Vanuit Rabat naar Lanzarote doen we het eilandje La Graciosa aan. Hier liggen we zes dagen heerlijk voor anker, je komt er echt tot rust. Het is aan te raden om genoeg proviand mee te nemen want het eiland heeft niet veel te bieden. Er is een klein dorpje met een lokale bakkerij en een kleine supermarkt. Het eiland telt minder dan 1000 mensen en er zijn geen verharde wegen. Omdat het klein is, straalt het gezelligheid uit. Er komen hier veel toeristen naar toe maar ondanks de commerciële boten die een handje vol mensen afzet heb je daar geen last van, waarschijnlijk door het naseizoen. We liggen soms helemaal alleen op de ankerplek, vooral in de avond.
Het uitklaren in Marokko gaat gemoedelijk, we vertrekken met 4 boten, Puff is als eerste weg met een kleine voorsprong van een uur. Als we nog met 3 boten aan de wachtsteiger liggen is er zelfs tijd voor koffie en gebak. In de tussentijd stempelt de douane onze paspoorten en nemen een kijkje in de boot voor contraband of verstekelingen. Alles is in orde. Snel nog even een knuffel met de bemanning van Yndeleau en wensen de Osborn elkaar een behouden vaart. We kunnen de trossen los gooien, de loodsboot ligt al te wachten om ons naar buiten te brengen. Ik sta voorop om te filmen en krijg kriebels in mijn buik als de enorme swell onder me door gaat, wat we totaal niet hadden verwacht van een afstandje gezien. Ik moet me goed vast houden. Daar gaan we!
We komen aan op een nieuw continent, een andere cultuur met andere gewoontes, geuren en kleuren. Bij aankomst varen we op de Bouregreg rivier met aan bakboord Salé en Rabat aan stuurboord. Het contrast tussen deze steden is groot als het om rijkdom en ontwikkeling gaat. De oude stadskern van Salé wordt omringd door oude muren waar het oude dorp achter schuilt de “Medina van Salé”.
Wij vrouwen kennen allemaal het maandelijkse probleem. Er zijn daar verschillende middelen voor en zijn makkelijk in gebruik. Daarentegen produceren wij ontzettend veel afval. Een bijkomend probleem als je op een boot woont: waar laat je het? Het kan zo maar even duren voordat we ons afval ergens kwijt kunnen. Benieuwd naar mijn ervaring? Lees dan verder! (Mannen jullie kunnen nu nog afhaken)
Zaterdag 9:00u vertrekken we uit de haven van Olhão. We moesten ons er echt even toe zetten om te vertrekken, het was zo fijn in Olhao, maar na een dag opruimen zijn we klaar voor deze etappe. Bas is ook van de partij en hij is niet te stoppen. De Puff met Ingrid en Kris is reeds om 8 uur vertrokken vanuit Ayamonte, Spanje, die komen we vast wel tegen. De Zeevalk en Yndeleau vertrekken einde van de middag. We trekken elk ons eigen plan.
We liggen in de haven van Olhão, er is weinig plek maar het havenpersoneel is erg behulpzaam. Wij krijgen een mooi plekje aan de buitenkant van de steiger en het blijkt een ideale klusplek te zijn. We willen uiteraard graag voor anker, maar al die klusjes afvinken voelt ook erg goed. Olhao kennen we inmiddels op ons duimpje en weten waar we het moeten halen en de pakketdienst weet ons inmiddels ook te vinden om Akko zijn speeltje af te leveren en een paar dagen later onze compacte wasmachine!
Portimao staat voor ons toch wel in het teken van het Hansa EK. We hebben van het begin af aan gezegd dat wij met ons schip naar Portimao komen. Of we op tijd zijn voor het EK konden we niet beloven maar we doen ons uiterste best. Het is gelukt! Het is fijn om alle Hansa zeilvrienden weer te zien en spreken. Het beloofd een mooie week te worden met elke avond een themafeest, live muziek, wijn uit de Algarve, cocktails en BBQ. Akko doet deze keer ook weer mee, hij zeilt de ene dag in de ochtend en de ander dag in de middag. We besluiten om in de haven te gaan liggen, dat is makkelijker en in het laagseizoen valt het havengeld erg mee. Ik vermaak me prima, als Akko zeilt ga ik een dagje mee op het water, ik scheur met Myott heen en weer en ga op de koffie bij Frank en Lisa. We besluiten om samen met Frank en Lisa een sup te kopen en die moet uiteraard meteen getest worden. We SUPpen naar het strandje, Frank gaat mee met hun bijbootje met hun kinderen Jula en Gijs en we eten een heerlijk frietje mayo op het strand. We hebben een fantastische uitzicht over het wedstrijdgebied waar Akko ook aan het zeilen is in zijn roze Hansa 2.3. De Nederlandse delegatie gaat met meerdere hoofdprijzen naar huis. Vera wordt zelfs de kampioen in het algemeen klassement naast de gouden medaille in de Full Servo, gevolgd door Hanneke en Wilma. De vlag wordt gehesen en het volkslied wordt uit volle borst meegezongen. In de Hansa 2.3 gaat Akko er vandoor met de derde prijs.
Ik en mijn kite zijn altijd in strijd of is het eigenlijk andersom. Tien jaar geleden leerde Akko mij kitesurfen, dan zou je toch denken, dan moet je het toch wel een keer kunnen. Tja, ik kom er nu achter dat als je veel uren maakt, het net fietsen is. Alleen die uurtjes kom ik zwaar tekort. De laatste 5 jaren maar één keer gekite en daarvoor was het met ups en downs. Ik heb het altijd spannend gevonden, zodra het woordje “kitesurfen” viel zat ik al op het toilet. Maar als ik dan eenmaal weer op mijn plank stond en het ook nog lukte, dat is dan echt kicken!
Na een maand in de Spaanse Ria’s te hebben gelegen is het tijd om weer echt de zee op te gaan. Ook omdat er een omslagpunt van het weer nadert. De Nortada, de wind die uit het noorden komt laat het regelmatig afweten. Wachten op het goede moment duurt lang en dat moment is vaak maar van korte duur. Vrijdag is ons vertrek denken we, laat in de middag om wind mee te hebben die ook nog aantrekt als het goed is. We besluiten om een grote slag te maken, 220 mijlen, dat houdt in dat we twee nachten onderweg zijn. Hierna wordt de wind weer gunstiger voor ons. We slaan wel wat mooie plekjes over helaas want we willen op 5 oktober graag in Portimao zijn voor het EK van de Hansa klasse.
Na een dag en een extra nacht in Finisterre te hebben gelegen, bijkomend van ons anker avontuur, varen we richting Ria de Muros. Een mooie zeildag met veel wind dus we besluiten met één rif in het bezaanzeil en de kleine kluiver te vertrekken. Dit bleek geen overbodige luxe want we zijn nog nooit zo hard gegaan met zo weinig zeil. Zodra we aankomen in de Baai bij Muros waait het nog steeds fors. De geplande ankerplek blijkt met deze wind en richting niet beschut, aan ruimte geen gebrek als we daar zouden gaan liggen. We besluiten naar een jachthaven te varen, dieper in de Ria, waar het naar ons idee niet beschut kan zijn. Gelukkig valt het mee, we roepen de havenmeester op en hij verzoekt ons om even buiten te wachten want hij is alleen en het is druk. Het blijkt dat de beste man zijn uiterste best doet om iedereen een goede plek te geven en helpt persoonlijk mee om een lijntje aan te pakken. Het wordt nog spannend om de boot achteruit de box in te krijgen met deze harde zijwind, en Akko heeft het nog spannender gemaakt omdat hij in Finistere de propeller van de boegschroef eraf had gehaald om schoon te maken. Er staan veel toeschouwers trappelend te wachten op een crash show. Maar net als Akko zijn manoeuvre uitvoert valt de wind even weg en parkeert hij Choctaw in als een baas, helemaal volgens het boekje, beter kan het niet en we krijgen zelf complimenten vanaf de kant.
