Ahoy!
Eindelijk zit ik een keer redelijk relax achter de kaartentafel om een verslagje te schrijven. Dat is soms best een opgave. Al klemmend en elke spier aangespannen, probeer ik de juiste letters op het toetsenbord aan te slaan op de ruwe bewegingen van oceaan. De backspace is nog nooit zo vaak gebruikt. Mijn oog en hand coördinatie maken overuren want met 10 vingers typen en ook nog blind dat is aan mij niet besteedt. Akko is hier een stuk handiger in en heeft zijn plek achter de kaartentafel eigen gemaakt en weet zijn houding een stuk beter te vinden.
De laatste mijlen! Wat duren die toch tergend lang. Als we uit de………………
De laatste mijlen! Wat duren die toch tergend lang. Als we uit de dreigende nacht komen zoals Akko beschreef, gaat de snelheid er langzaam uit. De wind gaat liggen, we proberen de zeilen zo lang mogelijk vol te houden. Nu gaan die mijlen nog langzamer. Als de windmeter nog maar 5 knopen aangeeft en de zeilen heel irritant klapperen gaat na lang uitstel toch de motor aan. We varen nu recht op ons volgende waypoint af, ongeveer 25 mijl. Het vertrouwde geluid van de motor brengt rust. Geen klapperende zeilen, de deining die ons van links naar rechts zwiept wordt nu houdbaar omdat we weer voortstuwing hebben. Geen zeilen trimmen maar echt op ons doel af. De diesellucht is dan weer het nadeel die bij de voordewindse koers af en toe ons wat inhaalt, maar dat nemen we voor lief, als we maar vooruit gaan. We hopen toch wel weer wat wind op te pikken straks, het gebied waar we nu zijn noemen ze ook wel de Doldrums. Het scenario doemt in mijn gedachte op dat we in sidderende hitte moeten wachten op wind. Gelukkig blijft dit ons bespaard, na 3 uren ontwikkelt het zuchtje zich alweer tot een fijne bries.
We hijsen de zeilen. Met 12 knopen wind en een vlakke zee gaan we nu harder dan met de motor, we kruisen dan wel weer af en varen daardoor een iets langere weg. maar dat hoort bij het zeilen! Het vaarwater wordt drukker. Ik zie na 3 weken eindelijk duidelijk een schip op zichtafstand, toch nog 3 mijlen bij ons vandaan. We spotten de nodige visboten, het is dus nu nog meer opletten tijdens onze wachten want we kunnen nu niet meer volledig vertrouwen op de AIS omdat de visbootjes deze apparatuur niet hebben.
Onze snelheid is steeds vlakker omdat de zee kalm is en we inmiddels op ondieper water varen van minder dan 100meter, het geeft ons de tijd om weer op te laden. Oceaanzeilen met z’n 2en houd je alleen maar vol als er ook van dit soort dagen tussen zitten. Extra slaap maar ook eens een lange douche, soms zit het sop nog achter je oren na een spoelbeurt met zeegang en ben je blij als je weer bovendeks bent en je je kunt laten drogen door de wind. We hebben bijna iedere dag kunnen douchen, je knapt er enorm van op. Het zweet en het zout van je lijf en lekker schoon je bedje in. Vanaf vandaag is het in de keuken ook weer een stuk beter te doen, je hebt er niet altijd zin in.
Op de zee ben je 24 uur per dag in beweging of je het nu wel of niet wilt. Je probeert je dingen in het ritme van de oceaan uit te voeren, een beetje een start-stop verhaal, na 3 weken op zee zijn er nog regelmatig momenten dat de golf even anders is dan je denkt en wordt je uit je balans gebracht en stoot je je teen tot grote frustratie. Alles wat je doet kost twee keer de tijd en energie. Geregeld vliegt er etenswaar door het kombuis, gisteren rolde een ei de koelkast in omdat je met 1 hand het deksel van koelkast wilt sluiten zonder dat je vingers er tussen krijgt, een half gesmeerd broodje pindakaas plakt een keer tegen de kajuitwand omdat ik mezelf probeerde op te vangen, een half volle theepot die met een salto vanuit de kuip de kajuit in kiepert net langs de kaartentafel op het bankje. En dan dat ene hoekje in de boot waar je elke keer je teen tegen stoot en ga zo maar door. Kalme dagen zoals vandaag is intens genieten en dan vind ik het niet erg dat we er nog niet helemaal zijn.
Broodbakken gaat meestal verbazingwekkend makkelijk, ook al heb ik niet altijd zin. Het gaat vaak zonder al te veel geklieder. Balancerend op de bewegingen van de boot kan ik net dat extra duwtje geven aan mijn deeg zonder dat mij dat extra kracht kost. Broodbakken op het ritme van de oceaan! Voor het eerst hebben we extra proteïnen in de meel. Meel bewaren we in plastic melkkannen en als ik een nieuwe pak, zie ik tot mijn stomme verbazing dat er een mot in vliegt. Bah bah! Ik zeef de meel en dat doe ik nu steeds voor ik het gebruik. Vandaag bak ik weer een broodje onder ideale omstandigheden. Ik zeef de meel en dit keer is het geen larf maar een torretje…..
De hele oversteek is het op een paar buitjes na best mooi weer en vooral warm. Zo warm, dat onze 4 ventilatoren de hele dag draaien voor wat circulatie in de kajuit. We hebben vaak ook niet meer dan alleen een onderbroek aan. Privacy genoeg hier! Het is gewoon te warm met al die kleding aan. In de avond en nacht trekken we wat meer aan of als we iets aan dek moeten doen toch vaak schoenen, even gijpen kan prima in je onderbroek omdat alles vanuit de kuip bedient wordt. Als we een donkere wolk zien aankomen bereiden we ons erop voor. In onze onderbroek zitten we toch al. We reven de zeilen, sluiten de kajuitingang en wachten de verkoelende bui af. Vaak gaat dit gepaard met maar een paar spetters en zijn we de regendans weer ontsprongen. Het zal straks weer wennen zijn en om een bustehouder te moeten dragen als ze zoveel vrijheid hebben gehad! En ook nog in die hitte.
Laatste stukje hoor!
Deze oceaan oversteek is een rollercoaster letterlijk en figuurlijk. Geen dag is het zelfde en dat geldt ook voor mijn emoties. Elke gebeurtenis aan boord, klein of groot, brengt emotie met zich mee. Blijdschap. Euforie omdat we op de helft zijn. Vermoeidheid. Frustratie omdat de zee geen rekening met je houdt. Verdriet omdat Pingo, onze verstekeling er niet meer is. Intens genieten van de elementen om ons heen. Angst omdat er misschien heel slecht weer aankomt. Gevoel van trots. Eenzaamheid.
De laatste dagen was is emotioneel geblokkeerd, het verdriet nam de overhand door het verlies van Pingo. Twee dagen lang treur ik tussen mijn verplichte taken door. Akko probeert mij na een poosje op een bezorgde manier duidelijk te maken dat ik niet in een hoekje kan gaan zitten, we hebben namelijk een missie te volbrengen en dat kan ik niet zonder jou zegt hij op een bezorgde maar duidelijke wijze. Hij heeft gelijk, ik moet me gaan herpakken, we zijn er nog niet en hebben nog wat obstakels te gaan. Ik moest het echt letterlijk naast me neer gaan leggen en me richten op de mogelijke squalls, buien en tropical waves die op onze hielen zaten. De oceaan kent geen medelijden en gaat onverwoestbaar door en wij hebben dat te aanvaarden. Toevoeging van Akko: Een uitspraak van onze weerman over ons vroege vertrek was : “Jammer genoeg trekken meteorologie en klimatologie zich weinig aan van dit soort sentimenten” Doordat we in de staart van het orkaanseizoen zijn vertrokken hebben we een zwaardere tocht gehad dan wanneer we 6 weken later zouden zijn gegaan, van stabiliteit blijkt momenteel nog geen sprake te zijn, maar we wilden zo graag weg……..
Situatie op het moment van verzending van dit bericht: 21-11-2020, 18.00UTC Locatie: 06*26’N / 054*16’W Kompaskoers: 305 graden Variatie = 17,8* Snelheid: 6.5 waarvan 1.5kn Stroming van achteren Nog te gaan: 65 Zeemijlen tot de Bolton bij Paramaribo Weer: Bewolkt met hier en daar een bui. Veel blauw tussen de wolken Wind: 16 Kn Watertemp: 28.5C