Ahoy!
De beloofde wind is er inmiddels en de motor kan uit. Het is ongelooflijk dat het binnen een uur van 5 naar 20 knopen waait en de zee zich zo snel opbouwt. Onder de kust van PR zouden de wind en golven minder moeten zijn, dat is misschien wel zo maar zo beleven wij dat niet. Normaal maak ik me niet zo druk om 20+ knopen want meestal hebben we die van achter. Echter als de wind en de mega golven van voren komt is dit een totaal andere beleving. Dat heet geen cruisen meer, maar overleven. De wind trekt steeds verder aan en de golven zijn inmiddels 3+ meter. Dat maakt het erg zwaar aan boord. Ook Choctaw krijgt het zwaar te voorduren. We proberen zo goed als het gaat te laveren maar maken elk uur slechts 2.5 mijl in de goede richting. Dat is niet veel en we vragen ons, na 12 uren in galop, af of we dit wel kunnen volhouden tot aan Grenada want de wind trekt alleen nog maar meer aan de komende dagen. We zijn inmiddels helemaal zout van het overslaande water van de grote golven die tegen Choctaw aan beuken de snelheid is er dan ook steeds meteen uit en duurt het even voor ze weer op gang is. We geven niet zomaar op maar toch komt dan is het moment dat we de handdoek in de ring gooien. Akko roept om 17uur de Kustwacht van Puerto Rico op voor advies voor een goede schuilplaats onder deze omstandigheden, de ankerplaatsen aan de zuidkust liggen namelijk meestal achter een rif en tegen de tijd dat we er zijn is het nacht. De vraag over toestemming hebben we in het midden gelaten, want we hebben geen visa voor de US en dat ligt nogal gevoelig bij de grenswachten. We krijgen geen duidelijk “ja” of “nee” over de legaliteit maar wel goede opties qua beschutting en bezeilbaarheid. Gelukkig kunnen de schoten gevierd en besluiten we meteen om nu het bezaanszeil helemaal te strijken, deze nieuwe koers brengt meteen rust en we schieten nu met 7kt naar de Westkant van PR waar de zee al meteen een stuk rustiger wordt. Tussen wat riffen door laten we uiteindelijk om 19.30 ons anker zakken in de 4 meter diepe en idyllisch rustige baai van Boqueron. We hebben met deze keuze veel ellende voorkomen zoals schade aan ons schip en uitputting aan de bemanning plus het risico dat halverwege de diesel op raakt, maar we hebben er nu wel een uitdaging bij, we hebben namelijk geen Visum voor dit land (USA). De Kustwacht gaf ons het telefoonnummer om ons te melden om de autoriteiten te overtuigen van de noodzaak om hier aan te meren. Om 22.30 belt Akko met Customs Border Protection om e.e.a. uit te leggen, ze zijn “not amused”! En we worden verzocht om in de ochtend terug te bellen want dan is de Chef er ook weer.
Ondanks de nieuwe zorg wordt het een aangename nachtrust na de warme maaltijd en een warme douche. De bemanning is wel wat gekrenkt in zijn ego maar voelt zich goed bij de gemaakte keuze. Ook Choctaw heeft zich kranig gehouden er is niks kapot gegaan. We zien morgen wel weer verder. Dit keer was de zee ons de baas!
De beloofde wind is er inmiddels en de motor kan uit. Het is ongelooflijk dat het binnen een uur van 5 naar 20 knopen waait en de zee zich zo snel opbouwt. Onder de kust van PR zouden de wind en golven minder moeten zijn, dat is misschien wel zo maar zo beleven wij dat niet. Normaal maak ik me niet zo druk om 20+ knopen want meestal hebben we die van achter. Echter als de wind en de mega golven van voren komt is dit een totaal andere beleving. Dat heet geen cruisen meer, maar overleven. De wind trekt steeds verder aan en de golven zijn inmiddels 3+ meter. Dat maakt het erg zwaar aan boord. Ook Choctaw krijgt het zwaar te voorduren. We proberen zo goed als het gaat te laveren maar maken elk uur slechts 2.5 mijl in de goede richting. Dat is niet veel en we vragen ons, na 12 uren in galop, af of we dit wel kunnen volhouden tot aan Grenada want de wind trekt alleen nog maar meer aan de komende dagen. We zijn inmiddels helemaal zout van het overslaande water van de grote golven die tegen Choctaw aan beuken de snelheid is er dan ook steeds meteen uit en duurt het even voor ze weer op gang is. We geven niet zomaar op maar toch komt dan is het moment dat we de handdoek in de ring gooien. Akko roept om 17uur de Kustwacht van Puerto Rico op voor advies voor een goede schuilplaats onder deze omstandigheden, de ankerplaatsen aan de zuidkust liggen namelijk meestal achter een rif en tegen de tijd dat we er zijn is het nacht. De vraag over toestemming hebben we in het midden gelaten, want we hebben geen visa voor de US en dat ligt nogal gevoelig bij de grenswachten. We krijgen geen duidelijk “ja” of “nee” over de legaliteit maar wel goede opties qua beschutting en bezeilbaarheid. Gelukkig kunnen de schoten gevierd en besluiten we meteen om nu het bezaanszeil helemaal te strijken, deze nieuwe koers brengt meteen rust en we schieten nu met 7kt naar de Westkant van PR waar de zee al meteen een stuk rustiger wordt. Tussen wat riffen door laten we uiteindelijk om 19.30 ons anker zakken in de 4 meter diepe en idyllisch rustige baai van Boqueron. We hebben met deze keuze veel ellende voorkomen zoals schade aan ons schip en uitputting aan de bemanning plus het risico dat halverwege de diesel op raakt, maar we hebben er nu wel een uitdaging bij, we hebben namelijk geen Visum voor dit land (USA). De Kustwacht gaf ons het telefoonnummer om ons te melden om de autoriteiten te overtuigen van de noodzaak om hier aan te meren. Om 22.30 belt Akko met Customs Border Protection om e.e.a. uit te leggen, ze zijn “not amused”! En we worden verzocht om in de ochtend terug te bellen want dan is de Chef er ook weer.
Ondanks de nieuwe zorg wordt het een aangename nachtrust na de warme maaltijd en een warme douche. De bemanning is wel wat gekrenkt in zijn ego maar voelt zich goed bij de gemaakte keuze. Ook Choctaw heeft zich kranig gehouden er is niks kapot gegaan. We zien morgen wel weer verder. Dit keer was de zee ons de baas!
Situatie op het moment van verzending van dit bericht: 23-03-2022, 16:30UTC Locatie: 18*01’N / 67*10’W Kompaskoers: Variatie = 18,1* Snelheid: 0 knopen Nog te gaan: 470nm Weer: Licht bewolkt Wind: 0+ Kn Watertemp: 27