Sailing Choctaw

Dat was me het tochtje wel! Van La Gomera naar El Hierro is 35 mijl, een leuke dagtocht. Als ik om 8:00 de Puff het anker op zie halen, kriebelt het bij mij ook. Akko ligt nog op één oor, die krijg ik voorlopig toch niet wakker. Dus ik besluit om de boot klaar te maken voor vertrek. Huiken eraf, vallen aan slaan, anker gewichten van 25 kg omhoog zien te krijgen enz. Tegen die tijd dat ik klaar ben, is Akko ook gereed en kunnen we de ankers ophalen en vertrekken! “Geen wind, waar is de wind?” Puff is al even weg en heeft net de wind te pakken en niet klein beetje ook, van 5 knopen waait het ineens 35 knopen. Het duurt niet lang of wij zitten er ook midden in. De wind neemt alleen maar toe en met alleen de kleine kluiver krijgen we 45 knopen over ons heen. Het schip is in balans maar voor het eerst vliegt het bijbootje omhoog tegen de zonnepanelen aan, een aandachtspuntje. Zoveel wind hebben we nog niet gehad, de golven zijn kort op elkaar waardoor ze onvoorspelbaar zijn. Omdat je weet dat het maar 35 mijl is en het even op een houtje bijten is, moet ik er niet aan denken om dit 3 dagen of meer te hebben. Als we Puff in het vizier hebben komen we langzaam dichter bij, zo dichtbij dat we foto’s en video opnames van elkaar maken. We zijn een speelbal in die grote oceaan, als we de video opnames met zijn allen terugzien, zijn we onder de indruk.

Als we vertrekken uit de haven van Gran Canaria is er de komende 2 uur nog geen wind maar de zee is er wel en dat resulteert in een klotsbak wat niet helpt om rustig in te slingeren, na een maand aan de vaste wal geweest te zijn. Beide zijn we te laat met het plakken van een pleister en zijn katterig, dat werkt niet goed op ons humeur. Als ook binnen alles rinkelt en bonkt in de kastjes, ben ik er al klaar mee. Akko hangt in middels over zeerailing, we wachten met smart op de pleister die zijn werk gaat doen. Als er dan eindelijk genoeg wind is om één voor één de zeilen te hijsen, verbeterd ons humeur en ebt de zeeziekte weg. We zien heel veel dolfijnen die een kijkje komen nemen en een poosje met ons mee zwemmen maar de beloofde walvissen laten zich niet zien. Het is 133 mijl varen en dat houd in dat we een nachtje door varen en het eiland Tenerife overslaan.

Als ons bezoek weer naar huis is, willen we eigenlijk best graag voor anker maar de haven in Las Palmas kost zo weinig dat we het daarvoor niet hoeven te doen. De ankerbaai is ook niet echt idyllisch, het is lawaaiig en vrachtschepen zorgen regelmatig voor een deining. We willen ook graag weer verder maar zitten een beetje vast. Onze oude accu’s zijn niet zo goed meer, ze doen het nog wel maar we willen hier eigenlijk niet mee oversteken. Ze zijn professioneel gesloopt zegt Akko steeds! Vraag me niet hoe dat kan, maar Akko heeft er een theorie over. Hij heeft inmiddels een hele studie achter de rug over Lithium accu’s (LiFePo4) en die zijn besteld met redelijke levertijd. Maar door het Coronavirus ligt China plat en is de levering van de nieuwe accucellen nog erg onzeker.

Als om 3:00u mijn wacht in gaat, is het aarde donker en staat de hemel vol met sterren. Akko verteld dat er een lichtstraal achter de boot verschijnt door algen die door de het voorbijvaren in beweging komen. Als ik ga kijken is er helaas nog weinig van over, maar het is net of ze met een schijnwerper onder de boot vandaan schijnen. In het donker is Gran Canaria te zien met al haar lichtjes. Als het licht begint te worden lijkt het niet zo ver meer, maar als de wind wegvalt gaat het nog lang duren. De windmeter geeft slechts 7 knopen aan en ik ben de klapperende zeilen meer dan zat door de vervelende deining. Ik start de motor, rol de genua in en het bezaanzeil zet ik strak in het midden voor een beetje steun. Akko slaapt rustig door! Met amper 4 knopen snelheid komen we langzaam dichterbij. Inmiddels is het 8:00u en komt Gran Canaria tot leven, het is druk om ons heen en dat beaamd de AIS ook. Ik moet goed opletten want er liggen veel vrachtschepen voor anker, maar er varen er ook een paar uit, inclusief een cruiseschip en wat ferry’s. Het wordt tijd om mijn kapitein wakker te maken want het havenhoofd is al in zicht.

Ook nu weer varen we met 3 bootjes richting Gran Tarajal. Als Zeevalk de haven nadert en informeert, is er plek genoeg en staan ze ons even later op te wachten om onze lijnen aan te pakken. Een uurtje later doen we dat ook bij Puff en liggen we met z’n 3-tjes aan dezelfde steiger. De swell kan hier goed binnenkomen bij ZO wind, dat gebeurd niet vaak maar als wij er liggen natuurlijk wel. De schepen dansen aan hun krakende lijnen wat mijn nachtrust niet ten goede komt. Het vervelende is dat als de wind weer gedraaid is, de swell nog steeds aanwezig is en heel langzaam afneemt. Ik raad pleeg Google en ja hoor, die heeft de oplossing: “zeepsop”. Als ik aan de slag ga, kan ik het niet laten om de krakende lijnen van beide buren ook maar even in te sprayen. “Wat een rust!”. Check het filmpje hier onder.

Vanaf Arrecife varen we met Zeevalk naar het onbewoonde eiland Isla de Lobos, om daar voor anker te gaan. De Puff ligt zuidelijker en heeft 6 mijl te gaan, waar wij er 40 voor de boeg hebben. Na een heerlijk dagje zeilen zijn we er voor het donker en gaan voor anker. Het rolt hier wel en houden het hier 2 nachtjes vol, maar eerst valt er nog een eiland te ontdekken voor we verder gaan.

Wie gaat er nou naar Lanzarote vraag ik mezelf af, er zijn toch wel mooiere eilanden? Dit is het eerste eiland waar je aankomt als je de oversteek maakt, eigenlijk wel logische. Het was acht jaar geleden dat ik hier mijn duikbrevet haalde op Playa Blanca, dat is het enige wat ik gezien heb van het eiland. Een beetje kortzichtig van mij want het is veel groter natuurlijk. We liggen in Arrecife, het is de hoofdstad van Lanzarote maar het voelt niet als een grote stad. Het is gemoedelijk en overzichtelijk. De kleine vissersbootjes die grenzen aan de ingang van het stadje maken het pittoresk!