Auteur: Liza

Maandag 3 April gooien we los. Na 7 maanden Trinidad nemen we afscheid of zeggen eigenlijk tot ziens! We doen nog de laatste dingen en dan houd ons niks meer hier. De motor gaat aan, de lijnen los en daar gaan we. We varen nog even langs Sy Pandion, die liggen voor anker. Ook zij zijn klaar voor vertrek. Wij gaan naar Scotlandbay voor anker om daar nog een paar uur te wachten, Sy Pandion kiest meteen voor het ruime sop. 

Tactiek

Om van Trinidad naar Tobago te varen is geen fijne tocht en wordt daarom ook vaak overgeslagen. Als je van Suriname komt, is het heel logische om eerst Tobago aan te doen. Dat wilde wij toen der tijd ook maar covid liet dat niet toe. Toch willen we daar heen. We lezen veel pilots en praten met de lokale bevolking. Tegen de wind op kruizen is een lange moeizame weg want er staat veel stroming, ruim 3 knopen. Na zonsondergang neemt de landbries het over van de zeebries. Hier kun je dus van profiteren als je dichtbij de kust blijft. Ook de stroming is aanzienlijk minder. Maar hoe dichtbij moet je dan gaan? Zo dicht mogelijk als je durft zeggen ze. 

Het is windstil in de baai waar we voor anker liggen en de zon is al een paar uur onder. We maken even gebruik van de windstilte om het grootzeil te hijsen en er alvast een rif in te zetten, dan hoeven we dat niet op zee te doen. Om 21:00 varen we de baai uit naar open zee. We worden met 7 knopen door de bocas geperst maar de deining is best hoog omdat de wind en golven tegen de stroom in gaan. Gelukkig hebben we bijna volle maan en schijnt ze ons bij als we 200 meter van het land varen, waar je de golven ziet breken. Best spannend maar onze ogen wennen aan het donker, zien het contrast met zee en land goed en soms gaan we nog dichterbij want je merkt meteen als je te ver naar buiten vaart, je meer stroming hebt. Soms hebben we een counter current, als we gebruik maken van een baai. We worden er met 6 knopen uitgespuugd. Het is eigenlijk goed te doen, de golven zijn vervelend maar we houden toch een gemiddelde van 5 knopen. Na 9 motor uren bereiken we het einde van het land en komt de zon op. We hijsen de zeilen en zetten koers op Tobago.  We varen hoog aan de wind en moeten aardig prikken maar ook snelheid houden om niet weg te worden gezet door de stroming. De wind draait in ons voordeel en varen in 1 keer op ons doel af! 

Weken gaan over in maanden en voor een lange tijd wordt de klussenlijst alleen maar langer in plaats van korter. Enig uitzicht op een datum voor een tewaterlating komt niet in ons op en lijkt nog heel ver weg. Straks komen we niet meer weg, zoals velen die hier rond hangen en Trinidad tot hun thuis heeft gemaakt. Dat gaat ons niet gebeuren zeg ik heel stellig.

Dan ineens komt Akko terug van het kantoor van peake en staat er een datum gepland. Vanaf nu nog 2 weken. 13 Maart is de grote dag! Het einde is inzicht en dat alleen maar omdat er een datum staat. Ongeloofelijk hoe dit in je hoofd te werk gaat. De motivatie is weer helemaal terug en de ene klus naar de andere klus wordt met een groene markeerder doorsgesrreept en het lijkt ook nog haalbaar! Er word ook al nagedacht waar we straks voor anker gaan en het weer word in de gaten gehouden om naar Tobago te gaan!

Na een verblijf van 4 maanden in Nederland, zien we dan eindelijk Choctaw weer terug. Dit keer missen we het vliegtuig niet en zitten we ruim optijd bij de gate. De reis loopt voorspoedig en de shuttle bus van de werf staat ons al op te wachten, als we met 100 kg bagage naar buiten lopen. Het is dan al donker en voor we op de werf zijn is het 23:00u. Bij de ingang geeft de bewaker ons een envelop met de sleutel van de boot, een pas voor het sanitair en een wifi code. Ook staat er een trap voor ons klaar zodat we meteen toegang hebben tot de boot. Wat een service hier bij Peake!

Na ons anker te hebben gedropt voor de kust van Guadeloupe bij Ilets Pigeon, moeten we echt even bijkomen van onze zeiltochtje van Puerto Rico. Normaal klaar je de zelfde dag in, en vaak is dat ook een vereiste maar hier in het Franse Guadeloupe gaat dat met de Franse slag. Waar wij dan ook maar gebruik van maken. Waar wij nu zijn kunnen we niet inklaren, daar voor moeten we 10 mijl naar het Noorden varen. Ons gele Quarantaine vlaggetje wappert al 3 dagen vrolijk heen en weer. Dan vinden we het wel tijd om in beweging te komen en ons in te klaren. In het dorpje Deshaies kun je dat doen. Geen mannen in uniformen of een officieel gebouw maar we lopen een klein souvenirs winkeltje binnen en in hoek staat een computer met een barkruk, tussen de armbandjes en koelkastmagneten. Hier mogen we ons inklaren in de computer het wordt uitgeprint en ondertekent door de eigenaar van de winkel!

Het plan van aanpak

We willen Oostwaarts! Dat houd in dat het geen relaxed tochtje word. We doen ons huiswerk en vergaren zoveel mogelijk informatie. Als we naar het weer kijken, hebben we wind uit het O.N.O die geleidelijk naar het O.Z.O draait, niet perfect maar het is mogelijk om in 1 lange slag naar Grenada te varen. Nog steeds aan de wind maar dan hoeven we niet eindeloos overstag te gaan. De voorspelling zegt 15 tot 20 knopen, golven 1,5 meter en tegen stroom 0,5 Kn. De beste manier is om met weinig wind door de Mona-Passage te gaan, dan naar Puerto Rico kruipen en onder de kust een paar slagen Oost maken, om hoogte lopen voor Grenada. De reden om dit te doen is omdat de golven, wind en stroming hier minder zijn.

Vertrek uit Samana

De ABC eilanden zijn leuk en fijn voor een poosje! Vooral de Nederlandse invloeden zijn heel makkelijk en lekker. De Jumbo, DA en Albert Hein, winkels waar we zo aan gewend zijn geraakt en waar je geblinddoekt door heen kan lopen om je producten in een handomdraai te vinden. Of de snackbar met frikandellen, kroketten en friet! Maar na een tijdje begint het toch weer te kriebelen naar het echte avontuur. We kunnen het niet laten en eten een dag voor vertrek nog even een frikandel speciaal en kopen we nog snel de oliebollenmix van Koopmans want met nieuwjaar moeten er oliebollen gebakken worden, dat is traditie natuurlijk.

Ik hoor je denken….. waarom geen blog over Curaçao? Curaçao is bekend terrein. Daarbij komt kijken dat Curaçao voor ons familie onderhoud was. We zien beide families, wat heel fijn is als je ze al 2 jaar niet gezien hebt. Een drukke bedoening, als ook Choctaw voor een maand op de kant gaat voor onderhoud. Na 4 maanden Curaçao is het een verademing om aan te komen in Bonaire!