Samen met Zeevalk bereiden we ons voor. Het is dan geen oceaan oversteek maar het heeft toch enige voorbereiding nodig. Genoeg diesel want er zal niet veel gezeild worden, water tanken, bevoorraden en de route uitstippelen. We hebben met stroming en getij te maken en daar willen we efficiënt mee omgaan. Om te vertrekken uit Waterland hebben we nog een klein beetje stroom tegen om tijd genoeg te hebben om voor het donker op de eerste ankerplaats uit te komen en het helpt ons ook om de ligplaats uit te varen, we stromen er namelijk gewoon uit. Gaandeweg krijgen we steeds meer stroom mee en halen we onze bestemming voor het donker. De Zeevalk meert bij ons aan. Het stroomt hier hard en door de beweging van het water wat tussen de schepen lekker, klotst is het net of we varen. Janet had onderweg al gekookt en we kunnen zo aanschuiven bij de Zeevalk! Als we ons bedje opzoeken worden we om 02:00 wakker van de schepen die langs varen en er voor zorgen dat Choctaw en Zeevalk ongecontroleerd aan hun lijnen rukken. Zeevalk besluit om op eigen anker te gaan en laat zich met de stroom mee zakken. De tweede helft van de nacht slapen we goed.
Cotticarivier
Alliance
We willen nu ook graag weer de stroom mee hebben op de Commewijne rivier. Dat houd in dat we bij kentering bij de monding moeten zijn en ook nog een beetje stroom mee op de Surinamerivier. Bij de monding zien we dolfijnen en doen de motor uit om zo een poosje naar ze te kijken, in de hoop dat ze wat dichter bij komen. Deze rivier dolfijnen hebben een roze buik! Als we de Commewijnerivier op varen hebben we de beloofde stroom mee. Helaas regent het de hele dag en klaart het pas in de avond op. Beetje bewolking en regen is wel aangenaam dan de hele dag de zon op je hoofd. We varen naar het dorpje Alliance wat in de Matapicakreek ligt. Op de Commewijnerivier gaan we voor anker. Beide laten ons anker zakken, de Zeevalk eerst en wij laten ons afzakken en trekken de schepen met twee lijnen naar elkaar toe. Als we net besloten hebben wat we gaan eten komt er een klein visbootje recht op ons af varen en vaart een rondje om ons heen, een beetje intimiderend maar al gauw blijkt dat mannen een praatje willen maken en we krijgen vis cadeau!
De eerste week staat in het teken van opruimen, schoonmaken, wassen en papierwerk regelen. Dat doe je dan eventjes, maar na 11:00 uur lopen de zweetdruppels waar ze niet gaan kunnen. De rem gaat erop maar het blijkt zeker een geruststelling als alles aan kant is. Binnen 48 uur inklaren is onmogelijk in de Pandemie en lijkt bij de instanties ook geen prioriteit. Het visum is in oktober al aangevraagd en is nog steeds niet geregeld, als we goed en wel in de haven liggen. Zonder visum kun je ook niet inklaren en na drie dagen is er nog geen nieuws, dan begint dit ook een soort van quarantaine te worden.
We besluiten zelf achter het visum aan te gaan en een taxi brengt ons naar verschillende adressen. Eerst naar de B.O.G. voor een gezondheidsverklaring en als we kunnen aantonen dat we 18 dagen op zee zijn geweest, is het snel geregeld. Het volgende adres is de V.B.A. bij het ministerie van buitenlandse zaken. We moeten de persoon in kwestie achter de broek aan zitten. Als hij in de gaten krijgt dat hij zijn werk niet heeft gedaan, wordt het over gedragen aan een collega en hebben we binnen 5 minuten het visum in handen. We zijn te laat voor immigratie want de ambtenaren stoppen op vrijdag om 14:00.
Nu we het visum hebben, regelen we met Zeevalk een huurauto, na het weekend komen zij uit quarantaine van 10 dagen en gaan we samen op pad. Zij voor een gezondheidsverklaring en wij voor onze stempels. De stempels blijken maar 1 maand geldig, terwijl we een visum van 2 maanden hebben. Voor verlenging moeten we dus naar de vreemdelingenpolitie. We stellen deze bureaucratie maar even uit. Het is tijd om leuke dingen te gaan doen!
Paramaribo
We gaan naar de stad en zien veel vervallen houten huizen, die op het Unesco werelderfgoed staan. Er is geen geld om het te onderhouden of te restaureren. Huizen zijn overwoekerd met klimop en verf valt van de gevels, straten zijn slecht onderhouden maar toch heeft het ook zo zijn charmes. Na wat rond gelopen te hebben krijgen we trek. Akko heeft het al over roti tijdens ons vertrek uit Kaapverdië. Joosje staat bekend om zijn lekker roti, daar gaan we heen. Zeevalk is om, na een slechte ervaring met roti. Met ons vieren smullen we van de roti en likken onze vingers erbij af want dat schijnt zo te horen bij roti. We gaan hier zelf een tweede keer heen! Zo lekker……..
Waterkant van Paramaribo.
Resort Waterland
Waterland beschikt over 15 ligplaatsen en heeft 8 huisjes op het resort staan. Zodra je de steiger af loopt, waan je je meteen in de jungle maar dan met aangelegde paden. Ze hebben de natuur zoveel mogelijk behouden. Omdat er nu geen toeristen zijn, hebben we het resort voor ons alleen en hebben zo gezellige borreluurtjes in de lounge. Samen met Janet lopen we regelmatig over het park met onze camera paraat en zien we veel vogelsoorten, vlinders en luiaards. Een vliegende kolibrie vastleggen met camera staat nog op de bucket list!
Een bezoek aan de Joden Savannah en Blaka Watra
Ingestorte brug
De joden savanna ligt aan de overkant van de rivier. Als we met ons vieren op pad gaan komen we bij een brug die is ingestort. Google verwijst ons om terug te rijden. Moeten we echt helemaal omrijden? Nu we hier toch zijn nemen we een kijkje op de brug. In Nederland zou dit hermetisch afgesloten worden voor mensen zoals als wij want we kunnen het niet laten om bij de rand te gaan kijken waar de brug is ingestort. Verwrongen metaal en een deel van het betonnen wegdek hangt nog naar beneden. Naast de brug wonen mensen en met wat navraag kunnen we verder rijden naar een nieuwe brug. Deze ingestorte brug is pas in 2007 gebouwd en vlak voor de opening van de brug is er een vrachtschip met zand tegen aangebotst en ingestort. Nu is corruptie ook weer aan de orde want niemand wordt aansprakelijk gesteld en blijft het zo liggen en wordt er 5 km verderop een nieuwe gebouwd.
Het laatste stukje SynagogeJoods graf.
Een wandeling van 15 min. door het bos brengt ons bij joden Savannah wat sinds 1832 niet meer permanent wordt bewoond door de joden, die hier een suikerrietplantage opzetten en slaven voor ze lieten werken. In 1669 kregen de joden toestemming om een eigen gemeenschap op te zetten met synagoge en begraafplaats. Het verschil tussen de joden en en de slaven begraafplaats is duidelijk te zien. De ruïne laat nog het fundament zien van de synagoge en wat het zo mysterieus maakt, is dat de natuur het overneemt. Alles is begroeit met mos en klimop, bomen blijven groeien en zorgen dat graven omhoog worden geduwd. Het is vreemd om hier grote blauwe vlinders te zien vliegen maar maakt het ook bijzonder. Na ons bezoek laten we het vredig achter en gaan op zoek naar Blaka Watra (het zwarte water). Het is een kreek die uitmond in een klein meertje waar ze een badplaats hebben gemaakt. Het is gesloten maar we gaan toch een kijkje nemen en kunnen het niet laten om een verkoelende duik te nemen in het zwarte water! De kleur komt door de afzetting van rottende bladeren en takken die op de bodem liggen.
Blaka Watra
Peperpot nature park
Het is één van de oudste koffie plantages en ligt aan de rechter oever van de Suriname rivier. De laatste jaren is er hard gewerkt aan de restauratie van de gebouwen. Dit is één van laatste plantages die te bezichtigen zijn en je kan er wandelen door het natuurreservaat, wat van ouds de plantages waren. Voor we hier naar toe rijden gaan we over de beroemde Suriname brug (Jules Wijdenboschbrug), de highlight voor Akko deze dag! Ook nu weer zijn we de enige bezoekers aan het park en dat maakt het wel speciaal. We zien verschillende apen die nieuwsgierig maar op gepaste afstand ons aan het bestuderen zijn, al springend en hangend door de toppen van bomen slingeren ze over ons heen. De mannen lopen voorop als Janet en ik met onze camera mooie plaatjes schieten. We lopen door naar de Peperpot plantage waar een koud Parbo biertje op ons staat te wachten. Terug lopen doen we niet want Janet had besloten om slippers aan te trekken in haar vlinder outfit! De planning was om naar de vlindertuin te gaan maar door Covid-19 is het gesloten. Er wordt ons een lift aangeboden door een aardige meneer die ook op het terras zit. De dames mogen achter in de pick-up, zittend op een grote koelbox, vanaf hier hebben we een mooi uitzicht en zien veel vogels!
Overnachten op Bigi Pan
Stephanie Ecolodge (Huis op Neuten)
We rijden naar het Noordwesten van Suriname, een aardige trip van ruim 4 uur. Bigi Pan is een grote lagune met brakwater, bij uitstek een prima gebied voor trekvogels. Er is veel vis en beschutting, ook het gedeelte met dode bomen die het brakke water niet hebben overleeft is een perfecte plek voor roofvogels en pelikanen maar ook flamingo’s en rode ibissen. De lange autorit is geen straf want we zien veel variatie van landschappen en leuke dorpjes. Zo rijden we langs Wageningen, Groningen en Boskoop en gaat het landschap over in poldergebied. De koeien en tractors doen ons geloven dat weer even terug in Nederland zijn. Tijd voor koffie! We stoppen bij een oude steenfabriek, waar we een schafttafel zien in de schaduw! We worden al snel opgemerkt, we krijgen een kleine rondleiding en ze willen graag met ons op de foto. Als we aankomen in Nigeria staan onze gidsen Tirran en Carolien ons op te wachten. We worden twee aan twee naar een zij tak van een rivier gebracht vanwege het lage water.
Klunend naar de ander kant
Als klunend gaan hier de korjaal bootjes over heen om in dit riviertje te komen. Met een korjaal volgeladen gaan we 8 km de riviertjes op, om uit te komen in de lagune. We krijgen uitleg over de verschillende mangroven en vogelsoorten. Aangekomen op de lagune zien we de ecolodge, deze staat midden in lagune op palen. Ook nu weer hebben we de ecolodge voor ons zelf en wordt er door Carolien verschillende Surinaamse maaltijden gekookt die fantastische smaken. We gaan verschillende keren het water op en zien flamingo’s en rode ibissen maar ook pelikanen die op jacht zijn en in het water plonzen om naar een vis te happen. Met de ondergaande zon varen we terug naar lodge om soep te eten. Als het donker is, gaan we nog op zoek naar kaaimannen en slangen. We zoeken naar oogjes die oplichten door de zaklamp. Helaas vinden we geen kaaimannen maar wel een slang, het mag de pret niet drukken want we vinden het al spannend genoeg als er zo nu en dan een vis aan boord springt en we het op een gillen zetten! De volgende ochtend zetten we een visnet uit met Tirran, die we later weer ophalen met 17 Tilapias die klaargemaakt worden voor de lunch. Deze ochtend valt er alleen maar regen, als het opklaart worden we weer teruggebracht. We drinken met Caroline en Tirran nog een afscheidsbiertje en bedanken ze voor hun inzet. Onderweg in de auto komen we nog rode ibissen tegen, even stoppen voor een foto!
Als ik de wacht overneem is het nog schemerig, met een kopje thee zie ik de zon opkomen. Akko gaat slapen onder de buiskap, binnen is het te heet, ik laat hem daar voorlopig maar lekker liggen! Als het licht is hijsen we ons lichtweerzeil om nog een knoopje harder te gaan. We maken goede vorderingen op deze vlakke zee, met voor het eerst een hele lange maar ook echt hoge deining die lijkt op een lang gerekt glooiend landschap, alleen schuift dit landschap ongestoord onder ons door. Na een poos verandert de zee van kleur, van donkerblauw naar turquoise, het is al onder de 100 meter diep maar we zijn nog bijna 80mijlen van de kust af. De dieptemeter moet nu ook weer aan het werk, cruciaal. Weer een prachtige zeildag waar we extra van genieten omdat dit, als het goed is, de laatste dag op zee zal zijn voordat we de rivier op gaan. Een mooie, redelijk rustige, afsluiting van deze oceaanoversteek voordat we land zien. Choctaw hangt soms boven het water wanneer ze wordt opgetild door de deining waardoor de boegspriet in het luchtledige hangt. Dan kijk ik even in een diep dal en we glijden dan weer gemoedelijk naar beneden! Ik kan hier uren ontspannen naar kijken in de wetenschap dat het goed gaat. De deining wordt opeens een stuk onrustiger en het maakt ons nerveus, we zijn nu immers dichter bij land en geleidelijk ondieper. Wanneer de hoge deining namelijk vanuit de diepte op ondiepere stukken wordt geduwd zal ie een keertje kunnen overslaan zoals je dat op het strand ziet. Akko heeft opgezocht dat de formule hiervoor is dat wanneer de diepte onder de 3 x golfhoogte komt deze gaat overslaan, het is nu nog maar 30 meter diep en de deining bereikt al bijna de 4 meter, dit kunnen we nu van onze dieptemeter aflezen. Van overslaande golven is geen sprake, maar straks bij het naderen van de Bolton zal het onder de 10 meter diep zijn en dan moeten deze golven echt verdwenen zijn. Voorlopig wordt het kontje van Choctaw nog elke keer weer soepel opgetild zodat de golf onder ons passeert. Er komen weer een paar buien aan waarvan we op een haar na steeds mooi de regen missen. De wind uit deze buien komt als geroepen en blijft aan staan en het lichtweerzeil blijft nu voorgoed gestreken. Het wordt weer mooi zeilweer en bij het ingaan van de nacht is de verontrustend hoge deining verdwenen.
Ahoy! Eindelijk zit ik een keer redelijk relax achter de kaartentafel om een verslagje te schrijven. Dat is soms best een opgave. Al klemmend en elke spier aangespannen, probeer ik de juiste letters op het toetsenbord aan te slaan op de ruwe bewegingen van oceaan. De backspace is nog nooit zo vaak gebruikt. Mijn oog en hand coördinatie maken overuren want met 10 vingers typen en ook nog blind dat is aan mij niet besteedt. Akko is hier een stuk handiger in en heeft zijn plek achter de kaartentafel eigen gemaakt en weet zijn houding een stuk beter te vinden.
De laatste mijlen! Wat duren die toch tergend lang. Als we uit de………………
Ahoy! De donderdag is er 1 van alertheid, dat zijn we natuurlijk altijd, maar vandaag extra. Een paar dagen geleden wees onze weerman op een nieuw gevormde Tropical Wave die zich halverwege de oceaan bij de evenaar ontwikkeld en onze kant op komt, naar verwachting niet 1 met veel energie, maar je kunt je er maar beter op voorbereiden. Deze tropische golf zou vandaag tegen de middag bij ons kunnen zijn, is het laatste bericht. Wij staan er klaar voor! Rond half 1 gaat het waaien, beetje regen erbij en toen scheen de zon weer. Het valt allemaal reuze mee denken we. Niet veel later ontvangen we een update, de golf is enorm vertraagd en waarschijnlijk pas tegen de avond bij ons. Met andere woorden. Je staat de hele dag in een hogere staat van paraatheid. Uiteindelijk gaat de golf zo langzaam(of wij zo snel)dat deze pas de volgende ochtend boven ons hoofd hangt. Het mooie is nu dat het de hele dag eigenlijk best goed zeilweer is. We klieven met een mooi gangetje door de zee, onze bestemming komt nu echt vlot dichterbij. We eten die avond Nasi uit blik met nog een culinaire ingreep van onszelf, gebakken eitje erop en het smaakt fantastisch, we missen wel de pindasaus en de kroepoek. Het wordt donker, de verwachte golf is nog niet in zicht. Nu wordt het spannend want nu zien we de buien niet aankomen, deze nacht staat het Radar de hele nacht te scannen op regen.
Liza haar shift begint een uurtje later, normaal van 8 tot 11, maar we lopen wat achter en Liza begint om 9 uur, ze zegt dat ze het zo lang mogelijk gaat rekken zodat ik genoeg slaap krijg, want de vorige nacht had ik Liza haar deel van de nacht ook gedaan, ik was tenslotte zo lekker bezig met die Squalls. Pas om half 4 wekt Liza mij, ik heb redelijk geslapen, ben maar 2 keer van de bank gerold. De nacht was onstuimig kwa golfslag en de wind bleef maar ruimen waardoor we wat noordelijk uitkomen. Liza ziet het niet zo zitten om in haar eentje te gijpen in de nacht met 20 knopen wind. Ik geef haar gelijk, het is ook nog eens aardedonker en je wilt niet dat je doorschiet en met de neus in de wind uitkomt. Als ik genoeg wakker ben en een pot thee heb gezet neem ik de wacht van Liza over en besluit meteen te gijpen, de wind lijkt voorlopig ook niet meer terug te draaien, over de nieuwe boeg gaan we nu sneller op onze bestemming af en we gaan ook nog eens recht van de golven af waardoor het schip minder rolt. Liza slaapt als een roosje. De rest van de nacht ben ik nog steeds alert op die beloofde Tropische Golf, bij elke draaiing van de wind of toename boven 25kt draai ik de genua weer wat in. Uiteindelijk heb ik 1 grote regenbui. Als de zon opkomt zien we voor ons aan de horizon van zuid naar noord een hele lange ononderbroken wolk van dezelfde vorm. Zou dat de Golf geweest zijn?
Situatie op het moment van verzending van dit bericht: 20-11-2020, 19.00UTC Locatie: 06*56’N / 052*30’W Kompaskoers: 295 graden Variatie = 18,1* Snelheid: 4.5 waarvan 0.8kn Stroming van achteren, de wind is weg, de motor gaat weer voor een aantal uren bij Nog te gaan: 170 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Bewolkt maar niet dreigend. Veel blauw tussen de wolken Wind: 5 Kn Watertemp: 28.6C
Ahoy!
De afgelopen nacht gaat het flink te keer, van goede nachtrust was geen sprake. We krijgen binnen een uur drie Squalls voor onze kiezen, maar het voordeel is wel dat alles in de goede richting was. We hebben serieus mijlen gemaakt deze dag.
Ik nam rond een uur of 12 de nachtwacht van Liza over, door de gebeurtenissen van de afgelopen middag hadden we ons niet aan het schema gehouden en ben ik al erg moe. De wind is redelijk constant rond de 20kt en we gaan goed vooruit. Na een aantal uren besluit ik er maar even bij te gaan liggen, naast het schuifluik onder de buiskap hebben we een mooi plekje gemaakt om lekker ontspannen te kunnen liggen tijdens je shift. Meestal lees ik wat of kijk ik een filmpje op de iPad, maar dit keer val ik in slaap…..hmmmm lekker…
4.15 uur, Ik schrik wakker want mijn voeten zijn nat en er waait water op mijn gezicht. Nog half in slaap duw ik alles ver naar voren onder de buiskap. Onze 1ste echte SQUALL! De regen komt horizontaal schuin van achteren inwaaien, gelukkig was het schuifluik al dicht en de schotjes zaten voor de entree. Binnen 10 tellen ben ik tot de draad doorweekt, het is niet koud. M’n ogen gaan open en ik zie 40 knopen op de windmeter staan en wij gaan 8 knopen vooruit, “dat is veel te hard” denk ik en kijk naar voren hoe de grote genua zijn werk doet. “Dat alles nog staat!?, die spullen zijn best sterk!” Denk ik. We gaan als een speer maar toch begin ik als een bezetene de roller van de genua in te draaien om de boel te sparen. Alles blijft heel, de genua is nu voor 2/3de weg gerold en we gaan nog steeds 8 knopen vooruit. Liza is inmiddels ook wakker, ze schuift voorzichtig het luik wat open om erdoor te turen en mij te vragen of alles goed gaat, ze wil graag wat doen, maar ik zeg dat ze lekker binnen moet blijven. Alles is onder controle! 10 minuten later gaat de wind wat liggen en ik kleed me helemaal uit en poedelnaakt stap ik de kajuit binnen om de boel daar droog te houden, Liza kijkt me blij aan dat alles goed is gegaan ;-).
Ik trek droge kleren aan, ga weer naar buiten om de boel op te ruimen……. Ram!! 2de Squall, zelfde verhaal, alles gaat lekker. Weer doorweekt.
3 maal is scheepsrecht. De 3de Squall vang ik in mijn al natte onderbroek op, laat me niet weer foppen. En, eindelijk is Choctaw verlost van al dat Saharazand dat we 6 maanden lang in Mindelo hebben opgevangen. Ze is vanaf het puntje van de antenne op de mast tot de waterlijn weer helemaal schoon.
In de ochtend rond 8 uur neemt Liza het roer weer over, de wind was na de Squalls langzaam gaan liggen en ik had al besloten de motor bij te zetten. We maken de dagbalans op, 132 mijlen afgelegd in de afgelopen 24uren waarvan 110 in de goede richting.
Gelukkig pikt de wind rond het middaguur weer netjes op en kunnen we weer lekker zeilen.
Situatie op het moment van verzenden van dit bericht: 19-11-2020, 19.00UTC Locatie: 06*29’N / 050*44’W Kompaskoers: 293 graden Variatie = 18,4* Snelheid: 3kn Stroming naar het Noorden, wind neemt af, zal niet lang duren voordat de motor bij gaat om de zee de baas te blijven Nog te gaan: 268 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zwaar bewolkt met hier en daar een bui. 1009mb Wind: 15 Kn Watertemp: 28.6C
Dit stukje is geschreven door Akko. Een ongeluk zit in een klein hoekje, kapitein Pingo is niet meer. Kort na het versturen van het vorige verslag sloeg het noodlot toe. Pingo werd overmoedig en ging eigenwijs een stukje vliegen, de zee was wild en de wind vlagerig, hij maakte best wel een grote ronde met de wind mee, blijkbaar had hij zich verkeken op de 20 knopen wind. Hij baande zijn weg terug naar het moederschip, zette de landing in en schoof zijn landingsgestel uit voor een touchdown op het potdeksel, helaas koos hij voor een stukje dat in de luwte van de buiskap zat en verloor meteen opwaartse druk. Een doorstart was er niet meer bij, een golf sloeg Pingo uit de lucht en daar plofte hij verslagen op het water. Liza en ik keken elkaar verdwaasd aan in de hoop dat Kapitein Pingo toch zeker wel zijn zwemdiploma zou hebben, maar na 10 seconden turen zei ik: “Man over boord!” “Pak het schepnet, we gaan terug”. Liza steekt zich in het zwemvest en haast zich naar de bakkist voor het schepnet. Ik zet de gijp in en bepaal de nieuwe richting, dat wordt een scherpe koers en al snel blijkt dat we dat op alleen de genua niet gaan halen, ik ga de motor klaarmaken om te starten….. naar binnen, koelwaterkraan open, as-rem los, stroom erop en starten…. We zoeken een half uur maar eigenlijk vanaf het moment dat ik M.O.B. heb geroepen was de witte vogel al door de bruisende witte golftoppen gecamoufleerd. Na nog een kwartier turen hebben we verslagen onze oorspronkelijke koers weer opgepakt. Het wordt heel erg stil aan boord. Na een poosje barst Liza in tranen uit, ze is ontroostbaar, ik laat haar maar even, alles wat ik zal zeggen zal het alleen maar erger maken ben ik bang. Niet te vergeten dat we hier midden op de oceaan zijn met zeegang en dikke wind, dus ik schakel weer snel over op de prioriteiten. Ongelooflijk hoe snel je je met zo een kameraadje gaat verbinden, vooral Liza, zij heeft een enorme emotie bij het welzijn van dieren. “Het ging net zo goed met Pingo!” stottert ze uit. “Had ik ‘m vanmorgen maar weer meteen in de kuip gezet na het schoonmaken”. De ene na het andere argument volgt over wat we fout hebben gedaan, met deze ramp als gevolg. Ik voelde me wel wat aangesproken want ik had de opdringerige verhuizing naar achter het stuurwiel nogal morrend zien gebeuren. Daarbij kwam dat ik die nacht al had lopen vloeken omdat ik me in onmogelijke bochten om dat slapende beestje moest bewegen tijdens het bedienen van de lieren bij het gijpen. Bij elke zeemeeuw die we bij deze zonsondergang rond onze schip zien vliegen krijgen we weer hoop. Na een uur vraagt Liza met glazige ogen: “Pingo zou nu toch wel dood zijn? Ik vind het zo zielig dat ie helemaal alleen is gestorven.” De stemming blijft nog lang bedompt, Liza hoeft niet meer te eten en om 11 uur neem ik de nachtdienst over. Die nacht gaat het te keer, van goede nachtrust is geen sprake. En we krijgen binnen een uur drie Squalls voor onze kiezen. Maar daarover morgen meer.
Situatie op het moment van verzenden van dit bericht: 18-11-2020, 18.00UTC Locatie: 05*54’N / 048*38’W Koers: 270 graden Snelheid: 5kn op de motor Nog te gaan: 478 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig(alweer het gat van Elburg), wolken en buien in de verte, 1008mb Wind: 9 Kn Watertemp: 29C
Ahoy! Pingo begint het schip aardig te verkennen. Soms vliegt hij een rondje en landt dan behendig weer ergens aan boord. Ik geef hem een klein visje die was aangespoeld op het dek, dit karige ontbijtje valt wel in de smaak en Pingo gaat opzoek naar meer en maakt een rondje langs de gangboorden of er nog iets is aangespoeld. Niet veel later zien we hem met een vliegende vis scheef in zijn snavel, met veel moeite krijgt hij hem in de keel geschoven. Met nog een stuk staart uit zijn bek ziet hij er wel ongelukkig uit, de vis ging er helaas toch weer uit, waarschijnlijk lag deze al een poosje op het dek te drogen. De restanten komt Akko tegen tussen een paar landvasten als hij ook een rondje dek doet om de boel te inspecteren. Pingo heeft honger en hij wil een upgrade, hij heeft besloten om intrek te nemen bij ons op de kuipvloer precies achter het stuurwiel, het moet niet gekker worden “kapitein Pingo”. Bang is hij niet, eerder brutaal, dat zal wel door de honger komen, zo nu en dan steekt hij zijn kopje door de kajuitingang nieuwsgierig om zich heen kijkend. Samen zitten we gezellig met zin drieën in de kuip, Akko is minder blij want Pingo schijt van zich af en op die plek staan wij bij een gijp manoeuvre, kapitein langpoot staat aardig in de weg. Pingo blijft de hele nacht in de kuip staan, helaas is het een dag-matroos dus hij mag nog geen verantwoordelijke taken overnemen. De volgende ochtend halen we de vissen van het dek en houd ik hem de lekkernijen voor z’n neus die er soepel inglijden net als zoute haring. Pingo heeft niets te klagen, het eten wordt hem toegeworpen en zijn verblijf wordt schoongemaakt. Wat kunnen die beesten kakken!
Situatie op het moment van verzenden van dit bericht: 17-11-2020, 17.00UTC Locatie: 07*14’N / 047*23’W Koers: 217 graden Snelheid: 6kn Nog te gaan: 478 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig, wolken in de verte, het gat van Elburg blijft ons volgen, 1008mb Wind: 21Kn Watertemp: 29C !!!!!!!!!!!!
Ahoi, Na een paar half mislukte pogingen, landt er een kleine witte reiger op het voordek. We noemen hem Pingo! Waarschijnlijk is hij net zo verrast door de tropische golf als wij en nu verdwaald. Gelukkig hadden wij weinig hinder van de tropische golf behalve dat er nu geen wind meer is, bijna onbewolkt en heet. De motor staat helaas aan om ons nog een duwtje in de goede richting te geven. Pingo deint en slingert mee met de bewegingen van het schip op het voordek maar is niet op z’n gemak wanneer we na bijna 6 uurtjes de motor uitschakelen en het voorzeil weer uitrollen. Pingo vliegt er vandoor, waar moet dat beestje nu helemaal heen dan? We hebben wel wat met hem te doen, maar hij heeft blijkbaar ook geen beter idee en zet na een rondje vliegen gewoon weer koers op ons af, er is nergens een andere landingsplek te vinden. Na twee mislukte landingspogingen heeft hij na de derde poging uiteindelijk intrek genomen in onze bijboot, hij klemt zijn lange tenen strak om de steel van de bezem die erin ligt en zit lekker in de schaduw van het zonnepaneel. Ik geef hem een visje dat op het dek was aangespoeld, het brood dat ik op het dek had neergelegd vond meneer blijkbaar niks, hij is al meteen arrogant, denkt zeker dat het hier volpension is. De wolken zijn vandaag indrukwekkend, verschillende lagen lang gerekte of hele grote witte bollen met daaronder donkere wolkjes met op de achtergrond een heldere blauwe hemel.
Akko heeft de laatste dagen steeds meer moeite met het versturen van zijn berichten via de SSB radio, o.a. dit verslagje versturen we op die manier naar onze website. Er is 1 station dat erg goed ontvangst heeft welke Akko vaak gebruikt, maar helaas heeft de operator van dat station een bericht gestuurd dat Akko nog maar 30 minuten per dag toegang krijgt tot dat station. Het vervelende is nu dus dat het vesturen soms erg lang kan duren, en dan is 30 minute per dag echt niet genoeg om de nodige weerinformatie binnen te halen zoals Akko dat gewend is. Dus er moet gekapt worden in de info en het email verkeer. De stations die veel dichterbij liggen geven helaas geen antwoord op de verbindingsverzoeken. Het kan dus zijn dat er minder vaak een positie-verslag wordt verstuurd of misschien is het verslag van de dag een dag vertraagd. Anyway, we schieten best weer lekker op, na de 6 uren op de motor pikte de wind weer lekker op tot wel 20 knopen en we varen nu ook nog eens direct op ons doel af.
Situatie op het moment van verzenden van dit bericht: 16-11-2020, 15.00UTC Locatie: 08*11’N / 045*20’W Koers: 260 graden Snelheid: 6.7KN Nog te gaan: 601 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Licht bewolkt, sterke zon, 1011mb, vet veel golven Wind: 20 tot 30Kn uit het oosten Watertemp: 28.8C
Ahoy!
Na een ruwe nacht met veel wind begint de dag bewolkt, om ons heen in de verte hangen stapelwolken. We zeilen tussen een hoge- en een lagedrukgebied door en krijgen zo nu en dan het randje van een bui mee, het is nog niet genoeg om Choctaw te verlossen van het saharazand wat onophoudelijk neerdaalde in Kaapverdië . We weten denken inmiddels een beetje te weten hoe het werkt met al die weersystemen boven ons dus proberen we te profiteren van de wisselende windrichting tussen de depressies door. Zo varen we buiten verwachting uren lang direct op onze bestemming af. Tegen de avond neemt de wind langzaam af en we zien de zee gelukkig ook geleidelijk kalmer worden, uit de voorspellingen halen we dat de zeegang juist zwaarder zou worden, tot wel bijna 3 meter. Wij vinden het uiteraard wel best zo want nu behouden we toch een mooie snelheid met de slechts 10 knopen wind. We hebben trouwens ook steeds vaker de stroming mee. Het is een rustig avondje, de zee is inmiddels vlak en er is best weer veel bewolking in de verte rondom ons heen, waar wij zijn niet. Akko probeerde in de middag een actueel weerkaartje binnen te halen, maar het blijkt erg druk in de ether, het is zaterdag en alle zendamateurs willen blijkbaar tegelijk. Als dan wel de Grib bestanden doorkomen met de wind/regen/neerslag/golfslag informatie, lijkt er verder niet veel aan de hand te zijn behalve dat er nu ongeveer 2.5 meter hoge golven zouden moeten zijn. Deze golven komen helemaal vanaf de Subtrobische Storm ThEta, deze storm woedt al een poos t.h.v de Canarische Eilanden. Maar die golven hebben blijkbaar de boot gemist, hier zijn ze in ieder geval niet. We hebben snelheid, weinig deining en stroom mee met af en toe wat spetters, dat beloofd een goede nachtrust!
Next morning: Echter, die nacht blijkt er in het nieuwste weerkaartje, welke we dus pas “the morning after” hebben kunnen ontvangen, een Tropische Golf te zijn bijgetekend, precies op de plek waar wij ons bevonden……! Een Tropische Golf (TG)is de aanzet van een mogelijke Tropische Storm. Wat we geleerd hebben is dat op locatie van het ontstaan van de TG er niet per-see veel aan de hand is. Maar als de TG zijn weg naar het Westen maakt zal deze steeds meer opladen en kan zich ontwikkelen tot een Tropische Storm die zich op zijn weg naar het NoordWesten steeds verder op kan laden tot een mogelijke Hurricane waarvan we er afgelopen seizoen een record aantal hebben gezien.
Door het oog van de naald? We denken van niet, maar misschien toch een beetje. We wachten nog even op een bericht hierover van onze weerman. Wat hij ons eerder vertelde is dat in deze onstabiele periode een TG zich spontaan kan vormen, die kunnen dus opeens vanuit het niets zo op je hielen zitten. In de stabiele periode (buiten het hurricane seizoen)komen deze Tropische golven ook wel voor, maar dan vormen ze zich meestal boven Afrika en dan zie je ze dus al van verre aankomen.
Op eerder advies zijn we eerder naar het zuiden gevaren dan we zelf van plan waren geweest, de rede daarvoor was precies om de hierboven omschreven situatie. Je kunt beter op de plek zijn waar de TG wordt geboren dan op de plek, meer Noord West, alwaar de TG zich misschien tot Tropische Storm heeft ontwikkeld.
Situatie op het moment van verzenden van dit bericht: 15-11-2020, 13.00UTC Locatie: 08*28’N / 042*48’W Koers: 255 graden Snelheid: 5.5KN Nog te gaan: 750 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Zonnig, wolken in de verte maar het gat van Elburg boven ons, 1013mb en blistering hot Wind: 14Kn Watertemp: 28.6C
