“Voor ons gevoel zijn we weer op ontdekkingsreis”

De ABC eilanden zijn leuk en fijn voor een poosje! Vooral de Nederlandse invloeden zijn heel makkelijk en lekker. De Jumbo, DA en Albert Hein, winkels waar we zo aan gewend zijn geraakt en waar je geblinddoekt door heen kan lopen om je producten in een handomdraai te vinden. Of de snackbar met frikandellen, kroketten en friet! Maar na een tijdje begint het toch weer te kriebelen naar het echte avontuur. We kunnen het niet laten en eten een dag voor vertrek nog even een frikandel speciaal en kopen we nog snel de oliebollenmix van Koopmans want met nieuwjaar moeten er oliebollen gebakken worden, dat is traditie natuurlijk.

We gaan naar de Dominicaanse Republiek (DR). Onbekend terrein, dat is wat we willen en dat maakt het ook ineens weer spannend. Want tussen DR en PR ligt de Mona passage, die bekend is berucht te zijn. De 130 km brede zee tussen de twee eilanden is één van de moeilijkste passages in het Caribisch gebied. Ze heeft variabele getijdenstromingen, gecreëerd door de grote eilanden aan weerszijden en door de vorming van zandbanken die vele kilometers voor beide kusten liggen. Dat kan gepaard gaan met hoge golven, harde wind en stroom tegen. Een nieuwe term voor ons zijn de christmas winds, daar komen we achter als we met verschillende cruisers praten. Rond december waait de wind steeds sterker en langer uit het noorden. Voor ons niet gunstig want daar willen we juist heen. Tegen de wind en stroming in gaan we niet doen, want een kapitein met tijd heeft altijd mooi weer! En dat weather window komt precies op tijd. Omdat wij naar het noorden varen en de wind naar het oosten draait, gaan we aan de wind varen wat we niet gewend zijn en al helemaal geen vier dagen achter elkaar. Ook ons grootzeil zal nu echt zijn uurtjes maken. We hebben ook te maken met stroming die ons naar het westen zet, daarom is het belangrijk om eerst goed hoogte te maken om niet weg gezet te worden want we willen wel voor de Mona passage uit komen. Omdat het goede weather window kort is, hebben we nog wel te maken met hoge golven als we vertrekken.

Aan de wind varen

De boeg van Choctaw stijgt op uit het water en komt dan weer neer met veel boeg en buis water tot gevolg. De gangboorden staan regelmatig helemaal onder water. Akko heeft voor vertrek het voorluik gemaakt omdat dit lekte. In deze achtbaan kan ik het toch niet laten om naar binnen te gaan om het luik te checken, al klimmend en dalend bereik in de voorpunt en zie ik tot mijn opluchting dat alles droog is! Op de terugweg merk ik dat de zeeziekte pleister nog niet echt werkt, we zijn beide katterig of gewoon niet gewend aan deze koers. Binnen kun je gewoon niet zijn, met moeite komt er een noodle soepje uit de keuken te voor schijn. Ik ben allang blij dat het iets warms en zout is. Met een rif in het bezaan en een dubbel rif in het grootzeil en met volledige fok maken we goede voortgang maar zijn we misschien toch wel voorzichtig als SY Pandion voorbij komt varen met volledig tuig. Wij kiezen toch eieren voor ons geld en laten ons niet verleiden door meer zeil te zetten. We varen toch al bijna tegen onze rompsnelheid aan. Na een dag hakken en beuken kunnen we een paar graden afvallen en dat maakt het meteen wat aangenamer aan boord. Met de dag nemen de golven en wind af en genieten we van deze overtocht. Het weather window doet precies wat het zegt. De riffen kunnen uit grootzeil en als de wind ook nog zuidoost wordt kunnen we nog een paar uur met de aap zeilen. De Mona passage is niets vergeleken met wat ons verteld is. De zee is nagenoeg vlak en zo motorzeilen we door de passage.

De Baai van Samana staat bekend om zijn walvissen die hier van december tot maart komen paren en baren! We zien nog geen hitsige walvismannetjes die achter de vrouwtjes aan zitten maar we krijgen wel een paar dolfijnen voor de boeg die een poosje met ons mee zwemmen. Omdat er geen golven zijn zie je heel goed hoe sierlijk ze zwemmen en bijna synchroon. De baai is veel groter dan ik dacht, je kunt het vergelijken met het IJsselmeer. Het kan hier ook echt onstuimig zijn met hoge golven en swell maar ook nu niks van te merken. Toch zit er verandering aan te komen, er is veel donkere bewolking en bij aankomst begint het dan ook te regenen.

Het weerzien met Yndeleau

We worden verwelkomt door de Familie Yndeleau en kunnen meteen aanschuiven voor pizza! Nadat we ons anker hebben uitgegooid natuurlijk. We zagen ze even in Curaçao en daarna was het de vraag of we ze ooit wel weer tegen zouden komen. Want zij hadden Aruba en Columbia op de agenda. Plannen zijn om te wijzigen, zo ook die van ons en dan kom je elkaar toch weer tegen! We zagen elkaar bij vertrek uit Nederland in 2019, zij vertrokken later dan ons dus we hadden een voorsprongetje. Uiteindelijk komen we elkaar weer tegen Portugal in Alhao, een superleuke tijd met veel kiten, bedekt in Neopreen want toen was het nog best fris. We beleven een geweldige, leuke tijd in Marokko en de Canarisch. Daar scheiden onze wegen, meer dan een jaar maar bleven altijd in contact. Nu zijn we klaar voor nieuwe avonturen in het mooie DR!

Één dag voor kerst komen we aan. Een kerstgevoel hebben we totaal niet en moeten echt even landen. Om iets te organiseren blijft ook uit en laten het een beetje op ons af komen. Blijkbaar denkt iedereen daar zo over, die hier in baai voor anker ligt. Dan komt Jurre langs en brengt de kerstsfeer in de boot. We gaan het gezellig met z’n vijfjes vieren bij Yndeleau aan boord. De kapiteins maken het avondmaal, als Suuz zich buigt over haar carrotcake uit de omnia en ik een appeltaart maak uit de wonderpan!

Motor rijden in DR

Een passend verjaardagscadeau voor mijn 40e verjaardag! Een dag na mijn verjaardag wordt er gezamenlijk met anderen cruisers pizza gegeten bij Antonio, een klein tentje aan de boulevard wat uiteindelijk ook de ontmoetingsplek wordt voor oude en nieuwe cruisers. Andere cruisers die hier al wat langer zijn gaan de volgende dag motor rijden! Wow….. dat is gaaf en voordat ik verder kan vragen heeft Akko het al geregeld dat we meegaan. Hoe dan? Akko heeft geen motorrijbewijs. Niet nodig, kan je brommer rijden wordt er gevraagd. (Akko, ik weet hoe het technisch in elkaar steekt) Zo gezegd zo gedaan, het gaat op de Caribische manier, als wij als Hollanders netjes om 9:00u klaar staan op de kant, komen de locals een keer om 11:00u aan kakken. Blijkbaar kunnen wij daar niet aan wennen maar het loslaten gaat een stuk beter. Het motorrijden voor mij is net als fietsen maar toch vind ik het spannend want we gaan vooral offroad rijden. Akko doet een oefenrondje en ja hij weet hoe het technisch werkt! Zonder helm, geen handschoenen, dan ieder geval een lange broek en dichte schoenen. Daar gaan we, het duurt niet lang of we zitten van top tot teen onder de rode modder. We rijden door de modder, over smalle stroompjes waar normaal het overtollige regenwater door naar beneden stroomt. Steil omhoog en weer naar beneden over losse glibberende keien. Het gaat gepaard met vallen en opstaan, zelfs de lokalen redden het niet altijd. Ze zijn superaardig en helpen ons waar nodig, zo nu en dan wordt er een motor omhoog geduwd met drie man sterk. Vastlopende remmen, onderdelen die los hangen of een lekke band daar draaien ze hun handen niet voor om. Tijdens een heerlijke lunch bij lokale mensen met lokaal eten, worden de motoren ter plekke gemaakt. Als alles weer spik en span is, rijden we verder over de weg naar het strand waar we een heerlijke duik in zoet water nemen. Het verfrissende kraakheldere water kleurt langzaam bruin van alle rode modder die we hebben verzameld in onze schoenen en kleren. Met een bijna ondergaande zon rijden we terug na een fantastische dag vol avonturen, een verjaardag die ik niet snel zal vergeten.

Het nieuwjaar wordt ingeluid met oliebollenmix van Koopmans!

Het wordt nog even spannend met de oliebollenmix van Koopmans als er een landelijk bericht uitgaat dat er een serie oliebollen mixen rondgaat zonder gist. De tijd, datum en productienummer wordt gecheckt maar wij komen er gelukkig goed vanaf, bakken maar! In de familie van Akko is oliebollen bakken een echte traditie. Via whatsapp worden we over en weer op de hoogte gehouden hoe het proces van de oliebollen verloopt. De eerste lading is goedgekeurd door Yndeleau! We vieren oud en nieuw bij hun aan boord met een nieuwe lading oliebollen en proosten op een mooi en gezond jaar! De oliebollen zijn favoriet als andere cruisers er ook van horen. Dus bakken maar weer. Op nieuwjaarsdag ga ik in de dinghy rond om oliebollen uit te delen.

Het leven in DR

De mensen zijn open en vriendelijk, iedereen probeert op zijn of haar manier een extraatje te verdienen. Zo zijn er officiële taxi brommers waar je achterop kan of een tuk tuk, maar iedereen met een brommer en dat zijn er veel hier in DR, ziet daar mogelijkheden in. Soms zitten ze met z’n vieren op een brommer of volgeladen met zakken en bakken. Ook wij worden vaak meegevraagd voor een paar centen. Op straat is het gemoedelijk en ik heb mij nog geen moment onveilig gevoeld. Groente en fruit is er in overvloed en worden op elke hoek van de straat verkocht, wat ook nog eens goed betaalbaar is. Het is ongelooflijk maar ik denk dat er meer brommers zijn dan auto’s en dat merken we als we zelf een auto huren. Ze vliegen je links en rechts voorbij en denken dat ze onsterfelijk zijn. Helmen daar is hier geen markt voor, iedereen rijd zonder. Ze hebben geen of nauwelijks verlichting dat geldt trouwens ook voor de auto’s. Ze rijden hier net als in Nederland rechts maar blijven op de linkerbaan hangen en het is normaal om rechts in te halen. De auto’s die je hier ziet rijden, die vind je niet in Nederland. Die waren al jaren geleden op het schroot beland. Geen ramen en deuren of zo verroest dat het roest bijna om je oren vliegt. Banden staan scheef onder de auto en over uitstoot van brandstoffen hebben ze nog nooit gehoord. Het is werkelijk een beleving op zich! Aardgas kennen ze hier niet, je ziet dagelijks brommers rijden met een grote gasfles achterop, die ze laten vullen bij een gasstation. Het is een wonder dat we nog geen ernstige ongelukken hebben gezien.

Het National Park Los Haitises

Even je anker ophalen en ergens heen varen zit er niet in. Elke beweging die je maakt willen ze weten en moet je toestemming voor vragen. Dit doen we via de makkelijkste weg en dat gaat via Lois, hij regelt alles voor je, zelfs de vieze was wordt gewassen en gevouwen terug gebracht. Hij heeft het zo gepiept alleen als iedereen te gelijk gaat heeft hij zijn handen vol maar geregeld krijgt hij het, iedereen heeft zijn papieren op tijd terug om er een paar dagen erop uit te trekken. Halve wind varen we de baai uit, met een vlak zeetje hijsen we alle zeilen en koersen we halve wind op onze bestemming af. Yndeleau is een dag eerder gegaan en we zien Jurre met zijn kite op ons af komen. Wij vol zeil, hij met kite vaart onder ons langs om even gedag te zeggen. Niet veel later gooien wij ook ons anker uit. De natuur is hier prachtig met begroeide rotsen, mangrove, grotten en veel vogels is dit een paradijsje. Als we gaan wandelen bevinden we ons meteen in het regenwoud, dichtbegroeid, met veel lianen. Het doet me denken aan Suriname, alleen mis ik alle dieren en de geluiden van het regenwoud. Akko en Jurre wagen zich om te gaan kiten tussen de honderden kwallen, ze komen er niet ongeschonden van af en hebben er dagen later nog last van. Suuz, Evi en ik houden wel wacht over de mannen. De volgende dag wagen Suuz en ik het erop om op onze sup boards tussen de kwallen invasie op verkenning te gaan. Toch enigszins verkrampt om maar niet tussen de kwallen kolonie te belanden, genieten we van de natuur om ons heen en hebben we goede gesprekken. We mogen maar drie dagen blijven maar Lois geeft ons nog 2 dagen cadeau, waar we dankbaar gebruik van maken.

Klussen en een uitstapje.

Als we terugkomen en we weer voor anker liggen in Santa Barbara, gaat het bootleven weer door. Boodschappen, wassen en klusjes afvinken. In Curaçao kochten we schuim en stof om outdoor kussens te maken. Met wat YouTube filmpjes en Akko die het rekenwerk en meetwerk op zich neemt naai ik de ene kussen na de andere kussen in elkaar met een rits! We zijn beide erg tevreden met het eindresultaat. Ook bij Yndeleau gaan de klussen door dus na een paar dagen word het idee geopperd om te gaan kiten in Lasterenas. Een mooie afleiding al zeggen we het zelf. De auto wordt gehuurd en met 3 boards, 6 kites en een maxicosi zitten we op één gepropt met een uitstekend board over de bestuurders stoel. ¨ There we go¨. Een uurtje rijden valt mee en de route ernaar toe is ook al een hele beleving. Een stukje landinwaarts waar de huizen niet meer uit beton bestaan maar in elkaar gezet met hout en golfplaten. De schone was hangt over prikkeldraad te drogen of op straat. Iedereen probeert iets te verkopen aan de straat. Hele kippen en varkens aan het spit. Overal waar je kijkt staan kleine groentestalletjes, palmbomen en ook cocusnoten. Ook aan de kust zijn ze goed vertegenwoordigd en bieden veel schaduw maar oppassen dus voor vallende exemplaren. Eindelijk vinden we het kite strand of eigenlijk de parkeer plaats want van ver kun je de kites al zien hangen in lucht. Het is heel druk en omdat het achter een rif ligt ideaal maar ook is het oppassen met de vele ondieptes. Ik zie zoals gewoonlijk weer beren op de weg. Ik ontferm me over Evi zodat papa en mama te gelijk kunnen kiten. Voel ik me toch nuttig en praat mezelf het schuldgevoel weg omdat ik besloten heb niet te gaan kiten. Als Akko terugkomt beaamt hij dat het een goed besluit is geweest dat ik niet ben gegaan. Het was een lange dag, ook voor Evi maar. We gaan met een goed gevoel terug naar onze drijvende huisjes.

Walvissen spotten

We hadden ze al van afstand gezien voor anker bij het eilandje Lavantado en besluiten de volgende dag om een stuk te gaan varen om ze beter te kunnen zien. De walvissen die hier geboren worden komen elk jaar terug op deze plek om te baren en te paren. Van januari tot maart is het hier komen gaan van toeristenbootjes die een glimp van deze immens grote dieren willen opvangen. Wij dus ook maar dan met ons eigen schip. Ons nadeel we zijn niet zo snel dus we kunnen niet snel schakelen als de toeristenboten die met hoge snelheid naar de plek suprême gaan. We zien in verte een groep boten, dat houdt in dat daar walvissen zijn. Best ver nog, we zetten koers op de motor. We hebben geluk we hoeven niet zover want achter ons komen ineens 2 walvissen boven. We draaien om en Akko zet een waypoint in de plotter. Ze komen na elke 15 min. boven en blijven dan 2 à 3 minuten boven water om te ademen, dit gaat gepaard met een mega hoge fontein spuit onder druk. Het geluid wat eruit komt is zo indrukwekkend met zoveel kracht. In een straal van 50 meter blijven ze rondom onze boot zwemmen. Ze bewegen heel langzaam en zijn net zo groot als ons schip. Hun staartvin kan wel 3 tot 5 meter breed worden. Het blijft niet onopgemerkt dat wij de plek suprême hebben want ineens zijn we met 4 boten. Onze dag kan niet meer stuk want om ze zo dicht naast je boot te hebben en ook nog voor jezelf maakt het wel heel speciaal!

Op zoek naar onszelf.

Hoe leuk we het ook hebben en dingen samen ondernemen, het is niet altijd rozengeur en maneschijn op Choctaw. Dat mag ook best genoemd worden want we zitten wel 24/7 bij elkaar op een hele kleine ruimte. Hoe doe je dat? Was èèn van de vele vragen toen we vertrokken. Ik zag dat probleem op dat moment niet. Nu na meer dan 2,5 jaar snap ik die vraag en dan mogen we er best trots op zijn dat we het al zo lang volhouden met z´n tweeën op ons bootje. Maar om totdat inzicht te komen gaan er een paar weken voorbij, dat het niet echt gezellig is aan boord. Niet dat er ruzie is, was dat maar zo dan was het misschien al opgelost. Het is meer het stilzwijgen, waar ik misschien nog het meeste moeite mee hebt. Het gevoel dat er wat is en er niet over kunnen praten. Dan barst de bom bij mij en zeg waar ik mee worstel en het allemaal niet meer snap, uiteindelijk weet ook Akko dat hij zijn mond open moet doen maar we zijn beide radeloos. Die dag komen we er niet uit. De dingen die we tegen elkaar gezegd hebben, daar kunnen we beide weinig mee. Zijn wij de enige die dit hebben vraag ik me af. De onzekerheid slaat toe. Iets in me zegt heel sterk dat ik iemand nodig heb om mee te praten maar ik weet even niet met wie. Dan springt Suuz mij te hulp, samen gaan we naar de kant om een stukje te wandelen en te praten. Het lucht meteen op en de donkere bui boven mijn hoofd klaart op. Ik merk dat ik de problemen die er zijn in die kleine oppervlakte waar we op leven worden uitvergroot. Ik maak ze erger dan dat ze zijn. Suuz geeft aan dat ze veel herkenning uit mijn verhaal haalt en we dus niet de enige zijn. Het gras is niet altijd groener of het water is niet altijd blauwer bij de buren. We praten eindelijk en de irritatie die er waren of zijn, zijn niet de oorzaak. Soms heb je gewoon even tijd nodig voor jezelf, is de conclusie. Hoe doe je dat op die paar vierkante meter? Dat wordt best lastig. Een dag later opper ik het idee om 2 weken naar Nederland te gaan.

Daar sta ik dan met mijn plunjezak op het vliegveld. Ik kijk nog een keer om en zwaai voor de laatste keer naar mijn kapitein en dan ben ik alleen. Voor sommige kan dit een opluchting zijn. Bij mij voelt het als afscheid en voel meteen een leegte. Er gaat van alles door mij heen, komt het wel weer goed met ons, hoe zal het zijn in Nederland. Komen we tot bepaalde inzichten, zullen die positief of negatief zijn? De vlucht loopt voorspoedig en na 13 uurtjes sta ik met beide voeten weer op Nederlandse bodem. Vreemd en vertrouwd tegelijk als daar mijn ouders op mij staan te wachten. Een gevoel van geluk dat ik ze nog in goede gezondheid heb en ze er voor mij zijn als ik ze nodig heb. Het worden twee intensieve weken met veel bezoekjes aan vrienden en familie, eigenlijk te kort want ik heb niet iedereen kunnen zien.

Een belangrijk inzicht wat ik krijg, is dat Nederland zo vertrouwd voelt voor mij, hier kan ik echt onafhankelijk zijn en red ik mij ook prima alleen. Op de boot voelde ik me de laatste weken verloren en onzeker. Met mijn kapitein aan mijn zijde kan ik de wereld aan maar dan moeten wij wel als team functioneren. Voor mij is het reizen, grenzen verleggen, elke keer een nieuw land waar je je draai moeten vinden. Je weg vinden, nieuwe cultuur en mensen leren kennen. Het kost mij toch wel de nodige energie terwijl het voor Akko bijna normaal is! Ook de mensen die we bijna 3 jaar geleden achter lieten zijn er nog steeds en ontvingen mij met open armen. Ik kan dus altijd terug naar Nederland, niet dat ik dat nu wil maar in een ander land kunnen aarden is voor mijn nog een groot vraagteken. Het is belangrijk om te blijven groeien en te werken aan je ontwikkeling, zonder jezelf voor bij te lopen, want dit is wie ik ben!

Het weerzien

Twee weken Nederland heeft mij goed gedaan en ook Akko kan beamen dat het goed is geweest en hij het ook weer fijn vind dat ik er weer terug ben. Akko haalt mij op van het vliegveld in Punta Cana, een autorit van vijf uur. Omdat het al laat is besluiten we om te overnachten in Punta Cana en via Santo Domingo en Puerto Plata en Cabarete terug te rijden naar Samana, waar Choctaw netjes voor anker op ons ligt wachten. Een kleine city trip, wat ons beide goed doet. We hebben elkaar veel te vertellen en het voelt als een vakantie waar we allebei ons zelf weer zijn en nieuwe energie hebben. We zijn weer een team!

Alweer 3 maanden in DR

Ons visum verloopt bijna, nee verlengen hoeft niet. We zijn hier klaar, het wordt tijd om verder te gaan. We genieten tussen de bootklusjes door. En we maken nog een klein zeiltripje naar het nationaal park om onze waterstag te testen. In Bonaire verstevigde we de boegspriet, waardoor nu het zwakste punt het beslag van waterstag is, die bevestigd zit aan de romp. Van binnenuit heeft Akko dit kunnen versteviging met een RVS plaat. De test is geslaagd! We kunnen met een gerust gevoel aan de wind naar onze nieuwe bestemming. Die bestemming is voor ons nog onbekend. De wind en stroming en onze performance aan de wind varen zal de doorslag geven welk land we aan doen tegen die tijd als we er bijna zijn. We gokken Grenada en mocht het heel goed gaan S.V.G!