blijft nu voorgoed gestreken. Het wordt weer mooi zeilweer en bij het ingaan van de nacht is de verontrustend hoge deining verdwenen.
Atl. Oversteek dag 18, Laatste loodjes
Ahoy!
Eindelijk zit ik een keer redelijk relax achter de kaartentafel om een verslagje te schrijven. Dat is soms best een opgave. Al klemmend en elke spier aangespannen, probeer ik de juiste letters op het toetsenbord aan te slaan op de ruwe bewegingen van oceaan. De backspace is nog nooit zo vaak gebruikt. Mijn oog en hand coördinatie maken overuren want met 10 vingers typen en ook nog blind dat is aan mij niet besteedt. Akko is hier een stuk handiger in en heeft zijn plek achter de kaartentafel eigen gemaakt en weet zijn houding een stuk beter te vinden.
De laatste mijlen! Wat duren die toch tergend lang. Als we uit de………………
Atl. Oversteek dag 17, Dreiging
Ahoy!
De donderdag is er 1 van alertheid, dat zijn we natuurlijk altijd, maar vandaag extra. Een paar dagen geleden wees onze weerman op een nieuw gevormde Tropical Wave die zich halverwege de oceaan bij de evenaar ontwikkeld en onze kant op komt, naar verwachting niet 1 met veel energie, maar je kunt je er maar beter op voorbereiden. Deze tropische golf zou vandaag tegen de middag bij ons kunnen zijn, is het laatste bericht. Wij staan er klaar voor! Rond half 1 gaat het waaien, beetje regen erbij en toen scheen de zon weer. Het valt allemaal reuze mee denken we. Niet veel later ontvangen we een update, de golf is enorm vertraagd en waarschijnlijk pas tegen de avond bij ons. Met andere woorden. Je staat de hele dag in een hogere staat van paraatheid. Uiteindelijk gaat de golf zo langzaam(of wij zo snel)dat deze pas de volgende ochtend boven ons hoofd hangt.
Het mooie is nu dat het de hele dag eigenlijk best goed zeilweer is. We klieven met een mooi gangetje door de zee, onze bestemming komt nu echt vlot dichterbij.
We eten die avond Nasi uit blik met nog een culinaire ingreep van onszelf, gebakken eitje erop en het smaakt fantastisch, we missen wel de pindasaus en de kroepoek.
Het wordt donker, de verwachte golf is nog niet in zicht. Nu wordt het spannend want nu zien we de buien niet aankomen, deze nacht staat het Radar de hele nacht te scannen op regen.
Liza haar shift begint een uurtje later, normaal van 8 tot 11, maar we lopen wat achter en Liza begint om 9 uur, ze zegt dat ze het zo lang mogelijk gaat rekken zodat ik genoeg slaap krijg, want de vorige nacht had ik Liza haar deel van de nacht ook gedaan, ik was tenslotte zo lekker bezig met die Squalls. Pas om half 4 wekt Liza mij, ik heb redelijk geslapen, ben maar 2 keer van de bank gerold. De nacht was onstuimig kwa golfslag en de wind bleef maar ruimen waardoor we wat noordelijk uitkomen. Liza ziet het niet zo zitten om in haar eentje te gijpen in de nacht met 20 knopen wind. Ik geef haar gelijk, het is ook nog eens aardedonker en je wilt niet dat je doorschiet en met de neus in de wind uitkomt. Als ik genoeg wakker ben en een pot thee heb gezet neem ik de wacht van Liza over en besluit meteen te gijpen, de wind lijkt voorlopig ook niet meer terug te draaien, over de nieuwe boeg gaan we nu sneller op onze bestemming af en we gaan ook nog eens recht van de golven af waardoor het schip minder rolt. Liza slaapt als een roosje.
De rest van de nacht ben ik nog steeds alert op die beloofde Tropische Golf, bij elke draaiing van de wind of toename boven 25kt draai ik de genua weer wat in. Uiteindelijk heb ik 1 grote regenbui.
Als de zon opkomt zien we voor ons aan de horizon van zuid naar noord een hele lange ononderbroken wolk van dezelfde vorm. Zou dat de Golf geweest zijn?
Situatie op het moment van verzending van dit bericht: 20-11-2020, 19.00UTC Locatie: 06*56’N / 052*30’W Kompaskoers: 295 graden Variatie = 18,1* Snelheid: 4.5 waarvan 0.8kn Stroming van achteren, de wind is weg, de motor gaat weer voor een aantal uren bij Nog te gaan: 170 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Bewolkt maar niet dreigend. Veel blauw tussen de wolken Wind: 5 Kn Watertemp: 28.6C
Atl. Oversteek dag 16, Grote wasbeurt.
Ahoy!
De afgelopen nacht gaat het flink te keer, van goede nachtrust was geen sprake. We krijgen binnen een uur drie Squalls voor onze kiezen, maar het voordeel is wel dat alles in de goede richting was. We hebben serieus mijlen gemaakt deze dag.
Ik nam rond een uur of 12 de nachtwacht van Liza over, door de gebeurtenissen van de afgelopen middag hadden we ons niet aan het schema gehouden en ben ik al erg moe. De wind is redelijk constant rond de 20kt en we gaan goed vooruit. Na een aantal uren besluit ik er maar even bij te gaan liggen, naast het schuifluik onder de buiskap hebben we een mooi plekje gemaakt om lekker ontspannen te kunnen liggen tijdens je shift. Meestal lees ik wat of kijk ik een filmpje op de iPad, maar dit keer val ik in slaap…..hmmmm lekker…
4.15 uur, Ik schrik wakker want mijn voeten zijn nat en er waait water op mijn gezicht. Nog half in slaap duw ik alles ver naar voren onder de buiskap. Onze 1ste echte SQUALL! De regen komt horizontaal schuin van achteren inwaaien, gelukkig was het schuifluik al dicht en de schotjes zaten voor de entree. Binnen 10 tellen ben ik tot de draad doorweekt, het is niet koud. M’n ogen gaan open en ik zie 40 knopen op de windmeter staan en wij gaan 8 knopen vooruit, “dat is veel te hard” denk ik en kijk naar voren hoe de grote genua zijn werk doet. “Dat alles nog staat!?, die spullen zijn best sterk!” Denk ik. We gaan als een speer maar toch begin ik als een bezetene de roller van de genua in te draaien om de boel te sparen. Alles blijft heel, de genua is nu voor 2/3de weg gerold en we gaan nog steeds 8 knopen vooruit. Liza is inmiddels ook wakker, ze schuift voorzichtig het luik wat open om erdoor te turen en mij te vragen of alles goed gaat, ze wil graag wat doen, maar ik zeg dat ze lekker binnen moet blijven. Alles is onder controle! 10 minuten later gaat de wind wat liggen en ik kleed me helemaal uit en poedelnaakt stap ik de kajuit binnen om de boel daar droog te houden, Liza kijkt me blij aan dat alles goed is gegaan ;-).
Ik trek droge kleren aan, ga weer naar buiten om de boel op te ruimen……. Ram!! 2de Squall, zelfde verhaal, alles gaat lekker. Weer doorweekt.
3 maal is scheepsrecht. De 3de Squall vang ik in mijn al natte onderbroek op, laat me niet weer foppen. En, eindelijk is Choctaw verlost van al dat Saharazand dat we 6 maanden lang in Mindelo hebben opgevangen. Ze is vanaf het puntje van de antenne op de mast tot de waterlijn weer helemaal schoon.
In de ochtend rond 8 uur neemt Liza het roer weer over, de wind was na de Squalls langzaam gaan liggen en ik had al besloten de motor bij te zetten. We maken de dagbalans op, 132 mijlen afgelegd in de afgelopen 24uren waarvan 110 in de goede richting.
Gelukkig pikt de wind rond het middaguur weer netjes op en kunnen we weer lekker zeilen.
Situatie op het moment van verzenden van dit bericht: 19-11-2020, 19.00UTC Locatie: 06*29’N / 050*44’W Kompaskoers: 293 graden Variatie = 18,4* Snelheid: 3kn Stroming naar het Noorden, wind neemt af, zal niet lang duren voordat de motor bij gaat om de zee de baas te blijven Nog te gaan: 268 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zwaar bewolkt met hier en daar een bui. 1009mb Wind: 15 Kn Watertemp: 28.6C