Ik hoor je denken….. waarom geen blog over Curaçao? Curaçao is bekend terrein. Daarbij komt kijken dat Curaçao voor ons familie onderhoud was. We zien beide families, wat heel fijn is als je ze al 2 jaar niet gezien hebt. Een drukke bedoening, als ook Choctaw voor een maand op de kant gaat voor onderhoud. Na 4 maanden Curaçao is het een verademing om aan te komen in Bonaire!
Ons tripje van Curaçao naar Bonaire was een ruig tochtje. Het duurt gelukkig niet zolang dus dat was te overzien. De aankomst in Bonaire blijft niet onopgemerkt. Het blijkt dat ze ons gevolgd hebben op de AIS. Meerdere dinghy’s komen ons tegemoet en begeleiden ons naar de mooring die ze voor ons gereserveerd hebben. Heel fijn want zo hoeven we niet eerst de veel te dure marina in. Onze Duitse vrienden Andrea en Gerhard zijn onze buren die we in Curaçao voor het laatst zagen. Het voelt meteen goed en er heerst hier echt een cruisers community. We ontmoeten in korte tijd veel nieuwe cruisers en lokale mensen.
Al snel wordt mij duidelijk gemaakt dat je Curaçao en Bonaire niet met elkaar kunt vergelijken. Je moet Curaçao zien als een grote stad en Bonaire als een klein dorp! Dat is één van de redenen waarom het meteen zo goed voelt. Alles is overzichtelijk, kleinschalig en er heerst echt een dorpsgemeenschap. Ik voel me meteen thuis! Ook onder de cruisers wordt er veel gedaan. Elke ochtend om 08:00 is er een VHF netje waar alle in en outs worden verteld wat er te doen is en op welke dag. Zo kun je yoga les volgen of gaan nooddlen, is er elke zondag livemuziek, gespeeld door de cruisers zelf. Elke dag is er wel ergens happy hour waar de zeilers bij elkaar komen.
Bonaire is het duikersparadijs weten we van horen en zeggen. Nu we hier zijn kan ik dat begrijpen maar dat er zoveel duikers zijn! Alles draait hier om duiken. Je ziet alleen maar pick-up trucks afgeladen met duikspullen en mensen met wetsuits aan. Waar vroeger de SRV-wagen langskwam en je het geluid hoorde van rinkelde melkflessen, zijn het hier duikflessen waar ze de hele dag mee in de weer zijn. We liggen namelijk tegen over een duikschool en hebben daarom ook veel duikers onder onze boot. Nu zijn we altijd heel alert op geluiden en geuren als we ze niet meteen kunnen plaatsen. De luchtbellen die de duikers creëren die dan langs onze romp omhoog komen is een geluid waar je je zorgen om kan maken. Je schrikt je rot en trekt meteen de vloer planken omhoog om te kijken waar het water naar binnen komt. Dit bubbel tafereel gaat zo de hele dag door. Ik heb ook nog nooit zoveel duikers te gelijk onder water gezien. Ook onder de cruisers wordt er veel gedoken, al snel wordt duidelijk dat er een tweedehands markt is voor duikspullen omdat je bij een paar keer huren al een mooi tweedehands setje hebt. Wij vinden duiken leuk maar om nu elke dag 2 duiken te maken wat veel mensen doen week in week uit is een beetje te veel van het goede. Want onder onze boot is het één groot aquarium waar je ook prima uit de voeten kunt met een snorkelsetje. Uiteindelijk maak ik 8 duiken en mooi is het zeker maar wel veel van hetzelfde en heb ik meer plezier van het snorkelen dan van het duiken. Helemaal als er twee octopussen onder onze boot wonen en we ze elke dag een bezoekje brengen.
Zo brengen we de eerste week vooral op en onder de boot door en genieten we van alles om ons heen. Afwisselend met een happy hour en leren we nieuwe cruisers kennen. Dan is het moment daar dat we bezoek krijgen van mijn zusje! Tien dagen zal ze bij ons aan boord zijn en een beetje mee krijgen hoe ons leven eruit ziet. We huren een auto en verkennen het eiland met z’n drieën. Rijden langs de zoutpannen en spotten heel veel flamingo’s. Wat ons meteen op valt is dat het eiland schoon is, er ligt bijna geen afval! Dat is op andere eilanden heel anders. Kim ontmoet veel mensen in korte tijd, wat soms best overweldigend kan zijn. Ik spreek uit eigen ervaring en vind dat ze zich kranig houdt tussen al die malle zeilers die Duits, Engels en Nederlands door elkaar heen spreken. De 10 dagen vliegen voorbij en dan wordt het tijd om Kim weer af te zetten op het vliegveld.
We hebben onze paar vierkante meters weer voor ons alleen en dat voelt dan toch wel weer heel fijn. Je bent zo gewend om de ruimte met zijn tweeën te hebben. Na een paar dagen is de dynamiek terug en gaan we een paar duiken maken met Gerhard en Andrea. Een fenomeen hier op het eiland zijn de Ostracods (mosselkreeftjes) en best zeldzaam om te zien. Je kan dit fenomeen alleen maar waarnemen 3 tot 5 dagen na volle maan, als de zon net onder is en het duurt maar 20 minuten. Het is ook belangrijk dat je een duik-spot vind met veel zacht koraal. Gerhard en Andrea hebben inmiddels al 40 duiken gedaan op het eiland en weten de weg! Als de zon net onder is gaan we het water in. Met duiklampen zwemmen we naar de plek waar het zachte koraal zich bevind met hier en daar zandplekken waar we plaats kunnen nemen zonder schade aan te richten aan het koraal. De lampen gaan uit en is het een kwestie van wachten. Het is donker maar toch zie je de contouren van het koraal. Mijn hartslag schiet omhoog als ik in mijn ooghoek een tarpon voorbij zie zwemmen, heel dichtbij. Ze doen niks maar omdat ze zo groot zijn en je ze niet verwacht schrik ik toch. Dan ineens zie ik een paar blauwe streepjes verticaal omhoog gaan, zo nu en dan komen ze te voor schijn. Een beetje teleurgesteld, is dit het nu denk ik bij mezelf maar ik heb het nog niet gezegd of overal om ons heen schieten er veel blauwe streepje omhoog die dan langzaam weer verdwijnen. Ineens bevind je je in een fantasie wereld tussen lichtgevende kreeftjes die met blote oog niet zichtbaar zijn. Ze scheiden twee soorten stofjes uit om dit fenomeen te creëren om het andere geslacht aan te trekken. Zo snel als het er was, houdt het ook ineens op! Duizenden lichtjes om ons heen die omhoog stijgen. Je voelt je zo nietig of je rond zweeft in de sterrenhemel oneindig ver weg van de beschaafde wereld. Als het dan over is, voel ik een hand in de mijne. Samen zwemmen we weer omhoog naar de beschaafde wereld en hebben we iets mee gemaakt wat eigenlijk niet te beschrijven is.
Op Bonaire zijn er 200 grotten en lang niet allemaal toegankelijk. Er is een grot die onze aandacht trekt maar die is alleen te bezichtigen met een gids. Willem begeleid ons naar de onderwatergrot die bestaat uit drie kamers. Om in de eerste kamer te komen moet we 10 meter stijl naar beneden met een touw. In deze kamer bevind zich het water al, kraakhelder als een spiegel, geen rimpeltje op het water. Hier gaan we het water in met duiklampen en snorkelsetje. Je verwacht het niet maar de grotten zijn heel warm en benauwd. Het frisse water voelt dan heel aangenaam. Door een nauwe doorgang kruipend en zwemmend komen we in de tweede kamer. Overal om ons heen zijn stalactieten en onder water de stalagmieten, je moet uit kijken dat je je hoofd niet stoot aan de pilaren die net het water niet raken. Het is werkelijk een kathedraal aan stalactieten, het heldere water zorgt voor een prachtige glinstering van het hele geheel. Om in de derde kamer te komen moeten we ongeveer 5 meter onder water zwemmen. Ik snap nu waarom je een gids mee moet hebben want de 2e en 3e kamer hadden we zelf echt niet gevonden. Als Willem aan de ander kant is, schijnt hij de zaklamp in het water. Nu is het aan ons om naar dit licht te zwemmen, best spannend kan ik je vertellen. De derde kamer is een stuk kleiner maar wel een stuk dieper. Hier bereik je makkelijk een diepte van 10 meter. Willem verteld ons dat de eerste meters zoet water zijn maar dan wordt het zout, deze grens is goed te zien als hij naar beneden duikt en er doorheen zwemt. Alles vervaagd en we zien alleen Willem zijn zaklamp nog! Heb je wel eens aanmaaklimonade aangemaakt die lekker zoet is. Als je mengt zie je dat het water met de limonade wil mengen en het er een beetje stroperig uit ziet. Dit zie je ook als het zoute water met zoet water wordt gemengd als je er doorheen zwemt. Ook onderwater is de grot heel bijzonder, met ingehouden adem ga ik naar beneden en is het net een weerspiegeling met wat we boven water zien! Eenmaal door de zoute laag wordt mijn zicht ook troebel als ik naar boven kijk en kan ik alleen nog maar naar het licht zwemmen om de uitgang weer te vinden. We gaan in totaal vier keer naar deze grot en zijn dan zelf de gids en het blijft leuk! Je bent meer op je gemak en elke keer zie je weer meer.
Dan valt de naam Dominicaanse Republiek of DR genoemd. Dat wordt onze volgende bestemming! Als eenmaal de nieuwe bestemming vast staat, staat alles in het teken van voorbereiden en vertrekken. Daar gaan dan nog steeds een paar weken aan vooraf. Het weer wordt nog meer in de gaten gehouden, de route wordt gepland, stroming en wind worden onder de loep genomen om daar profijt uit te halen maar ook de nodige klussen moet onderhanden genomen worden. Een lekkend voorluik bijvoorbeeld of een boegspriet probleempje. Daarvoor moeten we haven in om het ons zelf makkelijk te maken want zo kunnen we er goed bij. De boegspriet is een belangrijk onderdeel van de boot want die zorgt er samen met de voorstag en waterstag voor dat de mast overeind blijft staan. Er bleek een zachte plek in het hout te zitten waar het beslag alle krachten op vangt. Een kritische punt en moet 100 procent goed zijn. Na 5 dagen buffelen en meerdere klussen te hebben afgetikt zijn we heel tevreden met het resultaat. We willen zo snel mogelijk weer voor anker omdat de marina zijn geld niet waard is. Het is dan echt een verademing om weer aan de mooring te liggen. We genieten de laatste dagen van Bonaire en hopen vlak voor kerst in DR aan te komen!